สองคน หนึ่งใจ Combined Heart

วันต่อมา...ที่กรุงเทพ
"แก้ว...ไปนะ^^จุ๊บ!"หอมแก้มร่างสูงไปด้วยความเขินอายเมื่อเขามาส่งที่มหาลัย ในขณะที่แก้วกำลังจะลงจากรถ
หมับ!
"เลิกเรียนแล้ว...พี่มารับนะ"ร่างสูงคว้าข้อมือแก้วไว้
"รู้แล้วคร้าบบบ^^"แก้วเอ่ยอย่างล้อเลียนแล้วลงรถไป
.......................................................
"แก้ว~ไปไหนมา หายไปเลยนะตั้งแต่เมื่อวานนี้นะ พี่ตามหาทั้งวันเลย"ป๊อปปี้เดินเข้ามาจับมือแก้วที่นั่งอ่านหนังสืออยู่แต่แก้วชักมือกลับ
"แก้ว..แก้วรู้สีกไม่ค่อยสบายนะเลยกลับก่อน"ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงดี อีกใจก็รู้สึกผิดกับป๊อปปี้อีกใจก็รักโทโมะ ไม่รู้จะบอกความจริงกับป๊อปยังไง
 
พี่ป๊อปจะเข้าใจเรามั๊ย!
 
"เป็นอะไรมากหรือเปล่า พี่ดูหน่อย"ป๊อปปี้ใช้หลังมือแตะเบาๆที่หน้าผากแก้ว ยิ่งเห็นท่าทีเป็นห่วงก็ยิ่งรู้สึกผิด
"ตัวไม่เห็นร้อนเลยนี่^^หายแล้วมั้ง"
"อืม..."
"แก้ว.....แก้วรู้ตัวบ้างหรือเปล่าว่าแก้วเปลี่ยนไป"
"........"
"ตั้งแต่.."ยังไม่ทันที่ป๊อปจะพูดจบสัญญาณเตือนจะเข้าเรียนก็ดังขึ้นเสียก่อน พร้อมกับแก้วที่แยกตัวออกไปหาเฟย์ ป๊อปปี้มองตามอย่างไม่เข้าใจ
 
พี่ทำอะไรผิดไปหรือเปล่า...แก้ว?
....................................................................
"พี่^^"แก้วเอ่ยร้องอย่างดีใจเมื่อเห็นโทโมะมารับ
"อ่าๆไปเถอะเดี๋ยวพี่ต้องไปทำธุระต่อด้วย"
"โฮ่!พี่อ่ะแค่เวลาแค่นี้พี่ก็ให้แก้วไม่ได้เหรอ~"คำพูดกึ่งประชดกึ่งงอนทำให้โทโมะยิ้มบางๆยกมือยีหัวแก้วเบาๆ
"รอพี่มา 10 กว่าปีแล้วรออีกนิดไม่ได้หรอคนดี^^"
"ไม่เอาแล้ว~ไม่รอแล้ว พี่ไปไหนแก้วจะไปด้วย"เอ่ยเสียงเด็ดขาดแล้วรีบขึ้นรถทันทีอีกฝ่ายมองอย่างเหนื่อยหน่ายใจแต่ก็อดเอ็นดูไปในทีไม่ได้
 
