It's You ใช่นายแน่รักแท้ของฉัน!!

ณ โรงพยาบาล
"ญาติผู้ป่วยรอด้านนอกค่ะ" พยาบาลสาวพูดแล้ววิ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
"ฟางอย่าร้องไห้ดิ ไอ้ป๊อบมันรอดอยู่แล้ว" เขื่อนพูดแล้วประคองฉันให้ลุกขึ้น
"ฉัน...เพราะฉันแท้ๆ.."
"ไม่ใช่แกหรอกฟาง..." เฟย์ปลอบ
"เฟย์ฉันจะทำยังไงดี เฟย์..." ฉันวิ่งเข้าไปกอดยัยเฟย์
"หยุดร้องนะฟางแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น..."
30 นาทีต่อมา
"ใช่ญาติของผู้ป่วยที่ถูกยิงมั้ยคะ"
"ครับ" เขื่อนตอบ
"ผู้ป่วยพ้นขีดอันตรายแล้วนะคะ พักอยู่ที่ห้อง 1301 ค่ะ"
"ขอบ..ขอบคุณนะคะ ฮึก.." ฉันก้มหัวแล้วเตรียมจะวิ่งไปที่ลิฟต์
"ฟางกลับไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวให้เขื่อนขึ้นไปก่อน" เฟย์พูด ฉันจึงมองไปที่ลิฟต์อย่างชั่งใจ
"ก็ได้"
วันต่อมา
ฉันตื่นขึ้นมาทันทีที่เสียงทุ้มแสนคุ้นหูเรียกแล้วสะกิดฉันเบาๆ
"ป๊อบหิวน้ำมั้ย เดี๋ยวเราไปเอาให้"
"ไม่ต้องหรอก ปีอบมีเรื่องจะบอก" ป๊อบกุมมือฉันเบาๆ
"..."
"เป็นแฟนกับป๊อบนะ"
"ฟางตกลง ฟางจะคบกับป๊อบ^^" ฉันบีบมือป๊อบเบาๆ
1 เดือนต่อมา
"นี่คดีมิล่าเป็นยังไงบ้าง" ป๊อบหันไปถามเขื่อน
"ศาลสั่งจำคุก 15 ปี กะเอาให้เหี่ยวคาตะราง- -"
"ดีแล้วล่ะ"
"ฟางเย็นนี้ฉันกลับบ้านด้วยนะ" ยัยเฟย์หันมาพูดหน้าบึ้ง
"เอ่อ..."
"ทำไมไม่กลับกับเขื่อน - -+"
"ไม่อยากกลับด้วย -*-"
"รังเกียจมาก?"
"ใช่!มากๆ - -**"
จุ๊บ~
ทันทีที่ยัยเฟยืประกาสคำว่าใช่ออกไป เขื่อนก็พุ่งหน้าเข้ามาเอาปากปิดปากทันที
"เอ่อ ฉันกับป๊อบขอตัวนะ" ฉันพูดแล้วสะกิดป๊อบให้ลุกขึ้น
ณ สวนมหาลัย
"เฮ้อ~ สองคนนั้นหวานกันจังเลยเนอะ" ป๊อบพูดยิ้มๆ
"ใช่น่ารักดีแต่ว่าโจ่งแจ้งไปหน่อย"
"ใช่..." ป๊อบพูดแล้ววิ่งมากอดฉันจากด้านหลัง
"นี่ปล่อยนะ!!" ฉันหยิกมือป๊อบจนแดงเป็นจ้ำ
"ใจร้ายยย ป๊อบเจ็บนะTT" ป๊อบสะบัดมือ ฉันจึงรีบถอยออกมาทันที
"ป๊อบนิสัยไม่ดี ถ้าคนอื่นมาเห็นจะทำไงอ่ะ ฟางเสียหายนะ -*-"
"ป๊อบขอโทษ จะไม่ทำแล้วดีกันนะ"
"ไม่!" ฉันสะบัดหน้าแล้วเดินออกมา
ชิ1ใจดีหน่อยก็เคยตัว ต้องใจร้ายซะบ้าง
"ฟางอย่าพึ่งหนี ป๊อบขอโทษ" ป๊อบรีบวิ่งตามมา
"แน่จริงก็จับให้ได้แล้วกัน" ฉันหันไปแลบลิ้น
"หือ คอยดูนะ ถ้าจับได้จะหอมจนแก้มยุ่ยเลย-^-"
ฉันอมยิ้มกับคำพูดของป๊อบ ฉันไม่รู้หรอกอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่สิ่งที่มั่นใจและมั่นคงคือหัวใจของเรา
ขอแค่ป๊อบจับมือฉัน อย่างที่ฉันจับมือป๊อบ อะไรที่ร้ายๆจะผ่านไปด้วยดี...