Wirless love ขอรักยัยตัวร้ายแบบไร้ขอบเขต

วันเสาร์

.

'หึ... ก็เพราะแบบนี้ไง ฉันถึงชอบเธอ'

.

มันไม่ออกไปจากหัวววววววววว TOT; ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ไอ้ประโยคบ้าๆ นั่นก็มาวนเวียนแทนประโยคไอ้เพราะฉันชอบเธอแทน ไอ้กุ๊ยบ้านั่นกำลังจะทำให้ฉันเป็นยัยผีบ้าที่เริ่มคิดอะไรเป็นตุเป็นตะ ไอ้เรื่องดินติดหน้าหมอนั่นก็ด้วย หรือไม่แน่บางที หมอนั่นอาจจะพูดจาหว่านล้อมเพื่อจะ ...O_O บ้าไปแล้ว! ฉันนี่คิดอะไรอยู่ บ้าจริงๆ เลย! แต่หมอนั่นอาจจะฆ่าฉันจริงๆ ก็ได้ อ๊ายยย ...สับสน T_T

.

"แก้วลงมากินข้าวได้แล้ว"

"ค่าแม่"

.

ฉันออกจากห้องนอนลงไปชั้นล่างตามแม่เรียก ก่อนที่กลิ่นหอมของอาหารเช้าจะลอยเข้ามาแตะจมูกชวนให้น้ำลายสอ ฉันจัดการกับอาหารเช้าที่ว่าอย่างรวดเร็ว

.

"รีบๆ กินแล้วก็รีบๆ ไป"

"หือ? แม่ว่ายังไงนะคะ"

"เพื่อนลูกมารอที่หน้าบ้านตั้งแต่เช้าแล้ว"

"ใครคะ หนูไม่ได้นัดใครไว้นี่นา"

"ก็ไม่รู้สิ... เขาบอกว่าเป็นเพื่อนลูกแน่ะ" แม่บอกก่อนจะพยักเพยิดไปที่หน้าบ้าน เอ๊ะ.. หรือว่าจะเป็น!

.

ฉันรีบวิ่งออกไปดูหน้าบ้านทันทีที่แม่พูดจบ ใช่หมอนั่นจริงๆ ด้วย =_=^

.

"ฮัลโหลลล~"

"นายรู้จักบ้านฉันได้ยังไง"

"ฉันฮอต~"

"งี่เง่า"

"เธอว่าฉันงี่เง่า ทั้งๆ ที่ฉันฮอตเนี่ยนะ?"

"เออ รู้ย่ะ! แต่นายรู้จักบ้านฉันเจอได้ยังไง!"

"ก็บอกว่าฉันฮอตไง~ ถามคนรู้จักเธอนิดหน่อยก็ได้ที่อยู่แล้ว :D"

"ไอ้กุ๊ย!"

"วันนี้ฉันแต่งตัวดูดีออก -_-" อีตาโทโมะพูด ใช่... อย่างที่เขาพูดนั่นแหละ วันนี้เขาดูดีมากกกกกก ถึงแม้เสื้อกับกางเกงจะไม่ได้เป็นทางการอะไรเลย! แต่ก็ทำให้เขาอย่างเขาใส่แล้วมันดูดีล่ะนะ...หรือว่าเขาใส่อะไรก็ดูดีหว่า?

.

น่าจับนุ่งผ้าเตี่ยวเฉยๆ เนอะ -w-

.

ให้ตายเถอะ ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย =_=!

.

"มีธุระอะไรว่ามา"

"ไปเที่ยวกัน -_-"

"ไปไหน ไม่ไป! เฮ้ย! ไอกุ๊ยบ้า ปล่อยฉันลงนะ!" ฉันพูดก่อนจะดิ้นพล่านอยู่บนไหล่ของเขา อีตาโทโมะจับฉันอุ้มพาดบ่าก่อนจะจับโยนเข้าไปในรถสปอร์ตคันหรู 

"ฮ้า~ ที่นี่ก็...ไปกันเลยยยย"

.

บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

.

