The Detective Crazy Love นักสืบหน้าใสหัวใจป่วนรัก

The Detective Crazy Love  นักสืบหน้าใสๆหัวใจป่วนรัก [บทที่1 จุดเริ่มต้นของนักสืบ]


เช้าวันต่อมา
Fang part ;;;
~กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~ (เสียงโทรศัพท์)
“ฮ้าวววววววว!” สวัสดีทุกคนค่า ฉันฟาง นักสืบทั่วๆไปค่ะ ว่าแต่ใครโทรมาเนี่ย
“ฮัลโหล สวัสดีค่ะฟางค่ะ” เสียงฉันพูดไปในโทรศัพท์ เมื่อฉันพูดไป เสียงตอบรับก็มาทันที
“อ๋อๆ ได้ค่ะๆ เดี๋ยวจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” ฉันบอกไป แล้วฉันก็วางโทรศัพท์ไปและลุกขึ้นจากเตียงแล้วดิ่งตัวไปในห้องน้ำ เมื่อฉันอาบน้ำเสร็จแต่งตัวเสร็จฉันก็เดินไปหยิบกุญแจ
“พี่ฟางๆ ไปไหนอ่า” ยัยเฟย์น้องสาวฉันเอง เราห่างกัน6ปีค่ะ ตอนนี้ฉันก็อายุ26ปีแล้ว
“อ๋อๆพอดีพี่มีคดีใหม่น่ะ” คดีที่ว่าคือเป็นคดีฆ่าตัวตาย แต่..ทางตำรวจบอกว่า มีรอยเหมือนมีดแทงจากด้านหน้า และ คนที่โ?รมานั้นก็คือตำรวจนั้นแหละค่ะ
“เหรอ แล้ววันนี้ใครจะไปส่งเฟย์ล่ะพี่ฟางเฟย์มีเรียนนะ” ยัยเฟย์ ก็แน่แหละค่ะ เฟย์เค้าเรียนอยู่ปี2
“จริงด้วย เอ่อ.....เดี๋ยวพี่ให้พี่ป๊อปไปส่งแล้วกันนะ” ป๊อปปี้ที่ว่าคือแฟนฉันเองแหละค่ะ เราคบกันมา7ปีแล้ว รู้จักกันตอนที่ฉันอยู่ปีหนึ่ง
“ให้พี่ป๊อปปี้อีกแล้วนะ อ่ะ! ก็ได้” ยัยเฟย์พูดแล้วก็ทำหน้าบึ้งเข้าไปในครัวเพื่อหาอะไรกิน
“งั้นพี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวปิดประตูบ้านให้ด้วย พี่มีกุญแจสำรองแล้ว” ฉันบอกยัยเฟย์แล้วเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถBMW แสนรักของฉัน ฉันอยู่กับน้อง2คน ส่วนพ่อกับแม่และฟินน้องอีกคนอยู่อเมริกา พ่อกับแม่และน้องเดือนนึงจะมาหา3ครั้ง ที่ฉันไม่อยู่ที่นู้นน่ะหรอ อยู่นี้ดีแล้วอยู่กับแฟนฉันนี่แหละ 55+ ><  เอ๊ะ!จึงสิโทรบอกป๊อปปี้ก่อนดีกว่า แล้วฉันก็โทรไป
[“ฮัลโหล ฟางเหรอ ฟางวันนี้เราว่างอ่ะ ไปเที่ยวกันมั้ย”] ป๊อปปี้พูดมา
“ไปไม่ได้หรอกป๊อป คือ...เรามีงานน่ะ ขอโทษนะ แต่วันอื่นก็ได้นี่” ฉันบอกป๊อปปี้ไป
[“ อ๋อๆ ก็ได้ๆ วันหลังนะ”] ป๊อปปี้บอกสั้นๆกับฉัน
“อืมๆ ป๊อปปี้วันนี้ไปส่งน้องเราที่มหา’ลัย ทีได้ป่ะจ๊ะ คือเราไม่ว่างอ่า” ฉันบอกป๊อปปี้ไป
[“คร้าบบ ที่รัก เดี๋ยวไปส่งเฟย์ให้ เดี๋ยวป๊อปโทรไปถามเฟย์นะว่าเรียนกี่โมง”] ป๊อปปี้บอกกับฉัน
“จ้าๆ แค่นี้ก่อนนะ ฟางรีบอ่ะแถมขับรถอยู่ด้วย” ฉันบอกป๊อปปี้ไป
[“คร้าบบบ บายครับที่รัก จุ๊บๆ”] ป๊อปปี้บอกกับฉันก่อนจะวางสายไป น่ารักจริงๆเลย>///< ฉันวางโทรศัพท์ลงและก็ขับรถต่อจนมาถึงที่เกิดเเหตุ ฉันเลย เข้าไปในฝูงคนที่รุมกันอยู่

