Living in the heart สิ่งที่อยู่ในหัวใจ...ของฉัน

 
“เห้ย ไอ้โทโมะ! แกกินเข้าไปได้ยังไงว่ะ ฮึ่ย! เข็ดฟันชะมัด”เขื่อนเบ้ปากนิดๆเมื่อเห็นการกินของเพื่อนชาย
 
“อะไรวะ ชั้นว่ามันก็อร่อยดีนิ”ร่างสูงเอ่ยตอบนิดๆก่อนจะหันไปจัดการกับของหมักของดอง(ของเปรี้ยวนั่นแหละ)ของตัวเองต่อ จนเฟย์ต้องขอลองชิม
 
“>O< โทโมะ! อี๊ นายกินเข้าไปได้ไง มันเปรี้ยวอ่า~ TOT”เฟย์ทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้กับรสชาติของอาหารที่ร่างสูงกินแล้วบอกว่ามันอร่อย
 
 
   นายบ้าไปแล้วววววว โทโมะ><
 
 
“เฮอะ! พวกแกนี่อะไรกัน”ร่างสูงไม่ได้ใส่ใจอะไรและก็ยังคงก้มหน้าก้มตากินอย่างเอาเป็นเอาตาย
.
.
 
หลายวันต่อมา อาการที่ร่างสูงเป็นก็ยังไม่ทุเลาเบาบางลงหนำซ้ำกับเป็นยิ่งกว่าเดิมจนทนไม่ไหวอย่างวันนี้ก็เช่นกัน
 
“โทโมะ อาหารเช้าวันนี้โจ๊ก.....”
 
“ฮึก ฮะ ฮุบ OxO”ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดอะไรจบ การมาของอาหารก็มาพร้อมกับการไปของอีกคน
 
“โทโมะ!   นี่ยังไม่หายอีกเหรอเนี่ย ตกลงเค้าเป็นอะไรกันแน่”ร่างบางฉุดคิดเล็กน้อยก่อนจะวิ่งไปดูอาการร่างสูงในห้องน้ำ
 
“โฮกกก...ฮึก”ร่างสูงอานเจียนซ้ำรอบก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะหาย
 
“โทโมะ! แก้วว่าไปหาหมอเถอะ นายไม่ไหวแล้วนะ”
 
“........”ร่างสูงพยักหน้าๆช้าๆแทนคำตอบอย่างหมดแรง แก้วรู้สึกสงสารอย่างบอกไม่ถูก
.
.
.
รพ.
 
“อ้าว? คุณนั่นเองว่าไงครับอาการไม่ดีขึ้นเลยเหรอ?”นายแพทย์คนเดิมเอ่ยถามเมื่อเห็นคนไข้เมื่อหลายวันก่อนอย่างเขา
 
“หมอ ผมกินอะไรไม่ได้เลยนะ กลิ่นอาหารลอยมาแตะจมูกปุ๊ปผมก็เหม็นจนต้องอ้วกเลยครับ”ร่างสูงเอ่ยอย่างหัวเสียกับอาการประหลาดที่เกิดขึ้นกับตนเอง
 
“งั้น เดี๋ยวหมอขอตรวจคุณอีกรอบแล้วกัน”
 
และสักพักผลตรวจก็ออกมา...
 
“เหมือนเดิมทุกอย่างครับ ร่างกายคุณทั้งภายนอกและภายในปกติดีทุอย่าง”
 
“อะไรนะหมอ!!!ผมเป็นจนจะตายขนาดนี้หมอยังบอกไม่มีอะไรอีกหรอฮะ หมอแน่ใจนะ”
 
“โทโมะ นายใจเย็นๆก่อนนะ”
“ใจเย็นๆครับ งั้นหมอขอนุญาตตรวจภรรยาเลยแล้วกันครับ”
 
“ไม่!! ผมไม่ให้แก้วตรวจทั้งนั้น กลับบ้าน!!!”ร่างสูงตะคอกอย่างหัวเสีย
 
 
บอกไม่เป็นอะไรได้ไงว่ะ ฮึ่ย!
 
 
“ยินดีค่ะหมอ”ร่างสูงหันควับมามองอย่างไม่พอใจทันที แต่ก็ไม่ได้คัดค้าน(คัดค้านไม่ได้นั่นแหละ =*=)
 
“งั้นเชิญที่ห้องตรวจครับ…เอ่อ คุณผู้ชาย แล้วก็เราใช้หมอผู้หญิงครับ”คุณหมอเอ่ยดักคออย่างรู้ทัน ร่างสูงเบ้หน้านิดๆก็จะเดินตามไป
.
.
.
 
“หมอ! แก้วเป็นอะไรหรือเปล่า”ร่างสูงปรี่เข้ามาทันทีเมื่อผลตรวจออกมา
 
“ว่าไงค่ะหมอ แก้วเป็นอะไร?แล้วมันเกี่ยวกับโทโมะยังไงละคะ”
 
“ผมว่าผมรู้แล้วล่ะว่าคุณวิศวเป็นอะไร”นายแพทย์กล่าวยิ้มๆยิ่งทำให้ความอยากรู้ของโทโมะพรุ่งปรี๊ด
 
“อะไรละหมอ บอกผมสักทีสิ”
 
“คือ ....ภรรยาคุณ…..”
 
