ใจฉัน...รักเธอคนเดียว Only you

“บอกแล้วใช่มั๊ย?ชั้นคิดว่าชั้นบอกเธอแล้วนะฟ้าใส ห้ามยุ่งกับแก้วอีก!!”ร่างสูงตวาดเสียงเข้มใส่หน้าฟ้าใส อีกฝ่ายนอกจากจะไม่สะทกสะท้านแล้ว ยังเยาะเย้ยใส่จนโทโมะหงุดหงิด!

“ทำไม? นายจะบอกว่าจะกลับไปกินน้ำพริกถ้วยเก่าอย่างงั้นเหรอ? เฮอะ!น่าสมเพช ผู้หญิงจืดชืดแบบนั้นกินเข้าไปได้ยังไง มันไม่ฝาดคอบ้างเหรอ?”น้ำเสียงที่ดูถูกคนรัก ทำเอาโทโมะเลือดขึ้น ยากที่จะควบคุมอารมณ์แต่ก็ต้องสะกดกลั้นมันไว้ ไม่ได้อยากถูกตราหน้าว่าเป็นหน้าตัวเมียทำร้ายผู้หญิง!...และเขาก็ไม่ใจร้ายพอ

“ฮึ...เก็บคำนั้นไม้พิจารณาตัวเองนะฟ้าใส..ชั้นอาจจะเคยโง่ หลงใหลกับอารมณ์ชั่ววูบของตัวเองไปคบเธอ จนทำให้คนที่ชั้นรักมากที่สุดเสียใจ!...ใช่ชั้นมันโง่เองและขอบอกนะ ว่าไม่มีวันที่ชั้นจะกลับไปโง่อีก! อย่ามายุ่งกับแก้ว ถ้าไม่เชื่อก็ลองดู!!”โทโมะตวาดลั่นก่อนจะหุนหันเดินหนีไปทิ้งให้ฟ้าใสยืนกำมือแน่นด้วยความเคียดแค้น!

.

.

“ฮึก...ทำไมต้องเกิดเรื่องบ้าๆแบบนี้กับชั้นด้วย!”แก้วร้องไห้กับตัวเองในห้อง

ก๊อกๆๆ

   ด้วยความโมโหและอารมณ์โกรธที่พลุ่งพล่าน เมื่อมีเสียงเคาะประตูคาดเดาได้ไม่ยากเลยว่าต้องเป็น...โทโมะ!

“อย่ามายุ่งกับชั้น! ชั้นเกลียดนาย!”ยังไม่ทันจะดุให้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นใคร เมื่อเปิดประตูถ้อยคำเสียดแทงก็หลุดออกมาทันที!.....แต่บังเอิญว่าเขาคือ กันต์!

“กะ..แก้ว!...เกลียดฉัน เรื่องอะไร?”

“กันต์!!”เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ใช่โทโมะ  แก้วมีท่าทีตกใจเล็กน้อยก่อนจะโผเข้าหากันต์อย่างหมดที่พึ่ง

“ฮึก...กันต์ นายหายไปไหนมา? นายทิ้งชั้น ทิ้งชั้น...ฮึก ทำไม”แก้วปล่อยโฮทันทีก่อนที่กันต์จะรวบตัวแก้วมากอดพลางลูบหลังอย่างให้กำลังใจ

“กันต์ขอโทษนะแก้ว กันต์ขอโทษ.....”

.

.

        กันต์กับแก้วลงไปเดินเล่นในสวนหย่อมสักพัก เพื่อนสงบสติอารมณ์ เมื่อเห็นว่าแก้วดีขึ้นมาก กันต์จึงเอ่ยถาม

“แก้ว...ตกลงแก้วเป็นอะไร? แล้วที่บอกว่าเกลียดกันต์...”

“ไม่ใช่นะ! แก้วไม่ได้เกลียดกันต์ เพียงแต่ว่า...แก้วไม่คิดว่าจะเป็นกันต์เท่านั้นเอง!”ร่างบางรีบสวนกลับทันที เมื่อเห็นว่ากันต์เข้าใจผิด

“อืม...”

    ความเงียบเข้าปกคลุมคนทั้งคู่อีกครั้ง ต่างฝ่ายต่างไม่มีอะไรจะพูด แก้วก็เอาแต่นั่งนิ่งในขณะที่กันต์เองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเช่นกัน

  บางทีการที่เป็นเพื่อนกัน..อาจจะบอกอะไรๆต่อกันได้มากกว่านี้

“กันต์  กันต์หายไปไหนมา?แก้วตามหาแทบแย่!”ในที่สุดแก้วก็เป็นฝ่ายเปิดปากเพื่อทำลายความเงียบขึ้นเสียเอง

“กันต์...ไม่อยากจะ...ขัดขวาง!”ร่างบางตกใจกับคำพูดที่กันต์ตัดสินใจพูดออกมา

“กันต์ หมายความว่าอะไร?”แก้วถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ไม่รู้เลย ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป!

