Living in the heart สิ่งที่อยู่ในหัวใจ...ของฉัน

 
ก๊อกๆๆๆ
 
“พี่ พี่! พี่!!”ฟางร้องเรียกพร้อมกับเคาะประตูห้องปึงปังหลายทีสร้างความรำคาญให้กับคนเป็นพี่มากมายก่ายกอง
 
“.........”
 
“พี่ เปิดประตูให้หน่อย!”
 
“..........”
 
“พะ.....”ฟางกำลังง้างมือเตรียมเคาะห้องอีกครั้งพร้อมกับที่กำลังจะแผดเสียงเรียกแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจ้าของห้องเปิดประตูเสียก่อน
 
“อะไรของแกโวยวายอยู่ได้!”คนเป็นพี่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดทันทีที่เปิดประตูห้อง
 
“ O o O!!”ฟางหน้าเหลอหลากับสภาพพี่ชายตัวเองในตอนนี้ ท่อนบนเปลือยเปล่าพร้อมกับท่อนล่างที่กำลังจะถูกเหวี่ยงออก .......ผมเผ้าดูไม่ได้><
 
 
    แล้วคนข้างในจะเหลืออะไรมั่งอ่ะ ^O^
 
 
“มีอะไรก็รีบๆพูดมาเร็วๆ!”
 
“เอ่อ...พี่..คือม๊าบอกว่าให้ลงไปทานข้าวได้แล้วง่ะ”
 
“บอกแม่ไปว่าฉันกินอยู่!!!”
 
ปึง!!!
 
  เสียงประตูกระทบอย่างแรง แรงพอที่จะทำให้เกิดลมปะทะกับใบหน้าของฟางได้
 
 
เข้าใจค่ะว่าหิว! แต่...ฟานี่จะบอกม๊ายังไง? อ่าๆพี่ใจร้ายยย สวีทกันไม่เกรงใจน้องเลย T^T
 
 



 
 
ตึง!!
 
เสียงกระแทกเท้าของฟางที่กำลังลงบันไดทำให้คนเป็นแม่ต้องเหลียวขึ้นไปมอง
 
“ยัยฟาง เดี๋ยวบันไดมันจะพังเอานะลูก เป็นอะไรหน้ามุ่ยมาเชียว”
 
“ม๊า กินข้าวกันฟางหิว!”
 
“อ้าว แล้วที่แม่ให้ไปตามพี่ตัวแสบของเราล่ะ อ้อ หนูแก้วด้วย ไหนละไม่เห็นลงมาเลย”ผู้เป็นแม่ชะเง้อตามหลังก็ยังไม่มีแม้แต่เงาของคนทั้งคู่
 
“เขากินกันอยู่ค่ะ!!”
O_O?
 
ฟางตอบแม่แล้วเดินฟึดฟัดออกไปทันที คนเป็นแม่มองตามอย่างงงๆก่อนจะอมยิ้มน้อยๆอย่างเข้าใจความหมาย
 
 



 
“แก้ว แกหายไปไหนมาอ่ะ”เฟย์ร้องทักทันทีเมื่อเห็นแก้วเดินเข้ามาพร้อมโทโมะ
 
“เอ่อ...”
 
“ฉันพาไปหาพ่อแม่ฉันมา ชัดยัง!ยัยหัวหอม”ร่างสูงชิงตอบขึ้นมาเสียเองเมื่อเห็นว่าร่างบางอึกอักอยู่นาน
 
“O.Oว้าวว! แล้วพ่อแม่นายว่าไง ชอบว่าที่ลูกสะใภ้ม่ะ”
 
“มันก็ต้องแน่อยู่แล้ว เพราะว่าฉันนะ...เลือกคนไม่ผิดหรอก”ร่างสูงยิ้มหวานให้ส่งสายตาเป็นประกายนิ้วเรียวสะกิดปลายคางคนข้างๆเบาๆพอให้เขิน
 
เพี๊ยะ!
 
“อย่ามา!”มือบางฟาดลงบนมือของคนที่เหย้าแหย่ตนอยู่อย่างนึกหมันไส้
 
 
    ไม่รู้เป็นอะไร ช่วงนี้โดนตบบ่อยจัง?
 
