รักก็ได้ นายตัวดี

เขานั้นได้ขับรถออกมาจากคอนโดไปที่จุดมุ่งหมายนั้นคือ       บ้านแก้ว
 
สมองของเขาตอนนี้ ไม่ต้องการสิ่งใดนอกจากให้เธอให้อภัยเขาก็พอแล้ว
 
 
 
บ้านแก้ว 
 
เขานั้นเมือมาถึงจุดมุ่งหมายก็รีบปีนประตูรั้วบ้านเธอ  โดยไม่มีใครรู้
 
ห้องรับแขก
 
“เขื่อนแก้วอยู่ไหม  ”        เขารีบเข้ามาถามเพื่อนชายโดยที่รีบรันเป็นพิเศษ
 
แถมสายตาของเขานั้นไม่ได้มองเพื่อนรักเลยเขาได้แต่มองหาเธอ
 
“นี่ ไอโมะ แก่คุยกับฉันป่าวว่ะ ” เขื่อนที่นั่งอยู่เห็นเพื่อนตนถามแต่สายตาไม่ได้มองเขาเลย
 
“ฉันก็คุยกับแก่อยู่นี่ไง ” เขานั้นพูดแถมชะเง้อมองไปทั่วบ้าน
 
“แล้วแก่มาหาใคร  ” เขื่อนที่เห็นเพื่อนชายชะเง้อเลยถามไถ่
 
              “ก็หาแก้วไงแก้วอยู่ไหน แก่รู้ไหม”
 
อ“อ ข้าเห็นมันออกไปแล้ว เอากระเป๋าเสื้อผ้าไปหมดเลยว่ะ”
 
เขื่อนที่ถูกเพื่อนถามเขาก็ตอบไปโดยไม่รู้เลยว่ามันเกิดไรขึ้น
 
“แล้วแก่ได้ถามแก้วไหม”
 
“ถามแต่ไม่ตอบว่ะ   ออลืมไปข้าจะบอกว่า ดีใจด้วยนะ ที่แก่ได้เป็นพ่อคนแล้ว”
 
เขื่อนพูดพร้อมส่งยิ้ม  <นี่เขาไม่ได้รู้เรื่องไรเรอเนีย>
 
แต่ตอนนี้ เขาไม่รู้จะเป็นอารมณ์ไหนดี  จะดีใจหรือเสียใจดี
 
<นี่เราทำร้ายจิตใจแก้วคนเดียวไม่พอแล้วยังจะทำร้ายจิตใจลูกด้วยอีก>
 
แต่อีกใจก็ดีใจกับคำว่า พ่อ  เขาได้เป็นพ่อคนแล้วเรอแถมแม่ของลูกก็ไม่ใช่ใคร  คือแก้ว  คนที่เขารักมากที่สุด
 
           ความคิดของเขาตอนนี้มันทำให้น้ำใสๆที่ไหลออกจากตาเขาอย่างห้ามไม่ได้
 
                                “   ที่แก้วไปหาฉันจะมาบอกว่าท้องใช่ไหม  ? ”
 
เขาถามอีกทีเพื่อความมั่นใจ
 
“อ่าวนี่แก่ ไม่รู้เลยเรอว่าแก้วท้องอ่ะ ”
“อื่ม”    เขานั้นตอบแบบสั้นด้วยอาการเศร้าใจ
 
 
“คิดว่ารู้แล้วเพราะวันนี้เห็นยัยแก้วตั้งน่าตั้งตาไปบอกแก่”
 
จากสิ้นสุดคำจากเขื่อน เขาก็นึดได้ว่าที่แก้วกำลังจะบอกเขานั้นคือ  แก้วท้องนั้นเอง....
 
 
“นี่แล้วมันเกิดไรขึ้นกันแน่ว่ะข้างงมากเลยว่ะ      ”    เขื่อนนั้นที่อยากรู้ว่าเป็นไงเลยถาม
 
เขาได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นมาให้เขื่อนฟังหมด
 
“ฉันก็ไม่รู้ว่าจะช่วยแก่ไงดีว่ะ”    เขื่อนที่ฟังเรื่องราวจากโทโมะ ใจก็อยากช่วยแต่เขาก็ไม่รู้ว่าแก้วไปไหน
 
“ฉัน มันคงเลว มากน่าดูถึงทำกับแก้วขนาดนี้ได้”   เขาบ่นขึ้นพร้อมเอามือมาลูบตนก่อนไปวางที่คาง
 
เพื่อจะคิดว่าทำไงเธอจะกลับมาหาเขา................
 