“บางทีกันต์คิดว่าถ้าเรากลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเก่า มันอาจจะทำให้เราไม่ต้องอึดอัดและไม่ต้องปิดบังกันอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ได้นะแก้ว.....”

“.........”

“ถามหัวใจตัวเองดีๆนะแก้ว ‘รัก’ เขาอยู่ใช่มั๊ย?”ประโยคที่กันต์เอ่ยมานั้น ทำเอาแก้วใจสั่นวูบ พลางหลบสายตาของเขาอย่างอยากที่จะปฏิเสธ

“แก้ว...เอ่อ”

“^^ กันต์ไม่ว่าอะไรแก้ว...พลั่ก!”

“หยุดนะ!”ร่างบางร้องห้ามเสียงหลงด้วยความตกใจ เมื่อเห็นโทโมะพุ่งทะยานเข้ามาชกเข้าที่หน้าของกันต์เต็มแรง

“เพราะแก!  ถ้าแกไม่เข้ามา ชั้นกับแก้วเราคงจะกลับไปรักกันเหมือนเดิม!รู้อะไรมั๊ยไอ้กันต์ แก้วรักชั้น เค้ารักชั้น!!”โทโมะกระชากคอเสื้อกันต์ขึ้นจากพื้นโดยที่อีกฝ่ายไม่คิดโต้ตอบใดๆ

“โทโมะ! ไอ้บ้า!ทำบ้าอะไร”

“รู้อะไรมั๊ย! ถึงแก้วจะคบกับแกเป็นแฟนแกอยู่ ฮึ แต่เค้าเป็นของชั้นคนเดียว วันนั้น! วันที่แก้วไม่สบาย เราอยู่ด้วยกัน ในห้อง แค่2 คน!”ร่างสูงตะคอกใส่หน้ากันต์อย่างเหลืออด ไม่ว่าแก้วจะพูดอะไรเขาก็ไม่ฟัง อารมณ์โกรธ และหึงหวงมันพลุ่งพล่านเสียจนควบคุมไม่อยู่

“.........”

“ฮึก...โทโมะ!บอกให้หยุดไงเล่า!”

“รู้สิ!”กันต์เอ่ยเสียงแผ่วเบาด้วยรอยยิ้ม ทั้งที่โทโมะคร่อมเขาอยู่

“..........”

“รู้...ว่าวันนั้นแก้วกับนายอยู่ด้วยกัน!"

“..........”

“รู้...ตั้งแต่วันที่พวกนายอยู่กันบนดาดฟ้า!”

“..........”

“รู้...ทุกอย่าง ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้!”

   ร่างบางพูดไม่ออก เสมือนมีบางอย่างจุกอยู่กลางลำคอ  เขารู้ดีทุกอย่าง รู้ว่าเธอยังรักโทโมะอยู่!แต่เขาก็เลือกที่จะเก็บไว้ ไม่บอก ไม่เอ่ยวาจาใดๆให้แก้วรู้สึกอึดอัด

“รู้ก็ดีแล้ว เลิกยุ่งกับแก้วซะ!เค้าไม่ได้รักแก!”

“หยุดได้แล้ว!พอซะที นายนั่นแหละ! ออกไป ชั้นเกลียดนายได้ยินมั๊ย! ว่าชั้นเกลียดนาย ออกไปให้พ้นหน้าชั้น ไป!!!”แก้วว่าแล้ววิ่งหนีออกไปอีกทาง อารมณ์โกรธมันทำได้ทุกอย่างจริงๆ

             ขับไล่ทั้งที่รัก เกลียดทั้งที่รัก!

“ตามไปสิ!”ร่างสูงหันควับมามองทันที เมื่อได้ยินประโยคจากศัตรูหัวใจ อย่างกันต์

“แกควรจะดีใจสินะ เอาเลยอยากเยาะเย้ยอะไรก็ตามสบายเพราะไม่ว่ายังไงชั้นก็จะเอาแก้วคืนอยู่ดี!!”

“ชั้นเปล่า....! อย่างี่เง่าไปหน่อยเลย นายเองก็รู้ดีแก่ใจ ว่าแก้วรักนาย! ชั้นสิ ที่สมควรถูกเยาะเย้ย!”

“แกเป็นคนยังไงกันแน่! “โทโมะเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆ!

............................................................................................................................................................-

 แฮะๆ^^; สั้นไปหน่อย คิๆ><