Bad Tomboy ร้ายกี่ครั้งก็รักเธอ

            แสงแดดยามเช้าต้อนรับวันใหม่ วินกำลังเตรียมตัวไปมหาวิทยาลัยเหมือนเช่นทุกเช้า เขาเป็นเด็กต่างจังหวัดที่สอบชิงทุนมาเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ และอาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนต์ราคาถูกหลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยไม่ไกลนัก นั่งรถเมล์ไปแค่ป้ายสองป้ายก็ถึง มานานกว่าสองปีแล้ว แต่ด้วยความตื่นเต้นที่จะได้นำบัตรนักเรียนของเด็กสาวที่ชนกันเมื่อวานไปคืนทำให้วันนี้วินตื่นเช้าเป็นพิเศษ
 
            วินเชื่อและหวังลึกๆ ว่าเด็กสาวคนนั้นคือ ‘เด็กหญิงวันนิกา ไกรเสน’ เพื่อนข้างบ้านในวัยเด็กของเขา ด้วยนิสัยที่ขี้เล่น ร่าเริงสดใสและคอยเป็นห่วงเพื่อนมากกว่าตัวเองอยู่เสมอทำให้เขาตกหลุมรักเธอเช่นเดียวกับเด็กชายในหมู่บ้าน แต่วันเวลาแห่งความสุขของเขาช่างสั้นเสียเหลือเกิน เมื่อวันหนึ่งแม่ของวันนิกาตกลงแต่งงานกับหนุ่มนักธุรกิจวัยสามสิบที่สาวเกือบทั้งหมู่บ้านต่างหมายปอง ทั้งคู่พากันย้ายครอบครัวมาอยู่ที่กรุงเทพฯ และนั่นคือจุดจบที่เขาไม่ได้เจอเธอมาตลอดสิบปี จนกระทั่ง
 
            เมื่อวานเย็นที่ร้านหนังสือในห้างสรรพสินค้าใกล้มหาวิทยาลัย วินบังเอิญเจอเด็กสาวคนหนึ่งที่วิ่งมาชนเขาและทำบัตรนักเรียนของตัวเองหล่นโดยไม่รู้ตัว และเมื่อวินก้มลงหยิบบัตรใบนั้นขึ้นมาดูแล้วพบว่าชื่อของเธอเหมือนนางแม่มดน้อยของเขาไม่ผิด แต่เขาก็ยังไม่อยากปักใจว่าเธอสองคนจะเป็นคนคนเดียวกัน เพราะฉะนั้นเพื่อคลายความข้องใจทั้งหมดเขาจึงต้องนำบัตรนักเรียนใบนี้ไปคืนเธอที่โรงเรียนซิลเวีย ซึ่งเป็นโรงเรียนมัธยมของรัฐและอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยไปไม่ไกลนัก  
 
            “ตื่นเช้าเหลือเกินนะ พ่อไก่” น้ำเสียงราบเรียบผิดกับคำพูดกวนประสาทยามเช้า เรียกวินที่กำลังง่วนอยู่กับการล็อกประตูห้องให้หันมาสบเจ้าของนัยน์ตาสีนิลเรียวคมคู่สวยที่ยืนกอดอก พิงประตูห้องฝั่งตรงข้าม พร้อมรอยยิ้มชวนเตะก้นโด่ง
 
            สาวหล่อ (ไม่รู้จักชื่อ) ห้อง 404 เป็นคนนิ่งๆ เฉยชา ไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้างเท่าไร แต่ภายใต้มาดนิ่งนั่นกลับปากร้ายอย่างไม่น่าเชื่อโดยเฉพาะเวลาเจอหน้าวินทีไร เธอจะชอบทักเขาว่า ‘พ่อไก่’ อยู่เรื่อย และมีงานอดิเรกชอบพาสาวมานอนค้างอ้างแรมที่ห้องไม่เว้นวันหยุดราชการ บางครั้งวินก็อดนึกสงสัยไม่ได้ว่าทำไมสาวๆ สวยๆ สมัยนี้ถึงได้ชอบทอมมากกว่าผู้ชายนัก
 
            “อรุณสวัสดิ์” วินเอ่ยทักตอบก่อนทำท่าจะเดินลงบันไดไปชั้นล่าง แต่ต้องชะงักเมื่อได้ยินคนถามกวนอารมณ์จากคนด้านหลังอีกครั้ง
 
            “มีเรียนเวลาเดียวกับไก่ขันหรือไง ถึงได้รีบไปนัก”
 
            “เปล่า”
 
            “หาสาว?”
 
