รักเราจะลงเอยเช่นไร(รักอลเวง 2)

แล้วแก้วก็เปิดประตูออกมา
แก้ว: นี่(พูดด้วยเสียงประชด) จะนินทาชั้นอีกนานมั๊ย?? ถ้าไม่กลับชั้นขับกลับเองก็ได้
ว่าแล้วแก้วก็เดินไปเปิดประตูด้านคนขับแล้วสตาร์ทรถ ก่อนที่จะขับรถออกจากร.ร.
โทโมะ: O_o!!! กะ แก้วๆๆ รอโมะก่อนเด่ (วิ่งตามรถ =_=)
แล้วแก้วก็ขับรถจากไป......
โทโมะ: โถ่เว้ย (สบทใส่ป๊อปปี้ด้วยความโหหึงก่อนจะชี้หน้าป๊อปแล้วด่าต่อ!!!) เพราะแกไอ้ป๊อปชั้นถึงทะเลาะกับแก้ว
ป๊อป: อ้าวๆๆ ไอ้นี่มึงวอนชิบ แล้วมึงจะใส่อารมไรนักหนาวะหึงนักก็ง้อดิวะ
โทโมะ: ออ....จิงวะ ((โอยความรู้สึก.ช้า=_=)) งั้นชั้นไปง้อก่อนน๊า บายไอ้เพื่อนป๊อป บายครับฟาง
ฟาง: บะ บายคะ
ป๊อป: (หึง) แหมๆๆๆไอ้... 2 มาตรฐานเอ๊ย กับเพื่อนนี่ขึ้นไอ้ แฟนเพื่อนมาพูดคงพูดครับ แม่งเด๋วเตะปากเลย ไปไหนก็รีบๆไปเลย
โทโมะ: เออๆๆๆ ไปก็ได้ ไม่ง้อเว้ย ไปละ (แล้วโทโมะก็เดินออกจากม.ไปขึ้นแท็กซี่เพื่อไปที่คอนโดที่แก้วอยู่)
....คอนโดที่แก้วอยู่.....
ความจริงโทโมะกับแก้วก็อยู่คอนโดเดียวกัน แต่คนละห้อง แก้วอยู่ห้อง 317 โทโมะอยู่ห้อง417 พูดง่ายๆคือห้องอยู่ตรงข้ามกัน ทุกๆเย็นโทโมะจะไปทำอาหารที่ห้องแก้วแล้วถ้างานไหนที่ไม่เข้าใจก็จะถามแก้วเผื่อแก้วจะช่วยด้านการออกแบบที่จะต้องส่งอาจารย์บ้าง ทั้งคู่ย้ายมาอยู่คอนโดตั้งแต่ปี่ 1 เพราะแม่แก้วทำงานอยู่ต่างจังหวัด แล้วมหาลัยฯก็อยู่ไกล จึงมาเช่าห้องอยู่...
ภายในห้องของแก้ว....ซึ่งมีเด็กสาวที่กำลังหงุดหงิดนั่งอยู่ปลายเตียงอย่างเอือมระอา กับการกระทำของแฟนหนุ่มที่ชอบขัดใจตน
แก้ว: (พูดกับตัวเอง)  นี่ก็ไม่ได้ โน่นก็ไม่ยอม แล้วจะให้ชั้นทำอาไรวะ เชอะ ขัดใจอยู่ได้ ไอ้บ้าๆๆๆๆ
~ก๊อกๆๆ ~
โทโมะ: แก้ววววววว แก้วจัยคร๊าฟฟฟฟฟฟ เปิดให้โมะ หน่อยยยยยยยยย (แหกปากอยู่หน้าห้องแก้ว)
แก้ว: (มองไปที่ประตู) เฮอะ พูดถึงก็มาเลย ตายยากจังชิ
โทโมะ: ~ก๊อกๆๆๆ~ แก้ววววว เปิดหน่อยยยยยยยย ((แหกปากอยู่หน้าห้องแก้ว=_=!!))
แก้ว: (แหกปากกลับ) ไปตายซะ
โทโมะ: ไม่น๊ะ เค้ายอมแล้วๆๆๆ ยอมทุกอย่างเลย  หายโกดเค้าน๊า
แก้ว: ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย  ไปตายซะ
โทโมะ: (แกล้งสำออย)  แพล๊ง โอ้ย  แก้ว โอ๊ย แก้วช่วยโมะด้วย  โอ๊ย เลือดๆๆ โมะกลัวเลือด  แก้วช่วยด้วยยยยยยยยยยย
แก้ว: (เปิดประตูออกมา) โมะเป็นไรมากมั๊ย ว๊าย
พอแก้วเปิดประตูออกมาโทโมะก็รวบแก้วไว้ในอ้อมกอด
แก้ว: นี่ นายหลอกชั้นเหรอ (ขัดขืน) ปล่อย ปล่อยชั้น
โทโมะ: ไม่ปล่อย จนกว่าแก้วจะหายโกด หายโกดเค้าน๊า น๊าๆๆๆๆ
แก้ว: ไม่ ปล่อย ปล่อยเซ่ ปล่อย ว๊าย โทโมะปล่อยชั้นลงงงงงงงงงงง
โทโมะอุ้มแก้วไปวางบนเตียงก่อนที่จะใช้แขนอันแข็งแรงคร่อมตัวแก้วไว้ไม่ให้ไปไหน
แก้ว: นะ  นี่จะทำอะไร ปล่อยน๊า ออกไป ออกป๊ายยยยยยยย อุ๊ป.....
เกิดอารายขึ้นน๊า????? เอาไปนอนคิดซัก 2-3 วันน๊ะจร๊ะ จุ๊ฟๆ เม้นด้วยๆคร๊า