ดื้อจริงๆ
 
เฟี้ยววว!! เสียงรถของโทโมะขับออกไป
"ดะ เดี๋ยวแฮ่กๆ แก้ว แก้วว!!อย่าพึ่งงงง"เฟย์วิ่งไล่ตามรถของแก้วกับโทโมะไปแต่ก็ไม่ทัน ร่างเล็กยืนหืดหอบลมแทบจับอยู่หน้าสนาม ก่อนจะยกโทรศัพท์โทรหาแก้วทันที
"ยัยบ้า!ปิดเครื่องทำไมเนี่ย"เฟย์ฮึดฮัดอย่างหัวเสีย ก็เมื่อกี๊จะวิ่งมาบอกว่าป๊อปปี้รออยู่ที่ร้านขนมหวานสถานที่เดทแรกของแก้วกับป๊อป ก็วันนี่ครบรอบ 1 ปีนี่นา
"จะบอกพี่ป๊อปยังไง ยัยแก้วนะยัยแก้วทำไมทำตัวแบบนี้นะ วุ้ย!ทำใฟ้คนอื่นลำบากใจอีกแล้ว"
...........................................................................
"แก้ว..อือ"สองร่างที่นัวเนียกันอยู่ภายในรถคันหรูของโทโมะเสื้อผ้ายับยู่ยี่ไปหมดกระดุมเสื้อนักศึกษาถูกปลดออกเล็กน้อย ก่อนที่ร่างสูงจะเป็นฝ่ายชะงักหยุดไปเอง เหมือนมีอะไรบางอย่างแล่นฉิวเข้าสู่โสตประสาทอย่างจังคนตรงหน้าไม่ใช่ของของเขา 
"พี่~แก้วจะบอกพี่ป๊อป...เรื่องของเรา"ร่างบางเงียบอยู่นานก่อนจะพูดขึ้นอีกฝ่ายไม่ได้ดีใจเลยสักนิดแต่กลับรู้สึกผิดเสียมากกว่า ทำไมนะ เจอคนที่รักแต่ดันอยู่ในคราบคนรักของคนอื่นอยู่ใกล้แต่...จับต้องไม่ได้
"อย่านะแก้ว!!"
"ทำไม แก้วไม่อยากอยู่ในสภาพนี้อีกแล้ว แก้วรู้สึกผิดต่อพี่ป๊อปจนอกจะระเบิดอยู่แล้ว!"
"พี่...จะไปเอง"
"ไม่!แก้วไม่มีวันยอม แก้วรอพี่มาทั้งชีวิตแล้วจะให้แก้วยืนดูพี่เดินจากไปอีกครั้งนะเหรอ ไม่มีทาง"
"แแก้วรอพี่แล้วแก้วคบคนอื่นทำไม"
"พี่ไม่รู้ พี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยแก้วเองแก้วก็ไม่รู้ แก้วเข้าใจอยู่ฝ่ายเดียวว่าที่ผ่านมาแก้วขาดบางสิ่งบางอย่างไป พี่ป๊อปดีกับแก้วทุกอย่าง อบอุ่น ไว้ใจได้ แก้วนึกถึงพี่ แต่วันนี้แก้วรู้ รู้แล้วว่าไม่มีใครแทนกันได้ ตลอดเวลาคนที่แก้วตามหาคือพี่ไม่ใช่พี่ป๊อป!!"แก้วพูดสิ่งที่อัดอั้นมานาน เข้าใจ เข้าใจดีทุกอย่างแต่โทโมะก็รู้สึกผิดอยู่ดี
"เราหยุดพูดเรื่องนี้กันเถอะ พี่จะเป็นคนแก้ไขเรื่องนี้เองแก้วไม่ต้องห่วง"
"แต่..."
"เชื่อพี่เถอะ"โทโมะพูดตัดบทแค่นั้นแล้วขับรถต่อไประหว่างทางขับรถก็ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยวาจาหรือสนทนใดๆทั้งสิ้น
.....................................................................................................
หมดเวลาแล้วสินะ...
"แก้ว  พี่ไม่สำคัญเลยใช่มั๊ย"ป๊อปปี้นั่งอยู่กับตัวเองคนเดียวในร้าน
"ขอโทษนะคะ ร้านปิดแล้วค่ะ"
"อ่อ  ครับ"ป๊อปปี้พยักหน้ารับรู้ช้าก่อนจะเดินออกจากร้านแล้วตัดสินใจโทรหาแก้ว
ตึ๊ดดดดดดดด~
"ฮัลโหล"
"นั่นใครเหรอครับ แก้วล่ะ"
"ผมโทโมะ แก้วลืมโทรศัพท์ไว้บนนรถผมครับ"
"คุณ!.......อือก็ดีได้คุยกับคุณแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ออกมาเจอกันหน่อยได้มั๊ย"ป๊อปปี้เอ่ยถามเสียงเรียบก่อนะทั้งคู่จะนัดแนะคุยกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
......................................................
"ผมถามอะไรคุณหน่อยได้ไหม"ทันทีที่ป๊อปปี้มาถึงซึ่งโทโมะมารออยู่ก่อนแล้วเอ่ยถามเขาในทันที
"เรื่องอะไรครับ"
"คุณกับแก้วเป็นอะไรกัน!ผมขอความจริงด้วย"
"เป็น แค่พี่ชายกับน้องสาวเท่านั้นล่ะผม.."
"คุณอย่าโกหกผม ผมดูก็รู้แล้วว่าคุณไม่ได้รักแก้วแบบน้องสาว!แก้วเองก็คงไม่ได้รักคุณแบบพี่ชาย ....บอกผมหน่อยไม่ได้เหรอว่าคุณ2คนรักกันแก้วคือคนที่คุณต้องการไม่ใช่ผม ทำไมไม่บอกผมผมจะเป็นฝ่ายไป..เพื่อความสุขของแก้ว ผมทำได้เพียงแค่แก้วบอกๆซักนิด อย่างน้อยเราก็จบกันด้วยดีในวันครบรอบของเราวันนี้ก็ได้"
"ไม่ได้!คุณพูดถูกผม...ผมรักแ้ก้วก็จริงแต่ผมไม่เห็นแก่ตัวพอที่จะมาแย่งคนรักของคุณเหมือนกัน ขอโทษนะที่คนที่เป็นฝ่ายไป...คือผมโทโมะเอ่ยกับป๊อปปี้แค่นั้นแล้วลุกเดินออกไป ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
 
