Love of my world รักวุ่นๆดาราระดับโลก

หลังจากจบไลฟ์ได้ไม่นานนัก
“เอ่อ....แดนคะสวัสดีค่ะฉันชื่อแจนนะคะฉันเป็นแฟนคลับของพี่น่ะค่ะ”
อยู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมาทักผมแต่ฟังภาษาเธอแล้วเธอน่าจะเป็นคนต่างประเทศเพราะพูดไทยไม่ค่อยชัดเท่าไร
“ครับสวัสดีครับ..คุณมีอะไรหรือเปล่าครับอ๋อเปล่าค่ะแค่มาขอลายเซ็นน่ะค่ะ”
แจนบอกจากนั้นก็ยื่นรูปของผมให้ผมเซ็นที่รูปจากนั้นเธอบอกขอบคุณแล้วเดินไป
ตุ้บ!
“โอ๊ย!....”
“โอ๊ย!...เอ่อเป็นไรมากไหมคะเจ็บไหมค่ะ I’m sorry ,Excuse me”
แพตเดินชนกับแจนแพตถามแจนอย่างเป็นห่วงด้วยภาษาอังกฤษแล้วพยุงแจนลุกขึ้นมา
“ไม่เป็นไรค่ะฉันพูดไทยได้แต่ก็ไม่ค่อยแข็งค่ะ”
แจนตอบ
“อ้าว...แดนมาช่วยกันสิสงสัยเธอคงเท้าแพลงน่ะคงเดินไม่ค่อยได้”
แพตตะโกนเรียกผม
“คร้าบๆที่รว๊ากกก”
ผมขานตอบ
“นี่ๆอยู่ต่อหน้าคนอื่นไม่อายรึไงห้ะ?”
แพตถามผม แล้วผมก็แอบชำเลืองมองแจนนิดๆปรากฏว่าเธอคงจะโกรธอยู่ลึกๆละมั้งคงหึง55
“แหมใครกันแน่ที่อายน่ะ 55”
ผมแซวจนแพตหน้าแดง
“พอเลยๆหยุดเลยพาผู้หญิงคน..”
“ฉันชื่อแจนค่ะ”
แจนพูดแทรกแพตด้วยเสียงไม่พอใจ
“งั้นไปกันเถอะพาไปบ้านเรากัน"
ผมบอก
ณ คฤหาสห์ ของพวกเรา
“เอาล่ะจ้ะ...เสร็จแล้วล่ะนะจ้ะแจน”
แพตบอกหลังจากที่พันผ้าก๊อซให้แจนเสร็จ
“หึ...ขอบใจ...สำหรับความหวังดีนะคะต่อไปนี้อาจจะต้องพึ่งพวกคุณนะ”
แจนบอก
“แล้วเธอมีที่พักหรือยังล่ะ”
ผมถาม
“ยังค่ะ”
“อ้าว...แล้วทำไงล่ะ”
ผมคิด
“เอ่อถ้าไม่รังเกียจขอฉันนอนห้องของคุณแดนได้ไหมคะ”
แจนขอ
“หา!!!!!!!!!!”
ผมกับแพตตกใจ
“แต่ว่าห้องพวกเราเต็มนะ”
แพตบอก
“เหรอ...คะ”
แจนเริ่มทำหน้าตาสงสาร
“อืม....เดี๋ยวจะลองหาห้องให้แล้วกันนะ”
ผมบอกจากนั้นผมก็เดินไปสำรวจห้องนอนข้างบน
 
