never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป

เรื่อง never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป
 
 
 
 
 
  ฉันวิ่งมาค่อนข้างไกลพอสมควรตอนนี้ฉันรู้ว่าตัวเองอยู่ที่ตึกอะไรก็ไม่รู้ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร ฉันว่านะถ้าฉันหลบอยู่ในนี้อย่างไงซะพี่โทโมะก็ต้องหาฉันเจอแน่ๆเพราะฉะนั้นฉันคิดว่าฉันควรไม่หลบในที่ที่พี่โทโมะไม่สามารถเข้าไปได้ แล้วฉันก็จะปลอดภัย
 
 
 
 
 
 
 
  พอได้ความคิดที่ประเสริฐแล้วฉันก็รีบเคลื่อนทับไปยังเป้าหมายที่ต้างการนั่นคือ...ห้องน้ำหญิง...นั่นเอง5555+เองไงล่ะความคิดฉัน ถ้าพี่โทโมะตามเข้ามาพี่โทโมะก็จะต้องโนด่าว่าเป็นพวกโรคจิตแน่ๆเพราะฉะนั้นฉันคิดว่าพี่โทโมะคงไม่มีทางตามเข้ามาแน่ๆ
 
 
 
 
 
 
 
"อุ๊ย!!ขอโทษค่ะ" จู่ๆก็มีรุ่นพี่ผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาชนฉันระหว่างที่ฉันกำลังจะถึงห้องน้ำหญิงอยู่แล้วเชียว
 
 
"ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันบอกแล้วทำท่าจะวิ่งไปต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวก่อนสิคะ...คือว่า..." รุ่นพี่จับข้อมือฉันไว้แล้วพูดอ้ำๆอึ้ง
 
 
"มีอะไรรึเปล่าคะ...พอมาเหอะคะ" ฉันหันกลับไปถามรุ่นพี่
 
 
"กระเป๋าสตางค์พี่หายอ่ะค่ะทำไงดีT^T" อ๋อเรื่องแค่นี้เอง
 
 
"งั้นเดี๋ยวแก้วช่วยหาก็ได้ค่ะ^^" ฉันบอกรุ่นพี่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  หลังจากที่รุ่นพี่บอกสถานที่ที่คิดว่าน่าจะทำหายตรงไหนแล้วเป็นอย่างไงฉันกับรุ่นพี่ก็ก้มๆเงยๆกันอยู่ที่โต๊ะหินอ่อน4-5แถวสวนหย่อมหลังห้องสมุด ถึงฉันจะมีความรู้สึกว่ามันแปลกแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากนักหรอก แล้วอีกอย่างตรงนี้ก็ไม่คนมีคนผ่านมาฉันเลยไม่ต้องกังวลเรื่องพี่โทโมะสักนิดเดียว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"หาอะไรอยู่หรอ..." อ่าเสียงใครกันคุ้นๆเหมือน0.0
 
 
"พี่โทโมะ!!...รุ่นพี่!!" ฉันร้องสุดเสียงเมื่อเห็นมาเยือนคนใหม่แล้วก็เห็นรุ่นพี่ที่บอกว่าทำกระเป๋าสตางค์หายกำลังเดินย่องๆออกไป ฮึย!!มันน่านัก
 
 
"ขอบใจมากนะไปเหอะจะสายแล้ว" โทโมะเอ่ยบอกรุ่นพี่คนนั้นแล้วก็หันกลับมาจับข้อมือฉันไว้
 
 
"ฮึย!!ไอ้จอมวางแผน" ฉันได้แต่บ่นอุบอิบเบาๆตามหลังคนที่จับข้อมือฉันอยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  นี่ฉันลืมนึกไปเลยว่าเจ๊ๆแกเป็นเพื่อนพี่โทโมะ ถึงว่าทำไมหน้าคุ้นๆ ชิหลอกกันนี่หว่า คอยดูนะฉันขอแช่งให้กระเป๋าสตางค์พี่แกหายไปจริง สาธุๆๆๆ!!! แล้วพี่โทโมะจะลากฉันไปไหนอีกล่ะ ลากๆๆๆอยู่ได้ไม่เบื่อบ้างรึไง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่ต้องมาแอบว่าฉันในใจหรอกนะ" รู้ดีจริงๆ
 
 
"ปล่อยแก้วได้ล่ะแก้วจะไปเรียน" ฉันพยายามหาข้ออ้างทั้งๆที่ไม่มีเรียนก็เหอะ
 
 
"อย่ามาโกหกกันซะให้ยากฉันไม่เชื่อ" พี่โทโมะพาฉันมายังรถของพี่แกแล้วยัดฉันเข้าแล้วจัดการมัดมือมัดขาฉัน เห็นฉันเป็นคนรึเปล่าเนี๊ยT^T
 
 
"ไม่ต้องมาพูดเพราะว่าอย่างไงฉันก็ไม่ปล่อย" พี่โทโมะบอกแล้วขับรถออกไปเลย กรี๊ดช่วยด้วยๆๆๆ ฉันได้แต่บ่นในใจเนื่องพูดไม่ได้เดี๋ยวโดนปิดปากไปด้วยแล้วจะซวย
 
 
"มีอะไรล่ะ!ฮึย!!" ฉันพ่นลมหายใจแรงๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  พอฉันถามออกไปพี่โทโมะก็เอาแต่ยิ้มไม่ยอมตอบกลับมาอีกจะบ้าไปแล้วรึไงว่ะ ประสาท โรคจิต ไอ้บ้า ฉันได้แต่แอบว่าพี่โทโมะในใจเท่านั้นย้ำ!!เท่านั้นคอยดูเหอะถึงที่หมายเมื่อไรแม่จะกรี๊ดให้หูแตกเลย!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ถึงล่ะลงมา..." เมื่อถึงที่หมายพี่โทโมะก็เปิดประตูให้ฉันแต่พี่แกลืมอะไรไปรึเปล่า
 
 
"แกะเชือกให้ก่อนสิ!" ฉันยื่นมือและขาเป็นเชิงให้พี่โทโมะแกะเชือก
 
 
"มาๆเรื่องมากอยู่ได้" ฉันผิด0.0??
 
 
"แล้วมือล่ะทำไมไม่แกะ" ฉันเอ่ยถามเมื่อพี่โทโมะแกะแค่เชือกที่มัดขาออกเท่านั้น
 
 
"ไม่มีทางลงมาได้ล่ะ" แล้วพี่โทโมะก็กระชากใช่กระชากข้อมือเอ่อ..ที่มีเชือกนั่นแหละ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  ที่นี่มันที่ไหนว่ะเนี๊ยแล้วฉันจะหนีออกจากที่นี่ได้ไงว่ะมีแต่ป่าๆๆๆแล้วป่า ฮึย!! อย่าบอกนะว่าพี่โทโมะจะลากฉันมาเป็นอาหารสัตว์ป่าน่ะแค่นี้ถึงกับต้องฆ่ากันเลยหรอT^T ฉันยังไม่อยากตายยยยยยTOT
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เป็นอะไรทำหน้าเหมือนปวดขี้" กรี๊ดดดดไอ้บ้าไม่มีมารยาท
 
 
"จะบ้าเรอะ!" ฉันได้แต่เดินตามพี่โทโมะไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
...ruktomokaew...
 
 
 
 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------เรามาอัพอีกเรื่องแล้วน๊าเรารู้สึกชอบเรื่องนี้มากเป็นพิเศษที่สู๊ดดดดดดดดด เม้นด้วยนะไม่รู้ว่าตอนหน้าโทโฒะจะทำอะไรแก้วบ้าง