LoVe Or LeAvE ถ้าฉันร้าย แล้วเธอจะรักมั้ย

“เดี๋ยวฉันนอนพื้นนะคะ” ร่างเล็กเอ่ยเบาๆ ก่อนจะเอาหมอนและผ้าห่มวางพื้น

“หึ หมดแรงเลยล่ะสิท่า” เขื่อนเอ่ยหยาดๆ และหัวเราะในลำคอ

“อาบน้ำให้ฉันหน่อยสิ” ฟางกระซิกข้างหูคนตัวเล็ก ....

“มะ....ไม่นะ...”

“หรือจะให้ฉันทำมันตรงนี้เลย”

“ฮึ่ย...” ร่างเล็กหลับตาปี๋ก่อนจะพาเขื่อนไปห้องน้ำแบบมั่วๆ

“เปิดน้ำ”

“ฟะ เฟย์...”

“ลืมตาซะที”

“คะ?”

“ฉันบอกให้ลืมตา!” เขื่อนตะหวาดลั่น ก่อนจะดึงคนตัวเล็กลงอ่างและกระชากเสื้อเชิ้ตออกจนเปลือยเปล่าทั้งคู่ แล้วซุกไซร้ซอกคอขาวเนียน

“พะ พอเถอะค่ะคุณภัทรดนัย...”

“เธอกล้าบอกว่าไม่ต้องการฉันมั้ยล่ะ?” เขื่อนกระซิบก่อนจะเอามือเคล้นคลึงตรงนั้นแรงๆ เฟย์ก้มหน้าไป ถ้าปฎิเสธไป...ก็ไม่ได้อะไรนี่

“อะ อือ...”

“จะเข้าไปแล้วนะ.......”

มือสากแยกขาเนียนออกทั้งๆ ที่พรมจูบทั่วใบหน้าหวาน ก่อนจะสอดแก้นกายเข้าไปในร่างบาง...

“อ๊า! อ๊า!”

“ฉันบอกแล้ว....เธอปฎิเสธฉันไม่ได้....อ๊า!”

เขื่อนเกลี่ยผมคนข้างหน้าเบาๆ ที่เหนื่อยกับกิจกรรมเมื่อสักครู่

“อ๊า! อย่า...” เฟย์ร้องตกใจเมื่อนิ้วเรียวได้สอดเข้ามาในช่องทางสีหวาน

“อยู่เฉยๆ”

“เฟย์เหนื่อยแล้วนะคะ...”

“กะ ก็ไม่ได้จะทำอะไรนี่” เขื่อนเริ่มพูดตะกุกตะกักเมื่อเห็นใบหน้าหวานพยายามออดอ้อนเขาครั้งแรก หัวใจที่เย็นชาราวกับหินกลับสั่นมาอย่างดื้อๆ เขื่อนสลัดความคิดออกแล้วอุ้มเฟย์ไปจากอ่าง

“อ๊ะ! ฉันเดินเองได้” ร่างบางทำหน้ามุ่ยเหมือนหมามุ่ย (มันมีด้วยเหรอ)

“ยังจะดื้ออีก” เขื่อนว่าก่อนจะวางเฟย์ลงบนเตียง

“ทำไมล่ะ? ฉันนอนพื้นก็ได้นะ”

เขื่อนมองเล็กน้อยแล้วยิ้มเล็กๆ ยิ้มที่มีแต่ความจริงใจ...ก่อนจะเอ่ยประโยคที่เฟย์ใจสั่นแบบแปลกๆ

“ใครจะปล่อยให้เมียตัวเองไปนอนแบบนั้นกันล่ะ เด็กโง่”

วันต่อมา

เฮ้อออออ!! วันนี้จะได้ไปเรียนกับเขาสักทีนะเฟย์ ร่างเล็กคิดในใจก่อนจะตรวจดูเครื่องแบบมหาลัยดูความเรียบร้อย เขื่อนเดินมาหาก่อนจะพรมจูบแก้มนุ่มเบาๆ

“ตื่นแล้วไม่ปลุกเหรอ”

“ก็เห็นคุณหลับอยู่ เลย...”

“แล้วจะออกไปไหนแต่เช้า” เขาถามเบาๆ ทั้งที่รู้ว่าเธอจะไปมหาลัย แต่แค่อยากถาม อยากคุย อยากยื้อเวลาเธอเท่าที่ทำได้...

“เฟย์มีเรียนตอนเช้าค่ะ”

“เหรอ งั้นฉันไปส่งดีมั้ย?”

“รุ่นพี่ที่นั่นจะมารับค่ะ!”

“ว่าไงนะ!” อารมณ์จากดีกลายเป็นหงุดหงิดทันที ยังไม่พอเอาแขนไปบีบไหล่เฟย์แรงๆ เป็นการคาดคั้น

“ก็เพราะ....ก็เพราะ....”

“เฮอะ! อยากไปไหรก็ไปเหอะ!” เขื่อนว่าอย่างไม่พอใจแล้วเดินฮึดฮัดไปนั่งที่เตียง

“หงุดหงิดอะไรของเค้านะ...”

.............................

....โห่เว้ย! ไอ้เขื่อน ไปสนใจยัยบ้านั่นทำไมกัน! เหอะๆๆๆๆ...

ด้านเฟย์

“อ่าว เฟย์ ^^ ทำไมมาอยู่ตึกใหญ่แล้วล่ะ?” ป็อปปี้ รุ่นพี่ของเฟย์ถามอย่างสนิทสนม เขาเป็นเหมือนพี่ชายของเธอ

“ก็เฟย์ได้มาอยู่เพราะป้าแจ่มไม่อยู่ เฟย์เลยได้มาอยู่ตึกใหญ่....ชั่วคราวอ่าค่ะ ^^” ร่างเล็กฝืนยิ้ม

“อือ....พี่เข้าใจ” ป็อปี้สวมกอดเบาๆ เฟย์ถึงกับน้ำตาคลอเต็มเบ้าก่อนจะสวมกอดตอบอย่างเต็มรัก...

“อย่าไปน้อยใจคุณศักดิ์สิทธิ์นะเฟย์ พี่เชื่อว่าสิ่งที่เขาทำมีเหตุผล”

“ฮือ พี่ป็อป ฟางไม่เข้าใจ ทำไมต้องมาเป็นคนรับใช้ให้กับคนที่ ‘ฆ่าแม่’ ด้วย ฮือ” เฟย์ทำเสียงเบาๆ เพราะเธอเป็นคนเดียวที่เห็นเหตุการณ์ในวันนั้น วันที่แม่จากไปโดยไม่หวนคืน...

“ไม่เอานะเฟย์ ไม่ร้องสิไม่ร้อง”

ป็อปปี้ปาดน้ำตาให้เฟย์ก่อนจะพยุงขึ้นไปนั่งบนรถของเขา เหตุการณ์ทั้งหมดถูกประมวลในสมองและหัวใจของเขื่อน เขื่อนกำหมัดแน่นก่อนจะปัดแจกันกระเด็นจนกระเด็นไปโดนหน้าหล่อจนเป็นทางยาว

“ร่าน!”