            “ฉันไม่ใช่เธอ”
 
            “นี่! ฉันถามดีๆ นะ”
 
            “ฉันก็ตอบดีๆ แล้วไง”
 
            “นี่!”
 
            “ที่รัก~” แต่ก่อนที่เส้นประสาทของยัยทอมจะขาดผึงกับคำตอบกวนโอ๊ยของเพื่อนห้องฝั่งตรงข้าม เสียงเรียกหวานใสของใครบางคนก็ดังขึ้น แม้วินจะไม่ค่อยอยากรู้เรื่องชาวบ้านเท่าไรนัก แต่ถ้าเป็นเรื่องของยัยนี่ เขาคงเดาได้ไม่ยากว่าคนที่เรียกเธอนั้นเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก
 
            “ที่รัก~ ช่วยหาเสื้อมาให้ดาวใส่หน่อยสิคะ”
 
            ยัยทอมเอากิ๊กมานอนค้างคืนอีกแล้ว
 
            “หวังว่าเย็นนี้ฉันจะไม่เจอหน้านายนะ” ว่าจบ เจ้าของเรือนผมสีนิลที่ยาวประบ่าก็ปิดประตูห้องและกลับเข้าไปหาเสื้อผ้าให้กิ๊กสาวสุดสวยใส่ทันที 
 
            วินถอนใจยาวอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเดินลงไปชั้นล่างและพบน้าก้อยซึ่งเป็นเจ้าของอพาร์ทเมนต์ราคาถูกหลังนี้ เธอกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ในสวนเหมือนเช่นทุกเช้า แม้น้าก้อยจะดูเป็นคนขี้งก ปากร้ายไปนิดแต่ก็ถือเป็นคนดีคนหนึ่งที่ยอมให้คนที่ไม่ค่อยมีเงินอย่างเขาอยู่ที่นี่ แต่ถ้าให้ดีอย่าเข้าไปทักหรือยุ่งกับเธอเลยดีกว่า ถ้าไม่อยาก...
 
            “อรุณสวัสดิ์ครับ คุณน้า” เบส นักเรียนหนุ่มสุดเท่ผู้หลงรักในเสียงดนตรี เจ้าของห้อง 410 วิ่งลงมาจากห้องพักตรงไปทักทายยามเช้ากับน้าก้อยเสียงใส เช่นเดียวกับรอยยิ้มพิมพ์ใจที่เคยทำสาวใจละลายมาแล้วนับไม่ถ้วน
 
            “อ๊ะ เบส มาพอดีเลย” น้าก้อยคลี่ยิ้มกว้างอย่างดีใจทันทีที่เห็นผู้ช่วย (?) วิ่งมาหาเธอ ก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้เขาพร้อมรอยยิ้มอย่างมีเลศนัย
 
“ช่วยไปจ่ายตลาดให้น้าหน่อยได้ไหมจ๊ะ”
 
            รอยยิ้มกว้างสดใสของเบสแทบจะหายวับไปกับตาหลังได้ยินคำขอร้อง (?) ของคุณนายเจ้าของอพาร์ทเมนต์ ใช่ ดูเหมือนเขาเพิ่งนึกอะไรได้ว่าเวลานี้เขาไม่น่ามาปรากฏตัวให้น้าก้อยเห็นยามเช้าเลย
 
            “อ้า~ แต่ผมต้องรีบไปเรียนนะครับ” เบสทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะถูกน้าก้อยสั่งให้ไปซื้อของ ทั้งที่เวลานี้เขาต้องรีบพาตัวเองไปให้ถึงโรงเรียนก่อนแปดโมง!
 
