Love of my world รักวุ่นๆดาราระดับโลก

Tey say
 
“เฮ้อออ...วันนี้ทำไมมันร้อนงี้นะ..ชิไปหาซื้อน้ำเย็นๆกินดีกว่า”
ฉันบอก
“เฮ้ยๆๆ...ได้ไงอ่ะ...จะไปก็ไม่ชวนไปด้วยเลยนิสัยว่ะเต้ย”
ยัยมินพูด
“นี่..จะมาโวยวายทำไมเธอไม่ถามฉันนี่ว่าฉันจะไปไหน”
ฉันบอก
“ชิ...ก็ได้ๆฉัน...ผิด...เคมะ”
มินบอก
“เฮ้ออออออ...มาๆขึ้นรถๆเร็วๆเลย..วันนี้ฉันต้องไปดูร้านช็อกโกแลตนะ”
ฉันบอก
“จ้าๆงั้นฉันขอไปด้วยนะกะจะหาอะไรกินอยู่พอดีเลย”
มินบอก
“อืมๆได้ๆกินเสร็จจ่ายตังด้วยนะไม่จ่ายล่ะก็นะ...สาสยฟ้าพิฆาตแน่”
ฉันบอก
“เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ...ฉัน2คนไปด้วยนะ”
อั้มกับเก้ารีบวิ่งขึ้นรถ
“ลืมพวกเราไปได้ยังไงเนี่ย...กะจะเอามินไปชิมช็อกโกแลตตัวใหม่คนเดียวเลยรึไงน่ะ”
อั้มบอก
“ไม่ใช่นะ....ไม่ใช่ๆๆๆๆๆๆๆ”
ฉันบอก
“เอ้า...เต้ยไม่เห็นบอกเลยว่าจะออกตัวใหม่น่ะ”
มินบอก
“ฮึ่มมมมมมม...เธอนี่มันรู้ช้าจัง...ทั้งที่เป็นคนชอบช็อกโกแลตแท้ๆเลยนะ”
อั้มว่า
“ก็มัน..”
“เอ้าๆๆๆๆพอกันได้แล้วครับรีบๆไปตายเอ้ย! ไปกินกันเถอะครับท้องผมร้องแล้วนะ”
เก้าบอก
“นี่!!!! ไอ้เก้าเงียบไปเลยนะ”
อั้มกับมินตะโกนด่าพร้อมกัน
“ฮึ่ม เรื่องไอศกรีมยังไม่เคลียร์เลยนะ”
“ใช่ๆ” 
“เอ๋....ไอติมไรอ่ะมิน อั้ม”
ฉันถาม
“ฮึ่ยยยยยยย...อย่าให้เล่านะ”
อั้มบอก
“ก็ตอนนั้นน่ะ.....ฉันกับมินซื้อเค้กไอติมช็อกโกแลตมากินกันเราใส่ไว้ในตู้เย็นน่ะแล้วก็....”
‘ฮู้...เค้กไอติม....ของใครเนี่ยน่ากินชะมัด(--   )  (   --) ฮ้าไม่มีใครอยู่ด้วยแสดงว่าไม่มีเจ้าของฮ่าๆเสร็จแน่’
หลังจากนั้น 20 นาที
‘อ้า......อิ่มจังเยยอิ่มมากๆเฮ้ออออออออ’
‘ไอ้เก้า....นายกินเค้กไอติมเราหมดเลยเหรอออออออ...’
‘ก็...ไม่เห็นมีเจ้าของนี่...ป้ายก็ไม่ได้ติด’
‘อ้ากกกกกกกกกกรี๊ดดดดดดดดดด เค้กไอติมของฉันนนนแง้........ฉันจะฆ่านายยยยยยย’
‘โอ้ยยยยยยยเสียงดังอะไรกันเนี่ยมินเก้า..มินฉันให้เธอมาเอาเค้กไงแล้วไหนล่ะ’
‘มันอยู่ในท้องของไอ้เก้าไปแล้ววววง่ะฮืออออออๆๆๆๆๆๆๆๆเค้กของฉัน’
‘หา....ไอ้เก้าไปซื้อมาคืนเลยนะเค้ก9ปอนด์’
‘เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆอั้มๆๆๆๆๆๆก็เค้กมันไม่มีเจ้าของนี่ป้ายก็ไม่ได้ติด’
‘ฉันจะฟ้องอ๋อมคอยดูนะไอ้เก้า...แกเสร็จแน่’
ทั้ง2คนเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟัง  จริงๆแล้วอ๋อมเป็นคนหวงแฟนสุดๆใครที่รังแกมินอ๋อมจะจัดหนักให้
“เฮ้ออออออ เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องโวยวายกันเล้ย”
เก้าบอก
“มันจะไม่โวยวายได้ยังไง....นายก็ไม่ได้ซื้อเค้กคืนฉันนะ”
มินบอก
“โอ๊ยยยยย....พอๆๆๆๆๆๆๆรังสีพิฆาตตตตตตย้ากกกกกกกกกกกก”
ฉันตะโกนแล้วก็ระเบิดรังสีใส่ทุกคนจนทุกคนปวดเนื้อปวดตัว จากนั้นพวกเราก็ขับรถไปที่ร้านช็อกโกแลตของฉัน
 
