I'M SOSO งั้น ๆ แต่ก็รักหมดใจ

ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
" แก้วเป็นอะไรบ้างครับคุณหมอ " โทโมะพูดพร้อมเขย่าคุณหมอที่เพิ่งออกมาจากห้องฉุกเฉิน
" ตอนนี้ผู้ป่วยปลอดภัยแล้วนะครับ เว้นแต่ว่า ..... " คุณหมอแล้วก็แอบเงียบไปซะพัก ทำให้โทโมะเริ่มใจคอไม่ดี
" เป็นอะไรครับ หมอ แก้วเป็นอะไร - [ ] - " โทโมะเขย่าตัวหมอแรงขึ้น
" ผู้ป่วยได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนัก อาจจะทำให้ผู้ป่วยความจำเสื่อมในบ้างเรื่องนะครับ " หมอพูด
" แล้วแก้วจะจำอะไรได้บ้างครับ" โทโมะถามแล้วทำหน้าเครียด
" อันนี้หมอก็ไม่รู้ครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ " หมอพูดแล้วเดินออกไป
" ทำยังไง แก้วจะจำเราได้ไหม " โทโมะบ่นพึมพำอยู่คนเดียว แล้วก็เดินไปในห้องพักฟิ้นของแก้ว
 
ห้องพักฟิ้น 217
" (_ _)(_ _) "  แก้วหลับอยู่
" แก้วเธอจะเป็นยังไงบ้างนะ เป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่น่าให้เธอมาบ้านฉันเลย TT " โทโมะพึมพำต่อว่าตัวเองที่หน้าเตียงนอนของแก้ว
" นาย ..... นาย เป็นใคร " แก้วลืมตาขึ้นแล้วเรียกโทโมะ
" ฉัน โทโมะ เพื่อนเธอไงแก้ว " โทโมะรีบวิ่งมาหาแก้ว 
" นายเป็นเพื่อนฉันเหรอ ? " แก้วพูดแล้วรีบผลักตัวโทโมะ
" ใช่ ฉันเป็นเพื่อนเธอ " โทโมะรีบวิ่งมาหาแก้ว
" ออกไป ออกไปจากห้องฉัน ออกไป " แก้วพูดแล้วผลักโทโมะออกไป
" ฉันไปก็ได้ ฉันจะทำให้เธอจำฉันให้ได้ " โทโมะพูด
" ออกไปสิเว้ย " แก้วพูดแล้วปาหมอนใส่โทโมะ
" ฉันไปแล้วว " โทโมะพูดแล้วรีบออกไป 
" คนบ้าอะไร นิสัยไม่ดีเลยจริง ๆ " แก้วบ่นพึมพำ
ณ บ้านโทโมะ
" ฮัลโหลครับ ผมขอสั่งดอกไม้หน่อยครับ " โทโมะพูดในโทรศัพท์ที่ตัวเองโทรไป
" ค่ะ จะรับดอกไม้อะไรดีค่ะ ? " พนักงานพูด
" ดอกลิลลี่สีขาวละกันครับ เดี๋ยวผมจะไปเอาที่ร้านนะครับ " โทโมะพูด
" โอเคค่ะ " พนักงานพูด
ูห้องพักฟิ้น 217
โทโมะเดินมาที่บนโต๊ะข้างเตียงของแก้ว ซึ่งแก้วกำลังหลับอยู่
" เอาไว้ตรงนี้แหละกัน " โทโมะพูด
แล้วก็วางดอกไม้ไว้บนโต๊ะข้างเตียงของแก้ว 
" หวังว่าคงจะจำได้สักวันนะ ^^ " โทโมะเดินออกไปจากห้อง
 
ไม่นาน แก้วก็ตื่นขึ้นมา 
" เอิ่มม ..... ใครเอาดอกไม้มาให้ฉันเนี่ย " แก้วพูดแล้วยกดอกไม้ขึ้น 
 
ติดตามตอนต่อไปนะคะ