LoVe Or LeAvE ถ้าฉันร้าย แล้วเธอจะรักมั้ย

ทางด้านตรงข้าม มีสายตาหนึ่งที่เฝ้าการกระทำของทั้งคู่ก่อนจะพูดเบาๆ
“เธอมันบ้า” พร้อมกับหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเผยยิ้มที่ยากนักที่จะปรากฏในหน้าหล่อใส...
“พี่เขื่อน !” เสียงแหลมปรี๊ด.....ของหวายเรียกพี่ชายของตน
“อะไร”
“ก็หวายว่าเราคงเตรียมจองโลงศพได้เลยค่ะ! เพราะตอนนี้คุณแม่กำลังฟ้องพ่อว่ายัยบ้านั่นทำอะไรพวกเรา งานนี้คงได้จัดงานมงคล อุ๊ย! งานศพของใครบางคนแน่ต่ะ!”
“เขาไม่กล้าทำอะไรลูกสาวคนเดียวหรอก จะทำก็พวกเราเนี่ยแหละ” เขื่อนเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเดินไป แท้จริงหวายไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของศักดิ์สิทธิ์ แต่เป็นลูกติดของสามีคนเก่าของอรชาเท่านั้นเอง
“นี่พี่เถียงฉันเหรอ!!?”
“เอาสิ ยังไงๆ พี่ก็ไม่ใช่พี่แท้ๆ ของเธออยู่แล้วนี่” เขายักไหล่เบาๆ ก่อนจะเดินออกไปไกลกว่าเดิม เขาพูดความจริงทุกอย่าง แท้จริงเขาก็แค่ลูกเก็บมาเลี้ยง.. เก็บมาเพื่อหาประโยชน์ เขาทำงานหนักทุกอย่างเพื่อสองแม่ลูกนั่น เขาทำเพียงเพราะพวกหล่อนมีบุญคุณในการเลี้ยงดูเท่านั้นเอง...
“ดี! หวายจะเก็บแรงไว้หัวเราะใส่ยัยเฟย์ดีกว่า หึๆๆ” ไม่ทันขาดคำ หวายก็เดินดุ่มๆ ไปกระชากแขนเรียวของเฟย์ เข้าบ้านโดนมีสายตาของเขื่อนมองดูอย่างไกลๆ
“บ้าชะมัด!” เขาสบถออกมา อะไรกันนะ? ความยอมคนไม่มีใครเกินของเฟย์นี่มันมีมาเสมอเลย ทั้งๆ ที่เขาสอนอยู่ทางอ้อมเสมอๆ ว่าโลกนี้ไม่มีที่ว่างของคนอ่อนแอ! แต่เธอยังจะทำตัวให้ถูกรังแกเสมอ!
 
“นั่งลง...” เสียงเรียบๆ ของพ่อเฟย์ (ศักดิ์สิทธ์ = นางสมมุติ) เอ่ยขึ้น
“ค่ะ” หวายรีบชิงโซฟามาเป็นที่นั้งแล้วจิกที่ไหล่เฟย์เป็นสัญญาณว่า ‘นั่งพื้นสิ’
“ได้ทำอย่างที่เขาพูดรึเปล่า” อ๋อ...คงเป็นเรื่องที่เธอผลักอรชาสินะ
“พ่อจะไปถามมันทำไมคะ!!?”
“อย่าเรียกฉันว่าพ่อ ฉัน-ไม่-ใช่-พ่อ-เธอ!” เขาเอ่ยเรียบๆ ก่อนจะเดินมาอยู่ตรงหน้าเฟย์
“จริงค่ะ...”
“งั้นสินะ..” เขาครางเบาๆ ความจริงเขาจะปกป้อง ลูกสาวคนเดียว ของตัวเองด้วยซ้ำ แต่เธอมายอมรับซะเอง ต่อไปคงเป็นบทลงโทษ
“ฮะ....ฮึก....พ่อคะ...หนูจะไม่ทำอีกแล้ว ฮืออถ้าเขาไม่มาว่าแม่ของเราก่อนหนูคงไม่ทำ ฮือออออ ขอโทษค่ะ...ขอโทษ..ขอโทษ...”
คนเป็นพ่อมองลูกด้วยหางตาทั้งที่ใจจริงเขาจะโผลกอดลูกไปแล้ว แต่คงทำได้เพียงเงื้อมือกลางอากาศ เขาไม่ได้ว่าอะไรมากได้แต่เดินขึ้นบันไดไป...
“หน็อย! ฟ้องเหรอ!!” หวายเงื้อมือมาหมายจะตบคนตรงหน้า แต่ต้องหยุดด้วยคำพูดของเขื่อน
“ถ้าทำอะไรคนของฉันอีกที อย่าหวังว่าจะมีชีวิตต่อไป”
“แม่คะ! ดูพี่เขื่อนสิ!”
“...ฮึก ปล่อยเขาเถอะหวาย”
อรชาน้ำตาคลอ เธอรู้ดีว่าศักดิ์สิทธิ์ไม่เคยลืมความรักที่มีต่อพี่สาวแท้ๆ ของตนได้เลย ยิ่งมองหน้าหวานของเฟย์เท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บปวดใจมากเท่านั้น เพราะได้แต่นึกถึงหน้าของพี่สาวตนที่มีความสุขกับชายที่ตนรักมาเกือบสิบปี มันเป็นความปวดที่ใครหลายคนไม่เข้าใจ และเมื่อความรักมันกลายเป็นความแค้น เธอเลยตัดสินใจปลดชีวิตพี่สาวตนเอง แน่นอนว่าไม่มีใครรู้เรื่องนั้นเด็ดขาด แม้แต่หวาย
แต่แปลก....จู่ๆ ศักดิสิทธิ์ก็ขอแต่งงานหลังจากจัดงานศพ แต่แต่งก็เหมือนไม่แต่ง เพราะเขาไม่มีท่าทีจะสนใจใยดีกับเธอและลูกเลยสักนิด แล้วใครกันที่สำคัญจนศักดิ์สิทธิ์ไม่กล้าขัด?
...................
“ลุก!!” เขื่อนเรียกเฟย์ที่มีหยาดน้ำตาร่วงเต็มไปหมด...
“ฮึก...? คุณภัทรดนัย...” ร่างเล็กสะอื้นเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งเงียบๆ อีกมุมนึงคนเดียวแต่ไม่ทันไรเขื่อนก็เอามือกระชากไปบดขยี้ริมฝีปากรุนแรง
“อื้อ! ฮึก… อื้อ!”
“เมื่อไหร่ที่เธออ่อนแอ ฉันจะจูบเธอ ยิ่งเธอยอมคนพวกนั้นมากเท่าไหร่ ฉันก็จะร้าย จะเลวกับเธอมากเท่านั้น เข้าใจมั้ยเฟย์!” เขาผลักคนตัวเล็กลงไปกับพื้น ตอนนี้เขาฟุ้งซ่านมากๆ ทำไมทำไมทำไม ทำไมเขาต้องหงุดหงิดทุกทีที่ใครมารังแกของเล่นของเขาด้วยทำไมกัน?