นิยายเรื่อง ไม่ว่านานเพียงใด รักเรายังคงเหมือนเดิม

ออด !! ออด !!

"โทโมะ ไปกินข้าวกับเรามั๊ย"
"อืม ก็ได้ ^^"

ณ โรงอาหาร
"โทโมะ เดี๋ยวเราสั่งให้นะ"
"อืม"แก้วเดินไปสั่งอาหารแล้วกลับมาพร้อมกับข้าว 2 จาน
"อ่ะ โทโมะ"ยื่นข้าวให้เพื่อนชายคนใหม่
"อืม ขอบใจนะ ^^ กี่บาทอ่ะ ?"
"ไม่เป็นไร เราเลี้ยงเอง"
"ขอบใจอีกครั้งนะ ^^"
"ไม่ต้องขอบใจเราหรอก เพราะพรุ่งนี้เราจะให้นายเลี้ยงเราบ้าง ^^"
"=0="
"เฮ้ย ! เราล้อเล่นน่ะ รีบๆกินกันเถอะ"
"อืม"
"เป็นไง อร่อยมั๊ย"
"อย่อยมาก"พูดในขณะที่ข้าวกำลังเต็มปาก
"ฮะๆ ค่อยๆกินก็ได้ โทโมะ 555"ขำกับท่าทางของเพื่อนชาย

ออด !! ออด !!
"ออดดังแล้ว เข้าห้องเรียนกันเถอะ"

"อืม"

เมื่อเลิกเรียน 

ออด !! ออด !!

"โทโมะ กลับบ้านยังไงอ่ะ"
"กลับเองน่ะ พอดีบ้านอยู่ไม่ไกล"
"แล้วบ้านอยู่ไหนอ่ะ"
"อยู่แถวๆ................."
"จริงดิ ? งั้นก็ใกล้กับบ้านเราเลยอ่ดิ งั้นกลับกับเรามั๊ย"
"อืมก็ดีเหมือนกัน  ^^"

ทั้งคู่เดินคุยกันมาสักพักก็ถึงบ้านของทั้ง 2 คน
"บ้านหลังนั้นบ้านนายหรอ ?"ชี้ไปที่บ้านที่อยู่ตรงข้างบ้านตนเอง
"อืม ใช่ ^^"
"อืมๆ งั้นเราเข้าบ้านก่อนนะ บ๊ายบาย"โบกมือลาเพื่อนชาย
"อืม ^^"

ในบ้านแก้ว
"มากับใครน่ะแก้ว"ถามลูกสาวเมื่อเดินเข้าบ้านมา
"เพื่อนใหม่น่ะค่ะแม่ บ้านอยู่ตรงข้ามกันพอดี เลยมาด้วยกัน"
"งั้นไปกลับกับเพื่อนลูกได้มั๊ย ช่วงนี้แม่มีงานแต่เช้า คงไปส่งลูกไม่ได้"
"ได้สิคะแม่ ^^ งั้นแก้วขอไปดูบ้านโทโมะหน่อยนะคะแม่"
"ใครอีกล่ะ โทโมะ ?"
"อ้อ..ลืมบอกไปเค้าชื่อโทโมะน่ะค่ะแม่ ^^"

"จ้า งั้นรับไปรีบกลับมานะ"

"ค่าแม่ ^^"

หน้าบ้านโทโมะ 

ติ๊งต่อง !! ติ๊งต่อง !!
 "มาแล้วค่ะ อ่าวหนู มาหาใครจ๊ะ"หยิงสาววัยกลางคนออกมาเปิดประตู แล้วเอ่ยถามเด็กน้อยที่ยืนอยู่หน้าบ้าน
"สวัสดีค่ะ หนูชื่อแก้ว มาหาโทโมะน่ะค่ะ"
"เอ๋ ? หนูรู้จักโทโมะได้ไงจ๊ะ เราเพิ่งย้ายมาเอง"
"หนูอยู่ห้องเดียวกับโทโมะน่ะค่ะ "
"อ๋อจ๊ะ งั้นเข้าไปข้างในก่อนสิจ๊ะ โทโมะเปลี่ยนเสื่อผ้าอยู่"
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^"
"แม่คุยกับใครครับเสียงดังจัง  อ้าว..แก้วมาได้ไงอ่ะ"
"เดินมาน่ะ ^^ 555 เราอยากมาสำรวจบ้านเพื่อนใหม่น่ะ"
"อ๋อ งั้นเข้ามาก่อนดิ เดี๋ยวเราพาเดินชมบ้านอันงดงามของเราเอง"
"จะพาเพื่อนเดินชมบ้านน่ะ ตัวเองยังเดิไม่ทั่วเลยไม่ใช่หรอ ^^"ผู้เป็นแม่เอ่ยแซวลูกชาย
"แม่อ่ะ บอกทำไมไม่รู่ -3- เอ่อ..แก้วเราไปกันเหอะ"
"อืม 555"

เรื่องแรกเลย ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ^^