มองเธออยู่....รู้รึเปล่า(KF)

หนึ่งอาิตย์แล้วที่เฟย์หลบหน้าเขื่อน เธอปิดมือถือ เลิกเรียนเมื่อไหร่ก็กลับบ้านทันทีและบอกพ่อ แม่ว่า อยากกลับมานอนที่บ้านซักระยะหนึ่งเพราะคิดถึงบ้าน 
"ยัยเฟย์"มิล่าเรียกเฟย์ก่อนที่เฟย์จะวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นบน
"อะ อืมว่าไง"เปลี่ยนจากก้าวขึ้นเป็นลงมาแทน
"ว่าแล้วแกต้องกลับมาบ้านแน่ๆ นี้แกกะไม่บอกฉันเลยใช่ไหมว่าแกอยู่ไหนในคาบเหมออย่างเดียวฉันถามแกก็ไม่ตอบ แล้วก้ไม่ไปนอนที่หอมาเป็นอาทิตย์แล้วด้วย ทีหลังโทรบอกบ้างฉันเป็นห่วงแกนะว้อย"มิล่าสวดยับแล้วเดินมาใกล้เฟย์
"แกไม่ต้องห่วงฉันหรอก ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากแค่อยากอยู่บ้านเฉยๆ"
"แต่สภาพแกเนี่ยแหละยิ่งทำให้ฉันเป็นห่วงหนักกว่าเก่าอีก แกผ่อมลงไปนะ"
"ฉัีนไดเอ็ดหน่ะ ไม่มีอะไร"
"แกลืมพี่เค้าไม่ได้ใฃ่ไหม๊"
"ฉันกำลังจะลืมพี่เค้า และฉันต้องทำมันได้"
"เอ้้ยย...พี่เขื่อนตามหาแกไปทั่วนึกว่าแกอยู่กับฉันมาเข้นฉันใหญ่เลย ไม่พอนะยังตามมาเฝ้าที่ห้องทุกวันเลยฉันงี้ทำอะไรไม่ถูกเลยเกร็งไปหมด แต่ฉันก็บอกพี่เค้าไปแล้วว่าแกไม่มานอนที่หอหลายวันแล้ว แต่เค้าก็ไม่ฟังมาทุ๊กวันอะ เมื่อเย็นก็มาแต่คลาดกันแกเดินเร็วไปนิด ถ้าช้าอีกหน่อยคงได้เจอกัน"
"เหรอ"เฟย์ตาแดงๆ
"แกท่ามันเจ็บปวดมากนัก แกสารภาพกับพี่เค้าไปเลยว่ารู้สึกยังไง"
"ไม่หรอก มันคงไร้ประโยชน์"
"แกเคยลองเหรอถึงรู้ว่ามันไร้ประโยชน์ห๊ะ"
"..."
"เห็ฯไหมแกยังไม่ทันลองเลย ลองดูก็ไม่เสียหายนิ"
"อย่าดีกว่าถ้าบอกออกไปบางที่มันอาจทำให้อะไรๆมันถฃดูแย่ไปกว่านี้ก็เป็นได้"
"แล้วที่แกหลบพี่เค้า พี่เค้าก็ยิ่งสงสัยอยู่ดีว่าแกเป็นอะไร"
"เดี๋ยวพี่เค้าก็เลิกสนใจ เพราะเค้ามีคนที่สนใจอยู่แล้ว"ก้มหน้าลงซ้อนน้ำตาที่ไหลเป็นทาง
"แก...อย่าร้องนะเงียบซะโอ๋ๆๆๆ"มิล่าเดินมาโอ๋เฟย์"
"ฮึก ฉันไม่เป็นไรแกไปเถอะเสียเวลา มาคนเดียวกลับดึกๆมันอันตราย"
"อือ งั้นฉันไปนะแกดูแลตัวเองดีๆล่ะ พรุ่งนี้มีเรียนเช้าฉันจะรอแกอยู่ทีีตึกคณะแล้วกัน"
"อือ"ยกมือปาดน้ำตาแล้วเดินออกไปส่งมิล่าที่หน้าบ้าน
 
 
 
