เพื่อนกัน..ฉันรักเธอ

เอี๊ยด! เอี๊ยด! เอี๊ยด!
5 นาทีผ่านไป
เอี๊ยด! เอี๊ยด! โครม!
T^T แม่จ๋า ช่วยแก้วด้วย เจ็บอ่ะ
หลายคนคงสงสัยว่าเสียงอะไรว่ะ ไม่อยากจะบอกว่า มันคือเสียงที่ฉันพลิกไปพลิกมา
เนื่องด้วยเตียงที่มันไม่ต่างอะไรจากซากวัตถุโบราณชิ้นหนึ่ง พอพลิกทีก้อจะพังแหล่มิพังแหล่
แล้วไอ้เสียงที่ไม่พึงประสงค์และไม่อยากให้เกิดขึ้นก้อคือเสียงโครมนั่นเอง ก้อ..ฉันตกเตียงง่ะ
เจ็บชะมัดเลย T T'
ก้อฉันนอนคิดตั้งนานเรื่องที่เกิดขึ้นกับนายโกโบะนี่นา
'พลั่ก!' เสียงกำปันอันหนักแน่นผสมด้วยน้ำหนักไม่น้อย กระทบลงบนใบหน้าของ'ฟิล์ม'จนต้องหันไปตามแรง
'แกต่อยฉันทำไมฟะ ไอ้เพื่อนเวร' สีหน้าของฟิล์มบ่งบอกได้ชัดว่า เขางงกับเหตุการณ์ตรงหน้าขนาดไหน
'แกไปทำอะไรหวายมา' โทโมะพยายามสะกดอารมณ์ที่เดือดพล่านให้อยุ่ภายใต้เหตุผลให้มากที่สุด
ก่อนที่เรื่องจะบานปลายไปมาก เพราะอารมณ์ของเขา
'?' นายฟิล์มยังคงเงียบเพราะเขายังงงๆกับคำถามที่คนตรงหน้าถามขึ้นหลังจากที่ปล่อยหมัดมาให้หนึ่งหมัด
'นายไปทำอะไรหวายในผับเมื่อคืนนี้!!!' โทโมะตะคอก ไม่แสดงสีหน้า แต่แววตาเขากลับลุกพราว
ราวกับจะเผาผลาญคนตรงหน้าที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตก เพราะไม่เข้าใจที่โทโมะถามเลยสักนิด
'ฉันถามว่านายไปทำอะไรหวาย ใน-ห้อง-น้ำ!! เมื่อคืนนี้ หา ไอ้เพื่อนเวร'
โทโมะเงื้อมือ ทำท่าจะปล่อยหมัดไปอีกสักรอบ แต่ต้องชะงักเอาไว้เพราะ..
'พี่โมะ อย่าค่ะ' หวายวิ่งแจ้นเข้ามาในบ้าน และมาจับแขนโทโมะไว้ ก่อนที่เขาจะพลุกพล่านไปมากกว่านี้
'หวาย.. หวายจะห้ามพี่ทำไม อย่าคิดว่าพี่ไม่รุ้นะว่าเมื่อคืน ไอ้เวรนี่ มันทำอะไรหวายบ้าง'
โทโมะหันไปค้อนคนที่โดนปกป้องตรงหน้า
'เอ่อ พี่ฟิล์มเขาไม่ได้ทำอะไรหวายจริงๆค่ะ หวายไม่ได้เป็นอะไรเลยนะคะ' หวายพูดด้วยน้ำเสียงไม่มั่นคงสักนิด
'หวายยย!!!' โทโมะแสดงสีหน้าออกมาชัดว่าเอือมระอากับผู้หญิงที่เขารักที่สุดตรงหน้านี้มากแค่ไหน
'ถ้าหวายยืนยัน พี่ก้อไม่มีอะไรจะพูดล่ะนะ' โทโมะพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เย็นชาราวกับคน..ไร้ความรุ้สึก
ตอนนี้เขาไม่รุ้ว่าจะเจ็บปวดไปทำไม เขาจะรักคนตรงหน้าไปได้นานแค่ไหน
โทโมะทำท่าจะเดินหันหลังกลับ แต่ไม่วายจะหันกลับมาแบอกกับสองคนที่ยืนอยุ่ข้างหลังว่า
'อ่ะ เอาไป เผื่อทุกอย่างจะกระจ่างชัดขึ้น' โทโมะพูดเสร็จก้อโยนมือถือเครื่องบางไปให้หวาย
หวายรับมาอย่างตกใจ และเปิดดูว่าโทโมะนำอะไรมาให้เธอดู
เมื่อดูเสร็จเธอก้อต้องช็อคอย่างสุดขีด เพราะในภาพเป็นภาพที่คนสองคนกำลังนัวเนียกันหน้าห้องน้ำหยฺงในผับ
และมันก้อกระจ่างชัดแล้วว่า ฟิล์มไม่ได้ขืนใจหวายเลยสักนิดเดียว
'หวาย พี่ว่า..เราเลิกกันเถอะนะ' โทโมะไม่รอคำตอบ และหันหลังเดินออกจากบ้านไปอย่างไร้จุดหมาย
เขาไม่เคยคิดว่า คนที่เขารักที่สุด ไว้ใจที่สุด และเทิดทูนที่สุด จะหักหลังกันได้ลงคอ
เขาพอจะรุ้กิตติศัพท์ของหวายมามากพอสมควร แต่เขาคิดว่าหลังจากที่คบกัน หวายคงจะเปลี่ยนบ้าง
แต่..ไม่เลย หวายยังคงเหมือนเดิม ไม่มีเปลี่ยนแปลงสักนิด