พระเจ้าเล่นตลกอะไรกับชั้นนะ ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย
 
...........................................................................................
เช้าวันต่อมา
"อือ.....ร่างบางขยี้ตาอย่างงัวเงียเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกบนหัวนอน
"อ้ะ วันนี้วันหยุดนี่นา ชวนพี่ชายไปเที่ยวดีกว่า"แก้วพูดกับตัวเองแล้วกุลีกุจอรีบไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะออกจากบ้านไปทันที  จนมาหยุดตรงหน้าบ้านของโทโมะ
"อ้าว!พี่โทโมะไปไหนค่ะลุง"แก้วถามคนดูแลบ้านของโทโมะแต่ไม่คาดคิดว่าคำตอบจะทำเอาหัวใจสลาย
"อ้าว!!คุณเขาไม่บอกเหรอครับว่าเขาจะไปอเมริกาแล้วครับป่านนี้เครื่องคงออกเเล้ว"
"อะ อะไรกัน"แก้วยืนอึ้งอยู่สักพัก ก่อนจะกลับบ้านตัวเองและทันทีที่ถึงบ้าน
"แม่...ฮึก..ฮือ"แก้ววิ่งร้องไห้เข้าบ้านแล้วโผเข้ากอดคนเป็นแม่ทันที
"แก้ว!เป็นอะไรลูกใครทำอะไร บอกแม่สิ"
"แม่ พี่..พี่โทโมะไปแล้ว พี่หนี ฮึก..หนีแก้วไปอีกแล้ววว"น้ำตาที่ไหลลงไม่ขาดเสียทำให้เสียงในลำคอขาดหายเป็นระยะคนเป็นแม่พอจะเข้าใจอาการที่ลูกสาวเป็นได้แต่ลูบหัวเเล้วปลอมปะโลม
"แก้ว.....รักเขาใช่ไหมเนี่ย"แก้วเงยหน้าสบตาแม่ทั้งที่น้ำตายังคลอดวงตาเรียวคู่นั้นอยู่เต็มปริ่ม
"ฮึก...ฮึ่ก"แก้วพยักหน้าช้าๆอย่างยอมรับ
"แล้วป๊อปปี้ล่ะลูก พี่เขาไม่ผิดอะไรเลยนะ แก้วไม่ผิดหรอกนะที่จะรักใครแต่แก้วก็ต้องคิดถึงความรู้สึกคนอื่นด้วยนะลูก แม่ไม่ว่าอะไรลูกหรอกนะถ้าลูกจะรักใครชอบใครทำตามที่หัวใจมันบอกเถอะ อย่าทรมานตัวเองแบบนี้เลย แม่รักลูกนะ"
"แก้ว..ฮึก..แก้วไม่รู้จะทำยังไงดีแก้วรักพี่โทโมะ แม่~~~"เห็นลูกสาวร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวนก็อดที่จะสงสารไม่ได้
"อย่าร้องนะลูก"
"ใช่ แก้วไม่ต้องร้องไห้หรอกพี่เข้าใจทุกอย่าง"เสียงนิรนามดังขึ้นทั้งแก้วและแม่ของแก้วหันหน้าไปมองตามเสียงนั้น
"พี่ป๊อป"แก้วอุทานอย่างตกใจ
"พี่คุยกับเขาหมดแล้ว เมื่อวานนี้..."ป๊อปปี้เล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้แก้วฟังแก้วก็เอาแต่ร้องไห้รู้สึกผิด
"วันครบรอบ!!!พี่ป๊อปแก้วขอโทษแก้ว..."
"ไม่เป็นไรหรอกแก้ว^^"แม่ของแก้วปล่อยให้ทั้ง 2 คุยกัน ก็เห็นว่าโตๆกันแล้วทั้งคู่
"เขาบอกพี่ว่าเขาจะเป็นฝ่ายไป แต่พี่ไม่ได้ตอบรับหรอกนะ พี่รู้ดีว่าถึงแม้ว่าเขาจะไปก็ไปได้แต่ตัวหัวใจเขายังอยู่กับแก้วเสมอแล้วจะมีประโยชน์อะไรที่พี่จะรั้งแก้วไว้ในเมื่อหัวใจแก้วให้ขาไปหมดแล้ว  จริงมั๊ย...น้องสาว"ป๊อปปี้เอ่ยด้วยรอยยิ้มถึงแม้จะรู้สึกเจ็บปวดอยู่ก็ตามแต่การที่เห็นแก้วมีควาสุข เขากลับรู้สึกมีความสุขยิ่งกว่า
"ขอบคุณนะคะ...พี่ชายที่รัก"แก้วโผเข้ากอดป๊อปปี้ในฐานะพี่ชายไม่ใช่คนรักอีกต่อไป
"เขาไม่ได้ไปไหนหรอก เขายังอยู่ที่เดิมรีบไปหาเขาสิ"
"ที่เดิม?"ต้องเป็นที่บ้านเก่าแน่ๆใต้ต้นไม้ แก้วคิดได้ดังนั้นจึงขอตัวลาป๊อปปี้แล้วรีบไหาโทโมะทันที
 
