นิยายเรื่อง ไม่ว่านานเพียงใด รักเรายังคงเหมือนเดิม

 
ออด !! ออด !!
"โทโมะ ไปกินข้าวกับเรามั๊ย""อืม ก็ได้ ^^"
ณ โรงอาหาร"โทโมะ เดี๋ยวเราสั่งให้นะ""อืม"แก้วเดินไปสั่งอาหารแล้วกลับมาพร้อมกับข้าว 2 จาน"อ่ะ โทโมะ"ยื่นข้าวให้เพื่อนชายคนใหม่"อืม ขอบใจนะ ^^ กี่บาทอ่ะ ?""ไม่เป็นไร เราเลี้ยงเอง""ขอบใจอีกครั้งนะ ^^""ไม่ต้องขอบใจเราหรอก เพราะพรุ่งนี้เราจะให้นายเลี้ยงเราบ้าง ^^""=0=""เฮ้ย ! เราล้อเล่นน่ะ รีบๆกินกันเถอะ""อืม""เป็นไง อร่อยมั๊ย""อย่อยมาก"พูดในขณะที่ข้าวกำลังเต็มปาก"ฮะๆ ค่อยๆกินก็ได้ โทโมะ 555"ขำกับท่าทางของเพื่อนชาย
ออด !! ออด !!"ออดดังแล้ว เข้าห้องเรียนกันเถอะ"
"อืม"
เมื่อเลิกเรียน 
ออด !! ออด !!
"โทโมะ กลับบ้านยังไงอ่ะ""กลับเองน่ะ พอดีบ้านอยู่ไม่ไกล""แล้วบ้านอยู่ไหนอ่ะ""อยู่แถวๆ.................""จริงดิ ? งั้นก็ใกล้กับบ้านเราเลยอ่ดิ งั้นกลับกับเรามั๊ย""อืมก็ดีเหมือนกัน  ^^"
ทั้งคู่เดินคุยกันมาสักพักก็ถึงบ้านของทั้ง 2 คน"บ้านหลังนั้นบ้านนายหรอ ?"ชี้ไปที่บ้านที่อยู่ตรงข้างบ้านตนเอง"อืม ใช่ ^^""อืมๆ งั้นเราเข้าบ้านก่อนนะ บ๊ายบาย"โบกมือลาเพื่อนชาย"อืม ^^"
ในบ้านแก้ว"มากับใครน่ะแก้ว"ถามลูกสาวเมื่อเดินเข้าบ้านมา"เพื่อนใหม่น่ะค่ะแม่ บ้านอยู่ตรงข้ามกันพอดี เลยมาด้วยกัน""งั้นไปกลับกับเพื่อนลูกได้มั๊ย ช่วงนี้แม่มีงานแต่เช้า คงไปส่งลูกไม่ได้""ได้สิคะแม่ ^^ งั้นแก้วขอไปดูบ้านโทโมะหน่อยนะคะแม่""ใครอีกล่ะ โทโมะ ?""อ้อ..ลืมบอกไปเค้าชื่อโทโมะน่ะค่ะแม่ ^^"
"จ้า งั้นรับไปรีบกลับมานะ"
"ค่าแม่ ^^"
หน้าบ้านโทโมะ 
ติ๊งต่อง !! ติ๊งต่อง !! "มาแล้วค่ะ อ่าวหนู มาหาใครจ๊ะ"หยิงสาววัยกลางคนออกมาเปิดประตู แล้วเอ่ยถามเด็กน้อยที่ยืนอยู่หน้าบ้าน"สวัสดีค่ะ หนูชื่อแก้ว มาหาโทโมะน่ะค่ะ""เอ๋ ? หนูรู้จักโทโมะได้ไงจ๊ะ เราเพิ่งย้ายมาเอง""หนูอยู่ห้องเดียวกับโทโมะน่ะค่ะ ""อ๋อจ๊ะ งั้นเข้าไปข้างในก่อนสิจ๊ะ โทโมะเปลี่ยนเสื่อผ้าอยู่""ค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^""แม่คุยกับใครครับเสียงดังจัง  อ้าว..แก้วมาได้ไงอ่ะ""เดินมาน่ะ ^^ 555 เราอยากมาสำรวจบ้านเพื่อนใหม่น่ะ""อ๋อ งั้นเข้ามาก่อนดิ เดี๋ยวเราพาเดินชมบ้านอันงดงามของเราเอง""จะพาเพื่อนเดินชมบ้านน่ะ ตัวเองยังเดิไม่ทั่วเลยไม่ใช่หรอ ^^"ผู้เป็นแม่เอ่ยแซวลูกชาย"แม่อ่ะ บอกทำไมไม่รู่ -3- เอ่อ..แก้วเราไปกันเหอะ""อืม 555"

 
เรื่องแรกเลย ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ^^