 
ฮึ่ย!ไอ้บ้า เขินนะ>/////////<
 
 
“ฮึ่ย! พวกนายสวีทกันเกรงใจฉันบ้างเหอะ วันนี้เขื่อนไม่มาด้วยอ่ะ”
 
“อ้าวทำไมอ่ะ เขื่อนไปไหนซะล่ะ”แก้วเอ่ยถามเมื่อเห็นเฟย์หน้ามุ่ยนิดๆ
 
“ไม่รู้สิแก้ว...ฉันนว่าช่วงนี้นะเหมือนเขื่อนมีอะไรปิดบังฉันนยังไงก็ไม่รู้”เฟย์เล่าความอัดอั้นตันใจให้เพื่อนรักฟัง แก้วจึงนั่งลงข้างๆบีบมือเฟย์เบาๆเพื่อปลอบใจ
 
“ไหน เล่าให้ฉันนฟังหน่อยสิ มันเกิดอะไรขึ้นเจ้าเขื่อนไปทำอะไรให้แก”
 
“แก้ว...วันนี้ฉันโทรไปแล้ว..ฮึก...มีเสียงผู้หญิงรับอ่ะ เขาบอกว่าเขื่อนไม่สบายจะไม่มารียนแล้วบอกอีกว่าจะดูแลเขื่อนแทน”เฟย์สะอื้น น้ำตาจะไหล โทโมะที่เงียบอยู่นานจึงพูดขึ้นเพื่อให้กำลังใจเฟย์
 
“มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่เธอคิดก็ได้ ไอ้เขื่อนคงไม่ใช่คนแบบนั้น”
 
“ไม่รู้><ฉันไม่รู้อ่ะ”เฟย์ส่ายหน้าเหมือนเด็กที่ไม่ยอมเข้าใจอะไรง่ายๆก่อนจะวิ่งหนีขึ้นห้องไป
 
“เฮ้อ~เขื่อนเนี่ยนะจะมีผู้หญิงอื่น หมอนั่นดูรักเฟย์จะตาย ถ้าเป็นนาย...ว่าไปอย่าง”แก้วพูดแขวะคนข้างกายเล็กน้อยก่อนที่อีกฝ่ายจะรู้ตัว
 
“ใช่!”
 
ร่างบางหันควับไปมองหน้าร่างสูงทันทีด้วยอาการไม่พอใจ นั่นแหละสีหน้าที่โทโมะแสนจะโปรดปราน
 
 
เวลาโมโหเนี่ย น่ารักจริงๆ><
 
 
“ผู้ชายเนี่ยก็เป็นแบบนี้กันทั้งโลก!!”ถูกว่าเข้าให้ทำเอาเจ้าตัวหน้าเสียเล็กน้อยที่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะโกรธเขาจริงๆก่อนที่สาวเอวบางร่างน้อยจะเดินกระแทกเท้าปึงปังตามเฟย์ไป
 
 
โธ่! พูดเล่นนิดเดียวเองงอนซะและ แล้วจะง้อยังไงอ่ะT^T
 
 



 
“แก้ว..แก้ว...แก้วใจ”ร่างสูงเรียกเสียงอ่อยแล้วกระเถิบตัวเข้าหาแต่ยิ่งเข้าใกล้ร่างบางก็ยิ่งหนีจนเฟย์ชักจะสงสัย
 
“โทโมะๆ แก้วเป็นอะไรไปเหรอ เมื่อกี๊ก็คุยกันดีๆอยู่นี่”
 
“เพราะไอ้เขื่อนนั่นแหละ ฮึ่ย!”
 
 
   ไอ้เขื่อนตัวดี!!! เมื่อกี๊เรายังตอบไม่จบเลย แก้วง่ะ=*=
 
 
  ผ่านไปครึ่งค่อนวันแก้วก็ยังไม่ยอมพูดกับโทโมะ จนเขาเองก็ไม่รู้จะทำยังเหมือนกันจำต้องอ้อนวอนให้เฟย์ช่วยพูดให้
 
“นะ เฟย์”
 
“คิกๆ><โทโมะ ฮะๆฮ่า”เฟย์ขำออกมาอย่างลืมตัวจนอีกฝ่ายหน้านิ่วคิ้วขมวดไม่พอใจ
 
“ขำอะไรของธอ!!!”
 
“ก็ฉันนะไม่เคยเห็นนายเป็นแบบนี้มาก่อนะเลย ไง ง้อผู้หญิงไม่เป็นเหรอ”
 
“แล้วไงล่ะ ฉันนไม่เคยง้อใครนี่ เธอเองก็น่าจะรู้เพราะถ้าไม่ใช่ เขา ฉันก็ไม่ง้อหรอก แล้วนี่ตกลงจะช่วยมั๊ย! ถามมากอยู่ได้”ร่างสูงร่ายยาวเป็นชุดเฟย์อมยิ้มน้อยๆกับทีท่านั้น
 
 
  ง้อไม่เป็นก็ต้องหัดง้อไว้นะดีแล้ว เวลาแก้วงอนจะได้ง้อถูก><
 
 
“โอเคๆ^^”
.
.
.
 
