รัแท้ยังมีอยู่จิง

วันนั้นฉันได้บอกรักกับคนที่ฉันรักไปแล้วแต่นี่ทำไม เค้าถึงไม่รักฉันเลยหล่ะ ฉันไม่ดีตรงไหนทั้งที่ฉันทุ่มเทหัวใจให้เค้าทั้งดวงแต่สิ่งที่เค้าให้มามันคือความเจ็บ เจ็บล้วนๆเลย ฉันรักนายมากนะแบงค์ทำไมนายไม่เคยเหนถึงความรักฉันบ้างหล่ะหรือฉันมมันไม่มีค่าในสายตานายเลยใช่ไม๊ ฉันรู้ รู้ว่าฉันไม่ควรที่จะรักนายเลยด้วยซ้ำก้อคนมันรัไปแล้วหนิ่ จะให้ทำไงหล่ะ เจ็บเหลือเกินไม่อยากมีชีวิดอยู่ต่อไปอีกแล้ว  ตอนนี้ระหว่างที่ฉันเดินร้องไห้มาหลังจากที่ฉันได้ตัดสินใจสารภาพรักกับแบงค์คนที่ฉันชอบไปแล้วแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเจ็บ ความว่างเปล่า และความเสียใจ เสียใจมากจนไม่อยากมีชีวิตต่อไปแล้วทำไมเขาถึงใจร้ายกับฉันอย่างนี้ฉันอยู่ไปก้อไร้ค่าไม่มีประโยชน์ตายยังดีกว่า ฉันกำลังจะกระโดดตึกเพราะคิดว่าตัวเองไม่มีค่าแต่แล้ว............

"แก้ว!!!! อย่าทำอะไรบ้าๆแบบนั้นนะ" โทโมะเพื่อนสนิทที่สุดของฉันวิ่งมาอุ้มฉันออกจากระเบียง
"ปล่อย!!!  ปล่อยฉันนะโทโมะ ฉันบอกให้ปล่อยไง"
"ไม่ ฉันไม่ยอมให้เธอโดดลงไปหรอกอย่าคิดสั้นแบบนี้เลยนะแก้ว ฉันขอร้อง"
"โทโมะ  ฉันมันไม่มีค่าเลยใช่ไม๊เค้าถึงได้ดูถูกความรักของฉันแบบนี้"
"ป่าวเลยนะแก้ว เธอมีค่ามากมีค่าสำหรับฉัน"
"ฉันมันไม่มีค่าสำหรับใครหรอกโทโมะ"
"มีซิเธอมีค่าสำหรับฉันมากนะ"
"ไม่ ฉันจะตายฉันอยากตาย" ฉันพูดพร้อมกับหยิบมีดขึ้นมาจากกระเป๋า
"อย่านะแก้ว"
"ปล่อยฉันไปเถอะโทโมะฉันขอร้องฉันเจ็บมามากพอแล้ว"
"ฉันนี่ซิเจ็บกว่าเธอเปนร้อยเปนพันเท่า"
"นายจะเจบได้ไงหล่ะ"
"ทำไมฉันจะเจบได้ในเมื่อฉันเหนคนที่ฉันรักที่สุดในชีวิตเจบ"
"นาย...นายหมายความว่ายังไง"
"ฉันก้อหมายความว่าฉันชอบเธอหน่ะซิแก้ว"
"นายอย่าพูดเพื่อเพียงให้ฉันไม่ฆ่าตัวตายเลยยังไงซะฉันก้อไม่มีวันเปลี่ยนใจหรอก"
"แต่ที่ฉันพูดมันคือความจริงทั้งหมดนะ"
"ไม่!!! ฉันไม่เชื่อนาย" ฉันพูดแล้วกระโดดลงจากตึก แต่.....โทโมะมาคว้ามือฉันไว้ทัน
"อย่าทำแบบนี้เลยนะแก้วฉันคงอยู่ไม่ได้ถ้าขาดเธอ"
"ฮือๆๆ ปล่อยฉันไปเหอะนะโทโมะ ในเมื่อแบงค์ไม่รักฉันมันจะมีประโยชน์อะไรหล่ะ"
"แก้วทำไมเธอไม่มองคนที่เค้ารักเธอบ้างหล่ะ"
"แล้วใครหล่ะที่รักฉันไม่มีๆเลยซักคน"
"ฉันไงฉันโมะคนนี้จะรักและอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป"
"ฉันไม่เชื่อ"
"เชื่อใจฉันไม่ได้เลยหรอแก้ว"
"ไม่ ปล่อย ปล่อยฉันบอกให้นายปล่อยไงหล่ะ" ฉันพูดและทุบมือโทโมะที่จับฉันไว้อยู่
"ไม่ฉันไม่ให้เธอจากฉันไปหรอก แก้ว"
"นี่ปล่อยนะ" ฉันพูดแล้วหยิบมีดขึ้นมาอีกครั้ง

