รักเราจะลงเอยเช่นไร(รักอลเวง 2)

หลังจากที่โทโมะสลบไปนาน ก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความมึนงง

โทโมะ: อะ อืม ที่ไหนวะเนี่ย....

แก้ว: อ้าวตื่นแล้วเหรอ

โทโมะ: แก้ว โมะเป็นไรอ่า

แก้ว: เอ่อ คือ ก็...โมะทำแก้วเขินอ่าก็เลย.....เป็นแบบนี้อ่า ..แหะๆ โมะยังไม่ชินเหรอ

โทโมะ: โอย แก้ว มึนเลยอะ นี่โมะสลบไปนานแค่ไหนเนี่ย

แก้วไม่พูดอะไรค่อยๆชูนิ้ว 3 นิ้ว ให้โทโมะ ดู

โทโมะ: 30 นาที

แก้ว: 3 ชั่วโมงยะ

โทโมะ: หา!!!!!! สะ สาม ชั่วโมง โห แล้วตะเองกินไรยัง??

แก้ว: นั่งเฝ้านายนี่คงกินแล้วมั้งไอ้บ้า!!! หิวจนใส้บิดเป็นเกลียวแล้วรีบๆเลย

โทโมะ: คร้าบๆๆๆ ของเวลา 10 นาที

----ผ่านไป 10 นาที------

โทโมะ: มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆ

แก้ว: ว้าว*o* มาวางๆๆๆๆๆ

โทโมะ: อะ ป้อนนะ อ้า....อ้ำ อะหร่อยป่าว

แก้ว: (เคี้ยวอย่างอร่อย) อืม อาหย่อยมาก อึกO+O!!! แคกๆๆ โอ้ย อิดออ แคกๆๆ

โทโมะ: แก้วเป็นไร นี่น้ำๆๆๆๆ ดื่มเร็ว

ว่าแล้วโทโมะก็ยกน้ำกระดกเข้าปากแก้วด้วยอาการตกใจ จนน้ำล้นปากแก้วแล้วชุดนักศึกษาก็เปียกน้ำเผยให้เห็นบลาสีม่วงเข้มและสัดส่วนอันเซ็กซี่            ((โอ้ววววววววว*q*!!!))

แก้ว: นี่นายเล่นไรเนี่ย??? เห็นมั้ยเปียกหมดแล้ว  ~ พรึบO_o!!~ว๊าย ไอ้บ้า=///=

โทโมะไม่พูดอะไรแต่ถลกเสื้อของแก้วออกมาแล้วขว้างทิ้ง ทำให้ร่างบางถึงกับอึ้งและอายกับการกระทำของคนรักมากกกกกกกกกกกกก

โทโมะ: เปียกก็ถอด แค่เนี๊ย ง่ายๆ ~เพี๊ย~ โอ๊ย อาไรเนี่ย

แก้ว: ฮึ้ย ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ไอ้ผีกวนteen ไอ้...ไอ้... ฮึ่ยๆๆๆ  ว้าย....

โทโมะ: ฮ่าๆๆๆๆ มานี่เลย เราไปเล่นผีผ้าห่มดีกว่าเน๊อะ ฮ่าๆๆๆๆๆ

แก้ว: ม่ายยยยยยยยย ปล่อยช้านนนนนนนนนนนนนนนนน อ๊ากกกกกกกกกกกม่ายอาวววววปล่อยเซ่ ไอ้ผีบ้า ชั้นไม่ยอมเสียตัวให้นายหรอก อ๊ากกกกปล่อยยยยยยยยยยยยย

วันนี้มาบอกบุญ.....ขอเชิญทุกท่านที่ชมที่อ่านนิยายเรี่ยงนี้ ร่วมเม้นร่วมโหวด กันเยอะๆด้วยเถิดดดดดดดดดดด ขอให้ท่านที่โหวดและเม้นจงมีแต่ความสุขความเจริญ แต่งนิยาย,เรื่องสั้น ก็รุ่งๆๆๆๆๆ ด้วยเถิด ~ สาธุ~