เขาเคยรุ้หมด หวายทำอะไรกับใครที่ไหน แต่แค่เขาไม่พูด..ก้อเท่านั้นเอง
เขารุ้ว่าป๊อปปี้รักเขามากแค่ไหน พยายามนำเรื่องนุ้นเรื่องนี้ที่เกี่ยวกับหวายมารายงานตลอด
แต่ไม่เป็นผลเพราะ โทโมะรักหวายมาก และเคยวางแผนไว้ว่า ถ้าได้เลื่อนขั้นจากตำแหน่งเดิม
(ในบริษัทพ่อ)เมื่อไหร่ โทโมะจะไปขอหวายแต่งงาน
แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างที่เขาวาดไว้ มันจะพังไม่เป็นท่า แต่มันเกือบจะกลายเป็นความจริงแล้ว
เพราะวันนี้ เขาได้เลื่อนขั้นมาเป็นเจ้าของบริษัทแทนพ่อแล้ว เขากะจะมาคุยกับหวายเรื่องงานแต่ง
แต่ป๊อปปี้ นำโทรศัพท์มากระแทกที่โต๊ะทำงานของโทโมะด้วยอารมณ์ฉุนอย่างแรง
'ป๊อปปี้เคยบอกพี่แล้วใช่ไหมว่า ยัยหวายน่ะ เจ้าชู้จะตายไป ทำไมป๊อปปี้จะไม่รุ้จัก'
'พี่รุ้ และพี่รุ้ดี แต่ถ้าพี่แต่งงานกะหวาย หวายอาจจะเลิกนิสัยพวกนี้ทั้งหมด..ก้อได้มั้ง'
คำว่า 'มั้ง' โทโมะพูดเบาจนแทบไม่ได้ยิน
'ยังไงป๊อปปี้ก้อไม่ยอม พี่ดูนี่ซะและพี่จะเปลี่ยนใจ' ยัยป๊อปปี้จับโทรศัพท์แล้วโยนมาที่ตักผม
ผมนั่งอมยิ้มกับท่าทีที่จริงจังของน้องสาวผม แต่ผมแทบจะหุบยิ้มไม่ทัน เมื่อเห็นสิ่งที่น้องสาวผมนำวาให้ดู
ผมเหลือบตาขึ้นไปมองหน้าป๊อปปี้แวบหนึ่ง
'พี่เข้าใจแล้วใช่มะ ถึงยังไงป๊อปปี้อยากให้พี่คบกับพี่แก้วมากกว่านะ' เอาอีกแล้ว ยัยแก้วทั้งปี!
'แต่แก้วเขามี..'
'ใช่มีแล้วทำไม ใช่ว่าจะเลิกไม่ได้ เชื่อดิ ถ้าพี่แก้วเห็นคลิปนี้แล้ว พี่เขาอาจจะต้องคุยกะพี่ฟิล์มอีกยาววววว'
ผมลุกพรวดแล้วเดินออกมาจากห้องทำงานทันที ไม่แล้ว ใช่ ผมไม่ทนอีกต่อไป ต้องเคลียให้รุ้เรื่อง
วันนี้.. และตอนนี้ด้วย!!
------------------------------------------------------------
ที่บ้าน ศิริมงคลสกุล
'เพี๊ยะ!' เสียงฝ่ามืออันบอบบางกระทบลงบนใบหน้าเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แต่คนโดนกระทำมิได้มีท่าทีขัดขืนแต่อย่างใด
กลับยินยอมให้เธอตบซะจนหน้าแดง แต่เธอก้อยังไม่หยุด เธอใส่อารมณ์ความแค้นและ..ความรัก
ลงไปบนฝ่ามืออันขาวเพลียวของเธอ
'ทำไม..นายทำกับฉันอย่างนี้'
'...'
'ฉันรักนายแต่นายหักหลังฉัน?'
'...'
'ฉันเกลียดนาย!!'
'...' คนตรงหน้าที่เอาแต่ก้มงุดๆ แต่เมื่อได้ยินคนที่ตัวเองรัก มาบอกว่าเกลียดจึงเงยหน้าขึ้นไปสบตา
เขาเคยพบแววตาที่ไร้เดียงสา ร่าเริง สดใส
แต่ในวันนี้ ณ เวลานี้ มันมีแต่แววตาแห่งความ เจ็บปวด ความเศร้า และความผิดหวัง
เขาไม่กล้าสู้หน้าคนที่เขาหักหลังโดยไม่ตั้งใจได้ลงคอ เขาเลยตัดสินใจ พูดคำที่ฝืนใจ
และทรมานใจออกไปพร้อมกับกลั้นน้ำตาไว้
'แก้ว..ฟิล์มว่า ฟิล์มทำแก้วเจ็บมามากพอแล้ว ฟิล์มว่าคงมีคนที่จะดูแลแก้วได้ดีกว่าฟิล์ม รักแก้วมากกว่าฟิล์ม
สามารถปกป้องแก้วได้ และจะรักแก้วได้อย่างซื่อสัตย์ ฟิล์มขอให้แก้วโชคดีกับคนใหม่นะ เราเลิกกะนเถอะ'
พอพูดเสร็จ เขาไม่รอให้น้ำตาเจ้ากรรมไหลออกมาต่อหน้าคนรักแน่
เขาจึงหันหลังเดินจากมาและไม่หันหลังกลับไปอีก
----------------------------------------------------
T^T ว่าไงกันบ้างคะ? บทนี้มาแนวดราม่าริสรึงค่ะ ฮิฮิ ก้อคอมเม้นๆบ้างนะ