เพื่อนกัน..ฉันรักเธอ

เอี๊ยด..!

ขวับ!(-- ) ขวับ! ( --)

โอเค อีตาโมะไม่อยู่ ทางสะดวก

“แหม! อาบน้ำนานจังคุณเธอ”

O_o เฮือก!

“กรี๊ดดดดดดด!!!”

ฉันรีบเอามือปิดส่วนต่างๆไว้ แต่ฉันนุ่งผ้าขนหนูออกมานะอย่าคิดไปไกล แต่มือมันปิดเองอัตโนมัติง่ะ T.T

“ไม่ต้องปิดก้อได้ไม่มีใครเขาอยากมองหรอกน่า”

“นายออกไปเลยนะ ฉันจะแต่งตัว!”

ฉันรีบดันเขาออกจากห้องทันที แต่นายนี่ไม่ขยับซักนิดเดียว T^T

ฉันไม่อยากออกแรงมาก เดี๋ยวผ้าขนหนูหลุดจะซวย

“เธอจะดันอะไรนักหนาเนี่ย!” ขวับ! นายโมะหันมาโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว

กรีดร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!! ฉันจะล้มหัวฟาดพื้นแน่ถ้าหากฉันไม่หาที่ยึด >.<

แต่ในขณะนี้ไม่มีอะไรให้ยึดเลย นายโมะ ฉันรู้ว่านายแมนพอ ช่วยฉันหน่อย

แต่...เปล่าเลย อย่างว่าเขาไม่ใช่พระเอกในนิยายนินา เขาเลยยืนมอง ตาบ้า~ T^T

ตุ๊บ!!! ฉันนั่งจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้น แต่เอ๊ะ ทำไมมันเย็นๆ แปลกๆ

O_O!!!!! << นายโมะทำไมทำหน้าแบบนี้ -_ -?

(_ _)!!!!! ง่ะ ผ้า..ผ้าขนหนูฉ๊านนนนนนนนนนนนนนน

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

ปัง!!! นายโมะ รีบกระโดดออกจากห้องไปทันที TT แม่จ๋า~ T.T

 ------------------------------------------------------------------------------

ฉันไม่อยากลงไปเลยอ่ะ หากนายนั่น ยังไม่กลับฉันจะทำไงดี แงๆๆๆๆ อายง่า~

ฉันมายืนด้อมๆ มองๆที่บันได ราวกับขโมยกระจอกงอกง่อยอย่างงั้น TT

“แม่ เพื่อนแก้วไปยัง” ฉันตะโกนถามแม่เพื่อความแน่ใจ

“เพื่อนที่ไหนลูก แม่ไม่เห็นเลยนะ” ง่ะ..แล้วนายนั่นกลับไปทางไหนเนี่ย แต่ก้อเหอะ

ฉันเดินลงไปข้างล่างด้วยความสบายใจ แต่ก้อต้องชะงักค้างเลย

“แม่!!!!!! ไหนแม่บอกว่าเพื่อนแก้วกลับไปแล้วไง!!!”

“แม่ไม่ได้บอกว่ากลับไปแล้วนะ แม่แค่บอกว่าไม่เห็นต่างหาก”

แม่ฉันยื่นหน้าออกมาจากห้องครัว ในมือถือตะหลิว อีกข้างถือกระทะตามฉบับแม่ในนิยาย -^-

“แล้วนี่อะไร อย่าบอกนะว่า แม่มองนายนี่เป็นธาตุอากาศน่ะ”

ฉันชี้ที่หน้านายโมะ “แม่จะไม่เห็นได้ไง ก้อนายนี่เพิ่งเดินออกมาจากครัวนิ”

“เอ้า! ก้อลูกถามหาเพื่อนไม่ใช่หรอ แต่นี่แฟนลูกไม่ใช่หรือไง”

=0= แฟน? แฟน? แฟน?

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!”

