It's You ใช่นายแน่รักแท้ของฉัน!!

  อนิจจา...เพื่อนใหม่

 อนิจจา...คนเกาหลี

 อนิจจา...คนญี่ปุ่น

 อนิจจา...คนขี้แกล้ง

 และ...

 อนิจจา...คนขี้แย

 อาเมน UoU

 “กินข้าวไม่อร่อยหรอ หรือว่ามีแมลงสาบอยู่ในจาน” ป๊อปปี้ถามขณะที่ฉันเขี่ยข้าวในจานไปมา

 “เปล่า”ฉันพูดเบาๆ ฉันทุกข์กาย ฉันทุกข์ใจ ทุกข์ๆๆๆ

 คนเดียวเล้ยยย!!!

 “นี่ นายอยู่ไทยมากี่ปีแล้วล่ะ พูดไทยเก่งจัง^^”ฉันหันไปหาเคนตะที่นั่งกินข้าวเงียบกริบ

 เงียบ...

 “อร่อยมั้ย”ไม่ลดละ

 เงียบ...

 “ชอบรถหรอ เห็นศึกษาอยู่” ไม่เลิก

 เงียบ...

 เอ๊ะ!หรือว่าเขาเป็นใบ้

 โอ้ไม่นะ วันนั้นยังติจงเบอยู่เลย = =++

 “ยัยขี้แย ไอ้เคนมันไม่ชอบพูดกับผู้หญิง”ป๊อปปี้ที่นั่งมองอยู่นานพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

 โธ่เอ้ย!อย่างนี้ นี่นะจะมาอยู่เป็นเพื่อนฉัน แค่นี้ยังรำคาญเลย ชิ! คราวหลังก็บอกตั้งแต่คำถามแลกสิยะ จะได้ไม่พยายาม - o –
อนิจจา!!
"เฮ้อ ฉันไปเรียนล่ะ อิ่มแล้ว" ฉันพูดแล้วลุกขึ้น
"ไปเถอะ ฉันไม่ได้ถาม"เคนตะพูดเบาๆ
แต่ฉันได้ยินย่ะ - ^- ไอ้คนขี้เดียดผู้หญิง
ตกเย็น
ณ ร้านเค้ก
ฮ้า~สบายใจจังไม่มีนาย 3 คนนั้นอยู่ สบ้ายสบายยย>O< นี่ฉันลงทุนวิ่ง 4 X 100 มาหลบภัยที่นี่เลยนะ ตลอดเวลาฉันปวดประสาทกับภาษาไทยแปลกๆที่จงเบพูด ไหนจะเงียบกริบจนน่ากลัว ไหนจะไอ้ขี้แกล้งที่ปากระดาษใส่หัวฉันจนโดนครูว่าอีก
เป็นเพื่อนที่น่ากลัวเว่อร์ = o =
กริ๊งง~
เสียงกระดิ่งร้านดังขึ้น
ตึกๆๆ
เสียงเดินถี่ๆใกล้เข้ามาหวังว่าจะไม่ใช่...
"ยัยขี้แย ไวเป็นหนูติดจั่นเลยนะ"คนที่เดินมาถึงถือวิสาสะนั่งตรงข้ามฉันแล้วบ่นๆๆ
"ยังอุส่าหาจนเจอเก่งเหมือนหมาตำรวจเลยนะ"
"เอาเถอะๆไม่โกรธ เอาชีสเค้กมาหนึ่งจานครับ"นายขี้แกล้งสั่นหัวไปมาแล้วยกมือสั่งเค้ก
เดี๋ยวๆใครชวนนายมายะ!
"ไม่ต้องมาทำหน้างอ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง"
โอ๊ะ!เลี้ยงฉันงั้นเหรอ
ขอบคุณน้า~
"ขอเค้กวุ้นหนึ่งจานค่ะ"ฉันยกมือสั่ง
"วุ้นหรอ ทำไมล่ะ"นายขี้แกล้งถาม
"ไม้อ้วน ไม่เลี่ยนเข้าใจมั้ย"
"อ๋อ~"
"แล้วนี่เพื่อนนายล่ะ"
"กลับหอไปแล้ว จงเบมันจะท่องตำราเรียน"
โอ้!เกาหลีสติเฟื่องO_o
"แล้วนี่อิ่มหรือยัง"เขาถามขึ้นหลังจากปล่อยให้นั่งกินประมาณ 15 นาที
"อื้ม"
"แล้วนี่เธอกลับบ้านหรือกลับหอ"
"หอน่ะ"
"งั้นก็กลับด้วยกัน ฉันก็อยู่หอ"เขาพูดแล้วเดินไปนำรถมารับฉัน
จะว่านายนี่ก็ไม่ขี้แกล้งเสมอไปหรอก...
ปิ๊น!
เฮือกo_O
ขอถอนคำพูดด่วนๆ!! = =++