“ฉันว่าแก่กลับบ้านเถอะ อาบน้ำ แล้วแก่อาจจะมีทางออกก็ได้นะ”    เขื่อนที่เห็นสถาพเพื่อนตัวเองแล้วเลยอยากให้พักผ่อน
 
“อืม ข้ากลับล่ะ  ” เขานั้นพูดก่อนลุกขึ้นก่อนเดินออกไปขึ้นรถแล้วกลับบ้านเขาไป
 
บ้านโทโมะ-เฟย์
 
“ว่าไงค่ะพี่ชาย วันนี้ไม่อยู่คอนโดเรอค่ะ”  เฟย์นั้นที่เห็นพี่ชายมาบ้านเลยถาม
 
“ไม่อ่ะพี่อยากกลับบ้านบ้าง”  เขานั้นพูดกับน้องสาวเขาด้วยด้วยเสียงของเขาตอนนี้แหบมากและรอบดวงตา
 
ก็แดงผิดปกติ
 
“แล้วพี่โทโมะเป็นไรไป ร้องไห้ทำไม”  เฟย์ที่เห็นพี่ชายเหมือนคนร้องไห้เลยถามด้วยความเป็นห่วง
 
“ถามเขื่อนเองล่ะกัน”  เขาว่าก่อนเดินขึ้นห้องไป
 
 
ห้องของโทโมะ
 
เขานั้นได้ปิดประตูห้องดังก่อนนั่งซุดตรงประตู เสียงสะอื้นพร้อมน้ำตาของเขา มันห้ามไม่อยู่แล้ว
 
แก้ว ทำไมต้องหนีไปด้วย พี่รักแก้วนะ    เขาที่หยิบ รูป  <เ ขาที่ถ่ายกับแก้วตอนไปเที้ยว ทะเลด้วยกัน>เขานั้นที่นั่งพูดกับรูปด้วย
 
น้ำตาจากเขาที่ไหลไปลงกรอบรูป ที่ล่ะหยด ที่ละหยด
 
แก้ว ตอนนี้พี่คิดถึงแก้ว และลูกนะ กลับมากลับมาหาพี่ได้ไหม 
 
 
หลายวันผ่านไป
 
โทโมะ นั้นไม่มีข่าวคราวจากแก้วบ้างเลยแม้แต่เขื่อนเฟย์ก็ไม่รู้ข่าว
 
 
“แก้วจ๋าทานข้าวไหมจร๊  ”โทโมะที่อยู่โต๊ะอาหารทำท่าตักข้าวใส่ให้กับตุ๊กตาที่แก้วรักมากที่สุดที่แก้วนั้นลืมไว้
 
เขาคิดว่าตุ๊กตาตัวนั้นคือแก้วที่มีชีวิตจริง  ใครจะเรียกเขาบ้าก็ได้เพราะตอนนี้สถาพเขาไม่ต่างกับตฃคนบ้าเลย
 
“พี่โทโมะ  ตุ๊กตาทานข้าวไม่ได้พี่ทานเถอะนะ”  เฟย์ที่เข้ามาเห็นโทโมะกำลังป้อนข้าวเลยห้ามไว้
 
“ไม่ใช่นี่คือแก้วนะ เฟย์ไม่รู้ไร แก้วจ๋าทานดีกว่านะ”  เขาว่าใส่พร้อมป้อนต่อ
 
“ไมแก้วไม่กินล่ะ ไม่อร่อยเรอถ้าหน่อยก็ดีนะ ลูกเราจะได้แข็งแรงไง”  เขาที่ป้อนข้าวให้ตุ๊กตาของแก้วแต่เห็นไม่ทานแล้วถาม
 
“นี่ยัยเฟย์ แก่ทำอาหารไม่อร่อยจนแก้วไม่ทานเลยแก่เห็นไหม  คราวน่าปรับปรุ่งด้วย ”     เขาว่าอย่างเด็กที่เหมือนได้อายุ3ขวบได้
 
ก่อนที่เขาจะขึ้นห้องไปนอน
 
เฟย์ที่เห็นพี่ชายของตนเป็นแบบนี้  เธอก็ร้องไห้ทุกวัน เธอไม่เคยนึกเลยว่าพี่ชายของเธอจะเป็นคนบ้าไปแล้ว
 
ห้องนอนโทโมะ
เขานั้นได้นอนกอดตุ๊กตาที่เหมือนเป็นตัวแทนของเธอ  แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่สามารถแทนกันได้โดนเฉพาะแก้ว
เสียงสะอื้นของเขาพร้อมน้ำใสๆที่หยดลงตุ๊กตาไป เขานั้นได้รับความเจ็บปวด
มากเหมือนตอนนี้เขาตายทั้งเป็น    แก้วพี่สัญญานะต่อจากนี้ไปพี่จะไม่มีใครนอกจากเธอ.................
 
 
 
 
 
 
 จบแล้วนะเรื่องนี้ กว่าจะจบ  ดราม่าพอใจยังเอย