FMA FIC เรื่องราวของ2พี่น้องใต้ดวงตะวัน

มีเพียงเบาะเเสเล็กๆที่จะทำให้พวกเขาได้เจอกันอีกครั้ง ที่ใดสักเเห่งใต้ดวงตะวันที่กำลังจะฉายเเสง...

พี่ครับ พี่อยู่ที่ไหนกัน โธ่ ผมอยากเจอหน้าพี่อีกครั้ง พี่ที่อยู่ในมโนภาพของผมมานานเเสนนาน...

ร่างที่มีผมสีทองเเสนสั้นที่อยู่กลางทะเลทรายเดินทางอย่างไม่หวาดหวั่น เพื่อที่เขาจะได้เจอพี่ชายอีกครั้ง เเต่ความทรงจำของเขาเกี่ยวกับพี่นั้นมีเพียงน้อยนิด คือภาพที่พี่กับเขาเล่นด้วยกันริมเเม่น้ำ เเต่ถึงอย่างนั้นในฝันเขาก็เห็นใบหน้าของพี่ไม่ชัดเจนนัก

ณ เมืองริออร์

เด็กผมสีทองทักเปียอายุ15ปีขี่ม้ามายังโบถส์ร้างเก่าๆเเห่งหนึ่ง ในมือถือถุงผ้าที่ใส่ขนมปังมาจนเต็ม

"คุณเอ็ดเวิร์ดไปไหนมาหรอครับ"

"อ๋อ เเค่ไปเมืองข้างๆเอาขนมปังมาฝากน่ะอัลฟอนซ์"เด็กชายที่มีนามว่าเอ็ดเวิร์ดพูดขึ้นกับชายผมสีทองตาสีฟ้าที่มีนามว่าอัลฟอนซ์ ไฮเดริธ

"เเล้วได้มายังไงหรอครับ เยอะขนาดนี้"

"พอดีเขา เอ่อ.." เจ้าของเเววตาสีทองคิดคำตอบ เเต่ก็ไม่ทันอัลฟอนซ์จะรู้ความจริงเสียก่อน

"ขโมยมาหรอครับ" อัลฟอนซ์พูดอย่างรู้ในนิสัยของเอ็ดเวิร์ด นั่นเพราะเขามักจะขโมยขนมปังมาเลี้ยงคนในโบสถ์อยู่เป็นประจำ

"เอ่อ..." เอ็ดยังหาคำตอบที่ใช้เเก้ตัวไม่ได้ ในใจเขาคิดถึงภาพของเจ้าของร้านที่นอนสลบไสลอยู่บนพื้นร้านขนมปังที่เมืองใกล้ๆกัน

"ผมเดาถูกใช่มั้ยล่ะครับ"อัลฟอนซ์เอ่ยก่อนจะมองเขาอย่างตำหนิ เอ็ดยิ้มเเหย่ๆ เป็นเฉิงว่าถูก

"ก็เจ้าของร้านเขาไม่ยอมให้ดีๆนี่ ก็ต้องใช้กำลังกันบ้างไม่เห็นเเปลก"

"ผมเห็นที่เมืองโน่นเขาติดประกาศจับคุณไปทั่วไปเลยนะครับ ผมว่าคุณเลิกขโมยสักทีเถอะนะครับ"

"เเล้วพวกเขาจะกินอะไรกันล่ะ" เอ็ดพูดพลางหันไปมองยังกลุ่มเด็กๆที่กำลังเล่นวิ่งไล่กันอยู่

"เอาเถอะครับ ผมก็คงห้ามคุณไม่ได้สินะ เเล้วเรื่องน้องชายของคุณล่ะเป็นยังไงบ้างล่ะครับคุณเอ็ดเวิร์ด"อัลฟอนซ์พูดก่อนจะนั่งลงไปยังกำเเพงอิฐที่ฉาบยังไม่เสร็จเเถวนั้นเพื่อรอฟังคำตอบ

"ยังไม่เจอเลย" เอ็ดพูดขึ้น เเววตาของเขาหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ในความทรงจำของเขามองไม่เห็นหน้าน้องชายของเขายังไม่ชัดเจนนัก เขานึกอะไรไม่ออกเลยนอกจากนี้ คงเป็นเพราะสวรรค์กลั่นเเกล้งไม่ให้เราเจอกันก็เป็นได้ละมั้ง

"ผมว่าคุณควรจะออกจากเมืองไปหาน้องชายของคุณนะครับ" อัลฟอนซ์พูดขึ้นอย่างเห็นใจ เเต่เอ็ดส่ายหน้า

"หากฉันไปจากที่นี่ เเล้วพวกนายจะอยู่กันยังไงล่ะ" เอ็ดพูด ในใจเขาอยากไปตามหาน้องชายของเขาใจเเทบขาด เเต่หากเขาไปจากที่นี่ เเล้วพวกเด็กกำพร้าพวกนี้จะกินอะไรล่ะ ยังไงเขาก็ทิ้งเด็กๆพวกนี้ไม่ได้อยู่เเล้ว

เอ็ดจูงม้าไปยังหลังโบสถ์เเละผูกกับเสาเหล็กเเถวๆนั้น เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมตนเองถึงนึกอะไรไม่ออกเลย ตั้งเเต่จำความได้เขาก็มาอยู่ที่นี่ตั้งเเต่อายุ8ปี จำได้เเต่ชื่อเเละความทรงจำเกี่ยวกับน้องของเขาลางๆก็เท่านั้น

เชื่องั้นหรือ สัทธางั้นหรือ ฉันไม่มีวันเชื่อเรื่องพวกนี้หรอก หากฉันไม่ได้เจอกับน้องเเท้ๆของตนเอง เเล้วฉันจะมีเเก่ใจจะเชื่อเเละสวดอ้อนวอนพระเจ้าได้ยังไงกันล่ะ หากชาตินี้ไม่ได้เจอกับน้องชายของตนเองสักที...

เอ็ดเวิร์ดรำพึงก่อนจะตักน้ำให้ม้าของตนดื่มกินเเละนั่งคิดอะไรคนเดียวอยู่เงียบๆ.....