never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป

เรื่อง  never too late สำหรับย่อมไม่มีคำว่าสายไป
 
 
 
   ฉันกึ่งวิ่งกึ่งเดินกับเข้ามาในมหาลัยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาจากที่ตอนแรกพยายามกลั้นมันไว้สุดๆแล้ว หลังจากที่ฉันค่อยๆเดินออกมาจากร้านเบอเกอร์นั่นฉันก็เริ่มออกแรงวิ่ง วิ่งไปให้ไกลที่สุดเท่าที่ฉันจะวิ่งไหวแต่แล้วฉันก็ล้มลงหัวเข่าถลอกมีเลือดซึมออกมานิดหน่อยดีที่มียัยเฟย์เข้ามาช่วยพยุงแต่ฉันก็เลือกที่จะวิ่งต่อเข้ามาในมหาลัย
 
 
 
 
 
  ตอนนี้ก็เป็นเวลาที่ฉันจะต้องเอารายงานไปให้พี่โทโมะแล้ว ก่อนหน้านี้10นาทียัยเฟย์กำลังทำแผลให้ฉันอยู่ข้อความจากพี่โทโมะก็ส่งมาว่าให้เอารายงานไปให้พี่เค้าที่เดิม ซึ่งตอนแรกยัยเฟย์ก็ไม่ยอมให้ฉันไปแต่ฉันก็ดื้อไปจนได้
 
 
 
 
 
  พอมาถึงฉันก็เห็นพี่โทโมะนั่งหันลังให้อยู่ ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไงระหว่างที่เดินมาฉันก็คิดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับคำพูดของพี่ป็อปปี้เมื่อวานนี้ พอๆมาปัจจุบันกันก่อนดีกว่า ฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรเกี่ยวกับปัญหาที่เกิดขึ้นชั่วโมงก่อนหน้านี้ ฉันเลยวางรายงานเล่มที่พี่โทโมะสั่งวางไว้บนโต๊ะที่พี่เค้านั่งหันหลังให้อยู่ แล้วหันหลังเตรียมที่จะเดินออกมาอย่างเงียบๆ
 
 
 
 
 
 
"ไม่คิดจะขอโทษเรื่องเมื่อเช้าหน่อยหรอ" เสียงพี่โทโมะพูดกับฉันทั้งๆที่ฉันยังคงหันหลังให้เค้าอยู่
 
 
"ไม่จำเป็นค่ะ...ฉันไม่ผิด" ฉันเปลี่ยนสรรพนามการเรียกแทนตัวและพี่โทโมะด้วย
 
 
"เมื่อกี้เธอแทนตัวเองว่าอะไรนะ!!" พี่โทโมะอ้อมมาข้างหน้าฉันแล้วบีบไหล่ฉันไว้แน่น
 
 
"ก็แทนว่า..."
 
 
 
 
 
 
---------------------------------------------------------------------------------------------------
 
 
 
 
 
"ว่าอะไร!!ฉันถามว่าเธอแทนตัวเองว่าอะไร!!" ฉันยังพูดไม่จบพี่โทโมะก็แทรกซะก่อน
 
 
"ก็ฉันไงค่ะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
 
 
"ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่มั้นว่าให้เรียกแทนตัวเองว่าอะไรทำไมไม่จำ!!" พี่โทโมะเองก็ยังตะคอกใส่ฉันอยู่
 
 
"จำได้ค่ะแต่ไม่อยากพูด...แค่นี้ใช่มั้นค่ะที่จะพูด" ฉันบอกแล้วปัดมือพี่โทโมะออกจากไหล่ฉัน
 
 
"ใครสั่งให้เธอไป!เธอตั้งใจจะกวนประสาทฉันใช่มั้ย" พี่โทโมะพูดแล้วรั้งแขนฉันไว้เหมือนเดิม
 
 
"ฉันน่ะเหรอค่ะจะไปมีสิทธิ์กวนประสาทพี่" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
 