 ------------------------------------------------------------------------------------------

หลังจากที่หนีลูกเตะพิฆาตของแม่มาได้ ฉันก้อเดินไปเรื่อยเปื่อย กะจะไปหายัยฟางนี่แหละ

อ้อ เดี๋ยวจะข้ามตอนไป

หลังจากที่ฉันยืนเคลียกะนายโมะ จนฉันหัวเสีย ฉันเลยไล่เขาตะเพิดเลย

แต่นายโมะไม่ยอมไปดีๆน่ะซิ -*- ฉันเลยหยิบของทุกอย่างที่ขวางหน้ามาปาใส่นายโมะให้หมดเลย

ไม่ว่าจะหมอนจะผ้า จะของเล็กๆน้อยๆ นายโมะก้อไม่ไป รับของที่ปาไปมั่ง หลบมั่ง

จนฉันเดือดเลยหล่ะ ฉันหันขวับไปหยิบแจกันที่วางอยู่บนตู้โชว์ ทำท่าจะปาใส่นายโมะ

แต่นายโมะกลับไม่มีท่าทีว่าจะกลัวเลย ฉันเลยปาใส่นายโมะแบบจังๆ

แต่...นายโมะดวงดีจัดมั้ง T^T นายโมะปัดแจกันที่ฉันปาใส่

แม่ฉันเดินออกมาพอดี แต่ยังไม่ละกระทะในมือ เดินออกมาพร้อมกับไข่เจียวที่ไกล้ๆจะสุก

‘เกิดอะไรขึ้นกันลูกเสียงดั...ว๊ายยยยยย!!’  

แม่ฉันเอากระทะบังหน้า ไข่เลยลอยไปโปะหน้านายโมะเต็มๆ ฉันแอบสะใจนิดๆเลยนะ ฮ่าๆ

แล้วคิดดู ไข่ร้อนๆ หากไปโปะลงบนหน้าคนเจ้าสำอางอย่างนายโมะ จะเกิดอะไรขึ้น

‘0_0 อ้ากกกกกกกกก ร้อนๆๆๆๆ ’ แล้วนายดมะก้อวิ่งเตลิดเปิดเปิงไปนอกบ้านเลยมั้ง ฮ่ะๆ

ฉันหัวเราะคนเดียว โดยไม่ทันสังเกตหน้าแม่ พอเหลือบไปมองเท่านั้นแหละ

ไฟแทบจะไหม้บ้าน

‘ยัยแก้วววววววววววววว ยัยลูกเฮงซวย!!!’ T^T ฉันเลยต้องหลบออกมาโดยไม่ทันได้กินข้าวช้าวเลยนะ

 ---------------------------------------------------------------------------------

~Baby baby baby boy baby baby baby boy~

 =.= สงสัยกันม่ะคุณผู้อ่านว่านี่คือเสียงอะไร คำตอบคือ เสียงกริ่งบ้านยัยฟาง - -“

“มาแล้วๆๆๆ อ้าว ยัยแก้วมาทำไรแต่เช้าเนี่ย” ยัยฟางเดินมาเปิดประตูรั้วให้

“ขี้เกียจเล่าว่ะ เรื่องมันยาวง่ะ เออ วันนี้กินข้าวด้วยนะ หิวว่ะ ไม่ได้กินข้าวมาเนี่ย”

“-0-”

“อะไร! เออน่า นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนี่นาที่มากินบ้านแก”

“ก้อมันไม่ใช่ครั้งแรกน่ะซิ แกมากินบ่อยมากกกกกก - -* มาอยู่นี่เลยมั้ย”

“ก้ออยากอยู่อ่ะนะ แต่แม่จะว่าไงบ้างไม่รู้ดิ”

“- -* เออ เข้ามาๆ แม่ฉันทำกับข้าวอยู่น่ะ เดี๋ยวฉันขึ้นไปอาบน้ำก่อน”

“อืมๆๆ เออ ฟาง แกเมื่อไหร่จะเปลี่ยนเสียงออดบ้านแกวะ มากดทีไร อายแทนเลย”

