It's You ใช่นายแน่รักแท้ของฉัน!!

~เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ คนเดียวที่ฉันมั่นใจ ใช่เธอ เธอคือคนพิเศษไม่ต้องการพิสูจน์ ได้แต่หยุดใจตรงนี้~
ติ๊ด!
~เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ คนเดียวที่ฉันมั่นใจ ใช่เธอ เธอคือคนพิเศษไม่ต้องการพิสูจน์ ได้แต่หยุดใจตรงนี้~
โอ้ยยยย!วันนี้มันวันหยุดนะ คนจะหลับจะนอนโทรมาทำไมนักหนา เมื่อคืนกว่าจะทำวิทยานิพนธ์แฟชั่นปารีสเสร็จก็ปาไปตี 4 แล้วนี่มันเพิ่ง 7 โมงเช้าเอง =o=+++
“ฮัลโหลล”
(ยังไม่ตื่นอีกหรือไง - -++) ปลายสายเอ็ด
“ใครเนี้ยยย ถ้าโทรผิดก็วางเถอะค่ะ”
(โทรไม่ผิดหรอกยัยขี้แย)
“นายป๊อปปี้!!” ฉันตาสว่างทันที่ เรียกฉันอย่างนี้มีคนเดียว = = “
(คือฉันเพิ่งนึกได้ว่าเมื่อวานเธอโกรธฉัน...)
ช้าไปมั้ยยะ - -+++
(ฉันก็เลยอยากพาเธอไปเที่ยวไถ่โทษอ่านะ เธอจะไปมั้ย)
ได้ จะผลาญเงินในกระเป๋าให้หมด หึหึ ^^++
“อืม ไปได้ ตอนบ่ายๆแล้วกันนะ = =”
(เอ้า!!)
“นายคงไม่แต่งตัวรอแล้วหรอกนะ”
(ก็ใช่น่ะสิ!!)
“นายก็รอต่อไปบ่ายปุ๊บนายก็มาหาฉันเลย โอเค”
ติ๊ด!
ฉันวางสายแล้วปิดเครื่องทันที เพราะฉันคิดว่าถ้าฉันไม่ปิดเครื่องนายนั่นต้องโทรมาวีนหรือไม่ก็...
ปัง!ปัง!ปัง!
มาเคาะประตูห้อง = =++
“ยัยขี้แยเปิดประตูนะ!!”เสียงทุบประตูสลับกับการตะโกนทำให้ขาฉันเดินไปเปิดประตู เพราะ...
รำคาญ ง่วง ด่า!!
ยัยเฟย์แน่ๆที่เป็นคนให้เบอร์ฉันกับหมอนี่น่ะ = =+++
“มีอะไรอีกเล่า!!” ฉันใส่ทันที
โอ้โห!แต่งตัวซะเต็มยศ   O_O
“เธอบอกว่าจะไปก็ต้องไปตอนนี้สิ”
“แต่งตัวรอซะมั่นใจเลยว่าฉันจะไป = =”
“แน่นอน เธอต้องคิดว่า ชวนไปที่ยวหรอได้ จะผลาญเงินในกระเป๋าให้หมด หึหึ ชัวร์ๆ”
โอ้!เป๊ะ ทุกคำพูด o_O
“ไปๆไปแต่งตัว” หมอนั่นดันฉันเข้าห้องตอนที่ฉันยืนทึ้ง
เล่นทีเผลอนี่นา =o=
ณ สวนสาธารณะ
สุดท้ายฉันก็โดนลากมาที่สวนสาธารณะใจกลางเมืองจนได้ ให้ตายสิ! ฉันอยากนอนเว้ยยยย = =!!!
“นี่อย่ามาทำหน้าเนือยนะเป็นเกียรติแค่ในที่ได้มาเที่ยวกับฉัน ปกติต้องนัดล่วงหน้าหลายอาทิตย์เลยนะ” นายขี้แกล้งอวดเกียรติยศที่น่าภูมิใจ…
ตรงไหน -*-
“เออๆไม่ทำแล้ว พามาที่นี่จะทำอะไรล่ะ นึกว่าจะพาไปร้านเค้ก”
“ไปให้เธอผลาญเงินล่ะสิ แต่ขอโทษฉันไม่โง่^^”ยิ้มเยาะอย่างมีความสุข
เออ พ่อคนฉลาด!!
