Friend รักหมดใจยัยเพื่อนซี้

ตอนที่  6

ภายในงานเขื่อนและเจ้าสาวของเขายืนตอนรับอยู่ด้วยสีหน้าเปี่ยมสุขผิดกับเธอที่ภายนอกอาจจะดูเข้มแข็งแต่ข้างในยังปวดร้าว

ไม่เป็นไรใช่ไหม..  โทโมะกระซิบถามฉันเมื่อถึงหน้างาน

อืม...ไปกันเหอะ  ฉันพยักหน้าแล้วกุมมือโทโมะเดินไปที่คู่บ่าวสาว

แก้ว....นึกว่าจะไม่มาเสียอีก  ผู้เป็นเจ้าบ่าวเอ่ยทัก

ต้องมาสินายอุตสาห์ได้แต่งงาน  ฉันพูดเสียดสีคนตรงหน้าเล็กน้อย

ดีใจด้วยน่ะค่ะคุณ...

เฟย์ค่ะ  ขอบคุณน่ะค่ะที่มางานของเราคุณคงจะเป็นเพื่อนพี่เขื่อนสิน่ะค่ะ  เฟย์คนรักและเจ้าสาวของเขาเอ่ยทักทายฉันอย่างเป็นมิตร

ไม่เชิงหรอกค่ะ....แค่คนรู้จักกันนะค่ะ

ค่ะ  เฟย์ว่าเราไปรับประทานอาหารข้างในดีกว่าค่ะ   แฟนคุณคงหิวแล้วดูหน้าสิค่ะ  ฉันหันไปมองหน้าแฟนกำมะลอที่ตอนนี้ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่  เมื่อกี้ยังยิ้มแป้นอยู่เลยอะไรของเขาวะ

อ๋อค่ะ  งั้นเราไปข้างในกันเถอะที่รัก  ฉันหันมาดึงแขนโทโมะและพูดจาเสียงอ่อนเสียงหวานอย่างคนรักกัน

ครับอยู่ตรงนี้นานหมั่นไส้  เอ้ย...ปวดไส้น่ะครับ  โมะหิ๊ว หิวอ่ะแก้ว  โทโมะเองก็แกล้งเล่นบทคนรักที่น่ารักใส่ฉันเช่นกัน

อ้าว..หนูแก้ว 

สวัสดีค่ะ  คุณน้าภา   ภา  เป็นมารดาของภานุ หรือไอ้ป๊อปนั้นเอง

วันนี้สวยน่ะเรา  แฟนก็หล๊อ หล่อแน่ะ   ไม่แปลกหรอกค่ะที่น้าภาจะคิดว่าโทโมะเป็นแฟนฉันจริง ๆ เพราะท่านไม่รู้จักกับโทโมะถึงนายนี่จะเป็นเพื่อนกับป๊อปก็เหอะ  เพราะเขาสองคนเพิ่งจะสนิทกันน่ะสิ

เออ....ค่ะ ค่ะ  มองว่าไอ้พี่เมะหล่อได้ไงอ่ะคุณน้า  สงสัยไม่ได้ใส่แว่นแน่เลย  แต่ เอ๊ะ  วันนี้โทโมะมันก็หล่อจริง ๆ เหมือนหลุดมาจากนิยายแจ่มใส่เลยอ่ะ  เสื้อผ้า  ทรงผมที่ถูจัดแต่งมาอย่างลงตัวทำให้พี่เมะหล่อมากเลยละ  ..  ทำให้ฉันต้องเพ้อให้ไอ้เมะด้วยเนี่ย

โทโมะ  ฉันไปเข้าห้องน้ำหน่อยน่ะ  ฉันกระซิบบอกโทโมะ

ไปเป็นเพื่อนไหม..   โทโมะกระซิบถามฉัน  (จะกระซิบกันเพื่อ...?)  ฉันส่ายหน้าเชิงว่าไม่ต้องหรอกแล้วเดินออกไป

แก้วครับ....เสียงเรียกดังขึ้นจากคนที่มาดักรอร่างบางอยู่หน้าห้องน้ำ

..............

ผมคิดถึงแก้วจังครับ  ชายหนุ่มพูดพร้อมเข้ามากอดแต่ร่างบางเบี่ยงตัวออกมาเสียก่อน

นายทำบ้าอะไรห่ะ  อย่าลืมสิว่าวันนี้งานแต่นายนะและอีกอย่างนายไม่มีสิทธิ์มาทำรุ่มร่ามกับฉัน  ร่างบางต่อว่าคนตรงหน้าอย่างเหลืออด

ผมยังรักแก้วนะ  ที่รักของเขื่อน

แต่ฉันไม่รักนายแล้ว  ฉันมีคนที่ฉันรักและเขาก็รักฉันแล้วด้วย

หึ ๆ  ผมมองออกหรอกน๊าว่าคุณกับไอ้นั่นไม่ได้เป็นคนรักกัน  คุณแค่จะหลอกผม   คำพูดของเขาทำห่างบางสะอึกเล็กน้อยก่อนจะปั้นหน้าเหมือนไม่มีอะไร

ใครบอกคุณ !!!   ผมนั่งรอแก้วที่ลุกไปเข้าห้องน้ำแต่รู้สึกจะนานผิดปกติ  จึงตามมาดูว่าเป็นอะไรหรือเปล่าแต่ก็ต้องพบว่าเธอโดนเจ้าของงานรังแกอยู่  ไอ้นี่มันวอนเสียแล้ว....

