The who เพราะนายขี้โม้ ฉันเลยต้องรัก

[บทสนทนานำ โดย เคส]
ทั้งสามชะงั้ก พร้อมเพียงกันน โดยไม่ได้นัดหมาย !!
 
เคส ! นี้เธอใช่มั้ย  เลตัสเอ่ยถามเสียงสั่น
......
เคส !! ฉันถามว่านี้เธอใช่มั้ยย  เลตัสตะโกนพร้อมบีบเเขนทั้งสอมข้างของเคส
ฉัน......
ฉันอะไร พุดออกมาเส้ !! เธอจริงๆใช่มั้ย คนที่ทิ้ง ฉันไป..  เลตัสน้ำตาคลอ
ฉัน....ฉัน.. ขอโทษ  เคสพุดตะกุกตะกักเพราะความกลัว
เหอะ ! .ขอโทษ..ขอโทษ งั้นหรอ.....มันสายเกินไปเเล้วล่ะ เคส   เลตัสปล่อยมือที่บีบเเขนเคสอยุ่ลงไปอย่างอ่อนเเรง
............. .
กับมาที่นี้ทำไม  เลตัสเอ่ยถามอีกครั้ง  ดวงตาเป็นประกายเต็มไปด้วยความเจ็บปวด 
...........................
จะเงียบทำไม พุดออกมาสิ พุดออกมา  เลตัส ตะคอกใส่เคส !!
เคสมองหน้าเลตัสด้วยความระอาย ดวงตาคู่นั้นมันโศกเศร้ามาก มากซะจน ฉันทนไม่ได้ น้ำตาที่ไหลลิน เพราะฉันเองที่ทำให้เค้าเจ็บปวด เคสได้เเต่คิดในใจ น้ำตาเริมไหล ด้วย ความเจ็บปวดเช่นกัน
เลตัส เดินเข้ามาใกล้ ซะจนได้กลิ่นไอหอมๆจากตัว เลตัสโอบกอดเคส ด้วยความนิ่มนวล ก่อนจะเอ่ยปากว่า ฉันยังรอเธอ ฉันยังรอ รอวันที่เธอกลับมา  ฉันยังรักเธอ นะ 
สิ้นสุดคำนั้น ฉันเเทบบ่อน้ำตาเเตก เพราะฉันเป็นคนทิ้งเค้าไป ฉันมันโง่ จริงๆ  ฉันได้เเต่ในใจอีกเช่นเคย ก่อนพุดว่า เลตัส ฉันก็ยัง...
 
15:00:00 นี้เป็นเวลาสิบห้านาฬิกา ติ้ดๆๆ  ฉันยังไม่ทันพุดจบก็มีเสียงเเซกเข้า
ไอเชี้ยเอ่ย จะดังทำป้าอะไรตอนนี้ คนกำลังอิน  จีโร่บ่นพึมพำ อยุ่ข้างเตียง
ฉันเเละเลตัส หันมามองโดยอย่างกับนัดกันมา
อุ้ย !! มองเค้าไมหรอ เค้ากะเเค่อยากรุ้ติ้ดเดียวเอง เเหะๆ
 
ยังไม่ไปอีก ! เลตัสเอ่ยปากไล่
ไปเเล้วๆ ไม่ต้องไล่ ไม่อยากอยุ่นักหรอก เชอะ*  จี งอนอย่างกะเด็ก เดินตูดบิดออกไป
 
เมื่อกี้ พุดว่าอะไรหรอ ฉัน อะไร หรอ
เออ ก็ ฉันยัง....
พึ่ก ! เสียงประตูดังขึ้น 
อุ้ย โทษที ลืมยัยทึก เเหะๆ ยัยนี้ก็ไม่ตื่นสักทีเนอะ
 
เหอะ ! ไม่นึกได้พรุ่งนี้ เลยล่ะ ไอบ้าา  ฉันตะโกนสุดเสียงเพราะกำลังไปได้สวยเลยทีเดียว