ณ ร้านChocolate 5 season
“เอ้า....น้องน้ำชา...ช่วงนี้ดูแลร้านแทนคนอื่นเหรอ”
ฉันถามน้องน้ำชาเด็กฝึกงานที่ร้าน น้องเป็นคนดีน่ารัก แต่งตัวดูดีชอบเมาท์เรื่องแฟชั่น
“ค่ะ...พี่..ก็ทุกคนน่ะชอบลาหยุดทุกวันเลยพอตอนเย็นๆชาไปเดินห้างแถวๆนี้ก็เห็นพี่ๆเค้าไปช้อปปิ้งกันหมดเลย”
ชาบอก
“เฮ้ออออออออ....คอยดูนะทีนี้ฉันจะไม่ใช้รังสีพิฆาตแล้วนะ...ฉันหมดความอดทนแล้วนะ....ฉันจะตัดเงินเดือนทุกคนเลย..ฮึ่ม.....โทษฐาน...อู้งาน พลัดวันประกันพรุ่ง โยนความรับผิดชอบให้น้องฝึกงาน”
ฉันบอกอย่างโมโห
“เอ่อ...พ...พี่เต้ย...ใจเย็นก่อนเถอะค่ะ..ชาว่าให้พวกพี่มินไปนั่งสั่งอาหารกันก่อนนะคะ”
“ค่ะๆงั้นพี่สั่งก่อนนะน้องชา...พี่ขอ...อืม...ช็อกโกอีฟแบบขนาดพิเศษบิ๊กบึ้มเลยละกันนะ”
“ค่ะๆเดี๋ยวหนูจะทำให้แบบสุดฝีมือเลยนะคะ”
“อ้าว....เต้ยมาแล้วเหรอ”
ฌอห์ณแฟนฉันโผล่มาจากห้องอุปกรณ์
“อื้มเต้ยมาช้าหน่อยนะเพราะว่า......”
“เพราะนายนั่นแหละ..ช็อกโกแลตวันนั้นถึงหมด”
“ไม่ใช่นะ....ก็มันไม่มีเจ้าของนี่”
“อย่ามาโกหกนะ....หน้าด้านมากที่ปฏิสธว่าไม่ได้กิน”
“อร๊ายยยยยยยหยุดนะ...แซ่ดดๆ”
ฉันปล่อยรังสีพิฆาตอีกครั้งคราวนี้ทุกคนตัวไหม้เกรียมหมด
“อ๊อยยยย..ทำยังไงนะถึงจะสู้รังสีพิฆาตเต้ยได้อ้ะ...อ่อยยยย+_+”
มินพูดแบบเสียงอ่อยๆ
“ฮึ่ม...ห้ามทะเลาะกันในร้านฉันนะ”
ฉันตะโกน
“เอ่อ...เต้ยเดี๋ยวฉันไปช่วยชาทำอาหารก่อนนะ”
ฌอห์ณบอก
“เออๆๆๆๆไปทำก่อนเลยหงุดหงิด เหนื่อยด้วย”
ฉันบอกพลางไปนั่งที่โต๊ะแต่ก็เริ่มสงสัยเหมือนกันนะว่าทำไมตั้งแต่น้องชาเข้ามาในร้านนี้ฌอห์ณถึงได้เริ่มแปลกๆไปไม่เหมือนเดิม เอาแต่ดูแลน้องชาจนไม่มีเวลาใส่ใจฉันบ้างเฮ้อแต่คงคิดมากไปเองมั้ง
หลังจากนั้นพวกเราก็กินเสร็จก็กลับบ้านกัน