เพื่อนกัน..ฉันรักเธอ

(tomo part's)

 

ผมลืมของใช่ ผมลืมของ ผมเลยต้องกลับขึ้นมาเอา

 

แต่สิ่งที่ผมได้ยินนั้น มันสำคัญมากกว่าของของผมมากเลยแหล่ะ

 

ถ้าผมไม่ขึ้นมา ผมก้อคงไม่รุ้ ผมก้อคงโง่ต่อไป

 

คือเรื่องมันเป็นแบบนี้

 

'ป๊อปปี้ พี่ลืมของไว้ข้างบนน่ะ เดี๋ยวพี่มานะ' ผมบอกน้องสาวสุดที่รัก (รึเปล่า?)

 

'ค่ะๆ แล้วพี่รีบลงมานะ' สั่งๆๆๆๆ สั่งตลอดทั้งปี

 

ทันทีที่ผมก้าวขึ้นมา ผมก้อเห็นยัยแบ๊ว ยืนด้อมๆมองๆอยุ่หน้าประตู ผมกะจะเข้าไปทัก

 

แต่ผมกลับต้องชะงัก เพราะ คำพูดแต่ละคำ ที่ออกมาจากปากของคนที่ผมรักหมดใจ

 

มันเสียดแทงหัวใจผมเหลือเกิน

 

ผมไม่รุ้ตัวเลยว่า น้ำตาของผมเริ่มคลอตั้งแต่เมื่อไหร่

 

ทำไมอ่ะ ผมอุตส่าห์ทุ่มเทให้หมดใจ แต่กลับเห็นผมเป็นเพียงควายตัวหนึ่งงั้นหรอ?

 

"นี่นายนายขึ้นมาทำไรเนี่ย" เหมือนว่ายัยแก้วคงยังช็อคไม่หาย ที่จู่ๆผมก้อโผล่ขึ้นมา

 

"โทโมะค่ะ โทโมะขึ้นมา แล้ว..แล้วโทโมะ.."

 

"ได้ยิน..หมดทุกอย่าง!!" ถึงผมจะรักพิมแค่ไหน แต่ศักดิ์ศรีผม ผมก้อรักไม่แพ้กัน

 

เรื่องอะไรจะต้องร้องไห้ให้เทอเห็นด้วยล่ะ

 

"โทโมะค่ะ โทโมะ ฟังพิมก่อนซิ" พิมพร่ำพูดขอให้ผมฟัง เรื่องอะไรที่ต้องกลับไปโง่หล่ะ

 

ทุกอย่างมันกระจ่างชัดแล้วนี่

 

"เราเลิกกันเถอะพิม คบไปก้อไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก" ตอนนี้ ผมคงจะกลายเป็นผู้ชายเย็นชาคนหนึ่งไปแล้วซินะ

 

"..." พิมเงียบ

 

"ถึงผมจะรักคุณมากแค่ไหน แต่คุณไม่เคยรักผมจากใจจริงเลย" ผมพูดไป พิมเริ่มหน้าถอดสี

 

ใช่ ผมจะต้องตัดใจให้ได้!!

 

(end tomo part's)

 

ตอนนี้ที่บ้านฟาง หน้าห้องฟาง ฉันกำลังยืนฟังสองคนนี้คุยกัน เหมือนฉันเป็นส่วนเกินยังไงยังงั้นนะ

 

"เกิดอะไรขึ้น!" ทำไมไม่ออกมาชาติหน้าเลยล่ะยัยฟางเอ้ย!!

 

ตอนนี้ ทุกอย่างอยุ่ในความเงียบ ฉันก้อสงสารนายโกโบะ(เปลี่ยนให้เขาไปทั่วอ่ะ)อยุ่หรอกนะ

 

แต่เรื่องความรัก มันไม่เข้าใครออกใครซักหน่อย ฉันเลยช่วยอะไรมากไม่ได้หรอกนะ จะบอก

 

 

 

 

"ทำไม พิมต้องหลอกฉันด้วยว่ะ" นายโกโบะถามขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบามากกกกกกกก

 

"จะไปรุ้นายเรอะ" ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่ที่ผับ ฉันจะแก้ปแตกเพราะนายโมะอยุ่แล้วเนี่ย

 

ก้อแค่ผู้หญิงเค้าไม่รัก จะอะไรมากมายว่ะ ปัญญาอ่อนรึเปล่าเนี่ย!!!!