            “งั้นน้าขอเก็บค่าเช่าที่ค้างไว้เมื่อเดือนก่อนนะจ๊ะ” ว่าแล้ว วิญญาณแม่มดก็เข้าสิงน้าก้อยเล่นเอาเบสถึงกับหน้าซีดเผือดเหลือสองนิ้ว ก่อนจะก้มหน้าจ๋อยยอมทำตามคำสั่งของแม่มดแต่โดยดี
 
            “ครับ ผมจะรีบไปรีบกลับครับ”
            “ดีมากจ๊ะ”
 
 
            หลังจากที่เบสยอมไปจ่ายตลาดให้น้าก้อย วินที่แอบยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ก็ค่อยๆ ก้าวออกมาแล้วรีบวิ่งออกจากอพาร์ทเมนต์ตรงไปที่ป้ายรถเมล์หน้าปากซอยทันที ขืนปล่อยให้น้าก้อยจับได้มีหวังเขาต้องโดนใช้ให้ไปทำอะไรที่มากกว่าการจ่ายตลาดแน่ เพราะเขาเคยมีประสบการณ์เอาใจผู้ใหญ่เกินไป เป็นเหตุให้น้าก้อยชอบใช้เขาให้ทำนู้นทำนี่บ่อย จนบางครั้งเกือบไปเรียนสาย
 
ใช่แล้ว น้าก้อยเป็นคนชอบแกล้งเด็กและผู้คนที่อาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนต์ก็รู้ดี ยกเว้น เบส ที่เพิ่งเข้ามาอยี่ได้ไม่นานจึงถูกน้าก้อยเรียกใช้บ่อยครั้ง
 
โชคดีนะ เบส หวังว่าคราวหน้านายคงไม่โง่เสนอหน้าไปให้คุณน้าใช้งานอีกล่ะ
 
หลังเรียนเสร็จช่วงบ่าย วินก็รีบเดินออกจากอาคารเรียนรวมตรงไปโบกเรียกรถแท็กซี่ที่หน้ามหาวิทยาลัยทันที เขายังมีเวลาไปถึงโรงเรียนซิลเวียก่อนที่เด็กที่นั่นจะเลิกเรียนเพียงชั่วโมงเดียวเท่านั้น เกิดไปสายกว่านั้นวินอาจต้องรอให้โรงเรียนเปิดวันจันทร์หน้าแน่ และนั่นคือสิ่งที่เขาไม่ต้องการให้เกิดขึ้นเด็ดขาด เพราะเขาไม่อยากปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปมากกว่านี้อีกแล้ว
 
วินต้องการพบเธอ
 
แต่ก่อนที่เขาจะทันไปถึงประตูหน้ามหาวิทยาลัย เสียงหวานใสแสนคุ้นหูของใครบางคนก็เอ่ยเรียกชื่อเขาจากด้านหลัง วินหยุดชะงักและหันไปมอง เห็นหญิงสาวในชุดนักศึกษาร่างโปร่งบางกำลังวิ่งตรงมาหาเขา ดวงหน้าเรียวสวยรับกับเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนหยักศกถึงกลางหลัง นัยน์ตาสีไพลินกลมใสคู่สวยสบตากับวินพร้อมรอยยิ้มกว้างสดใสคล้ายดอกทานตะวัน
 
“วิน!”
 
“มีอะไรเหรอ แอน” วินเอ่ยถาม หลังที่เธอวิ่งมาหยุดหายใจหอบตรงหน้าเขาอย่างเหน็ดเหนื่อยคล้ายกับเธอเพิ่งไปวิ่งรอบสนามมาอย่างไรอย่างนั้น
 
“นายจะไปไหน” แอนถามเสียงหอบ
 
“เอาของไปคืน”
 
“ให้ฉันไปด้วยสิ”
 
“หา!”
 
“นะๆ ลูกน้องพ่อกำลังตามล่าตัวฉันอยู่ ฉันไม่อยากกลับบ้านไปเจอคู่หมั้นจอมตะกละนั่นเลย ได้โปรด พาฉันไปด้วยนะ เพื่อนรัก” แอนพยายามส่งสายตาออดอ้อนเพื่อนสุดฤทธิ์ เล่นเอาฝ่ายนั้นต้องแอบลอบกลืนน้ำลายและใจอ่อนยวบอย่างนึกสงสาร
 
“โอเค ก็ได้”
 
“เย้!”
 
