never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 7 ธันวาคม พ.ศ. 2555 เวลา 15.44 น.
แก้ไขเมื่อ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 22.28 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
15)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป
ฉันบอกแค่นั้นก่อนจะกดวางสายไปแล้วรีบเดินออกมาหน้าบริษัทของพี่โทโมะระหว่างก็มีพนักงานบางคนที่เดินเข้ามาพูดคุยบ้างบางคนก็ถามว่าจะกลับแล้วหรอฉันก็เพียงแค่ยิ้มตอบไปน้อยๆแล้วเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีก
"มาเร็วๆจัง" ฉันเอ่อทักบุคคลที่ยืนหันหลังให้ฉันอยู่แค่เห็นเคล้าโคลงฉันก็รู้แล้วแหละว่าใคร
"พอดีว่าอยู่ใกล้น่ะ" เพื่อนของฉันหันมาตอบจะเปิดประตูรถของตัวเองให้ฉัน
"จะไปไหนหรอกวิน..." ใช่แล้วล่ะเพื่อนของฉันชื่อ'กวิน'รูปร่างหน้าตาดีถึงขั้นดีมากเลยล่ะ
"คุยตรงนี้มันไม่สะดวกอ่ะ...ไปเหอะนะแก้ว" กวินส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ฉันซึ่งมันก็ได้ผล...
"อย่านานนะแก้วต้องทำงาน" ฉันถอนหายใจอ่อนๆแต่ก็เดินไปขึ้นรถของกวิน
ตอนนี้กวินจอดรถแถวๆข้างทางที่ไปห่างจากบริษัทของพี่โทโมะเสียเท่าไร กวินพาฉันเดินไปตามทางเดินข้างๆถนนวันนี้อากาศค่อยข้างดีไปหนาวมากจนเกินไปแต่ก็ถือว่าหนาวอยู่ในระดับนึงอยู่ดีนั้นแหละ!
"หนาวหรอ" กวินเอ่ยถามฉันที่เดินเอามือถูแขนทั้ง2ข้างของตัวเองอยู่
"ก็นิดหน่อยอ่ะ...กวินมีอะไรก็รีบพูดมาเหอะ" ฉันตอบอย่างเกรงใจก่อนจะเร่งรัดกับกวินี่เอาแต่เดินเฉยๆไม่ยอมพูดเรื่องปัญหาของตัวเองออกมมา
"เอาเสื้อเราไปคลุมก่อนก็ได้...เราไม่หนาว" กวินถอดเสื้อนอกของตัวเองออกมาคลุมไหล่ให้ฉันก่อนที่ตัวเองจะยืนหนาวแทน
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"เอ่อ...งั้นแก้วไม่เกรงใจแล้วนะ^^" ฉันส่งยิ้มไปให้...มันหนาวจริงๆนี่หน่าขอเห็นแก่ตัวสักวันจะเป็นไรไปเนอะ
"5555ตามสบายเลย"
"....."
"เราแค่จะมาบอกว่า...เรากำลังจะกลับเมืองไทยแก้วจะกลับด้วยมั้ย"
"จริงหรอ!....แก้วก็อยากกลับนะแต่แก้วคงกลับไม่ได้หรอก" ฉันบอกเสียงอ่อยๆน่าอิจฉากวินจังอยากกลับก็ได้กลับอยากทำอะไรก็ได้ไม่มีใครห้าม
"ก็กลับสิ...กลับพร้อมเราไง" ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็น่ะสิ...พี่โทโมะคงยอมหรอก เหอะ!!
"พี่โทโมะคงไม่ยอมหรอก..." อย่าว่าแต่ยอมเลย แค่แกล้งขอยังงอนเป็นวันๆไม่เห็นหรอ
"ก็ไม่ต้องบอกสิ...ไว้ไปถึงโน่นแล้วค่อยบอกก็ได้นิ^^" ไปแบบไม่ของั้นหรอ...ก็ได้นะเพราะพี่โทโมะก็ไม่ใช่ผู้ปกครองฉันจริงๆซะหน่อย^^
"แล้วกวินจะไปวันไหนล่ะ" ดีๆๆๆๆฉันจะหนีกลับเมืองไทยให้เร็วที่สุดโดยที่ไม่บอกพี่โทโมะสักคำ รับรองเสร็จฉันแน่งานนี้!!
