Living in the heart สิ่งที่อยู่ในหัวใจ...ของฉัน

 
3 วันต่อมา
 
ตึ๊ด!!!!!!! ตึ๊ด!!!!!
 
“ฮะ...ทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉันนะ!”ร่างบางโวยวายอยู่กับตัวเองคนเดียวเมื่อไม่มีสัญญาณตอบรับจากปลายสาย
 
 
   รู้สึกเป็นห่วงจัง?
 
.
.
.
 
ร่างสูงเลี้ยวรถมาจอดที่ซุปเปอร์ใกล้บ้านเพื่อนหาซื้ออาหาร ทันทีที่ก้าวลงจากรถ
 
เอี๊ยด!!!!!
 
       สปอร์ตดำคันหรูก็พุ่งทะยานสู่ตัวเขาและในวินาทีที่จะกระแทกเครื่องสู่ตัวร่างสูงเจ้าของรถคนงามก็หักพวงมาลัย แค่เฉี่ยวๆพอเป็นพิธี
 
“เฮ้ย!อะไรกันว่ะ”โทโมะตะโกนไล่หลังรถสปอร์ตที่ลับไปแล้ว ก่อนจะเดินเข้าซุปเปอร์ไป
 
“วันซวยจริงๆ!”ร่างสูงเดินบ่นกระปอดกระแปดระหว่างการเลือกซื้ออาหารแล้วเดินกลับมายังลานจอดรถแลดูเงียบผิดปกติ ได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งจากทางด้านหลัง น่าแปลกนะทั้งที่ยังไม่มืดเลยแต่ลานจอดรถดูเงียบเป็นพิเศษ
 
หมับ!
 
มือหนาจากชายฉกรรจ์คนนึงตรงเข้าคว้าไหล่ของโทโมะไว้
 
“พวกแกเป็นใคร!!”ร่างสูงเอ่ยถามสีหน้าเรียบเฉยไม่มีความหวาดกลัวเลยสักนิด
 
“เป็นคนที่จะมาสั่งสอนแกไงล่ะ ฮ่าๆ”ชายฉกรรจ์ 1 ใน 3 พูดกลั้วหัวเราะ
 
“ฮึ! ทำไมไม่ให้มันมาเจอกับฉันตัวต่อตัวล่ะ ไอ้ทอร์ชนายแกนะ”
 
 
          เพราะโทโมะไม่ใช่คนโง่ ถึงเข้าจะไม่ค่อยพูดกับใครซักเท่าไหร่แต่เขาก็ไม่เคยมีศัตรูที่ไหนนอกจากทอร์ชศัตรูคนแรกเมื่อวานนี้ แล้วไอ้ที่มีคนสะกดรอยตามนะคิดเหรอว่าไม่รู้  เพราะถ้าไม่รู้ก็คงตกใจกับสถานการณ์แบบนี้เหมือนกันแต่ที่ยังนิ่งเฉยได้ขนาดนี้เพราะรู้ตัวก่อนแล้วว่ามีคนตามมา  เส้นทางที่จะตรงไปหาร่างบางเลยตรงเปลี่นเส้นทางเพราะถ้าเกิดไอ้พวกที่ตามมาทำร้ายแก้วไปด้วยเขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง
 
   
     ฮึ ไอ้ทอร์ช ไอ้หมาลอบกัด
 
 
“เก่งนี่หว่า โทโมะ!นายนี่..เฮอะ”ทอร์ชเอ่ยขึ้นพร้อมการปรากฏตัวจากหลังเสากลั้วหัวเราะในลำคอนิดๆ
 
“คิดว่าฉันโง่นักเหรอไง ฮึ”
 
“ก็ดี๊! ฉันจะได้ไม่อ้อมค้อม อย่างแกนะไม่ต้องถึงมือชั้นหรอก เฮ้ย พวกแกสั่งสอนมันหน่อย แล้วฝากบอกมันด้วยว่าอย่ามายุ่งกับแก้วอีก  .....ว่าที่ผู้หญิงของชั้น ฮ่าๆ”ทอร์ชหัวเราะอย่างยิ้มเยาะแล้วเดินออกไป
 
“แกได้ยินแล้วใช่มั๊ย!! ถ้าไม่อยากเจ็บตัวแบบวันนี้อีกอย่ายุ่งกับว่าที่ผู้หญิงของคุณทอร์ชอีก จัดการโว้ยพวกเรา”
 
“ฮึ!”โทโมะสบถในลำคอเบาๆก่อนจะเข้าต่อสู้กับชายฉกรรจ์ 3 คน และในนาทีที่ร่างสูงกับลังจะเพลี่ยงพล้ำ
 
ปัก!
 
