FMA FIC เรื่องราวของ2พี่น้องใต้ดวงตะวัน

มีเพียงเบาะเเสเล็กๆที่จะทำให้พวกเขาได้เจอกันอีกครั้ง ที่ใดสักเเห่งใต้ดวงตะวันที่กำลังจะฉายเเสง...

พี่ครับ พี่อยู่ที่ไหนกัน โธ่ ผมอยากเจอหน้าพี่อีกครั้ง พี่ที่อยู่ในมโนภาพของผมมานานเเสนนาน...
ร่างที่มีผมสีทองเเสนสั้นที่อยู่กลางทะเลทรายเดินทางอย่างไม่หวาดหวั่น เพื่อที่เขาจะได้เจอพี่ชายอีกครั้ง เเต่ความทรงจำของเขาเกี่ยวกับพี่นั้นมีเพียงน้อยนิด คือภาพที่พี่กับเขาเล่นด้วยกันริมเเม่น้ำ เเต่ถึงอย่างนั้นในฝันเขาก็เห็นใบหน้าของพี่ไม่ชัดเจนนัก

ณ เมืองริออร์

เด็กผมสีทองทักเปียอายุ15ปีขี่ม้ามายังโบถส์ร้างเก่าๆเเห่งหนึ่ง ในมือถือถุงผ้าที่ใส่ขนมปังมาจนเต็ม
"คุณเอ็ดเวิร์ดไปไหนมาหรอครับ"
"อ๋อ เเค่ไปเมืองข้างๆเอาขนมปังมาฝากน่ะอัลฟอนซ์"เด็กชายที่มีนามว่าเอ็ดเวิร์ดพูดขึ้นกับชายผมสีทองตาสีฟ้าที่มีนามว่าอัลฟอนซ์ ไฮเดริธ
"เเล้วได้มายังไงหรอครับ เยอะขนาดนี้"
"พอดีเขา เอ่อ.." เจ้าของเเววตาสีทองคิดคำตอบ เเต่ก็ไม่ทันอัลฟอนซ์จะรู้ความจริงเสียก่อน
"ขโมยมาหรอครับ" อัลฟอนซ์พูดอย่างรู้ในนิสัยของเอ็ดเวิร์ด นั่นเพราะเขามักจะขโมยขนมปังมาเลี้ยงคนในโบสถ์อยู่เป็นประจำ
"เอ่อ..." เอ็ดยังหาคำตอบที่ใช้เเก้ตัวไม่ได้ ในใจเขาคิดถึงภาพของเจ้าของร้านที่นอนสลบไสลอยู่บนพื้นร้านขนมปังที่เมืองใกล้ๆกัน
"ผมเดาถูกใช่มั้ยล่ะครับ"อัลฟอนซ์เอ่ยก่อนจะมองเขาอย่างตำหนิ เอ็ดยิ้มเเหย่ๆ เป็นเฉิงว่าถูก
"ก็เจ้าของร้านเขาไม่ยอมให้ดีๆนี่ ก็ต้องใช้กำลังกันบ้างไม่เห็นเเปลก"
"ผมเห็นที่เมืองโน่นเขาติดประกาศจับคุณไปทั่วไปเลยนะครับ ผมว่าคุณเลิกขโมยสักทีเถอะนะครับ"
"เเล้วพวกเขาจะกินอะไรกันล่ะ" เอ็ดพูดพลางหันไปมองยังกลุ่มเด็กๆที่กำลังเล่นวิ่งไล่กันอยู่
"เอาเถอะครับ ผมก็คงห้ามคุณไม่ได้สินะ เเล้วเรื่องน้องชายของคุณล่ะเป็นยังไงบ้างล่ะครับคุณเอ็ดเวิร์ด"อัลฟอนซ์พูดก่อนจะนั่งลงไปยังกำเเพงอิฐที่ฉาบยังไม่เสร็จเเถวนั้นเพื่อรอฟังคำตอบ
"ยังไม่เจอเลย" เอ็ดพูดขึ้น เเววตาของเขาหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ในความทรงจำของเขามองไม่เห็นหน้าน้องชายของเขายังไม่ชัดเจนนัก เขานึกอะไรไม่ออกเลยนอกจากนี้ คงเป็นเพราะสวรรค์กลั่นเเกล้งไม่ให้เราเจอกันก็เป็นได้ละมั้ง
"ผมว่าคุณควรจะออกจากเมืองไปหาน้องชายของคุณนะครับ" อัลฟอนซ์พูดขึ้นอย่างเห็นใจ เเต่เอ็ดส่ายหน้า
"หากฉันไปจากที่นี่ เเล้วพวกนายจะอยู่กันยังไงล่ะ" เอ็ดพูด ในใจเขาอยากไปตามหาน้องชายของเขาใจเเทบขาด เเต่หากเขาไปจากที่นี่ เเล้วพวกเด็กกำพร้าพวกนี้จะกินอะไรล่ะ ยังไงเขาก็ทิ้งเด็กๆพวกนี้ไม่ได้อยู่เเล้ว
เอ็ดจูงม้าไปยังหลังโบสถ์เเละผูกกับเสาเหล็กเเถวๆนั้น เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมตนเองถึงนึกอะไรไม่ออกเลย ตั้งเเต่จำความได้เขาก็มาอยู่ที่นี่ตั้งเเต่อายุ8ปี จำได้เเต่ชื่อเเละความทรงจำเกี่ยวกับน้องของเขาลางๆก็เท่านั้น
เชื่องั้นหรือ สัทธางั้นหรือ ฉันไม่มีวันเชื่อเรื่องพวกนี้หรอก หากฉันไม่ได้เจอกับน้องเเท้ๆของตนเอง เเล้วฉันจะมีเเก่ใจจะเชื่อเเละสวดอ้อนวอนพระเจ้าได้ยังไงกันล่ะ หากชาตินี้ไม่ได้เจอกับน้องชายของตนเองสักที...
เอ็ดเวิร์ดรำพึงก่อนจะตักน้ำให้ม้าของตนดื่มกินเเละนั่งคิดอะไรคนเดียวอยู่เงียบๆ.....