เฃ้าแล้ว
หน้าคณะนิเทสศาสตร์
"เฟย์!!"เฟย์หันหน้า่ไปตามเสียงเรียกเห็นหน้าเขื่อนก็เร่งให้เดินเร็วขึ้น แต่ไม่ทันเขื่อนวิ่งมาอยู่ข้างหน้าซะก่อน
"เฟย์หลบหน้าพี่ทำไม"
"เปล่า"
"เฟย์ พี่ทำอะไรผิดเฟย์ถึงหลบหน้าพี่"
"ไม่มีอะไีหรอกเฟย์ขอตัวนะมีเรียน"
"เดี๋ยวเฟย์ จะไม่มีอะไๆรได้ไงเฟย์เล่นหลบหน้าพี่มาอาทิตย์นึ่งแล้วนะ"
"ช่างเฟย์เหอะ พี่เขื่อนเอาเวลาที่มาตามเฟย์ไปดูแลพี่แจมดีกว่า"
"เฟย์พี่กับแจมไม่ได้มีอะไรกันหนิ แล้วเรื่องอะไรที่จะต้องไปดูแลเขาด้วย"
"เมื่อวันนั้ยังเห็นเป็นห่วงกันอยู่เลย"
"เฟย์ นี่จะประชดพี่ให้มันได้อะไรหืมม"
"ใช่เดี๋ยวนี้เฟย์ทำอะไรก็ไม่เคยดีอยู่แล้วในสายตาพี่"
"เฟย์ อีกแล้วปรนะชดอีกแล้ว เป็นอะไรไหนพูดซิ"
"ก็เฟย์บอกไปแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไร"
"เฟย์เป็นอะไรก็ไม่บอกพี่ แล้วจะให้พี่ทำตัวยังไงถูกพอจะคุยเฟย์ก็หลบหน้า หรือว่าไม่อยากเจอหน้าพี่แล้ว"
"พี่มากกว่าที่ไม่อยากเจอเฟย์"
"เฟย์ยิ่งพูดยิ่งไร้เหตุผลกันไปใหญ่แล้วน๊ะ ถ้าไม่อยากเจอเฟย์จะตามทำไม ที่นี้เป็นอะไรตอบเฃแบบมีเหตุผลด้วยนะ"
"เออ..เฟย์มัรไร้เหตุผล และที่มันไร้เหตุผลอย่างทุกวันนี้ ก็เพราะเฟย์รักพี่ไง"เฟย์ทนไม่ไหวพูดมสันออกมาจนได้
"เฟย์"ฎเขื่อนเรียกเฟย์เสียงบแผ่วเบา
"เห็นไหมพอเฟย์พูดพี่ก็รับไม่ได้ ก้เฟย์รักพี่ข้างเดียวนิ คำตอยแค่นี้พอใจรึยัง"ขอทางเขื่อนจะเดินไปเรียน
"เฟย์"
"ฮึก~ ไม่ต้องสงสารเฟย์ ไม่ต้องใส่ใจเฟย์ ไปไกลๆได้ยิ่งดี"
"พี่จะทำอย่างนั้นได้ยังไง"
"ฮือ ฮือ ทำได้ซิก็ทำเหมือนวันน..."และสติเฟย์ก็เลือนลางไป
"เฟย์ เฟย์!!"เขื่อนรีบรับร่างเฟย์
 