ที่เกิดเหตุ ตึกXXXXXXXXX

“เอ่อ...สวัสดีค่ะผู้หมวดกวิน” ฉันบอกผู้หมวดกวินไป ผู้หมวดกวินเป็นเพื่อนกับฉันค่ะ รู้จักกันก็นานแล้วแหละ และก็ทำงานที่เดียวกับป๊อปปี้ด้วยค่ะ
“ครับๆ สวัสดีครับคุณนักสืบ” กวินบอกกับฉัน
“ว่าแต่เรื่องมันเป็นยังไงคะ” ฉันถามกวินสั้นๆ
“ผู้ตายมีชื่อว่า มาริดา  นาจิยาวา เป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นครับ เธออยู่คนเดียวครับ อาชีพพนักงานบริษัทแห่งหนึ่งครับ เวลาที่ศพเสียชีวิต ก็น่าจะเป็น23.50 ของคืนเมือวานน่ะครับ” กวินบอกกับฉัน
“แล้วนี่ผู้ตาย ตายยังไงอ่ะคะ” ฉันถามกวินต่อ
 “ก็...สภาพศพเหมือนโดดตึกฆ่าตัวตายนะครับ แต่เมื่อเราพริกศพดูก็มีรอยเหมือนมีดแทงอยู่อ่ะครับ” กวินบอกฉัน

“แล้ว ให้คนไปดูข้างบนดาดฟ้าที่ผู้ตายกระโดดยังคะ”  ฉันบอกกวินไปอีก
“ผมให้คนไปตรวจสอบแล้วครับ” กวินก็บอกฉันมา
“แล้วเขาไม่มีญาติที่ไหนเลยเหรอคะ” ฉันก็เลยถามกวินต่อ
“อืม...ทางเราสืบมาว่าเธอมีแฟนนะครับ แต่..เลิกไปแล้ว ผมเลยโทรบอกเพื่อนของเธอดู และให้เพื่อนมาที่นี่แหละครับ ส่วนพ่อแม่ของเธอได้เสียไปนานแล้วแหละครับ”กวินบอกฉัน ฉันเลยเดินไปดูสภาพศพดูไม่ค่อยได้เลยค่ะ   โทรหาแก้วให้มาดูด้วยดีกว่า ฉันเลยโทรไปหาแก้ว
“ฮัลโหลแก้ว แกมาที่XXXX ด่วนเลยนะมีคดีอีกแล้ว” ฉันบอกแก้วไป เมื่อแก้วรับโทรศัพท์
[“อะไรแกเนี่ย เออๆ เดี๋ยวไปๆ”] แก้วบอกฉันแล้วก็วางสายไปเลย
“คุณฟางครับๆ เพื่อนของผู้ตายมาแล้วล่ะครับ” กวินวิ่งมาบอกฉัน ฉันเลยเดินตามไปดู
“4คนนี้เหรอคะ” ฉันเลยถามกวินต่อ 2คนเป็นผู้ชาย ส่วนที่เหลือเป็นผู้หญิง พวกเขากำลังให้ปากคำกับตำรวจอยู่ค่ะ
“อ๋อๆ พอดีผมลองไปเช็คโทรศัพท์ของเธอที่ทางเราไปหาในอพาร์ทเม้นท์มาน่ะครับ ผมเลยดูคนที่โทรหาเธอเมื่อวานและน่าสงสัยที่สุด”  กวินบอกฉัน
“อ๋อ แล้วชื่ออะไรกันมั่งคะ” ฉันบอกกวิน
“ผู้ชายที่ใส่แว่นนั้น ชื่อปัทราธร ส่วนผู้ชายอีกคนชื่อ ราเมฆ ผู้หญิงผมสั้นนั้นชื่อ นาสิตา ส่วนผู้หญิงผมยาวนั้นชื่อวิสดา ครับ ส่วนคนที่น่าสงสัยที่สุดคือ คุณนาสิตา ครับเธอโทรหาก่อนที่ผู้ตายจะตายสัก1ชั่วโมงครับ”  อ๋อๆ แล้วจะสืบยังไงดีเนี่ย!!
“ฟางงงงงงงงงงงงงงงง!!”