 

"คนอุตส่าห์รัก ยังทำได้อ่ะ รุ้งี้เชื่อยัยป๊อปปี้ก้อดีและ" นาย เมาจนไม่เหลือสภาพ ความเป็นคนแล้วนะ

 

"นี่ นายเมามากแล้วนะ กลับเหอะ" ฉันพยายาม พยุงร่างที่หนักอึ้ง ไปขึ้นรถ

 

"นี่ควายรึช้างว่ะเนี่ย (ต่างกันตรงไหนว่ะ)" หนักเป็นบ้าเลย ให้ตายเหอะ

 

อ้าว แล้วจะกลับยังไงล่ะเนี่ย ฉันไม่เคยขัยรถนายโมะด้วยซิ แล้วทำไมฉันต้องมากะนายด้วยเนี่ย

 

ใช่ โทรหาเฟย์ดีกว่า ~กรุณาฝากหมายเลขโทรกลับ~ ปิด!

 

ฟาง? ~ผิดก้อตรงที่เผลอใจไปรักเธอ~ -_-" ไม่รับ!!

 

เขื่อน? ~อย่างเธอไม่เหงาหรอก อย่าบอกว่าเหงาเลย~ -_-"" ไม่รับ

 

ป๊อป? ~หมายเลขที่ท่าน~ -_-""" ปิด!!!

 

คนสุดท้ายแล้วนะ น้องป๊อปปี้ ~แค่อยากรียกเธอที่รัก ติ๊ด~ เย้ รับแล้ว

 

(ฮัลโหล ว่าไงพี่)

 

"น้องป๊อปปี้หรอ มา.." ติ๊ด!!!

 

แบตหมด!!  อ้ากกกกกกกกก จะบ้าตายยยยยยย!!!

 

วันนี้ มันวันอะไรว่ะเนี่ย โบก TAXI เอาก้อได้ว่ะ

 

"เมื่อไหร่จะได้สติสักทีเนี่ย นายบ้าเอ้ยยยย" ตื่นซิๆๆๆๆๆๆ

 

~ที่บ้าน ไทยานนท์~

 

บ้านนายมีใครมั่งเนี่ย ทำไมมันเงียบสะงัดและวังเวงจังว่ะ

 

ฉันเดินพานายบ้านี่ไปส่งที่ห้องนอน แล้วห้องนายอยู่ไหนล่ะเนี่ย บ้าเอ้ย ฉันไม่เคยมาเลยนะว๊อยยย

 

แม่บ้าน บ้านนายไม่มีเลยรึไง หายหัวไปไหนกันหมดว่ะ

 

ห้องนี่รึเปล่านะ ฉันมองไปที่ประตู พลางคิดในใจ

 

น่าจะใช่ เอี๊ยดดด!!

 

ว้ากกกก O[]O อุจาดตา

 

ภาพที่ฉันเห็นมันอุจาดตาสิ้นดี

 

คนใช้มาบรรเลงเพลงรัก ในบ้านเจ้านายเนี่ยนะ

 

ปัง!!

 

ฉันรีบปิดประตูทันที เอิ่ม ห้องเมื่อกี้ คงไม่ใช่

 

ห้องนี้หล่ะ เอี๊ยด!!  ห้องหมาปล่าวว่ะเนี่ย ทำไมหมาเต็มเลย

 

ทำไมบ้านนายมันซับซ้อน ซ่อนเงื้อนอย่างนี้ว่ะ เดี๋ยวปล่อยให้นอนคาระเบียงข้างบนอกเลย ตาบ้า

 

น่าจะห้องนี้นะ

 

"เอี๊ยดด" ที่ฉันต้องทำเสียงเอฟเฟค เพราะประตูห้องนี้ มันไม่มีเสียงน่ะสิ มันไม่ชินอ่ะ

 

