never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป

เรื่อง never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป

 

 

 

 

 

 

"แหวะ...นั่นมันผงอะไร" ฉันพยายามจะอ้วนออกมาแต่พี่โทโมะก็เอามือมาปิดปากฉันให้กลืนลงไปให้หมด!

 

 

 

 

"หึๆ" พี่โทโมะหัวเราะนิดๆแล้วก็ลากฉันกลับเข้าห้องไปอีกแต่ฉันรู้สึกเหมือนว่าร่างกายกำลังร้อนรุ่มขั้นรุนแรง

 

 

 

 

"แต่จากนี้ฟังให้ดีๆแล้วกันไอ้ป็อป...แต่ถ้าทนฟังไม่ได้ก็กดวางสายไปแล้วกัน555!!" พี่โทโมะตะโกนใส่โทรศัพท์ที่มีพี่ป็อปถือสายรออยู่ก่อนจะผลักฉันลงกลับเตียงอีกรอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  รอบนี้ฉันรู้สึกเหมือนว่าไม่อยากจะดิ้นหรือขัดคำสั่งอะไรของพี่โทโมะอีกเลย เหมือนว่าร่างกายมันไม่มีแรงแล้วก็อยาก...เรื่องนั้นขึ้นมาซะดื้อ นี่คงเป็นเพราะผงที่พี่โทโมะให้ฉํนกินแน่เลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  สมองของฉันเริ่มพล่ามัวเห็นรางๆเพียงแค่ว่าพี่โทโมะกำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเองแล้วโยนมันทิ้งอย่างไม่ใยดีก่อนจะทิ้งตัวลงมาทับฉันไว้อีกรอบแต่ที่น่าแปลกคือฉันรู้สึกร้อนเมื่อถูกสัมผัสจากมือและริมฝีปากพี่โทโมะ พี่โทโมะบดริมฝีปากลงมาอีกครั้งแต่ครั้งกลับรู้สึกถึงความอ่อนหวานกว่าครั้งที่แล้ว ส่วนมือก็ค่อยถอดเสื้อและกระโปรงของฉันออก แล้วเริ่มเล้าโลมฉันอีกครั้งนึง!

 

 

 

 

 

 

 

 

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

 

 

 

 

 

  แม้ว่าสมองและจิตใต้สำนึกของฉันกำลังต่อต้านอย่างเต็มที่แต่ร่างกายกลับขัดคำสั่งซะงั้น ตอนนี้ฉันรู้สึกทรมาน ทรมานมาก ถึงฉันไม่อยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นแต่ฉันก็ห้ามความต้องการของร่างกายไม่ไหวเหมือนกัน! แต่ฉันไม่คิดว่าพี่โทโมะจะเลวได้ถึงขนาดนี้ฉันว่าตอนนี้พี่ป็อปคงจะกำลังฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้นแล้วถ้าพี่ป็อปรู้ฉันจะทำอย่างไงT^T ฉันเลยจำเป็นต้องกัดริมฝีปากตัวเองแน่นเพื่อไม่ให้เสียงอะไรก็แล้วแต่หลุดรอดออกไปเด็ดขาด!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ทรมานมั้ยล่ะ" พี่โทโมะเอามือมาปัดผมตรงหน้าฉันเบบราวกับอยากทะนุถนอม

 

 

 

 

"ปล่อยแก้วนะ" ฉันที่กำลังรวบรวมสติทั้งหมดพูดออกไปอย่างยากเย็น

 

 

 

 

"ไม่มีทาง!!" แล้วพี่โทโมะก็เริ่มถอดทุกสิ่งอย่างของตัวเองแล้วก้มลงมาหาฉันใหม่

 

 

 

 

"พะ...พี่จะทำอะไร" ฉันถามเสียงสั่นเนื่องจากมือของพี่โทโมะเริ่มวนไปวนมาที่เสื้อผ้าของฉัน

 

 

 

 