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด! หมอนี่ขับรถเร็วเกินไปแล้ววววววววววววววว TTOTT

.

รถสปอร์ตจอดเทียบอยู่คฤหาสน์หลังใหญ่อย่างปลอดภัยไร้รอยขีดข่วน ใช่! รถไม่ได้เป็นอะไร แต่ฉันอยากจะอ้วกออกมาเต็มทน!

.

"อ้วกกกกกกกกก"

"เมารถหรือไง -_-"

"เออดิ!"

"เป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่รู้แฮะ :P"

"ยังจะมาทำหน้าระรื่นอีก!" ฉันพูดก่อนจะโบกหัวไอ้กุ๊ยบ้าไปทีหนึ่ง กวนประสาทที่สุด!

"มันเจ็บนะโว้ย!"

"เออ ฉันก็เสียวนะโว้ย!"

"เสียว?"

"ไม่ได้หมายถึงแบบนั้นนะ อย่าเพิ่งคิดอะไรแปลกๆ =_=" ฉันพูดก่อนจะโบกมือปฏิเสธอย่างรวดเร็ว "ว่าแต่ที่นี่ที่ไหน" ฉันพูดต่อ

"หึ... บ้านฉันเอง"

"บ้านนาย O_O!!?"

"เมื่อกี้ยังคลางแคลงใจเรื่องเสียว?"

"ก็บอกแล้วไง ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น แค่เสียวที่นายขับรถเร็วต่างหาก =_=!"

"จริงเหรอ :)"

"ออกไปห่างๆ นะเว้ย!" ฉันรีบถอยห่างจากอีตาโทโมะเป็นโยชน์ หลังจากที่จู่ๆ หมอนี่ก็สืบเท้าเข้ามาอย่างรวดเร็ว

.

ปั่ก!

.

หลังชนกำแพง =[]=!

.

ซวยบรรลัยชิบไหวายวอดดดดดด

.

อีตาโทโมะทาบฝ่ามือลงมาที่กำแพงก่อนจะโน้มหน้าลงมาทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ฉันหลับตาลงอย่างกลัวๆ  หมอนี่จะทำอะไร! หรือเรื่องที่ฉันคิดมันจะเป็นเรื่องจริง มันจะฆ่าฉันเหรออออ รู้แบบนี้ฉันไม่ออกจากบ้านดีกว่า ไม่งั้นหมอนี่ก็คงจับตัวฉันไม่ได้ และ... และ

.

"สวย"

"ห่ะ =///=!"

"หึ... ฉันหมายถึง ...ผีเสื้อ" อีตาโทโมะพูดก่อนจะแบมือออก สิ่งมีชีวิตที่อยู่ข้างในออกมาบินรับแสงสว่าง

"ไอ้...! ออกไปห่างๆ เลย" ฉันพูดก่อนจะผลักอกอีตาโทโมะอย่างเคืองๆ อะไรวะ.. ชอบทำให้ตกอกตกใจเล่นอยู่เรื่อย -_-///

"งอนเหรอ"

"งอนบ้าอะไรของนาย พาฉันกลับบ้านได้แล้ว!"

"งอนที่ฉันบอกว่าสวย แต่ไม่ใช่เธอใช่ม้าาา :P"

"-____-^"

"จริงๆ ด้วย~"

"เรื่องของนาย อยากจะคิดอะไรก็คิดไป! ฉันจะกลับบ้าน!" ฉันพูดก่อนจะเดินกระแทกส้นเท้าไปที่รถสปอร์ตของเขา แต่ก็ต้องปลิวไปตามแรงกระชากของใครสักคน และ...

.

.

หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ...

.

.

"ที่จริงอยากทำมากกว่านี้ แต่กลัวเธอโกรธ"

"ไอ้...!"

"นุ่มดี และที่บอกว่าสวยก็คือเธอด้วย :P" อีตาโทโมะพูดก่อนจะแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากของตัวเองเป็นเชิงล้อเลียนฉันที่หน้าแดงเป็นลูกเมือเทศสุก หมอนี่...

.

จูบฉัน...

.

.

เป็นลมได้ไหม T^T

.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

.

.