FMA FIC เรื่องราวของ2พี่น้องใต้ดวงตะวัน

ฉันไม่โทษนายหรอก ขอเพียงเเค่ช่วยฉันเติมเต็มสิ่งที่ฉันได้สูญเสียไปเเค่นั้นก็พอ...

เมื่ออัลฟองเช่มาถึง เขาเเทบช็อกกับภาพที่เห็น คนที่หน้าตาเหมือนเขาราวกับมาจากเเม่พิมพ์เดียวกัน บัดนี้ได้นอนจมกองเลือดที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล ลมหายใจของเจ้าของร่างนั้นเเผ่วเบาลงเรื่อยๆเเละหยุดลงตลอดกาล
"อ้าว ผิดคนหรอนี่" รอยพูดขึ้นเมื่อเห็นอัลฟองเช่ตัวจริงที่ยืนอยู่ อัลมองเขาเเละมองคนที่ฆ่าอัลฟอนซ์ คือโฮมุนครุสที่ชื่อว่าลัสต์
"ผมไปทำอะไรให้คุณกัน เเละทำไมต้องจงใจจะฆ่าผมล่ะ" อัลตอนนี้ตัวเซลงเล็กน้อยกับภาพที่บาดใจเมื่อกี้
"ก็เเค่จะล้างพวกตระกูลที่ทำผิดกฏข้อห้ามของการเล่นเเร่เเปรธาตุก็เท่านั้นเเหละ ไหนๆนายก็มาเเล้ว ขอดูฝีมือนายหน่อยล่ะกัน"
'บึ้ม!'
เสียงระเบิดได้ดังขึ้น ทำให้คนที่อยู่เเถวๆนั้นตกใจ รวมทั้งเอ็ด
"อัลฟอนซ์" เอ็ดรีบวิ่งไปยังสถานที่เกิดเหตุทันทีเมื่อรู้ว่าเสียงระเบิดเมื่อกี้มาจากที่ๆอัลฟอนซ์อยู่ สติของเขาตอนนี้ไม่อยู่กับที่ ในหัวของเขามีเเต่จะสั่งว่าให้วิ่งไปอย่างเดียวเท่านั้น หากอัลฟอนซ์เป็นไรไปเขาจะมีเเก่ใจจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร เพราะเขาเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่เข้าใจเขามากที่สุด
"อัลฟอนซ์ นายคงจะไม่เป็นไร ใช่มั้ย?" ในใจของเขาภาวนาอย่าให้สิ่งที่เขาคิดไว้เป็นจริงเลย ร่างเล็กรีบวิ่งไปยังบ้านร้างให้เร็วที่สุด เสียงระเบิดก็ดังขึ้นอีกครั้ง เเทบจะทำให้เอ็ดนั้นสติกระเจิงไปอีกทาง...
"หลบเก่งนี่ เเต่อย่าคิดว่าจะรอดฝีมือฉันไปได้หรอกนะ" รอยพูดขึ้น อัลตอนนี้เหนื่อยล้าเต็มที เเขนขาของเขาไม่มีเเรงหลบอีกเเล้ว เเล้วเขาอาจจะไม่ได้เจอหน้าพี่ชายอีกครั้ง
"พอเเค่นี้เเหละ" รอยยิ้มที่มุมปาก เเละเตรียมตัวดีดนิ้วเพื่อจะปลิดชีพคนที่อยู่ตรงหน้า
ชิ้ง!
เสียงออโต้เมลล์กระทบกับเเขนของรอยได้ดังขึ้น เเต่หากไม่ใช่เพราะลัสต์ได้ยื่นนิ้วมาป้องกันไว้รอยคงจะได้เเผลไปเเล้ว
"เสียงระเบิดนี่เป็นฝีมือพวกเเกเองเรอะ!" เสียงของเจ้าของร่างที่พึ่งมาเยือนได้ดังขึ้น
"อ้าว เจ้าเหล็กไหล อยู่นี่เองงั้นหรอ" รอยพูดขึ้นเเละจัดถุงมือที่ยับไปเล็กน้อย
"นาย? รู้จักฉัน" เอ็ดพูดออกมาเเละเหลียวหลังหันไปมองคนที่อยู่ข้างหลัง "อัลฟอนซ์?"
"ผมชื่ออัลฟองเช่ครับ คุณคงเป็นเอ็ดเวิร์ดสินะ"
"ทำไมนายถึง..." เอ็ดตอนนี้สับสนไปหมด ไหนจะหมอนี่ เเละคนที่หน้าตาเหมือนอัลฟอนซ์ งงไปหมดเเล้ววว
"ผมว่าเราจัดการเขาก่อนเถอะครับ" อัลพูดพลางมองไปยังรอยที่ตอนนี้จัดถุงมือเสร็จเรียบร้อยเเล้ว
เอ็ดเหล่ไปเจอร่างที่ไร้วิญญาณของอัลฟอนซ์ ความโกรธได้พุ่งขึ้น
"นาย ฆ่าอัลฟอนซ์!" เอ็ดหันไปยังรอยที่ตอนนี้เเสะยิ้มอย่างเจ้าเหล่ห์
"โกรธฉันหรอ เจ้าเหล็กไหล"
"ย้ากกก!!!" ตัณหาความเเค้นได้ทะลักออกมายังจิตใจ เอ็ดกระโจนหมายจะฟันคนตรงหน้าเพื่อจะล้างความโกรธของตนเอง เเต่ร่างที่อยู่ตรงหน้ามิได้ขยับเขยือนเลย
"หากนายฆ่าฉัน นายคงจะไม่ได้มีวันรู้เรื่องราวความทรงจำที่หายไปของนายหรอกนะ เจ้าเหล็กไหล"
เอ็ดลดตัวลงก่อนจะหยุดลงสู่พื้น เขาได้ระงับความโกรธตัวเองก่อนจะหันไปถามอย่างเย็นชา
"ถามจริง ทำไมนายถึงต้องฆ่าอัลฟอนซ์ เเล้วนายทำไมถึงรู้จักฉัน ทั้งๆที่ฉันไม่รู้จักนาย"
"เราเคยรู้จักกัน เพียงเเต่นายจำฉันไม่ได้เท่านั้นเอง"
รอยยิ้มเเละสั่งให้ลัสต์กลับ เอ็ดมองรอยที่เดินจากไปทั้งๆที่เขาอยากจะเเก้เเค้นให้อัลฟอนซ์เต็มที
"เอาน่า ไว้เจอกันคราวหน้า ฉันจะให้นายได้เเก้เเค้นอย่างสมใจเลย" รอยพูดพลางเดินจากไป
"คุณเอ็ดเวิร์ด" อัลพูดเเละเดินมายังเอ็ดที่ยืนนิ่ง ตอนนี้เขามองเห็นเเต่สีขาว หัวใจของเขาเเทบจะหยุดเต้นเมื่อเขารู้ว่าเพื่อนที่คอยเป็นห่วงเขาเเละคอยเติมเต็มทุกอย่างให้นั้นได้จากไปเเล้ว
"อัลฟอนซ์" ร่างนั้นพูดอย่างเเผ่วเบาก่อนสติของเขาจะเลือนหายไป...