 
"อ๋อ!นี่เธอคงโกรธเรื่องที่ฉันตะคอกใส่เธอเมื่อเช้าใช่มั้ย!!" พี่โทโมะบอกแล้วผลักให้นั่งลงไปกับโต๊ะหินอ่อนอย่างแรงแต่ฉันก็ไม่ร้องออกมาสักคำ
 
 
"ไม่หรอกค่ะ..." ฉันพูดแค่นั้น
 
 
"อ๋อ!งั้นเธอคิดว่าฉันจะง้อคนอย่างเธองั้นสิ!ไม่มีทางซะหรอก...หรือเธอจะเลิกกับฉันเอามั้ยล่ะ" พี๋โทโมะบอกแล้วหันหลังเตรียมจะเดินออกไปแต่ฉันก็เรียกเค้าไว้ก่อน
 
 
"พี่โทโมะ!" พี่โทโมะหันมาแล้วยิ้มเยาะให้ฉัน
 
 
"พี่ลืมรายงายค่ะ...แล้วฉันจะบอกว่า..." ฉันเงียบไปแล้ววางรายงานใส่มือพี่โทโมะ
 
 
"สุดท้ายเธอก็ต้องง้อฉันอยู่ดี!" พี่โทโมะคิดเข้าข้างตัวเองแล้วยืนรอให้ฉันเดินเข้าไปกอดเหมือนคราวก่อน
 
 
"ไม่ใช่ค่ะ...ฉันแค่จะบอกว่าฉันขอโทษที่รั้งพี่ไว้ตั้งนาน..." ฉันบอกแล้วลูบแหวนเงินที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเองซึ่งมันเป็นแหวนที่พี่โทโมะให้ฉันมาตอนที่เราเพิ่งคบกันได้5เดิอน
 
 
 
"เธอพูดว่าอะไรนะ" พี่โทโมะทวนคำถามใหม่
 
 
"ฉันรู้ค่ะว่าพี่เป็ฯคนอารมณ์ร้อนแต่ฉันก็คิดว่าฉันน่าจะทนได้...แต่พี่รู้อะไรมั้ยคะว่าฉันทนได้ทุกเรื่องยกเว้นเฉพาะเรื่องนี้...ฉันรับไม่ได้" ฉันร่ายาวแล้วค่อยๆขยับแหวนออกมานิดหน่อย
 
 
"เธอต้องการจะสื่ออะไรกันแน่" พี่โทโมะมองหน้าฉันนิ่งแล้วประมวลผล
 
 
"ฉันคิดว่ามันถึงเวลาแล้วล่ะค่ะ...เราเลิกกันเถอะนะคะ" ฉันบอกแล้วถอดแหวนไปวางไว้บนมือพี่โทโมะแล้วค่อยๆเดินหนีออกมา
 
 
 
 
 
   นี่ฉันทำถูกแล้วใช่มั้ย ฉันควรจะปล่อยพี่โทโมะไปได้แล้วใช่มั้ย ฉันจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลังอีกแล้วใช่มั้ย ฉันคิดถูกแล้วจริงๆใช่มั้ย   ภายในหัวของฉันตอนนี้มีแต่คำถามเต็มไปหมด...
 
 
 
 
 
 
 
 
ณ บ้านPK
 
 
 
 
 
"ไงเราทำไมวันนี้กลับมาแต่เช้าเลยล่ะเห็นปกติเราจะไปเที่ยวก่อนไม่ใช่หรือไง" พี่ป็อปปี้เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นฉัน
 
 
"แก้วง่วงอ่ะค่ะอยากนอนต่อขอตัวนะคะ" ใช่แล้ววันนี้ฉันไม่มีเรียนแต่ที่ฉันไปมหาลัยก็เพราะรายงานของพี่โทโมะเล่มเดียว
 
