Bad Tomboy ร้ายกี่ครั้งก็รักเธอ

            วิน นักศึกษาหนุ่มร่างสูงกำลังยืนก้มๆ เงยๆ อยู่แถวชั้นวรรณกรรมในร้านหนังสือที่ห้างสรรพสินค้าแห่งใหญ่ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเรียวคมหลังกรอบแว่นคู่สวย ไล่มองหนังสือแต่ละเล่มบนชั้นไปเรื่อยอย่างใจเย็น จนมาหยุดที่หนังสือเล่มหนึ่ง เขาคลี่ยิ้มกว้างอย่างดีใจแล้วหยิบมันขึ้นมาเปิดอ่านอย่างตื่นเต้น มันเป็นนิยายเล่มที่เขามองหามานานเกือบเดือน ด้วยยอดนิยมของมันทำให้หลายคนต่างหมายตาซื้อกันเยอะ โชคดีนะ ที่เจอ ไม่อย่างนั้นเขาคงต้องรอสำนักพิมพ์ตีพิมพ์ใหม่แหง
 
            ขณะที่วินกำลังเพลิดเพลินกับการอ่านนิยาย ใครคนหนึ่งก็เดินมากระแทกไหล่เขาจนหนังสือในมือล่วงตกลงบนพื้น
 
            “อ๊ะ ขอโทษค่ะ” เด็กสาวในชุดนักเรียนโรงเรียนซิลเวียตกใจรีบก้มหัวขอโทษเขาก่อนจะสาวเท้าเดินออกจากร้านไปอย่างเร่งร้อน
 
            “จะรีบไปไหนของเขาน่ะ” วินบ่นพึมพำพลางมองตามร่างเด็กสาวคนนั้นไปจนลับตาอย่างมึนงง
 
            วินก้มลงจะเก็บหนังสือขึ้นมาปัดฝุ่น แต่สายตาดันไปสะดุดกับอะไรบางอย่างที่ตกอยู่บนพื้นใกล้ๆ เขาจึงเลื่อนมือไปหยิบมันขึ้นมาพร้อมกับหนังสือด้วย นัยน์ตาสีน้ำตาลเรียวคมจ้องมองบัตรนักเรียนที่มีรูปถ่ายของเด็กสาวผมดำยาวประบ่า เช่นเดียวดวงตาเรียวคมที่ฉายแววเฉยเมยกับทุกสิ่งในโลกนั่นอย่างแปลกประหลาดใจราวกับเขาเคยรู้จักเธอที่ไหนมาก่อน
 
            “หรือว่า.... จะเป็นของเด็กคนเมื่อกี้”
 
              วินรีบวิ่งออกจากร้านหนังสือตามเด็กคนนั้นไปทันที แต่ฝูงชนที่เดินกันพลุ่กพล่านในห้างทำให้ยากนักที่เขาจะตามหาเธอพบ วินจึงหยุดตามหาและหมุนตัวกลับเดินไปนั่งที่เก้าอี้ไม้ตัวยาวหน้าร้านหนังสือ ก่อนจะถอนใจยาวและก้มมองบัตรนักเรียนในมืออย่างเบื่อหน่าย สงสัยเขาคงต้องหาเวลาว่างเอาไปคืนเจ้าของโดยเร็วแล้วล่ะ
 
            แต่ก่อนที่วินจะตัดสินใจเก็บบัตรนักเรียนใบนั้นใส่กระเป๋าเสื้อ สายตาก็ไปสะดุดกับชื่อเจ้าของบัตรที่เรียงตัวกันอย่างสวยงามบนบัตรนักเรียนนั่นเข้าอย่างจัง
 
‘นางสาววันนิกา ไกรเสน
สายศิลป์ – คำนวณ โรงเรียนซิลเวีย’
           
            วินเบิกตากว้างอย่างตกใจสุดขีด แม้เวลาจะผ่านมายาวนานเกือบสิบปี แต่เขาก็ยังจำชื่อเด็กคนนั้นได้ขึ้นใจ และไม่ว่าเขาจะลองมองชื่อนั้นอีกสักกี่สิบครั้งมันก็เหมือนเดิม ไม่ใช่ภาพลวงตาที่เขาคิดขึ้นเอง นาทีนั้นหัวใจเขาเต้นถี่รัวเหมือนกับมีใครบางคนกำลังตีกลองอยู่ในอก นัยน์ตาสีน้ำตาลเรียวคมส่องประกายระยิบอย่างตื่นเต้น
 
              ให้ตายสิ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในที่สุดเขาก็ได้พบเธอ ถ้าอย่างนั้นเด็กสาวที่ชนเขาตะกี้จะเป็น...
 
            “ในที่สุดฉันก็หาเธอเจอจนได้ นังแม่มดจอมป่วนY” วินประทับรอยจูบบนบัตรนักเรียนในมือพร้อมรอยยิ้มเปี่ยมสุข