It's You ใช่นายแน่รักแท้ของฉัน!!

  อนิจจา...เพื่อนใหม่

 อนิจจา...คนเกาหลี

 อนิจจา...คนญี่ปุ่น

 อนิจจา...คนขี้แกล้ง

 และ...

 อนิจจา...คนขี้แย

 อาเมน UoU

 “กินข้าวไม่อร่อยหรอ หรือว่ามีแมลงสาบอยู่ในจาน” ป๊อปปี้ถามขณะที่ฉันเขี่ยข้าวในจานไปมา

 “เปล่า”ฉันพูดเบาๆ ฉันทุกข์กาย ฉันทุกข์ใจ ทุกข์ๆๆๆ

 คนเดียวเล้ยยย!!!

 “นี่ นายอยู่ไทยมากี่ปีแล้วล่ะ พูดไทยเก่งจัง^^”ฉันหันไปหาเคนตะที่นั่งกินข้าวเงียบกริบ

 เงียบ...

 “อร่อยมั้ย”ไม่ลดละ

 เงียบ...

 “ชอบรถหรอ เห็นศึกษาอยู่” ไม่เลิก

 เงียบ...

 เอ๊ะ!หรือว่าเขาเป็นใบ้

 โอ้ไม่นะ วันนั้นยังติจงเบอยู่เลย = =++

 “ยัยขี้แย ไอ้เคนมันไม่ชอบพูดกับผู้หญิง”ป๊อปปี้ที่นั่งมองอยู่นานพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

 โธ่เอ้ย!อย่างนี้ นี่นะจะมาอยู่เป็นเพื่อนฉัน แค่นี้ยังรำคาญเลย ชิ! คราวหลังก็บอกตั้งแต่คำถามแลกสิยะ จะได้ไม่พยายาม - o –

อนิจจา!!

"เฮ้อ ฉันไปเรียนล่ะ อิ่มแล้ว" ฉันพูดแล้วลุกขึ้น

"ไปเถอะ ฉันไม่ได้ถาม"เคนตะพูดเบาๆ

แต่ฉันได้ยินย่ะ - ^- ไอ้คนขี้เดียดผู้หญิง

ตกเย็น

ณ ร้านเค้ก

ฮ้า~สบายใจจังไม่มีนาย 3 คนนั้นอยู่ สบ้ายสบายยย>O< นี่ฉันลงทุนวิ่ง 4 X 100 มาหลบภัยที่นี่เลยนะ ตลอดเวลาฉันปวดประสาทกับภาษาไทยแปลกๆที่จงเบพูด ไหนจะเงียบกริบจนน่ากลัว ไหนจะไอ้ขี้แกล้งที่ปากระดาษใส่หัวฉันจนโดนครูว่าอีก

เป็นเพื่อนที่น่ากลัวเว่อร์ = o =

กริ๊งง~

เสียงกระดิ่งร้านดังขึ้น

ตึกๆๆ

เสียงเดินถี่ๆใกล้เข้ามาหวังว่าจะไม่ใช่...

"ยัยขี้แย ไวเป็นหนูติดจั่นเลยนะ"คนที่เดินมาถึงถือวิสาสะนั่งตรงข้ามฉันแล้วบ่นๆๆ

"ยังอุส่าหาจนเจอเก่งเหมือนหมาตำรวจเลยนะ"

"เอาเถอะๆไม่โกรธ เอาชีสเค้กมาหนึ่งจานครับ"นายขี้แกล้งสั่นหัวไปมาแล้วยกมือสั่งเค้ก

เดี๋ยวๆใครชวนนายมายะ!

"ไม่ต้องมาทำหน้างอ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง"

โอ๊ะ!เลี้ยงฉันงั้นเหรอ

ขอบคุณน้า~

"ขอเค้กวุ้นหนึ่งจานค่ะ"ฉันยกมือสั่ง

"วุ้นหรอ ทำไมล่ะ"นายขี้แกล้งถาม

"ไม้อ้วน ไม่เลี่ยนเข้าใจมั้ย"

"อ๋อ~"

"แล้วนี่เพื่อนนายล่ะ"

"กลับหอไปแล้ว จงเบมันจะท่องตำราเรียน"

โอ้!เกาหลีสติเฟื่องO_o

"แล้วนี่อิ่มหรือยัง"เขาถามขึ้นหลังจากปล่อยให้นั่งกินประมาณ 15 นาที

"อื้ม"

"แล้วนี่เธอกลับบ้านหรือกลับหอ"

"หอน่ะ"

"งั้นก็กลับด้วยกัน ฉันก็อยู่หอ"เขาพูดแล้วเดินไปนำรถมารับฉัน

จะว่านายนี่ก็ไม่ขี้แกล้งเสมอไปหรอก...

ปิ๊น!

เฮือกo_O

ขอถอนคำพูดด่วนๆ!! = =++