       ท่อนไม้ขนาดใหญ่ถูกฟาดเข้าที่ท้ายทอยของโทโมะสุดแรงจนร่างสูงทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นของเหลวใสสีแดงไหลอาบทั่วไปหน้าหวานก่อนจะถูกฟาดซ้ำเข้าที่ตามตัว และสติที่กำลังดับวูบ…….
.
.
.
 
“โทโมะ...ฮึก..นะ..นายฟื้นสิ”เสียงสะอื้นไห้ของร่างบางที่นั่งกุมมือคนที่หลับไม่ได้สติรอบๆศีรษะมีผ้าพันแผลอยู่ หลังจากเหตุการณ์สงบลงแล้วที่ลานจอดรถมีคนมาพบเห็นคนบาดเจ็บนอนจมกองเลือดอยู่จึงรีบควานหาโทรศัพท์ของโทโมะแล้วโทรมาเบอร์แก้ว เท่านั้นแหละร่างบางจึงร้องไห้ฟูมฟายแล้วโทรบอกเขื่อนกับเฟย์ทันที
 
“แก้ว ใจเย็นๆนะโทโมะต้องไม่เป็นอะไรเชื่อฉันสิ”เฟย์ลูบหลังพลางปลอบใจแก้วที่เอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด
 
“ใครทำนะ ฮึก นายนะ”
 
“โทโมะมันก็ไม่เคยมีเรื่องกับใครนี่นาถึงมันจะแอบกวนTeenเล็กน้อยก็ตาม”เขื่อนเสนอความคิดของตัวเองจึงถูกเฟย์ปรามอย่างเคืองๆ
 
 
     โทโมะเจ็บอยู่แท้ๆก็ยังไม่วายแขวะเค้า เขื่อนนี่!!
 
 
หลังจากเขื่อนและเฟย์กลับไปแล้วแก้วก็นอนเฝ้าโทโมะทั้งคืน และรอจนกว่าโทโมะจะฟื้น
 
3 วันผ่านไป
 
“อืม...โอ๊ย!”คนป่วยบนเตียงขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะยกมือกุมท้ายทอยและศีรษะด้วยความเจ็บปวด
 
“อือ..โทโมะ!”ร่างบางที่สลึมสลือจากการตื่นนอนตาโตทันทีที่เห็นโทโมะฟื้นขึ้น
 
“แก้ว...”เสียงเรียกแผ่วเบาเอ่ยขึ้น ร่างสูงรู้สึกดีใจที่ตื่นขึ้นมาได้เห็นหน้าแก้วเป็นคนแรก ก่อนหน้านี้รู้สึกเจ็บไปทั้งตัว แต่ตอนนี้มันทุเลาลงมาเลยทีเดียว
 
 
  เฮ้อ ดีใจยังฟื้นมาเจอเธอ
 
 
“โทโมะ เป็นอะไรมากหรือเปล่า เจ็บตรงไหนไหม แล้วใครๆทำนายบอกชั้นมาสิ!”ร่างบางรัวคำถามเป็นชุดไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้โต้ตอบเลยซักนิด
 
“อือ..เป็นห่วงฉันด้วยเหรอ”ร่างสูงเลี่ยงยังไม่ตอบคำถามของแก้วแต่เปลี่ยนประเด็นไปพูดเรื่องอื่นแทน
 
“-///////////-อือ”ร่างบางพยักหน้าช้าด้วยความเขินแต่มันใช่เวลามั๊ย
 
“แล้วใครพาชั้นมาที่นี่อ่ะ”
 
“พลเมืองดีแถวนั้นโทรเข้ามาเบอร์ฉัน แล้วบอกว่านายนะ ฮึก...”แก้วทำท่าจะร้องไห้เมื่อนึกถึงสภาพของโทโมะในตอนนั้น   ร่างสูงส่ายหัวเล็กน้อยกับท่าทางเด็กน้อยนั่นก็ดึงแขนแก้วมานั่งลงบนเตียงพร้อมยันกายตัวเองขึ้นมือหนาเกาะกุมที่เอวบางแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะยังไม่รู้ตัว
 
