เรื่องรักเรา...........^_^

ตอนที่ 34
“หรอ”ป๊อปปี้ตอบเสียงธรรมดา
“อืมๆ โทโมะก็ฟื้นป๊อปก็ฟื้น ไปป่าว”พิมถาม
“อืมๆ”ป๊อปปี้ตอบแล้วเดินไปโดยมีพิมถือสายน้ำเกลือให้
ห้อง 344
“ป๊อปปี้/ยัยป๊อป”โทโมะกับทีเจพูดพร้อมกัน
“ดีทีเจพี่โทโมะ ฟื้นแล้วหรอ”ป๊อปปี้พูด แต่หน้าตายังนิ่งเหมือนเดิม
“ป๊อป แกเป็นไรอ๊ะทำไมต้องอยู่โรงบาลด้วย มหาพี่หน่อยซิ”โทโมะพูดแล้วเรียกป๊อปปี้ ป๊อปปี้ก็เดินเข้าไปหา
“เอ่อ.........ป๊อปไม่ได้เป็นไรพี่พักผ่อนเถอะ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มบางๆ
“ทีเจหายไวๆนะ”ป๊อปปี้เดินมาพูดกับทีเจ แล้วเดินออกจากห้องไปเลย
“เห้ย กุว่าน้องมึงต้องผีเข้าแน่ๆ”ป๊อปพูด
“พิม พิมรู้มั๊ยว่าป๊อปเป็นอะไร”โทโมะถามพิม
“เอ่อ ป๊อปเป็นโรคซึมเศร้าอ๊ะ เป็นตั้งแต่โทโมะเข้าโรงบาลแล้ว”พิมพูด
“หรอ ทำไงดีเนี่ย”แก้วพูด
“เดี๋ยวก็หาย ................มั้ง“ฟางพูด
“เห็นมั๊ยกุบอกแล้วว่าน้องมึงเป็นโรคซึมเศร้า”ป๊อปเผลอพูดออกไป
“นี่มึงแช่งน้องกุหรอ”โทโมะพูดแล้วมองหน้าป๊อปอย่างจะฆ่า
“เออๆ กุป่าวแค่นึกไว้”ป๊อปพูด
“แล้วป๊อปนึกตอนไหน”ฟางถาม
“เอ่อ ป๊อปก็ไม่รู้”ป๊อปพูดแล้วเกาหัว
ก๊อกๆๆๆ
“เอ่อ............สวัสดีครับ”พิชชี่เข้ามาเยี่ยม
“ดีจ๊ะ พิชชี่ เป็นไงบ้างสบายดีมั๊ย”แก้วถาม
“ก็ดีอ๊ะแก้ว  โทโมะเป็นไงบ้าง”พิชชี่ส่งตาหวานให้แก้วแล้วหันไปถามโทโมะที่นั่งหน้าดุอยู่
“จะตาย”โทโฒะพูดแล้วแล้วนอนต่อ
“หิๆ”ป๊อปขำ
“ไอป๊อปขำไร”โทโมะหันมาถาม
“ป๊าว”ป๊อปตอบเสียงสูง
‘”แล้วทีเจละเป็นไง”พิชชี่หันไปปถามแต่มีเจก็นังเหม่ออยู่
“สงสัยจะเป็นโรคซึมเศร้าตามป๊อปปี้แล้วมั้ง”ฟางพูด
“หรอ อย่าไปเครียดเลยโรคพวกนี้เดี๋ยวก็หายหน่า  พวกนายออกจากโรงบาลเมื่อไหร่”พิชชี่ถามแก้ว
“พรุ่งนี้ ตอน 6 โมงเย็น”พิมเปิดประตูเข้ามาพอดี
“หรอ เย่ๆๆๆๆ”ป๊อปร้องดีใจอยู่คนเดียว
ขอข้ามไปพรุ่งนี้เลยนะไม่รู้จะแต่งอะไรแล้ว
วันนีเป็นวันที่ทั้ง 3 คนออกจากโรงบาล  ทีเจก็มีพิมคอยดูแลในฐานะเพื่อนเพราะไม่มีใครดูแล และป๊อปก็มีฟางดูแลอบ่างดี
ส่วนโทโมะก็มีแก้วดูแลแต่แก้วดูสนิทสนมกับพิชชี่มากๆทำให้โทโมะไม่พอใจเป็นอย่างิย่งแต่ก็เก็บอากาจนโทโมพไม่ไหวแล้ว โทโมะเลยไม่พูดกับใครเลย