โทโมะ...  เธอเรียกผมเบา ๆ

มาก็ดีจะได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร

หึ  แล้วอะไรว่ะ  ผมเริ่มจะมีความอดทนน้อยลง

ฉันรู้ว่าแกกับแก้วไม่ใช่แฟนกันจริง  เพราะแก้วเขาไม่มีทางลืมฉันหรอก  โถ่ไอ้เ...รเอ๋ยผมละอยากต่อยมันจริง ๆ

จะสำคัญตัวเองผิดไปหรือเปล่าว่ะ  อีกอย่างฉันกับแก้วเราเป็นแฟนกันจริงและรักกันมากด้วย

หลอกเด็ก..

ฉันไม่จำเป็นต้องหลอกใครทั้งนั้นฉันกับโทโมะเราเป็นแฟนกันและรักกันมาก  นายมันก็แค่สิ่งเลวร้ายที่ผ่านมาในชีวิตฉันและมันไม่น่าจดจำเลยสักนิด   แก้วพยายามกลั้นใจพูดจนผมรู้สึกไม่ดีจึงยื่นมือไปกุมมือเธอไว้

ผมไม่เชื่อหรอกว่าคุณจะลืมผม

แก้วเขาก็ไม่อยากให้แกเชื่อนิว่ะ   กลับกันเถอะแก้ว  ประโยคแรกผมตะคอกใส่หน้าไอ้นั้นไป  แล้วหันไปชวนแก้วกลับบ้าน

หลังจากที่ผมพาแก้วออกมาจากงานบ้า ๆ นั่นผมเห็นแก้วหน้าเศร้ามากจนผมใจไม่ดีเอาเสียเลย....ให้ตายนี่ผมเป็นห่วงแก้วมากขนาดนี่เลยเหรอ

ไหวใช่ไหม.?

อืม   เธอพยักหน้าแต่ยังคงมองเหม่อออกไปนอกรถอย่างไร้จุดหมาย   ผมจึงจอดรถที่สวนสาธารณะแถวนั้นเผื่อบรรยากาศดี ๆ จะทำให้แก้วสบายใจขึ้นบ้าง

จอดรถทำไม...โทโมะ

ไม่อยากกลับบ้าน...ลงมาก่อนสิ 

................

อยากพูดอะไรบ้างไหม   ผมเห็นแก้วเงียบ ๆ แล้วรู้สึกเหมือนไม่ใช่แก้วยังไงไม่รู้  อย่างน้อยถ้าเธอพูดระบายบ้างก็น่าจะทำให้รู้สึกดีขึ้น

โทโมะ...  แก้วเรียกผมเบา ๆ แล้วโผเข้ากอดก่อนจะพูดออกมา   แก้วอ่อนแอมากใช่ไหมโทโมะที่ยังลืมเขาไม่ได้  แก้ว  ฮึก ๆ

ไม่หรอก  น้องแห้วของพี่เข้มแข็งมากต่างหาก  ผมกอดตอบเพื่อปลอบเธอ

แต่แก้วยังไม่ลืมเขาอยู่ดี

แก้ว......แก้วยังรักเขาหรือเปล่า  ผมตัดสินใจถามคำถามที่ผมอยากรู้ออกไป

แก้วส่ายหน้าแล้วตอบผมว่า   ไม่...แก้วแค่ลืมความเจ็บที่เขาทำกับแก้วไม่ลงแค่นั้น  แก้วไม่ได้รักเขาแล้วละโทโมะ

ผมไม่พูดต่อ...แต่ทำไมคำตอบของแก้วทำให้ผมดีใจแปลก ๆ

อาบน้ำแล้วรีบนอนนะน้องแห้ว

ค่ะพี่เมะ  น้องแห้วจะปฎิบัติตามนะค่ะ

ดีมาก  ฉันไปนะ

ขอบคุณนะโทโมะ...ขับรถดี ๆ ล่ะ ถึงบ้านแล้วโทรบอกด้วย

ครับผม   โทโมะขับรถมาส่งร่างบางที่หน้าบ้านก่อนจะกลับบ้านตัวเองด้วยหัวใจเปี่ยมสุข

22/01/56