“แก้ว ทำไมแกไม่คุยกับโทโมะล่ะ รายนั้นนะจะเป็นบ้าอยู่แล้วนะ”เฟย์เดินเข้ามาหาพร้อมนั่งลงข้างๆแก้ว
 
“หมอนั่นให้แกมาพูดเหรอเฟย์”
 
“แต่แก้ว..แกอย่าทะเลาะกันเพราะเขื่อนได้ป่ะ นะ คุยกับโทโมะเหอะ”
 
“คนบ้าแบบนั้น ปล่อยให้ชักตายไปคนเดียวเหอะ อ้อ แล้วฝากไปบอกด้วยวันนี้ฉันจะกลับเอง”ร่างบางรัวใส่หน้าเฟย์เป็นชุดก่อนจะหันกลับไปจดจ้องกับการเรียนต่อ
 
“เอ่อ....ไว้ฉันจะบอกให้”
.
.
.
 
“เฟย์!เธอนี่มันไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ”
 
 
  โว้ยยยยยย!!!อะไรกันว่ะ
 
 



 
เพี๊ยะ!
 
“อย่ามาที่นี่อีก เขื่อนเค้าไม่เอาเธอแล้ว”
 
“ไม่จริง! เธอเป็นใคร ฮึก แล้วเขื่อน....”เฟย์ลูบแก้มตัวเองด้วยความเจ็บเมื่อถูกผู้หญิงร่างสูงคนนึงตบหน้าให้เพียงเพาะว่าเฟย์มาเยี่ยมเขื่อนที่บ้านเพราะหายไปหลายวัน มาถึงก็ตบหน้าเธอนี่แหละ
 
“เฟย์!!”เขื่อนตาโตวิ่งออกมาจากบ้านแล้วตรงมาหาเฟย์ ก่อนจะตวาดใส่หน้าผู้หญิงอีกคน
 
“ทำบ้าอะไร พิม!! ตบเฟย์ทำไม”
 
“ก็มันมาหานายแล้วจะให้ฉันทนนิ่งอยู่ได้ยังไง นายเป็นแฟนฉันนะ!”สาวหน้าหวานตอบกลับพร้อมกับจิกตาใส่เฟย์ที่หลบสายตาเพราะไม่อยากมีเรื่อง
 
“ฟะ  แฟน? อะไรกันเขื่อน”น้ำเสียงตกใจของเฟย์ทำให้เขื่อนหันมองหน้าเฟย์พร้อมกับถอนหายใจยาวด้วยความหนักใจ
 
“เฟย์...มันไม่ใช่...”เขื่อนหน้าหันตามแรงตบของเฟย์พร้อมกับน้ำตาของเฟย์ที่หลั่งไหลจนเขื่อนพูดอะไรไม่ออก
 
“นายโกหก เขื่อน ฉันไม่รักนายแล้ว! ฮึก ...”เฟย์ว่าให้แล้วรีบวิ่งหนีไปให้พ้นสายตา เขื่อนกำลังจะวิ่งตามแต่ถูกพิมคว้ามือไว้เสียก่อน
 
“เขื่อน!ถ้านายตามไป ฉันจะฟ้องคุณน้า”
 
“พิม! เธอก็รู้ว่าฉันไม่ได้รักเทอ ที่ฉันยอมเทอเพราะนั่นมันคือคำสั่งของแม่ฉัน แต่ต่อจากนี้ ฉันจะทำตามหัวใจของฉันเองแล้ว ฝากบอกแม่ด้วยว่า...ฉันรักเฟย์!!!”เขื่อนพูดกับพิมอย่างใจเย็นที่สุดก่อนจะค่อยๆแกะมือพิมออกแล้ววิ่งตามเฟย์ไป พร้อมกับเสียงกรี๊ดของพิม ที่ตามไล่หลัง
.
.
.
 
พลั่ก!
 
“ไอ้เขื่อนแกทำอย่างนี้กับเฟย์ได้ไงว่ะ”ทันทีที่เขื่อนมาถึง โทโมะก็ซัดหมัดเขาที่หน้าเขื่อนเต็มแรงด้วยความโกรธจนแก้วต้องรีบเข้ามาห้าม
 
“โทโมะ! ทำบ้าอะไรค่อยๆพูดกันก็ได้ ทำไมต้องใช้กำลังกันด้วย!!”
 
“เฟย์  มันไม่ใช่แบบนั้นนะ ฟังฉันก่อน”
 
“ไม่ ฮึก..ฮืออ นายมันคนโกหก โลเล อย่างมายุ่งกับฉัน!”
 
“ไม่ต้องมายุ่งกับเฟย์เลย ไอ้เขื่อนออกไป! ก่อนที่แกจะถูกต่อยอีกรอบ”โทโมะปรี่เข้าไปหมายจะชกหน้าเขื่อนอีกครั้งจนถูกแก้วรั้งไว้ พร้อมกับฝากรอยแดงให้กับใบหน้าหวานอีกครั้งเพื่อนเตือนสติ แต่อีกฝ่ายกลับลือดขึ้นหน้า
 
“แก้ว!!”
 