 
โชคดีนะ...น้องสาว^^
 
............................................................................................
"พี่!!!"เสียงร้องเรียกของแก้วทำเอคนที่อยู่ใต้ต้นใหญ่หันกลับมามองอย่างตกใจ
"แก้ว มาที่นี่ทำไม กลับไปซะ"
"พี่ อย่าทำแบบนี้กับแก้วได้ไหม"
"แก้ว พี่บอกให้ปล่อย เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วพี่ทำร้ายป๊อปปี้ไม่ลง กลับไปซะเถอะ"โทโมะแกะมือแก้วออกแล้วหันหน้าหนีแก้วมองตามด้วยสายตาเจ็บปวดก่อนจะสวมกอดเขาทางด้านหลัง
หมับ!
"พี่ จะทรมานแก้วไปถึงไหนแค่นี้แก้วก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว"โทโมะรู้สึกถึงสัมผัสร้อนชื้นจากน้ำตาที่ซึมผ่านซาบเสื้อเขา
"แต่ถ้าปล่อยไว้ให้เป็นแบบนี้ คนที่เจ็บที่สุดก็คือเราทั้ง 3 คน สู้ให้พี่เจ็บคนเดียวไม่ดีกว่าเหรอกแ้ว"ชายหนุ่มทอดน้ำเสียงแผ่วเบาอย่างเหนื่อยอ่อน
"ฟังก่อน ฟังแก้วก่อน แก้วกับพี่ป๊อปเราเป็นพี่น้องกันแล้ว เราเข้าใจทุกเรื่องแล้ว"โทโมะอึ้งเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆหันมาหาแก้วพร้อมจับไหล่บางเอาไว้
"พูดใหม่สิแก้ว"
"เราเป็นพี่น้องกัน แก้วกับพี่ป๊อปเราเป็นพี่น้องกันแล้ว คนที่แก้วไม่มีวันจะเป็นพี่น้องด้วยคือพี่!!!"
โทโมะอึ้งน้อยๆก่อนจะสวมกอดร่างบางไว้แนบแน่น
"พี่ไม่รู้ว่าอะไรจะเกดขึ้นต่อไป แต่ต่อจากนี้พี่จะไม่มีวันปล่อยมือจากแก้วอีกแล้ว พี่รักแก้วนะ""
"แต่แก้วรักพี่มากกว่า พี่ห้ามทิ้งแก้วอีกต่อไป"
"พี่ตะไม่หนีไปไหนแล้วคนดีของพี่"ร่างบางกอดตอบสัมผัสอบอุ่นนั้นใต้ต้นไม้ต้นเดิมที่ๆเคยสัญญาว่าจะกลับมาเจอกันอีกครั้ง.............
เหมือนดังฝนคู่กับฟ้า เหมือนว่าขาคู่กับแขน
เหมือนว่าแสงคู่กับสี เหมือนโลกนี้คู่กัยน้ำ
เหมือนที่ฉันคู่กับเธอไม่มีวันห่างหาย...................
.
.
.
The End^^