 
"เดี๋ยว!นั่นแผลอะไร" ป็อปดึงแขนฉันไว้เมื่อสังเกตุเห็นแผลที่ฉันวิ่งล้ม
 
 
"แก้วเดินไม่ดูนิดหน่อยน่ะค่ะเลยสะดุดล้ม" ฉันบอกแล้วเตรียมเดินต่อ
 
 
"ทะเลาะกกับมันมาอีกแล้วใช่มั้ย" พี่ป็อปเอ่ยถามฉันอย่างสะกดกลั้นอารมณ์
 
 
"ค่ะ...เราเลิกกันแล้ว" ฉันบอกแล้วร้องไห้ออกมา
 
 
"ไม่เป็ฯไรนะเราไปนอนพักเถอะเดี๋ยวพี่จะไปมหาลัยก่อนแล้วเจอกันตอนเย็น" พี่ป็อปกอดฉันแล้วกระซิบข้างๆหู
 
 
 
 
 
 
   ฉันกลับมาบ้านทันทีที่เดินพ้นจากสายตาของพี่โทโมะ แล้วฉันก็ยังไม่ได้โทร.บอกยัยเฟย์ด้วยว่าฉันกลับมาแล้วช่างเหอะเดี๋ยวมันก็คงจะรู้เองนั่นแหละ ฉันไม่รู้จะทำอะไรต่อดีหลังจากที่ฉันเลิกกับ...พี่โทโมะ...สมองของฉันมันตันไปหมด ฉันเลยอาบน้ำแล้วล้มตัวลงนอน ตอนนี้แค่8โมงกว่าๆเอง ฉันว่าฉันนอนต่ออีกสักหน่อยเผื่อมันจะช่วยไม่ให้ฉันต้องคิดมากอีกก็ได้นะ
 
 
 
 
 
 
 
"ว่าไงยัยเฟย์" ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์เนื่องจากมีคนโทร.มา
 
 
(ยัยแก้วเกิดเรื่องใหญ่แล้ว!) เสียงยัยเฟย์ดูกระตือรือร้นมากๆเลย
 
 
"อะไรของแกห๊ะ" ฉันถามยัยเฟย์กลับ
 
 
(ฉันว่าแกรีบมาที่มหาลัยด่วนเลยนะมันเกี่ยวกับพี่โทโมะ!) ยัยเฟย์ตะโกนเข้ามาในโทรศัพท์
 
 
"แล้วไงฉันกับเค้าเราเลิกกันแล้วจบนะ" ฉันเตรียมจะวางสายไปแต่ยัยเฟย์ก็ห้ามไว้ก่อน
 
 
(พี่ป็อปมีเรื่องกับพี่โทโมะเพราะแก!ตอนนี้พี่ป็อปกำลังเอาเรื่องพี่โทโมะที่ทำแกเสียใจ!) ยัยเฟย์พูดทำให้ฉันเงียบแล้วรีบกระโดลงจากเตียงแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีส่วนโทรศัพท์ป่านนี้ยัยเฟย์ก็คงวางไปแล้วมั้งไม่รู้สิ
 
 
 
 
 
 
  นี่พี่ป็อปจะทำอะไรนะฉันเองก็ลืมไปว่าวันนี้พี่ป็อปเองก็ไม่มีเรียนเหมือนกันนี่ โอ๊ย!ทำไมฉันถึงโง่อย่างนี้นะ แล้วป่านนี้พี่โทโมะจะเป็นอย่างไงบ้างล่ะเนี๊ย ฉันรู้ว่าเราเลิกกันไปแล้วแต่ที่ฉันรู้อีกอย่างก็คือพี่ป็อปเป็นที่รักน้องมากเพราะฉะนั้นการที่พี่ป็อปไปหาเรื่องพี่โทโมะเนี๊ยฉันว่าพี่เค้าคงทนไม่ได้แล้วล่ะแล้วอีกอย่างคือเวลาที่พี่ป็อปโมโหใครๆก็ห้ามไม่ได้ด้วยแล้วอย่างนี้พี่โทโมะจะเหลืออะไร...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
...ruktomokaew...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
----------------------------------------------------------------------------------------------------มีคนบอกว่าอยากให้อัพอีกเราก็จะอัพนะคะเพราะว่าเรากำลังคิดเรืิ่องออกแต่ถ้าเป็นเรื่องอื่นคงต้องรอหน่อยนะคะอาจจะเป็นพรุ่งนี้ก็ได้นะ