 
ห้องพยาบาล
"อือ~"
"เฟย์เป็นไงบ้าง"
"ไม่เป็นไร ถ้าพี่ไม่รักก็ไม่จำเป็นต้องมาสนใจเฟย์ กลับไปเหอะ"
"กะจะไล่อย่างเดียงเลยใช่ไหมจะไม่ฟังพี่บ้างเลยเหรอ"จับมือเฟย์
"พี่รักเฟย์"
"อย่าพูดเพราะสมเพชเฟย์"
"ไม่ได้พูดเพราะสมเพช แต่ที่พูดเพราะรักจริงๆ"
"อย่ามาหลอกกันนะ"เฟย์จ้องลึกเขาไปในตาเขื่อน เขื่อนจับมือเฟย์มาแตะเบาที่อกข้างซ้าย
"ดูซิว่าใจพี่มันเต้นแรงแค่ไหนเมื่ออยู่ใกล้เฟย์"สิ่งที่อยู่ภายใต้หน้าอกเขื่อนเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมาข้างนอกยังไงยังงั้น
"พี่เขื่อนไม่เคยบอกเฟย์เลย"
"ไม่บอกเพราะรู้ไงว่าเฟย์ไม่ได้ชอบพี่"เขื่อนทำหน้าเศร้า
"ไม่ใช่ มันไม่ใช่อย่างนั้นเฟย์แค่ยังไม่รู้ พี่เขื่อนอย่าทำหน้แบบนี้ซิ"
"พี่ชอบเฟย์ตั้งแต่คราวแรกเมื่อวันรับน้องแล้ว คอยมองเฟย์อยู่ตลอดแต่เฟย์ก็ไม่ได้ชอบพี่"
"พี่เขื่อน...บอกแล้วไงตอนนั้นเฟย์ไม่รู้ว่าเฟย์ชอบพี่ อย่าคิดมากจะได้ไหม"จากที่เขื่อนเคยง้อเฟย์เป็นอันว่าเฟย์ต้องง้อเขื่อนแทน
"รู้ไหม๊ตอนที่หายไปพี่ตามหาแทบแย่ มาเฝ้าที่ห้องทุกวัน แต่ก็ไม่เจอ เฟย์โกรธพี่เรื่องอะไรก็ไม่รู้ พอมาเจอหน้าก็หลบหน้าพี่ทำให้ยิ่งใจหายไปกันใหญ่ บอกทีได้ไหมว่าเป็นอะไร"
"กะ ก็เฟย์รักพี่ไง หึงด้วย อยู่ดีพี่เขื่อนก็ว่าเฟย์ อยู่ดีๆพี่เขื่อนก็สนใจคนอื่นมากกว่า เฟย์ก็น้อยใจเป็นนะ"เขื่อนถึงกับอ๋อที่เฟย์งอแงวันนั้นเพราะหึงเหรอเนี่ย คิดแล้วก็ดีใจไม่น้อย
"แค่เพื่อนเคาเจ็บก็เลยช่วย จู่ๆเฟย์ก็มางอแงพี่ก็รีบเลยไม่ทันสังเกตว่าเราน้อยใจ ปกติมีพี่แอบน้อยใจเฟย์อยู่คนเดียว ขอโทดที่วันนั้นทำตัวไม่ดี"
"งั้นเราหายกันเฟย์ง้อแง พี่เขื่อนทำตัวไม่ดีเราหายกันแล้ว"
"แล้วเฟย์จะคบกับพี่ได้ไหม๊"
"หมายความว่าไงอะ"
"ก็แบบว่า...เป็นแฟนพี่ไงได้รึเปล่า อายใครไหมถ้ามีพี่ยืนอยู่ข้างๆแทนที่จะเป็นไอ้โมะ"
"อายทำไม เฟย์รักพี่ไม่อายหรอกถ้าจะมีพี่อยู่ข้างๆ"
"พูดแล้วห้ามคืนคำนะ"
"แน่นอน"พยักหน้าแล้วยิ้มให้เขื่อน
"กลับหอไหมเดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"เฟย์มีเรียน"
"โดดหน่อยไม่เป็นไรมั๋ง ไปเลี้ยงไอติมกันดีกว่า"
"พี่เขื่อนว่างนิก็ไปได้ซิ"
"555พี่ล้อเล่นปะพี่ไปส่งที่ห้องเรียนเดี๋ยวเย็นๆจะมารับ"เขื่อนพาเฟย์ไปส่งที่ห้อง มิล่าถึงกับแปลกใจที่ทั้งสองมาด้วยกัน เฟย์ยังไม่ทันนั่งเก้าอี้มิล่าก็รัวคำถารมใส่ไม่ยังเลย เฟย์ตอบแทยไม่ทัน
 
 
เย็นแล้ว
"นั่นไงแฟนแกมาแล้วยัยเฟย์"เฟย์ยิ้มแล้วเดินออกไปหาเขื่อน
"ไปนะมิล่าคืนนี้จะนอนหอแล้ว"
"อืม เคลียร์กันได้นี้รีบกลับมานอนหอเชียวนะฉันจะฟ้องแม่แก แบร่~"
"ไม่กลัวแบร่~"วิ่งออกไปหาเขื่อน เขื่อนพาไปเที่ยว กินจนเฟย์อิ่มพุ่งกลางแล้วพากลับมาส่งที่หอ
 
หน้าห้องเฟย์
"พักผ่อนเยอะๆนะ"
"คร้า"
"งั้นพี่ไปนะ"
"ขอบคุณนะคะพี่เขื่อนที่ดูแลเฟย์มาตลอด"
"ไม่เป็นไรเต็มใจทำเสมอครับ"
"ว้า...รักพี่เขื่อนจัง"พูโเร็วๆแล้วเดินเข้าห้อง แต่เขื่อนขว้าเอวเฟย์มากอดไว้แน่น
"อือ...พี่เขื่อนเดี๋ยวใครมาเห็น"
"ขอกอดแค่อย่างเดียว ไม่ทำอะไรไปมากกว่านี้แน่นอน"
"พี่เขื่อนแอบน่ารักกับเค้าเหมือนกันนะเนี่ย"
"น่ารักก็รักซิครับ"
"ก็รักอยู่นี้ไงคะ"เฟย์ยกมือกอดเขื่อนตอบ
"กลับห้องดีๆนะคะ อย่าเที่ยวไปแวะห้องใครหล่ะ"
"ไม่เคย ถ้าจะมีก็ห้องเฟย์นี่แหละ"
"พี่เขื่อนอะ"เขื่อนคลายอ้อมกอดออก
"พี่กลับก่อนพรุ่งนี้จะมารับนะ
"คะ"เขื่อนเดินจากไปด้วยรอยยิ้ม
 
