never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป

เรื่อง never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป

 

 

 

 

 

 

 

 

  ใช่แล้วล่ะพี่โทโมะเป็นเจ้าของบริษัทที่นี่เองแหละ...ซึ่งแน่นอนว่าถ้าฉันจะต้องไปทำงานกับพี่เค้าฉันคงต้องได้เป็นเลขาประจำตัวพี่โทโมะแน่ๆเลย...แล้วฉันจะหนีพี่แกอย่างไงดีเนี๊ย ถ้าหนีไม่ได้ก็หลอกล้อซะเลยสิ...ความคิดอันแสนพิศดารแล่นมาในหัวของฉันอีกแล้ว5555

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แล้วพี่ว่าเราจะได้แต่งกันตอนไหน" ฉันแกล้งถามอ้อม เดี๋ยวคอยดูๆๆแผนของฉันซะก่อน

 

 

 

 

"พรุ่งนี้เลยมั้ย555" พี่โทโมะรีบตอบฉันมานั่นมันเรียกเลือดได้ดีทีเดียวเลยนะ>////<

 

 

 

 

"ได้!แต่ต้องเป็นที่เมืองไทยเท่านั้น" ฉันยื่นข้อต่อลองซึ่งแน่นอนว่ามันเป็น...แผนของฉันเอง5555

 

 

 

 

 

 

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

 

 

 

 

 

"แหนะ!เรามีแผนอะไรรึเปล่าเนี๊ย" พี่โทโมะวางช้อนส้อมลงแล้วนั่งจ้องหน้าฉันอย่างจับผิด

 

 

 

 

"ไม่กล้าล่ะสิ==;" 

 

 

 

 

"อย่าท้าพี่นะคนสวยยยยย^^" พี่โทโมะขยี้หัวฉํนอีกรอบ...เอาล่ะแผนที่วางไว้ทั้งหมดใกล้จะสำเร็จแล้วววว^0^

 

 

 

 

"เรื่องจริงนะ...แก้วไม่ได้พูดเล่น" ฉันทำหน้าตาจริงจังจนพี่โทโมะเงียบไปแปปนึง

 

 

 

 

"เฮ้ย~ไปเหอะจะสายแล้ว..."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  พี่โทโมะตัดบทไปเสียดื้อๆแล้วลากฉันไปขึ้นรถตรงไปยังบริษัทของตัวเองทันที ไม่รู้จะคิดมากทำไมนักหนา ชิ! ฉันเองก็ไม่ได้คิดจะพูดอะไรต่อเพราะรู้ว่าพูดไปตอนนี้ก็คงไม่มีประโยชน์หรอกก็พี่โทโมะเล่นนั่งเงียบซะจนฉันนึกว่าฉันนั่งรถมากับหุ่นยนต์ซะอีก!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พี่จะให้ทำงานในตำแหน่งเลขาพี่นะ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   พี่โทโมะพูดแค่นั้นแล้วก็เดินนำฉันไปเลย ดีนะที่ฉันเคยมาบ่อยแล้วก็เลยจำทางได้ไม่อย่างนั้นนะคงจะหลงน่าดูหลายซอกหลายซอยเสียเหลือเกิน! ฉันเดินตามหลังพี่โทโมะไปเรื่อยๆแอบมีแวะคุยกับคนที่รู้จักกันบ้างเล็กๆน้อยๆ5555(เมาท์ไปเรื่อย)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พี่เค้าคนจักโต๊ะไว้แล้วนะ...ห้องเดียวกับพี่นั่นแหละ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   นี่ใจคอพี่โทโมะจะพูดกับฉันแค่นี้จริงๆหรอ ชิ! คนที่ต้องงอนนี่มันฉันไม่ใช่เรอะ!-0-!! ฉันเดินหน้าบูดเข้าห้องพี่โทโมะไป(ส่วนพี่โทโมะน่ะหรอเดินนำไปแล้วววว) ฉันเดินไปนั่งโต๊ะที่พี่โทโมะจัดให้แล้วสังเกตุสีหน้าพี่โทโมะไปด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พี่โทโมะคือแก้ว..."

 

 

 

 

ติ๊ด~ติ๊ด~

 

 

 

 

"ฮัลโหล...เอ่อแก้วไม่ค่อยว่างอ่ะ..." ฉันรีบตัดบทก่อนที่อีกฝ่ายจะได้พูดอะไรออกมา

 

 

 

 

(แก้วเรามีเรื่องด่วนจริงๆนะ) ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงวิงวอนเสียจนเธออดสงสารไม่ได้

 

 

 

 

"เรื่องอะไรหรอ...แก้วคุยได้แค่แปปเดียวนะ" ฉันตอบกลับไปก่อนจะตวัดสายตามองไปทางพี่โทโมะที่นั่งอ่านเอกสารของตัวเองอยู่...