“อื้อ ไม่เอาน่าฉันก็ไม่เป็นไรแล้วนี่เลิกร้องไห้ได้แล้ว”ร่างสูงยีหัวแก้วเบาๆด้วยความเอ็นดู
 
“แต่..ตอบฉันมาก่อนว่าใครทำนาย บอกความจริงด้วย! เอาความจริงนะ”เพราะรู้ดีว่าโทโมะจะไม่ยอมบอกแน่ๆจึงดักคอเอาไว้ อีกฝ่ายทำหน้าเอือมๆเล็กน้อยก่อนจะยอมบอกความจริงเพียงเพราะกลัวว่า ร่างบางจะโกรธ
 
 
  แค่ไม่อยากง้อก็เท่านั้น ง้อคนไม่เป็นด้วยถึงยอมบอกหรอกนะ~
 
 
“คนที่ฉันสั่งห้ามเทอเข้าใกล้นั่นล่ะ”
 
“O_O!ทอร์ช”ร่างบางตะโกนเสียงดัง
 
จุ๊บ!
 
    ร่างสูงแตะจูบเบาๆเมื่อรู้สึกว่าเสียงของแก้วชักจะดังไปใหญ่แล้วที่นี่โรงพยาบาลนะ เดี๋ยวนางพยาบาลได้แห่กันมาหมดหรอก
 
“ชู่ว์ เบาหน่อยสิ”
 
“บอกดีๆก็ได้นี่ทำไมต้อง...ด้วยเล่า-3-“ร่างบางบอกปัดอย่างอายๆ ไม่ว่าที่ไหน ก็โดนฉวยโอกาสทุกที่ทุกเวลา
 
“ฉันจะไปคุยกับทอร์ชให้รู้เรื่อง!!!”ร่างบางทำท่าฮึดฮัดจะลุกไปเอาเรื่องทอร์ชเสียให้ได้แต่ก็ถูกคนป่วย(แต่แรงเยอะเวอร์)รั้งเอวให้กลับมานั่งท่าเดิม
 
“อย่างยุ่ง ไม่ใช่เรื่องของเด็ก!!”โทโมะกล่าวปรามด้วยความเป็นห่วงขืนปล่อยแก้วไปหาทอร์ชคนเดียวก็ถือกับว่าปล่อยกระต่ายน้อยเข้าปากสิงโตนะสิ เรื่องอะไรเล่า!
 
 
    ใครจะบ้าปล่อยเธอไป เรี่ยวแรงก็ไม่มีจะสู้เขาได้ไหมฮะ ยัย!!
 
 
“แต่จากที่นายเล่าให้ฟังทอร์ชทำร้ายนายเพราะฉัน!! เพราฉะนั้นฉันเป็นต้นเหตุและฉันก็ไม่ใช่เด็กด้วย”
 
“ฮะๆใช่สินะ เธอนะ...ไม่เด็กเลย^^”น้ำเสียงติดเจ้าเล่ห์ทำเอาอีกฝ่ายหน้าขึ้นสีจัดจ้านอย่างรู้ความหมายดีว่าเขาหมายถึงอะไร
 
“โทโมะ!!~”แก้วยกมือเตรียมฟาดหน้าโทโมะแต่ก็ถูกเขาชี้หน้า
 
“อย่านะ ฉันเจ็บอยู่นะเห็นใจกันบ้างสิ”น้ำเสียงออดอ้อนที่แก้วไม่เคยได้ยินทำให้ต้องลดมือลงอย่างเสียไม่ได้
 
“........”
 
“เอาน่าเดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจัดการเอง เธอไม่ต้องยุ่งเลยฉันไม่ปล่อยให้มันลอยนวลหรอกน่า”
 
“แต่....”
 
“หิว! ป้อนข้าวหน่อยสิ”คำพูดตัดบททำเอาแก้วอ้าปากค้างอย่างเถียงไม่ออกและจนปัญญาที่จะเถียงจริงๆ
 
“อะไร”
 
“นะ...”
 