“นี่นายไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับบ้าน”แก้วพูแล้วยื่นเสื้อผ้ามาให้พร้อมกับยิ้มสวยๆ
“อืมๆ”โทโมะตอบแบบไม่มองหน้าแล้วถือเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยน
หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ต่างคนต่างกลับบ้าน แก้วก็ขับรถไปที่บ้านโทโมะ  ฟางก็กลับกับป๊อปปี้แต่ทีเจไม่กลับเพราะอยู่กับป๊อปปี้ เฝ้าป๊อปปี้ตั้งแต่เช้ายันเย็นแต่ก็ไม่มีใครพูดกับใครเลยป๊อปปี้นั่งนิ่งอย่างเดียว ส่วนทีเจก็คอยหาเรื่องคุยแต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ
“ป๊อปกินข้าวมั๊ยเดี๋ยวทีเจป้อน”ทีเจเดินมาถามป๊อปปี้
“…………”ป๊อปปี้ไม่ตอบใดๆ แต่พยักหน้า
“อ๊ะ”ทีเจยื่นช้อนให้ป๊อปปี้ ป๊อปปี้ก็กิน แต่อยู่ดีๆน้ำตาของป๊อปปี้ก็ไหลออกมาอย่างหนักจนทีเจเป็นห่วง
“ป๊อปๆๆๆ เป็นไร”ทีเจเขยย่าตัวป๊อปปี้เบาๆ
“อ๊ายๆๆๆๆ  อย่ายุ่งกับชั้น อ๊ายๆๆๆๆ ปล่อยๆๆๆ”ป๊อปปี้โวยวาย หลังจากที่เธอร้องไห้อย่างหนัก เจเลยอุ้มเธอไว้และพอดีกับกั้งที่เข้าห้องมาพอดี
“เห้ยๆๆๆ ไอกั้งช่วยกุหน่อยหนักมากๆ”ทีเจพูดเสียงรู้เลยว่าไม่ไหวเพราะป๊อปปี้ทั้งดิ้นทั้งโวยวาย
“เออๆ”กั้งรีบวางของและช่วยจับป๊อปปี้
“เอาไงดีเนี่ย ”ทีเจพูด
“เออๆ เอาไปให้หมอเร็วๆ”กั้งพูดแล้วทีเจก็อุ้มป๊อปปี้ออกไปจากห้อง
พอวิ่งมาเรื่อยๆก็เจนางพยาบาลคนหนึ่งกำลังเข็นเตียงอยู่
“เอ่อ  คนไข้เป็นอะไรคะ”พยาบาลคนนั้นรีบถาม
“เอ่อ เป็นอะไรก็ไม่รู้ครับ อยู่ดีๆก็เป็น”กั้งตอบ
“เอ่อ เอามาวางที่เตียงก่อนนะคะ”พยาบาลสุดสวยพูด
“ครับ”ทีเจตอบแล้วเอาป๊อปป้ไปแลวช่วยกันจับป๊อปปี้ไว้
3 ชม. ผ่านไป
T.J PART
ผมเครียดมากๆเลยที่ป๊อปปี้ต้องเข้าห้องผ่าตัดเข้าไปนานแล้วทำไมไม่ออกมาเนี่ย  ผมไม่ไหวแล้วนะดีนะที่โทโมะยังไม่รู้
ผมขออย่าให้ป๊อปเป็นไรเลย
ผมรักป๊อปมากๆเลยนะ
END
“หมอครับเพื่อนผมเป็นไงบ้างครับ”กั้งพอเห็นหมดออกมาก็รีบเข้าไปถาม
“คนไข้โอเคแล้วครับ เธอเป็นเครียดขึ้นสมองถ้าพักผ่อนอาการโรคซึมเศร้าก็อาจจะหายไป แต่ต้องรอเธอฝื้อก่อนครับ”หมอพูดเสร็จก็เดินไปเลย
“ป๊อป ป๊อปต้องหายนะทีเจรอยู่นะ”ทีเจพูดแล้วยิ้ม
………………………………………………………….
โห ยืดยาวจริงๆๆ
เดี๋ยวอัพให้พอดีน้ำท่วม