“ไปขี่จักยานกันดีกว่า” เขาพูดแล้วเดินไปตรงร้านเช่าจักรยาน
นอนเล่นเกมที่บ้านสนุกกว่าอีกมั้ง - -
กริ๊งงงงง!
เสียงดีดกริ่งจักรยานดังขึ้น พร้อมกับเสียงเรียกฉายาบ้าๆบอๆของฉัน เล่นเอาคนหันมามองแล้วหัวเราะคิกคักเบาๆ
นายทำฉันขายหน้า TT^TT
“เรียกเบาๆไม่ได้หรือไงเล่า!!!”
“เอาเถอะๆ ขึ้นมา” นายป๊อปปี้พูดแล้วตบเบาะหลังปุๆ
“ไม่” ฉันพูดแล้วเดินกอดอกไปที่สระน้ำ
“ยัยขี้แย!!!!!!!” เขาตะโกนฉายาของฉันอีกครั้งแต่ดังประมาณ 8 แปดแสนล้านเดซิเบล
นายขี้แกล้ง!! ดูเด็กอายุประมาณ 15 พวกนั้นสิ! หัวเราะฉันใหญ่เลย >O<
“อยากให้เรียกอีกครั้งมั้ยยัย…”
“ยู้ดดด!!!!! ฉันนั่งแล้วนะ” ฉันร้องห้ามแล้วรีบวิ่งไปนั่งเบาะหลังทันที
ดีนะที่วันนี้ใส่กางเกงมาไม่งั้น....
วิ่งไม่ทันแน่ๆ = =;
อา~จะว่าไปที่น็สวยมากเลยแฮะ อากาศก็ดี ว่างๆต้องมาเดินเล่นคนเดียวให้ได้!! แต่ตอนนี้ฉันอยากจะกลิ้งลงพื้นให้ตายไปซะ ก็ดูหมอสิ แทนที่จะปั่นช้าๆกลับปั่นปาดหน้าคนนั้นทีคนนี้ที แล้วบอกว่าป้าเขาปั่นช้า = =
“ถึงแล้วล่ะลงได้แล้ว” ถึงแล้วหรอเนี่ย ไม่รู้เลยมัวแต่ชมนกชมไม้ ><
ตรงที่หมอนี่จอดจักรยานเป็นยอดสะพาดไม่ของสวนสาธารณะ ส่วนข้างล่างเป็นทางน้ำเล็กมีกลิ่นดอกไม้โชยด้วยนะ ^. ,^
~ไม่มีเธอก็ไม่อยากหายใจ ไม่มีแรงสั่งตัวเองเคลื่อนไหว ได้แต่...~
“ฮัลโหล”
(89ut8rjyi)
“จริงหรอ งั้นเดี๋ยวป๊อปไปหาเลยดีกว่า รอแป๊บเดียวน้า~จ้า~”
ขวับ!!
พอคุยโทรศัพท์เสร็จหมอนั่นก็หันมามองหน้าฉัน
“เธอกลับเองนะ ฉันมีธุระด่วน โชคดี” หมอนั่นพูดแล้วปั่นจักรยานลงสะพานไป
“กลับมาก่อนเลยนะ!!ฉันจะเดินกลับได้ไง มันไกลมากกกกก”ฉันยืนแหกปากเป็นบ้าอยู่คนเดียว ดู!จักรยานยังไม่ทิ้งไว้ให้เลย  -o-!!
“เดี๋ยวเราไปส่งเอามั้ย^^” เสียงๆหนึ่งพูดยิ้มๆจากข้างหลังทำให้ฉันต้องหันไปมองอย่างแปลกใจ
นี่มัน!!...นี่นา!!