ทำไมห้องนี้ ถึงมีแต่โทนดำนะ?  รูปยัยพิมเต็มห้องเลยนิ

 

ใช่ห้องนี้แหละชัวร์ป๊าบบบ

 

ฉันพยายามปิดประตูให้เงียบที่สุด

 

"อะไรกัน คนใช้บ้านนี้ มาทำอะไรกันในบ้านเจ้านายได้ไงย่ะ" เหอะๆ คนที่เข้ามาคงจะเจอเหมือนที่ฉันเจอซินะ

 

แต่ เอ๊ะ เดี๋ยวนะ เอิ่ม แล้ว มันเสียงใครพูดอ่ะ ใครมา!!! O_o

 

พอวางนายโคโดโมะเสร็จ ฉันกำลังจะออกไปดูว่าใครมา

 

"ร้อน ฉันรอนอ่ะ" ห๊า!! นายร้อนหรอ ตั้งแต่ ฉันเหยียดกายเข้ามาห้องนาย

 

ฉันแทบจะวิวัฒนาตัวเองให้กลายเป็นหมีขั้วโลกแล้วนะว๊อย หนาวจะบ้า นายยังบ่นร้อน ตลกดีเนาะ

 

แอร์มันองศาเท่าไหร่ว่ะเนี่ย ห๊า -1องศาหรอ แง๊ แก้วจะเป็นลม 

 

รีโมตจะตก แต่ที่ต้องระวังเพราะ ฉันไม่มีปัญญาจ่าย

 

ปลดกระดุมให้ซักหน่อยก้อได้ ฉันเปลี่ยนเป้าหมายจากประตูมาที่ร่างนายโมะ แทน

 

นายนี่ไม่ได้สติ คงไม่มีอะไรให้ต้องอายแล้ว ทันทีที่ฉันปลดกระดุมเสร็จ

 

โอว้ แม่เจ้า ทำไมนายหุ่นดียังงี้นะ ซิ๊กแพคนายนี่สุดยอด ผิวก้อขาวเนียนน่าดู

 

ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย  เลือดกำดาวจะทะลัก

 

ออกไปดูดีกว่าว่าใครมา ทันที่ฉันจับลูกบิดประตู ปึก!

 

เต็มๆ หัวกรู ทำไมซวยยังงี้ เปิดมาไม่ดูคนเลยรึไง แม่คู๊ณณณณณณ

 

"อะไร มาขวางทางประตูอ่ะ" เสียงใสๆดังอยู่หน้าประตู

 

ยัยพิมแน่เลย..มั้ง? T^T พอฉันจะเปิดประตูอีกที ปั๊ก!

 

อันนี่ เต็มแรง ถ้าหัวไม่แตกให้รู้ไปโว๊ย!!

 

อะไรกันนัก กันหนาว่ะ ฉันรีบดึงประตูเปิดออกทันที

 

เผยให้เห็น หญิงสาว หน้าตาน่ารัก แต่น้อยกว่าฉัน (-_-": ice) ผมยาวที่โดนรวบขึ้น

 

ผิวขาวๆ ว้าว อะไรจะน่ารักขนาดนี้ว่ะ โอ้พระเจ้าช่วย กล้วยทอด มันยอดมาก

 

"หลีกซิยะ เกะกะ ทางเข้า" เสียงช่างหวานเสียนี่กระไร หะ..หา!! O_o

 

เพล้งงงง!! ภาพจินตนาการของฉันต้องพังลงไม่เป็นท่า หน้าตาดี ทำไมนิสัยงี้ว่ะ

 

"เอ่อ.. หวัดดี ฉันชื่อ แก้วนะ เธอชื่อไรอ่ะ" ฉันพยายามทำเสียงให้เป็นมิตรที่สุด

 

"ฉันชื่อ หวาย" ตอบแบบนี้ ไม่ต้องตอบก้อได้นะ แม่คุณ คนไรว่ะ ไม่มีมารยาทเลย

 

"ยินดีที่ได้รู้จัก"  ฉันเอ่ยออกไป

 

-------------------------------

 

หวายจะว่าไงบ้าง ติดตามนะจ้ะ