"พูดจาอย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย5555+" พี่โทโมะไม่ได้สนใจคำทักท้วงของฉันแม้แต่น้อย

 

 

 

 

(เฮ้ย!!ไอ้โมะมึงปล่อยน้องกูนะ!!) เหมือนพี่ป็อปคงรู้ว่ามันกำลัง(จะ)เกิดอะไรขึ้นเลยห้ามพี่โทโมะ

 

 

 

 

"shit!น่ารำคาญว่ะ" พี่โทโมะสบถแล้วเดินไปกดวางสายพี่ป็อปแล้วกลับมาหาฉันที่กำลังพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น(เตรียมจะหนี)

 

 

 

 

"ไม่ต้องหนีให้เปลืองแรงหรอก5555"

 

 

 

 

"...." ฉันไม่ได้ตอบอะไรเพราะคิดว่าที่พี่โทโมะพูดมาก็มีเหตุผลแต่อย่างไงฉันก็ต้องหนี!!

 

 

 

 

"เก็บแรงไว้สนุกกับพี่ดีกว่าน้อง5555+" ฉันอยากพุ่งเข้าไปตบปากพี่โทโมะสักที2ที!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  พี่โทโมะกระชากแขนฉันให้เขยิบเข้ามาหาตัวเองเบาๆ แล้วโอบกอดฉันแน่นเสมือนว่าไม่มีวันที่จะปล่อยฉันไป แล้วเริ่มบดขยี้ริมฝีปากของฉํนอีกรอบ ตอนนี้ฉันรู็สึกเหมือนตัวเองกำลังจะหมดแรงต้องการคนตรงหน้าอย่างมากที่สุด! มือของพี่โทโมะเริ่มปลดทุกสิ่งอย่างของฉันบ้างตอนแรกๆฉันก็เอามือปัดมือพี่โทโมะออกแต่พี่โทโมะก็ทำได้อยู่ดีT^T

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่หลังของฉันแนบไปกับเตียงแล้วเมื่อไรไม่รู้ที่เสื้อผ้าของฉันถูกถอดออกจนหมด สงสัยฉันคงทำอะไรไม่ได้แลัวล่ะมั้ง! ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าทั้งฉันและพี่โทโมะกำลังต้องการคนตรงหน้ากันอย่างมากแต่มันต่างกันตรงที่ฉันต้องการเพราะฤทธิ์ของยานั่นแต่พี่โทโมะตั้งใจจะฆ่าฉันทั้งเป็นชัดๆ! ฉันเลยนอนนิ่งๆปล่อยให้พี่โทโมะจัดการฆ่าฉันทั้งต่อไป!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อ๊ะ!!เจ็บ" ฉันปลามพี่โทโมะเนื่องจากว่าพี่โทโฒมกำลังทำรอยแสดงควาวมเป็นของไว้ตามร่างกายของฉัน

 

 

 

 

"ต่อไปนี้มีอะไรที่เจ็บกว่านี้อีก"

 

 

 

 

"กรี๊ด!!เจ็บเอาออกไปนะ...มันเจ็บ!!ฮือๆ" ฉันเอามือผลักตัวพี่โทโมะออกแต่ยิ่งผลักพี่โทโมะยิ่งเพิ่มแรงกระแทก? เข้าหาฉัน

 

 

 

 

"เดี๋ยวก็หาย...คราวนี้แหละเธอจะรู้สึกสนุกและจำไปจนตาย!" พี่โทโมะเริ่มออกขยับร่างกายของฉันแล้วตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  มาถึงตอนนี้ฉันรู้เลยว่าครั้งแรกมันเป็นอย่างไงตลอดเวลาที่คบกันมา7เดือนที่ผ่านมาพี่โทโมะไม่เคยล่วงเกินฉันแม้แต่น้อยอย่างมากจุ๊ฟเบาๆแต่แค่เอาริมฝีปากมาแตะกันแค่แปปเดียวไม่ได้แลกลิ้นหรืออะไรไปมากกว่านั้น แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ซะหน่อย...ครั้งนี้มันเลยเถิดมาจนไกลมากจะกลับก็คงจะไม่ทันแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อื้มมมม~~"