“รีบตามมาสิ” วินหมุนตัวกลับแล้วรีบเร่งเท้าเดินนำไปที่หน้าประตูมหาวิทยาลัย โดยมีแอนวิ่งตามไปติดๆ
 
แอน เป็นลูกสาวเจ้าของห้างดัง ถูกพ่อจับให้หมั้นกับลูกชายของหุ้นส่วนใหญ่เพื่อกระชับความสัมพันธ์ทางธุรกิจให้มากขึ้นเมื่อไม่กี่เดือนก่อน แต่เธอพยายามปฏิเสธและหาทางเบี่ยงหน้าหลบคู่หมั้นจอมตะกละ ที่วันๆ เอาแต่กินๆ จนพุงขยายใหญ่ขึ้นจนแทบย้อยไปถึงพื้น แม้พ่อจะจับให้หมั้นผู้ชายที่ขี้เหล่และอ้วนหรือหล่อขนาดไหน เธอก็ไม่เคยสนใจเพราะคนที่แอนสนใจกำลังนั่งกระสับกระส่ายอยู่ข้างๆ ในรถแท็กซี่ตอนนี้ไงล่ะ
 
วินเป็นหนุ่มร่างสูงเพรียวที่สาวหลายคนต่างหมายปอง เป็นคนเคร่งเครียดกับการเรียนและไม่ค่อยสนใจเรื่องบันเทิงหรือผู้หญิงคนใด แต่ภายใต้มาดนิ่งของเขาช่างมีเสน่ห์ที่แปลกประหลาดและดึงดูดให้เธออยากเข้าใกล้เขามากขึ้น วันแรกที่แอนพบกับวิน เขาช่วยพาเธอหนีจากลูกน้องของพ่อที่มาตามนำตัวเธอกลับบ้านเมื่อปีก่อน เพราะวินเข้าใจผิดคิดว่าแอนถูกโจรไล่ล่าจึงเข้ามาช่วยและพาเธอหนีจากชายชุดดำกลุ่มนั้น
 
นึกถึงเหตุการณ์นั้นทีไรแอนมักแอบอมยิ้มขำอยู่เสมอ ความจริงตะกี้เธอไม่ได้หนีลูกน้องพ่อมาหรอก แต่เธออยากอยู่กับวินสักพักดีกว่ากลับบ้านไปเจอหน้าคู่หมั้นจอมตะกละมากกว่าเยอะ นัยน์ตากลมใสสีไพลินมองถนนนอกหน้าต่างรถและพบว่าตอนนี้รถแท็กซี่กำลังจอดนิ่งอยู่หน้าโรงเรียนซิลเวีย พอจะหันมาถามคนข้างตัวก็พบว่าวินได้เปิดประตูลงจากรถไปแล้วโดยลืมไปเลยว่ามีใครติดสอยห้อยตามมาด้วย
 
“ทำอะไรอยู่น่ะ รีบลงมาสิ” วินเหมือนเพิ่งนึกอะไรได้และย้อนกลับมาเคาะหน้าต่างรถเรียกฃสาวสวยที่นั่งหน้ามึนงงอยู่ในรถให้ลงมา
 
“อ่า อื้ม” แอนพยักหน้ารับอย่างมึนงง ก่อนจะรีบเปิดประตูก้าวลงจากรถแล้ววิ่ฃงตามคนร่างสูงไปที่หน้าประตูโรงเรียนซิลเวียทันที   
 
“นายมาหาใครเหรอ” แอนเอ่ยถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นเพื่อนหนุ่มพยายามชะเง้อคอมองหาใครบางคนอยู่ด้วยท่าทีร้อนรนพิกล
 
“หาเจ้าของบัตรน่ะ” วินว่าพลางชูบัตรนักเรียนที่มีรูปเด็กสาวคนหนึ่งให้ดู ขณะที่สายตายังกวาดหาคนที่มีหน้าตาเหมือนในรูปนั้นไปทั่วบริเวณ
 
เวลานี้มีเด็กนักเรียนหลายคนเริ่มทยอยกันออกจากโรงเรียนเพื่อตรงกลับบ้าน ไปเที่ยว ไปพักผ่อนกับเพื่อนๆ และครอบครัวเหมือนเช่นทุกเย็นหลังเลิกเรียน แต่ต้องหยุดชะงักมองนักศึกษาหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่ยืนคุยกันอยู่หน้าประตูโรงเรียนอย่างสนอกสนใจ เพราะวินกับแอนทั้งสวยทั้งหล่อจนนักเรียนทั้งชายหญิงต่างลอบมองเขาสองคนอย่างตื่นเต้น
 
