The who เพราะนายขี้โม้ ฉันเลยต้องรัก

จะบ้ากะละมัง วันเเรกก็เจอของดีซะเเล้ว ไอ้บ้า เอ้ย
เพราะนายคนเดียวเเหละ ทำให้ลิฟท์ค้าง อ่ะ
 
...............[ไร้การตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก]
เฮ้ย !! นาย นาย นายอยุ่ไหนเนี่ย มันมืดจนมองไม่เห็น ฉันได้เเต่ยืนเกาะประตูลิฟท์เเน่น
เพราะกลัวว่าจะมีอะไร โผล่ออกมา ..นาย นายอยุ่ไหน อ่ะ อย่าเเกล้งฉันนะ ฉันกลัวเเล้ว
เเก๊ง ๆ .........
เสียงอะไร อ่ะ เเฮมใจเต้นรัว กลัวว่าจะเป็นอย่างที่เเฮมกำลังคิดตอนนี้......
 
 
เเบ๊  !! จิโร่เอาไฟฉายส่องหน้าตัวเองเเละเเกล้งเป็นผีให้เเฮมตกใจ  
อ้ายยย กริ้ดๆๆ  เเฮมกระโดดถีบ เเละสลบไปทันที่ ไม่รุ้พลาดท่าหงายตึง รึถีบปุบหมดสติปั้บ กันเเน่่^^
 
โอ๊ย ย เเง๊ ๆ น่าสมเพศชะมัด โดดผุ้หญิงถีบหรอเนี่ย เเล้วนี้ยัยทึกไปไหนเเล้ว ง่า
..........หรือว่าฉันก็จะโดด.....เหมือนกัน [จิโร่คิดในใจ ชิบหา..]
พึ่บ ! ติ้ง ! ไฟติด เเละประตูลิฟท์ก็เปิดออก...
ข้างนอกฮือฮ่า กันใหญ่
รวมถึงฉันด้วย......ก็ยัยทึกนอนหงายหัวชี้ไปทางประตูลิฟท์ กระโปรงเปิดขาอ้าซ่าอีกต่างหาก
เเละเเถมฉันยังยืนหัวโด่อยุ่ตรงกลางระหว่างขาของยัยทึก อีก......ตายเเห่
ขนาดอาจารย์ยังมองตาถล่น  จิโร่รีบใช้ตีนเขี่ยกระโปรงให้ปิดทันที เพราะพอรุ้ว่าพวกเขาคิดยังไงกัน
 
 
เอ่อ ......ไม่ใช่อย่างทีอาจารย์คิดนะคับ
 
จะไม่ใช่อะ....
ขอทางหน่อย คับ อาจารย์พุดยังไม่ทันจบ เลตัสเเฝดของจีโร่ เดินตรงเข้าลิฟท์เเละอุ้ม เเฮมชีสออกมา เเละเดินตรงไปยังห้องพยาบาล ทันที!
 
อาจารย์มองตามเเต่ก็หันกับมาต่อว่า จีโร่ต่อ   
จีโร่ คุณไปพบผมที่ห้องปกครองเเดี่ยวนี้..