 

 

 

 

(งั้นแก้วว่างตอนไหนอ่ะเดี๋ยวเราไปหา) อีกฝ่ายก็เร่งรัดที่จะคุยกับเธอเสียให้ได้!

 

 

 

 

"ตอนนี้ก็ได้...เดี๋ยวแก้วไปรอที่หน้าบริษัทพี่โทโมะนะมาเร็วๆล่ะ" ในเมื่อพี่โทโมะไม่สนใจฉันแล้วเรื่งอะไรที่ฉันจะต้องไปสนใฝจพี่เค้าด้วย!!อยากงอนก็งอนไปฉันไม่ง้อ!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  ฉันเดินออกมาจากห้องทำงานพี่โทโมะโดยที่ยังไม่ได้วางสายเมื่อกี้...เค้าเป็นเพื่อนฉันเองล่ะเค้าชอบมีปัญหามมาปรึกษาฉันตลอดแล้วอย่างนะเค้าก็เป็นคนไทยเหมือนฉันด้วยเราเลยสนิทกันค่อยข้างมากนะแต่พี่โทโมะไม่ชอบให้ฉันคุยกับเพื่อนคนนี้นานๆไม่สิ!เพื่อนทุกคนนั้นแหละ!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(แก้วๆๆยังอยู่รึเปล่า) ปลายสายเร่งเสียงขึ้นทำให้ฉันสะดุ้งนิดๆแล้วตอบกลับ

 

 

 

 

"อยู่ๆเดี๋ยวเจอกันนะ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  ฉันบอกแค่นั้นก่อนจะกดวางสายไปแล้วรีบเดินออกมาหน้าบริษัทของพี่โทโมะระหว่างก็มีพนักงานบางคนที่เดินเข้ามาพูดคุยบ้างบางคนก็ถามว่าจะกลับแล้วหรอฉันก็เพียงแค่ยิ้มตอบไปน้อยๆแล้วเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"มาเร็วๆจัง" ฉันเอ่อทักบุคคลที่ยืนหันหลังให้ฉันอยู่แค่เห็นเคล้าโคลงฉันก็รู้แล้วแหละว่าใคร

 

 

 

 

"พอดีว่าอยู่ใกล้น่ะ" เพื่อนของฉันหันมาตอบจะเปิดประตูรถของตัวเองให้ฉัน

 

 

 

 

"จะไปไหนหรอกวิน..." ใช่แล้วล่ะเพื่อนของฉันชื่อ'กวิน'รูปร่างหน้าตาดีถึงขั้นดีมากเลยล่ะ

 

 

 

 

"คุยตรงนี้มันไม่สะดวกอ่ะ...ไปเหอะนะแก้ว" กวินส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ฉันซึ่งมันก็ได้ผล...

 

 

 

 

"อย่านานนะแก้วต้องทำงาน" ฉันถอนหายใจอ่อนๆแต่ก็เดินไปขึ้นรถของกวิน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   ตอนนี้กวินจอดรถแถวๆข้างทางที่ไปห่างจากบริษัทของพี่โทโมะเสียเท่าไร กวินพาฉันเดินไปตามทางเดินข้างๆถนนวันนี้อากาศค่อยข้างดีไปหนาวมากจนเกินไปแต่ก็ถือว่าหนาวอยู่ในระดับนึงอยู่ดีนั้นแหละ!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"หนาวหรอ" กวินเอ่ยถามฉันที่เดินเอามือถูแขนทั้ง2ข้างของตัวเองอยู่

 

 

 

 

"ก็นิดหน่อยอ่ะ...กวินมีอะไรก็รีบพูดมาเหอะ" ฉันตอบอย่างเกรงใจก่อนจะเร่งรัดกับกวินี่เอาแต่เดินเฉยๆไม่ยอมพูดเรื่องปัญหาของตัวเองออกมมา

 

 

 

 

"เอาเสื้อเราไปคลุมก่อนก็ได้...เราไม่หนาว" กวินถอดเสื้อนอกของตัวเองออกมาคลุมไหล่ให้ฉันก่อนที่ตัวเองจะยืนหนาวแทน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- (*/\*) กราบขอโทษสัก3ทีเพราะว่าหายไปนานมาก(4วัน) ตอนนี้เลยขอแก้ตัวอัพให้ก่อน1เรื่องนั่นคือเรื่องนี้หวังว่ายังจะมีคนรออยู่นะคะ เค้าขอโทษ~~ ช่วงนี้โรงเรียนเราก็ใกล้จะเปิดแล้ว...ของรีดเดอร์ล่ะคะเปิดวันไหนเอ่ย??