LoVe Or LeAvE ถ้าฉันร้าย แล้วเธอจะรักมั้ย

“เฟย์...เฟย์มองหน้าฉันไว้นะ อย่าหลับตานะเฟย์” น้ำอุ่นใสหยดแหมะบนใบหน้าหวาน เฟย์ยกแขนขึ้นลูบใบหน้าคมอย่างแผ่วเบา

 “อย่าร้องสิ อึก...อะ..เฟย์...มะ...ได้เป็นอะไรสักหน่อย...แฮ่ก...”

 “ฉันไม่ปล่อยให้เธอเป็นอะไรไปหรอก”

 “อือ...เฟย์ชื่อ อ่ะ...อึก...” ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนที่มือเรียวจะตกลงกระทบพื้นพร้อมกับสติที่ดับวูบไปของเฟย์...

 “ถ้าเฟย์ป็นอะไรไป ฉันจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย ..อย่าเป็นไรนะ”

 “ที่นี่ที่ไหนน่ะ...?” เฟย์ถามเบาๆ เมื่อมองไปทางไหนก็พบเพียงสีดำ แต่สักพักแสงสว่างบางอย่างก็ลอยตัวเข้ามาใกล้ๆ ร่างเล็กก่อนที่แสงรอบตัวของสิ่งนั้นจะหายไป เหลือเพียงแต่ร่างโปร่งแสงของ...

 “แม่!” เฟย์ร้องขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าของมารดา คนตัวเล็กโผเข้ากอดด้วยความคิดถึง

 “ตอนแม่ไม่อยู่ดื้อหรือเปล่า หื้ม?”

 “ฮึก...เฟย์คิดถึงแม่ ฮึก ฮือๆๆ”

 “แม่ก็คิดถึงเฟย์นะ”

 “ฮึก ฮือออ เฟย์จะอยู่กับแม่!”

 “ไม่ได้...” เธอว่าอย่างอ่อนโยน “เฟย์จำเอาไว้นะ ตามหาคนที่ชื่อ ฟาง ธนันต์ธรญ์...ตามหาเขาแล้วบอกว่าเฟย์คือลูกของแม่ จำชื่อเขาดีๆ นะลูก เขาจะเป็นคนทีเปลี่ยนชะตาชีวิตของลูก...”

 “แม่ ฮึก ฮือออ แม่รู้มั้ยว่าเฟย์คิดถึงแม่แค่ไหน ฮึก”

 “จำชื่อของเขาไว้นะฟาง...เขาชื่อฟาง ธนันต์ธรญ์...”

 “...ฟาง...ธนันต์ธรณ์” ร่างเล็กครางเสียงแผ่วก่อนจะมองร่างโปร่งแสงที่กำลังจางหายไปของมารดา

 “แม่! ฮึก...แม่เป็นอะไร แม่จะไปไหน เฟย์จะอยู่กับแม่!”

“เฟย์ต้องอยู่กับพ่อนะ ต้องอยู่ดูแลพ่อไปนานๆ”

 “ไม่นะ! เฟย์จะอยู่กับแม่ ฮึก อย่าปล่อยมือจากเฟย์ แม่...ฮึก”

 “แม่รักลูกนะเฟย์...”

 “แม่...ม่ายยยยยย!!”

                         .                        . 

เฮือกกกกกกกกก!!!!

ร่างเล็กสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ โธ่แค่ฝัน... แล้วก็ต้องประหลาดใจไปมากกว่านั้นเพราะมือของเขามีใบหน้าของใครบางคนนอนฟุบทับเอาไว้ รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้าอย่างห้ามไม่ได้ มือเรียวเอื้อไปลูบเรือนผมสีดำอย่างแผ่วเบา

 “เขื่อน...”

 “...”

 “ฉันรักพี่เขื่อนนะ”

คำสารภาพสั้นๆ ของเฟย์ไม่อาจกระทบเข้าไปในโสตประสาทของคนที่หลับสนิทเลยสักนิด แต่กลับไปเข้าหูของอีกหนึ่งหญิงที่แอบฟังอยู่ข้างนอก...

 “แกรักลูกชายของฉันเองอย่างนั้นเหรอ ฮึ! งั้นฉันจะทำให้แกกระอักเลือดตายเพราะผู้ชายที่แกรักเอง!”

