Love of my world รักวุ่นๆดาราระดับโลก

ห้องของฉันเอง
 
“ฮัลโหลค่ะแม่....หืม..เอ๋...ต้องการให้หนูแต่งงานเดี๋ยวนี้เลยเหรอ….ไม่เอานะไม่ต้องกลัวว่าหนูจะขึ้นคานหรอกค่ะ..เมื่อถึงเวลานั้นหนูจะเป็นคนบอกแม่เองนะคะ”
ฉันคุยโทรศัพท์กับแม่เสร็จก็ไปอาบน้ำ
“หืม...อะไรอ่ะในกล่องอ้ะเอ๋ของฌอห์ณเหรอเปิดหน่อยนะ..หู...สร้อยคอนี่นาเอ๋แต่มันเป็นสร้อยคอผู้หญิงนี่นา”
“อ้าว...เต้ยทำอะไรอ้ะหืม..”
“ฌอห์ณนี่ของฉันเหรอ...”
“เห้ย..นั่นไม่ใช่ของเธอนะนั่นมันของคนอื่น”
“ของใครอ่ะ”
“เอามานี่นะไม่ใช่ของเล่นนะจะบอกให้”
ฌอห์ณวิ่งเข้ามาชิงสร้อยออกจากมือฉัน
“แล้วของใครล่ะ”
ฉันถาม
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ”
“หา....ฮึกๆๆๆไอ้ฌอห์ณบ้า....ไอ้หน้าหมี”
“ฮึ่ม....ยัยแพนด้า”
“ฮึกๆๆๆ....ย้ากกกกกรังสีพิฆาต....ฮึกๆๆๆ”
“โอ๊ยๆๆๆๆ”
“ฮึกๆๆๆ...อย่ามายุ่งกับฉัน  ปัง!”
ฉันปิดประตูออกไปจากห้อง
“ฮึกๆๆอีตาบ้า...ฮึกๆๆแง้~~~~~~”
คอยดูนะ....ไม่ว่าจะต้องเสียเงินเสียเลือดเสียเนื้อเสียตัวเสียแม่งทุกอย่างเลยเฟ้ย!!!!ไอ้นักเขียนบ้า!!!!รำคาญเฟ้ย!!!!!! ไม่ว่าต้องเสียอะไรจะต้องรู้ให้ได้ว่าสร้อยเส้นนั้นของใคร หึ....อยากปิดเองนักนะไอ้ฌอห์ณบ้า
“ชิ....ไม่สิ...ไม่ใช่มานั่งเสียใจร้องห่มร้องไห้ในตอนนี้”
ฉันบอกตัวเอง
“งั้นพรุ่งนี้...ต้องไปร้านช็อกโกแลต”
“อะไรๆๆๆไปร้านช็อกโกแลตเหรอออออ”
มินถามฉัน ทำเอาฉันสะดุ้งเฮือกเล้ยยยย มาข้างหลังก็มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง
ทำอย่างกับเป็นแมวดำหมาดำที่มาแบบเงียบๆ ดีนะที่ไม่ตกใจมากไปไม่งั้นล่ะก็นะ...หึหึ รังสีพิฆาต
“ก็...คงงั้นอ่ะนะ แหะๆ...”
“บู้!!!!!”
เฮือกกกกกกกก
“กรี๊ดดดดดดด...รังสีพิฆาตตตตตตต”
“โอ๊ยๆๆๆๆๆอ๊อยยยยยยย”
จู่ๆคนที่โผล่มา(ให้ฉันได้ปล่อยรังสีพิฆาต)ก็คือ.....
“หา!!!!!!!......อั้มมมมมมม”
“ก็ฉันน่ะเซ่!!!!!!!!!!!!!โธ่ว้อยยยยยย”
อั้มสบถอย่างโมโห
“ก็สมควรโดนแล้วล่ะที่โดนรังสีพิฆาตของฉัน”
ฉันบอก
“โถ..แล้วมันแรงมากเลยนะโผล่มาข้างหลังนิดเดียวทำเป็นขวัญอ่อนไปได้”
อั้มบอก
“เห้อออออ...มีไรก็ว่ามา”
ฉันถาม
“ก็....เห็นคุยกันเรื่องร้านช็อกโกแลตก็เลยหิวอยากไปกินมากอ้ะ”
อั้มบอก
“เออๆๆๆอยากกินก็บอกกันดีๆก็ได้นี่...ทำไมต้องมากันไม่ให้ซุ่มให้เสียงกันนักนะ”
ฉันบ่น เทศ ยาว ใหญ่ มว๊าก ชุดเบ่อเร่อ
“เฮ้อออออออ.......เฮือก!!!!!!!!!!”
อยู่ๆอั้มก็สะดุ้ง
“อ....เอ่อ.....พ...พวกเธอ...ม....มือใคร...จ...จับ...ล...ไหล่...ฉ..ฉันน่ะ”
อั้มถามอย่างเสียงสั่นๆ
“อ.....เอ่อ.....ม...ไม่..ร...รู้...ม...เหมือน...ก...กันนะ...”
มินตอบ
“ต....แต่...ฉันว่านะ....ฮือๆๆๆๆ...กรี๊ดดดดดดดดดด”
 “โอ๊ยยยยยย....ร้องทำไมเล่า...ผมเองงง...อูยยยยยย”
อยู่ๆเก้ากะโผล่มา
“อ....อ้าว...แล้ว...ทำไม..ถึง..โผล่มาแบบนี้อ่ะ - -“
มินถาม
“ก็....เมื่อกี้นี้ถูกอั้มอัดมาในห้องน่ะสิน่วมเลย....เลยคลานมาหาพวกเธอแถวระเบียงทางเดินก่อนลงบันไดไงเล่า”
เก้าอธิบาย
“ร...เหรอ...แหะๆ...งั้นก็ถ้าไม่เกรงใจเราไปร้านช็อกโกแลตกันเลยละกันนะ”
“โอเค!”
แล้วพวกเราก็ลงบันไดกันไป
“รอด้วย..ให้แดนกับอ๋อมแพตไปด้วย”
แดนอ๋อมแพตก็ขอตามด้วย