“หมอ แก้วเป็นอะไร บอกมาสกทีได้ไหมมัวแต่อ้ำอึ้งอยู่ได้!!!”โทโมะเอ่ยอย่างอามรมณ์เสียเมื่อหมอไม่ยอมพูดสักที
 
“ใจเย็นครับมันไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรเลย ก่อนอื่นหมอต้องขอแสดงความยินดีด้วยครับ”
 
“เรื่องอะไรเหอรค่ะหมอ”
 
“เอ่อ คุณตั้งครรภ์ได้ประมาณ 3 เดือนครับ และการที่คุณยังไม่รู้ตัวอาจเป็นเพราะไม่มีอาการแพ้ก็ได้ และที่เกี่ยวโยงไปถึงสามี ตามหลักจิตวิทยาให้เหตุผลไว้ว่า....อาการที่คุณวิศวเป็นเขาเรียกกันว่า แพ้ท้องแทนภรรยาครับ”
 
“หา!!!O o  O!!! ทะ..ท้อง นี่แก้วท้อง เหรอครับแล้วผม แพ้ท้องเนี่ยนะ เรื่องแบบนี้มันมีอยู่จริงด้วยเหรอเนี่ย เฮอะ!!!”ร่างสูงทั้งอึ้งทั้งงง และดีใจที่รู้ว่ากำลังจะมีทายาท
 
“แก้ว....ท้องจริงๆเหรอค่ะหมอร่างบางทวนคำอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
 
“ครับ แน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ เอาเป็นว่าหมอแนะนำให้คุณไปฝากครรภ์ได้เลยครับ ส่วนอาการของคุณวิศวเนี่ย หลังจากนี้ไปประมาร 1 อาทิตย์หมอคาดว่าน่าจะทุเลาแล้วละครับ  ”
 
“ค่ะ”แก้วรับคำแล้วทำตามที่หมอสั่งก่อนจะรอรับยาแล้วขึ้นรถกลับบ้าน
.
.
 
“แก้วจ๋า ><”
 
“โทโมะ เหนื่อยมั๊ย เพราะแก้วแท้ๆโทโมะถึงต้องแพ้แบบนี้”ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงรู้สึกจนอีกฝ่ายขำน้อยก่อนจะล้มตัวนอนหนุนตักร่างบางที่นั่งอยู่บนโซฟา
 
“อย่าพูดอย่างนั้นสิแก้ว ชั้นยอมแพ้แทนเทอทุกวันเลย ถ้าเทอกับตัวเล็กในท้องจะสบาย”ร่างสูงทอดเสียงหวานแล้วจูบที่มือบางแผ่วเบาก่อนจะกุมไว้แนบแน่น
 
“นึกแล้วก็น่าขำจริงๆ ชั้นไม่แพ้แต่นายแพ้ได้ไง ฮะๆ”คนสวยหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
 
“ตัวเล็กแกล้งพ่อใช่มั๊ย หึ แต่ดีแล้วไม่กวนแม่ กวนพ่อแทนเถอะพ่อยอมค๊าบบ”ร่างสูงลูบที่ท้องร่างบางแล้วพูดกับลูก ร่างบางนึกขำและซาบซึ้งไปพร้อมๆกัน
 
“พ่อ โทรบอกอาเขื่อน อาเฟย์ก่อนดีกว่า เดี๋ยวเราไปฉลองพร้อมกันนะ^^”คิดได้ดังนั้นก็เด้งตัวไปโทรบอกเพื่อนซี้ทันที แก้วมองตามแล้วอมยิ้มกับความเห่อไม่เข้าเรื่อง
 
 
 
ที่สุดเลยนายคนนี้>////<
 
.
.
.
 
“เฮ้ แก้วแกกินเยอะๆหน่อยสิ กินแทนเจ้าบ้านั่นมันหน่อย”เขื่อนเอ่ยแซวโทโมะ มั้งที่ตัวเองชวนมาฉลองทั้งทีแต่กลับกินอะไรไม่ได้เพราะยังไม่หายซะงั้น
 
“ฮะๆ><”แก้วขำเล็กๆทำเอาร่างสูงหน้ามุ่ยนิดหน่อยก่อนจะเออออยิ้มตาม
“แก้ววววววO.O แกท้องจริงๆใช่มั๊ย?”เฟย์ที่ตามมาทีหลังเพราะติดธุระที่บ้าน ปรี่เข้ามาหาแก้วแล้วเขย่าตัวอย่างแรงจนโทโมะต้องเข้ามาห้ามไว้
 
“ยัยหัวหอม -*- เดี๋ยวลูกชั้นหลุดเธอตาย!!!!”ร่างสูงกล่าวเสียงเหี้ยม มองหน้าเฟย์ค้อนๆก่อนที่เฟย์จะรู้สึกตัวรีบ
ขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่
 
“อ่า~TOT ชั้นขอโทษ ว่าแต่เรื่องจริงใช่มั๊ย”
 
“อืม...”
 