 
  อย่าอ้อนได้มั๊ยเล่า>///<
 
 
“อือ.....”ร่างบางลุกขึ้นไปจัดเตรียมอาหารให้คนป่วยแถวๆนี้
 
“อื้ออ  มันร้อนอยู่อ่ะ เป่าก่อนหรือเปล่าเนี่ย”
 
“ก็เป่าแล้วอ่ะ อย่าลีลาได้มั๊ย!”เถียงกันไปมาจนกว่าจะกินเสร็จใช้เวลาไปเกือบร่วมๆชั่วโมง
 
“เฮ้อออ หมดสักที ป้อนข้าวนายนี่ยากกว่าป้อนนมดอลล่าอีก”ยัยแก้ว เทอเอาชั้นไปเปรียบกับไอ้หมาจอมแต๊ะอั๋งของเทอเร๊อะ!
 
“แต่ฉันยังหิวอยู่!!โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงติดเจ้าเล่ห์จนแก้วเหลียวหลังมามอง
 
“ยังไม่อิ่มหรอ ชั้นไปซื้อให้ใหม่เอาม่ะ”
 
“เปล่า...ไม่ได้หิวข้าว”
 
“...........”
 
 
  แล้วเมื่อกี๊ ใครมันบอกกันว่ายังหิวอยู่ = =
 
 
“ฉันหมายถึง ชั้น...หิวเธอต่างหากล่ะ”
 
 
>///////////< โทโมะ!! อ๊ากกกกกกกก
 
 
“พูดบ้าอะไรฮะ นายมันไม่เหมือนคนป่วยเลยจริงๆให้ตายเหอะ!”ร่างบางพูดขึ้นด้วยสีหน้าแดงแปร๊ดอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่เอวบางจะถูกรั้งเข้าหาอีกครั้ง
 
“ฮึ่ย!”แก้วสบถในลำคอด้วยความเขินเล็กน้อย
 
 
“^^เฮ้ แก้วใจ โทโมะเป็นไง......”การมาของเฟย์มักจะไปค่อยได้รับการเคาะประตูให้คนในห้องรู้ตัวเสมอ แก้วรีบปัดมือโทโมะออกจากเอวทันที ในขณะที่เฟย์อมยิ้มน้อยๆ เขื่อนที่พอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรดูจากอาการใครดูไม่ออกก็......เต็มทน
 
 
       อ้ายยย โทโมะ><มือนะมือ เขินแทนแก้วใจจัง
 
 
"เอ่อ..คือ"แก้วรีบเด้งตัวลงจากเตียงแทบจะทันที
 
 
  ไม่ทันแล้วแก้วใจ><
 
 
"โทโมะ ฉันซื้อขนมมาฝาก เอ้อ นี่เล่าให้ฟังบ้างสิเรื่องที่นายโดนทำร้ายนะ"เฟย์เอ่ยถามทั้งที่ยังง่วนอยู่กับการจัดแจงของฝาก
 
"ถามแก้วแล้วกันฉันขี้เกียจเล่า"
 
"อ่าๆแล้วเมื่อกี๊คุยอะไรกันอ่อน่าสนุกนะ"เฟย์เหย้าแหย่นิดๆพอให้แก้วได้อายและสังเกตอากัปกิริยาของโทโมะ
"ก็ถามแก้วดูสิ!"ร่างสูงบอกปัดทำเอาเฟย์ยู่หน้านิดๆกับความปากแข็งของโทโมะ
 
 
  ให้มันได้หยั่งงี้สิ
 
 
"แก้ว หน้าแกเหมือนคนอดนอนเลยนะเฝ้าไอ้โทโมะทั้งคืนเลยเหรอ?"เขื่อนพาดแขนลงบนไหล่แก้วแล้วเอ่ยถาม เขื่อนนะไม่ได้คิดอะไรหรอกแต่คนที่คิดกำลังมองตาขวางโดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัว
"นิดหน่อยอ่ะ"
 
 
 ยังๆๆๆๆๆไม่เอามือออกอีกไอ้เขื่อน!!!
 
 
  เฟย์ปรายตามองยังจุดหมายตามโทโมะแล้วยิ้มออกแก้มแป้น
 
 
เขื่อนเป็นแฟนชั้น ชั้นยังไม่หึงเลยนะ นี่อะไร...หึงก็บอกเค้าไปสิ อิๆคนปากแข็ง><
 
..............................................................................................................................................