“นี่ เรากลับกันเถอะ ฉันไม่ชอบยืนเป็นตัวเด่นอยู่หน้าเด็กมอปลายนะ วิน” แอนเริ่มอิดออดเพราะเธอไม่ค่อยชอบสายตาของเด็กนักเรียนที่นี่เท่าไหร่ โดยเฉพาะบรรดานักเรียนชายที่จ้องเธออย่างสนอกสนใจจนออกหน้า
 
“เดี๋ยวก่อนสิ ฉันต้องหาเจ้าของบัตรให้เจอก่อนถึงจะกลับได้”
 
“แต่...”
 
“หาใครอยู่เหรอ พ่อไก่”
 
เสียงจอมกวนฟังดูค้นหูที่ชอบทำให้วินต้องขมวดคิ้วยุ่งอย่างหงุดหงิดเสียทุกครั้งดังขึ้นด้านหลัง เรียกให้เขาต้องหันไปสบเจ้าของร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียนชายที่มีใบหน้าเรียบนิ่งผิดกับคำพูดที่ออกจากปากสิ้นดี แถมวันนี้ยังควงสาว (หน้าใหม่ผิดกับเมื่อเช้า) มาด้วย แล้วคนเก่าหายไปไหนแล้วล่ะ วินแอบคิดประชดในใจอย่างหงุดหงิด
 
“หาคน”
 
“นี่ ฉันถามนายดีๆ นะ อย่าให้ฉันอารมณ์เสีย” สาวหล่อเจ้าของห้อง 404 ปัดเส้นผมสีดำสนิทที่ปรกหน้าออกอย่างลวกๆ
 
“ฉันมาตามหาคน” วินตอบเสียงห้วนอีกครั้งอย่างใจเย็น ให้ตายสิ เขาลืมไปได้ยังไงว่ายัยนี่ก็เรียนอยู่ที่นี่ด้วย
 
“แล้วอยากให้ฉันช่วยอะไรไหม ฉันเองก็เรียนที่นี่น่าจะรู้จักคนของนายอยู่บ้างก็ได้นะ”
 
“ไม่ต้อง”
 
“ให้เขาช่วยเหอะ นายจะได้รีบคืนของเร็วๆ แล้วจะได้รีบพาฉันกลับบ้าน” แอนเร่งให้เพื่อนรีบขอให้เทพบุตรสุดหล่อ (?) ช่วยตามหาเจ้าของบัตรแล้วจะได้ออกไปจากสายตาของฝูงชนที่นี่เสียที
 
“ว่าไง อยากให้ฉันช่วยไหม” ยัยทอมยักคิ้วถามกวนๆ ขณะที่มือกำลังลูบหัวคู่ควงที่เอาหน้ามาซบไหล่เธอไปมาอย่างอ่อนโยน ผิดกับหน้าตาลิบลับ
 
วินถอนใจฮึดฮัดอย่างหงุดหงิด ก่อนจะยื่นบัตรนักเรียนให้ยัยทอมดูอย่างช่วยไม่ได้ “งั้นเธอก็ช่วยตามหาเด็กคนนี้ให้ทีนะ เมื่อวานเราเผลอชนกันแล้วเธอดันทำบัตรตกไว้น่ะ”
 
“อ๋อ” ยัยทอมครางเสียงรับ ก่อนจะรับบัตรในมือวินมาพลิกดูรูปเจ้าของบัตร และต้องชะงักตาค้างอย่างตกใจไปหลายวินาที
 
“เฮ้ย! นี่มัน...”
 
“อะไร” วินขมวดคิ้วยุ่งสงสัยกับท่าทีของยัยทอมที่ดูเหมือนจะนิ่งอึ้งไป สงสัยคงอึ้งในความสวยของเจ้าของบัตรตามประสาคนหน้าม่อล่ะมั้ง
 
“นี่มัน.. บัตรของฉันนี่นา”
 
“หา!!”