“เย่ๆๆๆๆ^O^ ชั้นจะมีหลานแล้ว”
 
“เฟย์จ๋า”เขื่อนบอกสีหน้าเจื่อนเมื่อคนเริ่มหันมามองว่าเฟย์เป็นบ้าอะไร -*- ก่อนจะรั้งข้อมือเฟย์มานั่ง
.
.
 
“ฮะๆๆ ฮ่าๆๆๆ>O< นี่นายนะ...ฮะๆแพ้ท้องแทนยัยแก้วเหรอ ฮ่าๆๆๆๆ”เฟย์หัวเราะอย่างลืมตัวและลืมกลัวตาย
 
“ขำมากม่ะ *O*”โทโมะ มองหน้าเฟย์เคืองๆ
 
“เอ้า ก็มัน ฮะๆ ขำจริงๆอ่ะ –O-“
 
“กินๆไปเลยยัยหมูอ้วน ชั้นเรียกเทอมาฉลองไม่ได้เรียกมาหัวเราะเยาะชั้น!!!!”
 
“ก็ได้ย่ะ ชิ!!”
.
.
 
ก่อนจะแยกย้ายกลับบ้าน
 
“แก้ว แกดูแลตัวเองกับหลานชั้นดีๆนะ แกด้วยไอ้โทโมะดูและยัยแก้วดีๆนะโว้ย”เขื่อนพูดขึ้น
 
“ชั้นรู้แล้วละน่า -3- เมียชั้นถ้าชั้นไม่ดูแลแล้วจะให้ใครหน้าไหนมาดูว่ะ”
 
“เออน่า ชั้นไปนะ”
 
“แก้วใจ เค้าไปก่อนน้า ไว้เดี๋ยวชั้นจะซื้อของไปเยี่ยมน้า^^”
 
“จ้า ขอบใจมากนะ บ๊าย บาย^^”
.
.
.
“แก้วค๊าบบ  นมอุ่นๆก่อนนอนนะ”ร่างสูงจัดแจงหานมอุ่นมาให้ร่างบางที่กำลังจะเข้านอน
 
 
“ขอบใจนะ^^”ร่างบางรับนมมาดื่มอย่างมาง่ายแล้วกำลังจะลุกเดินเอาแก้วไปเก็บแต่ถูกมือหนารั้งเอวไว้ แล้วดึงลงมานั่งตัก กอกไว้หลวมๆ
 
 
“ไม่ต้องหรอก โทโมะทำให้เอง”ร่างสูงทอดเสียงแผ่วเบา พลางสบตาคนบนตักหวานเยิ้ม
 
“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง นายพักผ่อนไปเถอะเพลียมามากแล้วนะ”แก้วเอ่ยด้วยความเป็นห่วง
 
“ไม่ได้! แก้วมีหน้าที่อยู่เฉยๆไป  เรื่องดูและเทอกับเจ้าตัวเล็กเนี่ยเป็นหน้าที่ชั้นเอง นอนพักซะนะคนดี”ร่างสูงอุ้มร่างบางให้นอนราบกับเพื่อนเตียง ก่อนจะจัดแจงนำผ้าห่มผืนหนามาคลุมกายให้อย่าทะนุถนอม
 
“อือ.....ขอบคุณนะ”ร่างสูงมองตามยิ้มๆก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากคนด้านใต้แผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนใบหน้ามากระซิบข้างท้องของร่างบาง
 
“ตัวเล็กฝันดีนะครับ^^”
 
“.........”
 
“อย่ากวนแม่นะครับลูก สงสารแม่เขาหน่อย ตัวยิ่งบอบๆบางๆอยู่ด้วย”
 
“.........”
 
 
“วันนี้หนูเจออาเขื่อนกับอาเฟย์แล้วเป็นไงบ้างครับสนุกมั๊ย เจ้าเขื่อนนะพูดมากจนทำให้ตัวเล็กของพ่อรำคาญหรือเปล่า? แล้วที่ยัยหัวหอมนั่นเขย่าตัวแม่แล้วหนูเวียนหัวมั๊ยครับ?”
 
“.........”
 
“บอกพอมาเลย พ่อจะไปจัดการให้><”
 
“...........”
 
“พ่อชักอยากจะรู้แล้วนะ ว่าตัวเล็กจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่พ่อก็รักตัวเล็กนะครับ ฝันดีครับ แล้วอีก 6เดือน เราเจอกัน”ร่างสูงจุมพิตกับหน้าท้องร่างบางเบาๆกอดจะนอนกอดทั้งคืน..........
 
............................................................................................................................................................................
อ๊ากก อยากจะบอกว่า Part หน้าจบแล้วจริงๆT^T เอาล่ะ ฝันดีทุกโคนนน
<<<<วิบัิเล็กน้อย (ขออภัยค๊าบบ^^)