 

 

 

 

"ร้องออกมาฉันสั่งให้ร้องออกมมา!!" พี่โทโมะออกคำสั่งบ้าๆกับฉันแต่ใครจะยอมทำตามกันล่ะ ถึงอย่างนั้นฉันก็คงห้ามตัวเองไม่ได้อยู่ดีนั้นแหละ!!

 

 

 

 

"อ่า~~...แก้วเจ็บ...อ๊ะๆ" ฉันเริ่มส่งเสียงเมื่อพี่โทโมะเพิ่มแรงกระแทกลงมา!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  ผ่านไปราวชั่วโมงกว่าๆทุกอย่าง...ก็สิ้นสุดลงรวมถึงหนังตาของฉันที่เริ่มปิดลงทีละนิดๆและสติที่กลับคืนมา ทำให้ฉันอยากจะยกโต๊ะทุ่มหัวพี่โทโมะแต่ติดตรงที่ว่า...ฉันไม่มีแรง? ขอพักสักหน่อยแล้วกันนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เธอต้องเป็นของฉันคนเดียว!จำไว้จริญญา!!" เสียงพี่โทโมะสั่งฉันแล้วคว้าร่างของฉันไปแนบอก ฉันไม่ได้เถียงหรือว่าโต้ตอบอะไรเนื่องจากหมดแรงเลยได้แต่นอนนิ่งๆ

 

 

 

 

"...."

 

 

 

 

"ต่อไปนี้เราจะไม่มีวันเลิกกันอีกครั้ง...เธอต้องตามใจฉันทุกอย่าง!" นรกสิ!!

 

 

 

 

"เรื่องอะไรกันล่ะ...เราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแล้วนะอย่าลืมสิ!" ฉันพยุงตัวลุกขึ้นแต่ก็โดนกระชากให้กลับไปที่เดิม

 

 

 

 

"ที่ฉันพูดมาทั้งหมดนี่เธอไม่เข้าใจรึไง!!" เข้าใจอะไร??

 

 

 

 

"ไม่ต้องห่วง..." 

 

 

 

 

"....."

 

 

 

 

"ไม่ต้องรับผิดชอบ...."

 

 

 

 

"...."

 

 

 

 

"ลืมมันไปซะก็พอ..." ฉันพูดแค่นั้นแล้วเขยิบออกห่างพี่โทโมะนิดนึง

 

 

 

 

"ไม่มีทาง!!ฉันจะบอกอะไรให้นะ...เธอเป็นของแล้ว...และเธอก็ต้องเป็นของฉันตลอดไป...ไม่ว่าใครน่าหน้าไหนก็แย่งเธอไม่ได้แน่นอน!!" พี่โทโมะบีบปลายคางฉันอย่างแรงแล้วตอกย้ำคำที่ทำให้ฉันเจ็บ ฉันไม่สิ่งของนะ!

 

 

 

 

"อยากได้นักใช่มั้ยร่างกายของฉันน่ะ!!" ฉันตะโกนทังน้ำตาทำให้พี่โทโมะนิ่งไปแล้วก็กลับมาทำสีหน้าตามเดิม!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------เราอัพตามสัญญาแล้วนะคะ ฝากเม้นกันเยอะๆด้วย โทโมะนี่เล_ได้ใจจริง ตอนนี้เราขอเม้นให้250ได้มั้ยเอ่ย เรามีข่าวดีจะบอกด้วย? เราว่าเราจะเปิดเรื่องใหม่เร็ซนี้ๆนะคะติดตามๆบอกได้เลยว่าอยากได้แนวไหนโหดดิบเถื่อนหวานซึ้งแนะนำได้เลยค่ะ5555