"โอ้ย แก้วเธอทำอะไรหน่ะ" ฉันใช้มีดกรีดไปที่มือโทโมะเพื่อที่จะให้เค้าปล่อยแต่ไม่เลย เค้าไม่ยอมปล่อย
"นายก้อปล่อยฉันไปซิ"
"ไม่ฉันไม่ปล่อย โอ้ย"
"นี่พูดไม่รู้เรื่องหรือไงบอกให้ปล่อยไง"
"ฉันโอ้ย ฉันรักเธอมากนะแก้ว"
"นี่ปล่อยนะ นี่ฉันกำลังทำร้ายนายอยู่นะ"
"แล้วไง แผลเนี่ยไม่เท่ากับแผลใจที่ฉันได้รักหรอก"
"เฮือก" จังหว่ะที่ฉันกำลังตกใจเข้าใช้จังหว่ะนั้นดึงฉันขึ้นมา
"อย่าไปเลยนะแก้ว ฉันจะดูแลเธอเอง" เขาพูดพร้อมกับกอดฉันไว้แน่น
"นายไม่ได้รักฉันจริงๆใช่มั้ย"
"รักซิทำไมจะไม่รักหล่ะ"
"นาย ยอมทำขนาดนี้เลยหรอ"
"แก้วฉันรักเธอมากนะ ฉันอยากบอกเธอว่าเปนแฟนกันนะ"
"อืม ฉันเชื่อว่านายจะต้องดูแลชั้นได้ดีแน่"
"ขอบใจนะที่ช่วงชีวิตนึงเธอยอมให้ฉันดูแลเธอ"
"ฉันก้อขอบใจนะที่นายเกิดมาเพื่อฉันและรักฉัน"
"ฉันรักเธอที่สุดเลยแก้ว"
"ฉันก้อรักนายโทโมะ"
"แก้ว"
"หืม"

"แผลเนี่ยฝีมือใคร"
"อุ่ย เค้าขอโทดนะไม่ได้ตั้งใจเดี๋ยวทำแผลให้นะ"
"อืม เรวๆนะเจบเปนบ้าเลย"
ระหว่างที่ทำแผลอยู่ผมได้แต่มองหน้าแก้ว

"นี่นาย มองไร"
"มองคนน่ารัก"
"บ้า" แล้วฉันก้อทุบอีตานี่
"นี่ เจบอยู่นะ" พูดแล้วกอดแก้วแน่น
"แรงเยอะขนาดนี้คงไม่เจบแล้วมั้ง"
"รู้ได้ไง"
"ก้อกอดฉันแน่นจนหายใจไม่ออกแล้ว"
"ฉันรักเธอที่สุดนะ"
"รู้แล้วน่า รักเหมือนกันแหละ"

แล้วเราทั้งคู่ก้อจูบกันอย่างเนิ่นนาน เราสันยาว่าจะรักกันตลอดไป