“นายเป็นบ้าอะไรฮะ มันไม่ใช่เรื่องของนายเลยสักนิด ปล่อยให้เค้าคุยกันไม่ได้หรือไง!!!”แก้วตวาดลั่นใส่หน้าโทโมะ
 
“พอเถอะ อย่าทะเลาะกันเพราะเรื่องของฉันเลย ฮืออ”เฟย์สะอื้นตัวโยนมองหน้าทั้งคู่สลับไปมา
 
“ทำไม!ก็เฟย์เป็นเพื่อนฉัน  แล้วการที่ฉันปกป้องเพื่อน มันผิดเหรอ!! ถ้าฉันทำแบบมันบ้าง เธอก็จะไม่ว่าอะไรใช่มั๊ย  ถ้าฉันจะมีเมียเพิ่มอีกคนนะ!!!” เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ! เสียงจากฝ่ามือที่ปะทะกับใบหน้าของร่างสูงทำให้เขาหน้าชาไปไม่น้อย แต่นั่นมันยิ่งทำให้เฟย์และเขื่อนยิ่งรู้สึกผิดเพราะเรื่องของตัวเองทำให้ทั้งคู่ทะเลาะกัน
 
“หยาบคาย!นายมันหยาบคายที่สุด”แก้วตวาดใส่หน้าโทโมะก่อนจะสะบัดตัวเดินหนี แต่ก็ถูกเขาคว้ามือไว้
 
“แก้ว...ขอโทษ”
 
“กองไว้ตรงนั้น! แล้วไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก”ว่าแล้วสะบัดข้อมือออกแล้วเดินหนีไป ร่างสูงเองก็ทำอะไรไม่ถูกไอ้ปากเจ้ากรรมก็ดันพลั้งพูดไปซะได้
 
 
 โธ่! โว้ยยยยย 
 
 
  หลังจากที่แก้วเดินหนีไปแล้วโทโมะก็หนีหายไปเช่นกัน เฟย์ที่กำลังจะเดินหนีเขื่อนจึงถูกรั้งข้อมือไว้
 
“เฟย์ ฟังฉันก่อนนะ ขอร้องล่ะ”เขื่อนเอ่ยเสียงแผ่วพร้อมมองเฟย์ด้วยสายตาเว้าวอน จนเฟย์ใจอ่อน
 
“ฮึก..ก็ได้”
.
.
.
 
 



 
 
“แก้ว  รับโทรศัพท์ฉันหน่อยได้มั๊ย ขอร้องล่ะ”ร่างสูงฝากข้อความเสียงไว้เมื่อเจ้าตัวไม่ยอมเปิดเครื่องเสียที
 
“.........."
 
   นายคิดว่าฉันจะให้อภัยนายง่ายๆหรอไง ฝันไปเถอะ
 
 
   หลายวันแล้วแก้วก็ยังไม่ยอมพูดยอมจากับโทโมะเสียทีจนอีกฝ่ายจนใจแต่ก็ต้องยอมต่อไปเพราะเรื่องนี้เขาผิดจริงๆที่ไปพูดไม่ดีใส่แก้ว
 
 
  โทรศัพท์ก็ไม่ยอมรับ พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย ผู้หญิงนี่ง้อยากชะมัด
 
 
 
   เสียงออดหน้าบ้านทำให้แก้วต้องวิ่งออกมาดูแต่แล้วก็ไม่เห็นใครจึงเดินกลับเข้าบ้านด้วยความอารมณ์เสีย
 
“ใครเล่นอะไรกันนะ บ้าจริง! เฮ้ย”ร่างบางร้องอย่างตกใจเมื่อถูกมือหนาคว้าไปกอด
 
“ปล่อยนะ ใครนะ ช่วยด้วยยยย อุ๊บ!”ยังไม่ทันที่แก้วจะโวยวายจบก็ถูกปิดปากทันที
 
“ชู่ว เบาๆสิ ร้องไปก็ ไม่มีใครเค้ามายุ่งเรื่องของสามีภรรยาหรอก!”
 
“ฮะ ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ ออกไปเดี๋ยวนี้ อย่ามายุ่งกับชั้นนะไอ้คนหยาบคาย”ทันทีที่รู้ว่าคนที่เข้ามาเป็นใครร่างบางก็เปิดฉากต่อว่า(ด่า)ทันที
 
“ก็มาง้ออยู่นี่ไง”น้ำเสียงออดอ้อนที่พูดใส่ทำเอาแก้วใจสั่นแต่ไม่มีวันที่แก้วจะยอมง่ายๆซะหรอก คราวนี้มันเกินไป
 
 
   อย่าหวังเลย ไอ้โทโมะ!!