 
 
 
20.00
"แค่นี้นะค๊ะเฟย์จะนอนแล้ว"
(ฝันดีครับ)
"ฝันดีเหมือนกันคะ"
(รักเฟย์มานะครับ บ๊ายบาย)
ตื้ด ตื้ด~
เฟย์วางโทรศัพท์แล้วนอนยิ้มอยู่บนเตียงคนเดียว
"เฮ้ย...อิจฉาคนมีความรักว้อย"มิล่าแซวเฟย์ที่นอนยิ้มอยู่
"ก็พึ่งเคยรู้ว่าเวลามีความรักมันเป็นยังไง"
"ก็กว่าจะมายิ้มแป้นแบบนี้ แกก็เกือยตายไม่ใช่เหรอ"
"นั่นสินะเกือบตายเลย ใช่ฉันเลยต้องดูแลความรักให้ดีๆซะแล้ว"
"จร้าแม่หัวหอม"
"ยังไงฉันก็ต้องขอบใจแกที่ไม่เคยทิ้งฉัน"
"เพื่อนกันไง...ฉันนอนดีกว่าแกจะได้เพ้อเต็มที่หน่อย"
"เออฉันเพ้อ...เพ้อมากด้วย ฝันดีนะมิล่า"
"อืมฉันคงไม่ต้องบอกให้แกฝันดีใช่ไหม๊ เพราะมีคนบอกแล้วงั้นพรุ่งนี้เช้าเจอกัน"ล้มตัวลงนอน
เฟย์ได้แต่ยิ้มอยู่คนเดียวอย่างมีความสุข นี่แหละหนาคือแรงดึงดูดของความรักพอเจ็ปก็ปานจะขาดใจ แต่พอมีความสุขไม่ว่ามองอะไรมันก็ดูสวยไปหมด คงต้องขอบคุณแจมที่มาเจ็บขาถึงจะถูกเพราะถ้าไม่มีแจมเข้ามาเฟย์ก็คงยังไม่รู้หัวใจตัวเองว่าต้องการอะไร...แต่สุดท้ายไม่ว่าจะตอบยังไง คำตอบของเธอก็คือเขื่อนแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ
 
.................................................THE END........................................................
 
ง่ะเคี่ยวเข็ญคบคิดอยู่นานทีเดียวกว่าจะหาที่ลงจบได้
ยังไงก็ฝากรีดเดอร์ทุกคนด้วยนะคะเข้ามาอ่านก็เม้นนิดนึ่ง
แต่ถ้าอยากมากๆก็กดโหวดให้ไรเตอร์ด้วย(ยัยนี้หาผลพลอยได้ตลอดอะ)
ถ้าไรเตอร์พิมพ์ผิดตรงไหน ทำอะไม่ดีรีดเดอร์ก็ติได้นะจ๊ะไม่ต้องเกรงใจ(ไรเตอร์บ้าใครเค้าจะไปเกรงใจ
แก555เพ้อตามแม่หัวหอมอีกและ)อร๊ายยเดี๋ยวเถอะแกไอ้คนในวงเล็บเดี๋ยวแกจะโดนมิใช่น้อย555><
(แกจะฆ่าความคิดตัวเองรึไง บลาๆ)เอาพอเถอะเดี๋ยวจะเพ้อไปกันใหญ่
อ๋ออ่านเรื่องนี้จบแล้วก็อย่าลืมอ่านเธอเท่านั้น...PFด้วยนะ หรือว่าจะย้อนไปอ่านTKก็ได้จร้าา
เกือบลืมยังมีนิยายอีกเรื่องนึ่งด้วย(แกฝากเยอะมากอ่ะใครเค้าจะไปอ่านไหวห๊า)ไอ้คนในวงเล็บ!!
ปล.รักรีดเดอร์ที่สุดจุฟม๊วฟฟฟฟ