"น่าจะเป็นอาทิตย์หน้านะแก้วเตรียมตัวไว้ได้เลย" อ่าอีกไม่นานแล้วสินะ ไม่ได้การละต้องรีบไปเตรียมตัว เก็บข้าวของเครื่องใช้โดยไม่ให้พี่โทโมะซะด้วยสิงานยากนะเนี๊ย
"ตกลงงั้นแก้วจะไปกับกวินด้วย" ฉันรับคำของกวินแต่ก็แอบถอนหายใจอยู่นิดๆนะไม่ใช่ว่าเบื่อกวินหรอกนะแต่กลัวว่าพี่โทโมะจะจับได้น่ะสิ ถ้าจับได้นะเรื่องใหญ่เลยเลยล่ะ
"กวินไปส่งแก้วที่บริษัทเถอะ...เราออกมานานแล้วนะเดี่ยวพี่โทโฒะจะสงสัย" พอนึกได้ฉันก็รีบเร่งรัดกวินทันที ป่านนี้พี่โทโมะจะทำอะไรอยู่นะไม่แน่เค้าอาจจะกำลังคุยกับสาวๆ!!อยู่ก็ได้
"ได้ๆ...แก้วรีบขึ้นรถเถอะ"
ระหว่างทางฉันกับกวินก็ต่างคนต่างเงียบ ฉันไม่รู้หรอกนะว่ากวินเงียบเพราะอะไรแต่ที่ฉันเงียบก็เพราะว่าฉันกำลังคิดวางแผนหลอกล่อพี่โทโมะไม่ให้มาเห็นตอนที่ฉันกำลังจะกลับเมืองไทยน่ะสิ!! ฉันจะทำอย่างไงดีนะ...วางยาสลบเป็นไง...ไม่ดีแห๊ะงั้น...มอมเหล้า...อันนี้ก็น่าคิดนะ...หนีออกมาตอนดึกๆ...ไม่น่าจะได้...แกล้งป่วย...พี่โทโมะก็ต้องเฝ้าดูแลสิว่ะ!! เอาไงดีอ่า
"กวิน...แล้วเรื่องค่าใช้จ่ายล่ะ" ฉันลืมคิดเรื่องนี้ไปซะสนิทเลยตอนนี้ตัวฉันเองก็ไม่มีเงินเก็บจะให้ไปขอพี่โทโมะล่ะก็แผนแตกแน่ๆ
"อ๋อเรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง"
"จะไม่ให้เป็นห่วงได้ไงล่ะแก้วไม่มีเงินเลย" หรือว่าฉํนจะไม่กลับไปดีนะ....
"เรื่องนั้นเดี๋ยวเราจัดการเอง...แก้วเตรียมตัวเฉยๆก็พอ^^" ถึงกวินจะพูดอย่างนั้นแต่ฉันก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี
"แก้วรุู้สึกเหมือนเป็นภาระของกวินเลยอ่ะ" ฉันเปิดประตูรถออกแล้วลงมายืนข้างๆประตูเมื่อถึงบริษัทแล้วก่อนจะพูดกับกวิน
"ไม่หรอกอย่าคิดอย่างนั้นสิ"
"ว่าแต่กวินจะกลับไปทำไมหรอ" ฉันลืมถามเลยนี่หน่าถ้าเกิดกวินไปแล้วไม่กลับมาที่นี่อีกฉันจะทำไงล่ะ
"อ๋อเราจะไปงานแต่งของญาติเราน่ะ"
"งั้นแก้วไปก่อนนะ" ฉันพยักหน้าเบาๆก่อนจะขอตัวไปรับชะตากรรมเอ้ย!ไปทำงานต่อ
ตอนนี้ฉันเดินมาถึงหน้าห้องพี่โทโมะแล้วแต่...ประเด็นคือฉันไม่กล้าเปิดประตูเข้าไป แต่ถ้าช้ากว่านี้พี่โทโมะก็อาจจะโกรธฉันมากกว่าเดิมก็ได้ แต่เดี๋ยวนะตอนนี้พี่โทโมะงอนฉันอยู่นิพี่แกคงจะไม่มาสนใจฉันหรอก เอาก็เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน!!