ยัยฟางหยุดชะงัก แล้วหันกลับมามองนิดนึง

“ก้อคนอย่างฉันมันไม่ชอบอะไรซ้ำใครนิยะ ไปล่ะ”

=0= ไม่เรียกว่าซ้ำใครหรอก เขาเรียกว่าแปลกไปเลยต่างหาก

 -------------------------------------------------------------------------------

ตอนนี้ ณ บัดนี้ ลองทายซิว่า ฉันกับฟางอยู่ไหน T^T..อยู่ร้านขายชุดชั้นในน่ะซิ

มันช่างหน้าอายนะ ไม่รู้ซิ มันรู้สึกยังไงไม่รู้ซิ เหมือนมีลางสังหรณ์แปลกๆ

“แก้ว แกมากับฉันทีไร แกไม่เคยเลือกซื้ออะไรเลยนะ เห็นเดินตามฉันต้อยๆๆอย่างเดียวเลย ”

“ก้อคนมันไม่ชอบช้อปนี่หว่า แกก้อรู้ยังจะลากฉันมาอีก -3-”

“ก้อฉันไม่มีเพื่อนนี่หว่า ก้อเลยต้องลากแกมา..O_o นั่นป๊อปนี่นา”

(o_o ) ฉันหันไปตามที่ยัยฟางชี้

“เฮือก!!” ไอ้ป๊อปมันไม่ได้มาคนเดียวนี่หว่า นายโมะก้อมาด้วย!?!?

“ตายแล้ว เอาไงดีวะ” ฉันบ่นกะตัวเองเบาๆ

“แกว่าไรนะ แก้ว? เฮ้ พี่ซีก้อมาด้วยนิ ^O^”

“-_-+++” ฉิ้งๆๆๆ แววตาแวววับที่ฉันหันไปมองยัยฟาง ยัยฟางเหมือนจะรับรู้

“เอ่อ แฮะๆ ไม่มีอะไรก้อแค่พูดตามที่เห็นน่ะ “^0^”

“ก้อไม่ได้ว่าไรนิ แกร้อนตัวไปป่ะ???”

“เอ่อ..ป่าวนิ แกก้ออะไรนักหนา เดี๋ยวฉันเรียกนายป๊อปมาล่ะกันนะ” ยัยฟางเลี่ยงที่จะสบตาฉัน

O_O เฮ้ย! จะเรียกไม่ได้นะ

“ป๊อป!..โมะ!..พี่..อุ๊บบ! 0x0”

ฉันเอามือปิดปากยัยฟาง

แล้วก้อลากมาหลังราวเสื้อผ้า  มิดพอที่จะปิดสายตาไอ้พวกผู้ชายนั่นหล่ะนะ

“เฮ้ย แกจะปิดปากฉันทำไมเนี่ย ” ยัยฟางบ่นฉันทันทีที่ฉันปล่อย

“หวังดีแค่นั้นล่ะ”

“หวังดี? หวังดีอะไรของแก”

“แกจะเรียกผู้ชายมายืนคุยในร้านชุดชั้นในที่มีทีแต่ผู้หญิงเนี่ยนะ แล้วไหนจะเสื้อในที่คามือแกอยู่อีกล่ะ”

ยัยฟางก้มดูเสื้อในที่อยู่ในมือ แล้วก้อบอก แฮะๆ - -;

เฮ้อ เพื่อนฉันนี่มันจริงๆเลย

 

ด้านหนุ่มๆ

“ป๊อป!..โมะ!..พี่...”

ป๊อปหยุดเดินและเพ่งหูฟังตามเสียงที่ตนได้ยินทันที

“เฮ้ย โมะ แกได้ยินเสียงใครเรียกพวกเราป่าววะ” ป๊อป..ถามโทโมะทันทีที่มั่นใจว่ามีคนเรียกแน่นอน

“อืม ก้อได้ยินอ่ะนะ เหมือนจะเป็นเสียงยัยฟางนะ ถ้าหูฉันไม่ฝาด”

โทโมะออกความคิดเห็นตามที่ตนเองได้รับรู้

“แต่ฉันได้ยินมาจากร้านนั้นว่ะ ( -_-)---๘” โทโมะชี้ไปที่ร้าน...