Patty say
 
หลังจากที่แดนเดินไปแล้วแจนก็บีบแขนฉันแรงมาก
“น...นี่เธอ..จะทำอะไรน่ะฉันเจ็บนะ...โอ๊ย”
ยิ่งพูดเปล่าๆมือของแจนยิ่งบีบแขนฉันแรงยิ่งขึ้น
“ตามฉันมานี่!!!”
แจนลากฉันไปที่ๆไม่มีคนอยู่หรือเดินผ่าน
“เธอต้องทำตามที่ฉันบอกเข้าใจไหม”
แจนบอกฉัน
แต่...เธอก็เอาชนะฉันไม่ได้หรอก(คนเขียน : ทำไมเหรอ) ก็เพราะว่าฉันจะอัดเสียงเธอไว้ไง555ฉันนี่มันฉลาดจริงจริ๊ง
“ท...ทำอะไรอีกเล่า”
ฉันถาม
“หึหึบอกเลิกกับแดนซะไม่งั้นล่ะก็นะคุณพ่อของเธอไม่รอดแน่”
“ห...หา...อย่าบอกนะว่าเธอเป็น....”
“ใช่แล้ว.....ฉันเป็น1ในแก๊งค์ TRANFOX ไงล่ะ”
“ท..เธอ...มาจากประเทศรัสเซียสินะ”
“ใช่...ฉลาดมากตอนนี้คุณพ่อของเธอถูกลูกน้องของฉันจับไปเรียบร้อยแล้วล่ะ”
“น...นี่เธอ....เธอต้องการอะไร”
“ต้องการแดน แล้วก็ต้องการตัวแดนไปเป็นเจ้าบ่าวของฉันไงล่ะอีกอย่างเธอต้องบอกลาวงการซะ...แล้วถ้าเธอยกให้....”
“คุณพ่อของฉันก็จะถูกปล่อยตัวสินะ”
“อ่าห้า...ปิ๊งป่อง...ถูกต้องจ้ะเพราะฉะนั้นช่วยหลีกทางให้ฉันด้วยนะ” ”ฮึ่ย.....หึงั้นก็ไม่มีทางเลือกสินะแล้วถ้าฉันไม่ยกแดนให้ล่ะเธอจะทำยังไง”
“ก็ทำอย่างนี้ไงฉันจะโทรหาลูกน้องฉันให้เชือดพ่อเธอไงล่ะฮ่ะๆ”
“ฮึ่ย~…”
นี่ฉัน...ท...ทำอะไรยัยนั่นไม่ได้เลยเหรอเนี่ย
“ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกแดนล่ะไม่งั้นจะเป็นการเสี่ยงต่อพ่อของเธอมากขึ้นกว่าเดิมนะหึหึ”
“ข...เข้าใจแล้วฉันจะ...ทำตามที่เธอบอกก็ได้”
“หึหึ...ดีมากหึหึ”
จากนั้นยัยนั่นก็ปล่อยตัวฉันเป็นอิสระ(แพต : แต่ฉันไม่เป็นอิสระนะเฟ้ยยัยนักเขียนบ้าเล่นเอาพ่อฉันมาด้วยเรอะ  คนเขียน : เอ้าแพตจังถ้าไม่ทำอย่างนั้นนิยายของฉันก็ด้อยคุณภาพน่ะสิเพราะฉะนั้นอย่าทำให้นิยายของฉันพัง)
“เอ้าทั้งสองคนไปไหนมาตามหาแทบแย่นะ”
แดนวิ่งเข้ามา
“อ..อ๋อแพตพาฉันไปดูอะไรนิดหน่อยน่ะจริงไหมแพตจัง”
แจนหันมาถามฉันด้วยสายตาจิกฉันน่าดูเป็นสัญญาณบอกว่าถ้าฉันไม่ทำตาม พ่อฉันก็..ต้องถูกเชือด
“อ..อืม”
ฉันตอบแล้วฉันก็เดินไปขึ้นบันได
“ด...เดี๋ยวสิแพตจะไปไหนน่ะแพต...แพต...”
แดนส่งเสียงเรียกฉัน
“ช่างเขาเถอะค่ะฉันว่าเราไปเดินดูอะไรกันหน่อยดีกว่านะ”
ยัยนั่นชวนแดนไปที่อื่น
ฉันเข้าไปในห้องของฉันกับแดนจากนั้นฉันก็ขนย้ายที่นอนไปที่ห้องส่วนตัวฉันที่เคยอยู่มาก่อน
“ฮึกๆๆๆๆ...นายมันบ้าบ้าที่สุดนายให้คนอื่นมานอนห้องของเราได้ยังไง ฮึกๆๆอีตาบ้าฮึกๆ”
ฉันร้องไห้ครวญครางอย่างบ้าคลั่ง
“ฮึกๆ.....ไกลแค่นี้พอใจสำหรับเธอรึยังล่ะ”
ฉันเอ่ยขึ้น
“ได้เธอต้องการอย่างนั้นใช่ไหม...งั้นฉันจะจัดการให้อย่างสาสมเลยล่ะหึหึยัยแจน เดี๋ยวได้รู้กัน”
ฉันบอกอย่างคลั่งมากๆ
“กลั้นอารมณ์ต้องคอยข่มใจไม่ให้รัก มักจะลืมว่าไม่ควรคิดถึงอีกแล้ว ทั้งที่ใจมันยังอยากไปพูดว่ารักเธออยู่ แต่สุดท้ายฉันต้อง Crying for you อยู่ลำพังฉันยัง Missing for you Baby I love you and waiting for you”
เสียงริงโทนฉันดังขึ้น
“ฮัลโหล..ค่ะ..พี่เคทเหรอ..เอ๋..พรุ่งนี้มีการสัมภาษณ์ของพวกเราทั้งหมดเลยหรือคะ...”
พี่เคทผู้จัดการฉันโทรมา อ่าห้า...รู้แล้วว่าจะจัดการยังไง
“เอ่อผู้จัดการคะพรุ่งนี้เนี่ยช่วยบอกพวกพี่ๆนักข่าว สื่อ ให้ออกอากาศสดทุกคนเลยนะคะ..ค่ะขอบคุณค่ะ”
เรียบร้อย
“หึหึ...ยัยแจนเอ๊ยไม่รอดแน่”
หลังจากนั้นฉันก็บอกเรื่องนี้กับทุกคนยกเว้นเรื่องที่ฉันคุยกับแจนแล้วก็แผนของฉัน
(คนเขียน : นิสัยไม่ดีเลยนะ  แพต : ไม่รู้อะไรเงียบไปเลยนะเพราะเธอคนเดียวสมควรแล้วล่ะ)