"เอ่อ...ขออนุญาติค่ะ" ฉันบอกเป็นเชิงทางการกับพี่โทโมะที่ยังนั่งอ่านเอกสารอยู่ที่เดิม
"..."
ทั้งห้องตกอยุ่ในความเงียบเนื่องจากว่าทั้งฉันแล้วพี่โทโฒะต่างก็ไม่มีใครยอมเอ่ยปากพูดออกมาสักคน เค้างอนฉันส่วนฉันก็งอนเค้าเรื่องมันก็แฟร์ดีแล้วนี่ ขอบอกอีกเป็นรอบที่เท่าไรไม่รู้ว่าฉันไม่ง้อ!!
บางทีการที่เราต่างคนต่างงอนกันก็เป็นเรื่องที่ดีนะ ฉันไมม่ยุ่งกับเค้า ส่วนเค้าก็ไม่ยุ่งกับฉัน เพราะฉะนั้นฉันจะไปไหนมาไหนก็ได้ไม่มีใครห้าม555+เสร็จฉันล่ะ วู้ๆๆๆไทยแลนด์จ๋ารอแก้วหน่อยนะคะ555+มีความสุขที่สุดเลยยยยยย^^
"ฮัลโหลกวินมารับแก้วที่หน้าบริษัทหน่อยได้มั้ยอ่ะ"
(ได้สิๆงั้นเดี๋ยวอีก20นาทีเจอกกันนะ) เห็นมั้ยกวินพึ่งได้เสมอ
"รับทราบครับผม!!" หลังจากที่ฉํนวางสายเสร็จฉันก็เก็บกระเป๋าแล้วเดินออกไปใช่สินี่มันหมดเวลาทำงานแล้วนี่จะอยู่ต่อทำไม!
สาเหตุที่ทำให้ฉันต้องโทร.หากวินก็เพราะฉันกับพี่โทโฒะยังงอนกันอยู่เพราะฉะนั้นฉันเลยจะแสดงให้พี่โทโมะเห็นว่าฉันไม่จำเป็นต้องง้อพี่เค้าก็ได้และอีกอย่างฉันก็ไม่ได้อยากจะอยู่กับอากาศรอบๆตัวหรอกนะถึงจะมีพี่โทโมะอยุ่ด้วยมันก็คงไม่ต่างกันหรอกเชื่อสิ!!
"แก้วๆทางนี้" ทันทีที่ฉันเดินพ้นประตูบริษัทฉันก็ได้ยินเสียงที่แสนจะคุ้นเคยดีพร้อมๆกับเจ้าตัวที่วิ่งมาหาฉัน
"อ้าวกวินมาเร็วจัง...เหงื่อแตกหมดเลย" ฉันบอกแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมาซับเหงื่อให้กวิน
"ก็เราไม่อยากให้แก้วรอนานน่ะก็เลยรีบมา" โอ๊ยคนอะไรจะดีขนาดนี้
"งั้นเรารีบไปกันเหอะ...กวินเราไปเที่ยวกันมั้ย"
...ruktomokaew...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- วันนี้วันเสาร์เราเลยแวะมาอัพได้ เราขอบอกเลยว่าอาทิตย์เราก็อยากจะอัพได้แล้วเนื่องจากพอที่จะปรับตัวบ้างได้แล้ว แต่ก็ต้องดูที่คอมเมนต์ด้วย เพราะฉะนนั้นเราต้องฝากเม้นด้วยนะคะ 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