“-0-; แกจะบ้ารึไงวะ ไอ้โมะ” ป๊อปต้องอุทานทันทีที่เห็นร้านที่โทโมะชี้ มันคือร้าน..ขายของผู้ชาย

“ก้อฉันได้ยินนี่หว่า” โทโมะเถียงแบบไม่ยอม

“ฟางจะไปทำอะไรที่นั่นหล่ะฮะ!”

“เออ..นั่นซินะ” โทโมะเกาหัวแกรกๆ

“แต่ฉันได้ยินมาจากร้านนั้นนะ” ซี..ออกความเห็นทันที

“อืม ใช่ ผมก้อได้ยินแว่วๆมาทางนั้นเหมือนกัน”

“0_+ ได้ยินแล้วทำไม แกจะเข้าไปรึไง ไอ้ป๊อป” โทโมะถามขึ้นทีเล่นทีจริง

“ถ้าฟางเรียกฉันจะเข้าไปแน่ ป่ะ เข้าไปกันเหอะ”

ทันทีที่ป๊อปชวน โทโมะก้อแหงนหน้ามองป้ายชื่อร้านเพื่อความมั่นใจ แต่จะดูกี่ทีกี่ทีก้อชื่อเดิมๆว่า

‘ร้านชุดชั้นใน befer’

“O_O เอ่อ ป๊อป เดี๋ยวพี่มานะ พี่นึกขึ้นได้ว่า พี่นัดน้องเจนไว้”

ซีเอ่ยปากบอกป๊อปทันที

“อ้าววว ที่ไหนล่ะ” ป๊อป ถามคนตรงหน้าที่รุกรี้รุกรนจะไปซะให้ได้

“ในห้องน้ำชายว่ะ ไปล่ะ” เฟี้ยววววว!!!~ ซีไม่รอให้ป๊อป ทักท้วง เขาเปิดตีนหมาโกยแนบไปทันที

‘เจน..ผู้หญิงที่ไหนเขาจะเข้าห้องน้ำชาย เหอะ!’ โทโมะคิดอยู่ในใจอย่างเอือมๆ

 แทนที่ป๊อปจะเอ๊ะใจบ้าง แต่ไม่เลย โทโมะก้อไม่ได้เอ่ยอะไร

 “ป่ะ ไอ้โมะ เราเข้าไปกัน” ป๊อป ไม่รอให้โทโมะคัดค้าน กลับลากเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็ว

“0_0 ไม่นะ แกจะไปแกก้อไปคนเดียวเซ่!!!~” โทโมะไม่ยอมขยับตามแรง

“เออน่า มาเหอะ” ป๊อป ไม่ยอมแพ้ แต่กลับเพิ่มแรงดึงโทโมะอีกเท่านึง

มีหรือโทโมะจะค้านได้ เขากลับโดนลากเข้าร้านอย่างไม่เต็ม

ขวับ!ขวับ! (-(-(-(O_o)-)-)-)  คนทั้งร้าน(ผู้หญิง)หันมามองโทโมะกับป๊อปเป็นตาเดียว

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!~” โทโมะตะโกนออกมาอย่างเหลืออด

 ----------------------------------------------------------------------------

Writer talk’s

คิดถึงกันบ้างมั้ยเนี่ย ขอโทษทีที่ไม่ค่อยได้อัพ

ช่วงนี้จะเปิดเทอมแล้ว ก้ออาจจะอัพช้าหน่อยนะ เพราะเราอยู่หอ จ-ศ

กลับบ้าน เสาร์-อาทิตย์ แต่บางอาทิตย์ก้อไม่ได้กกลับนะ

ก้อลุ้นละกันว่าโทโมะจะว่าไงต่อไป

อิอิ จะมีเซอไพรส์มาเรื่อยๆล่ะ

ก้อ Enjoy Reading รัก Reader ทุกคนนะ จ๊วฟ ^3^