เวลาต่อมา

 “อีกคำนะครับ” เขื่อนว่าเสียงอ่อนแล้วตักข้าวต้มหมูขึ้นมาจ่อที่ริมฝีปากเรียว

 “คำสุดท้ายแล้วนะ อิ่ม”

 “คร้าบบบบ! อ้ำเร็วๆ” คนตัวสูงฉีกยิ้มแล้วป้อนข้าวต้มช้อนสุดท้ายให้

 “อ้ามมมม!” เฟย์อ้าปากรับข้าวต้มจากร่างสูง ก่อนจะทิ้งตัวลงแล้วตบหน้าท้องแบนราบเบาๆ

“อิ่มชะมัดเลย ถ้าเฟย์อ้วนทำไงเนี้ย?”

 “อ้วนไม่อ้วนก็รัก” เขาแล้วแล้วจิ้มปลายจมูกแหลมเบาๆ เฟย์หน้าแดงซ่าน เพราะสองสามวันที่เขาพักอยู่ในโรงพยาบาล เขื่อนทั้งอ่อนโยนและบอกรักเขาแทบทุกเวลา (กลายเป็นคู่รักติ๊งต๊องเมื่อไหร่กัน -_-?)

 “จะรีบนอนไปไหนยัยเตี้ย” เขื่อนว่า แล้วดึงคอเสื้อที่กำลังจะล้มลงนอนบนเตียงพยาบาลเอาไว้

 “กินข้าวเสร็จก็ต้องพักผ่อนดิ” คนตัวเล็กแสร้งทำเป็นไม่รู้ แล้วล้มตัวลงนอน

 “กินยา!”

 “ม่ายยยยยย!”

 “หรือจะให้ป้อนแบบวันอื่นๆ ?”

 “...”

 “จะกินดีๆมั้ย?”

 “ไม่!” ร่างเล็กปฏิเสธเสียงแข็งก่อนจะยืดตัวขึ้นไปกระซิบเสียงหวาน

 “...ป้อนแบบนั้นมาตั้งหลายวันแล้ว จะป้อนวันนี้อีกสักวันจะเป็นไรไป...ว่ามั้ย”

ร่างเล็กสบตาเขื่อน คำพูดของเฟย์ทำเอาเขื่อนยิ้มกริ่ม เขาเชยคางมนขึ้นก่อนจะคาบเม็ดยาด้วยริมฝีปาก แล้วประกบริมฝีปากเรียวเบาๆ ลิ้นร้อนค่อยๆ ป้อนเม็ดยาไปที่โพลงปากของอีกฝ่าย ก่อนจะผละออกแล้วยื่นแก้วน้ำให้

 “เดี๋ยวนี้อ้อนเก่งนะเรา”

 “อึกๆๆ เปล่าอ้อนสักหน่อย หรือไม่ชอบ วันหลังจะได้ไม่ทำ เชอะ!” เฟย์ว่าพลางดื่มน้ำ

 “ก็ไม่ได้พูดสักหน่อยว่าไม่ชอบ” ร่างสูงว่าแล้วขยี้เรือนผมสั้นเบาๆ “แต่ห้ามไปทำกับคนอื่น เข้าใจมั้ย!”

 “ไม่รู้! ดูก่อน แบร่!”

 “ถ้าไม่ติดว่าป่วยอยู่มีเคลียร์แน่” เขาว่ายิ้มๆ ก่อนจะจรดปลายจมูกลงบนแก้มนุ่มอย่างรวดเร็ว คำพูดของเขื่อนทำให้ร่างเล็กนึกขอบคุณมือปืนที่มาทำให้เขาได้พักผ่อนเสียบ้าง

 “แล้วไม่ไปทำงานเหรอ”

 “ไม่มีทางทิ้งเธอไว้คนเดียวหรอก อีกอย่าง ช่วงนี้ยุ่งๆ กับการติดตามตัวของมือปืนที่ยิงเธออยู่ด้วย” เขาว่าเครียดๆ เฟย์ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะนึกถึงเรื่องที่เกือบลืมไป

 “ถ้าเฟย์ขออะไรสักอย่าง เขื่อนจะทำให้เฟย์มั้ย?”

 “ฉันทำได้ทุกอย่างเพื่อเฟย์” เขาตอบโดยไม่ลังเล

 “ฉันอยากให้พี่ตามหาคนที่ชื่อ...”

ฟางนึกไปถึงฝันเมื่อสองวันก่อน “ชื่อ ฟาง...ฟาง ธนันต์ธรญ์!”