Wirless love ขอรักยัยตัวร้ายแบบไร้ขอบเขต

"เครียดถึงขนาดนั้นเลยเหรอ ^^;" 

"โคตรเครียด!" ฉันพูดก่อนจะทุบกำปั้นลงบนโต๊ะเสียงดัง ปัง! ดังหรือไม่ดังวัดได้จากเพื่อนในห้องหันขวับตามแรงทุบได้เลย -_-^

.

สาเหตุที่เครียด? อะไรเหรอ ก็ไอ้กุ๊ยบ้านั่นไง! ตามตื๊อฉันมาหลายวันแล้ว ขอเดตอย่างนั้นเหรอ? เฮอะ.. ถึงฉันจะแอบตกใจเล็กน้อยกับการปรากฏตัวของอีตาบ้านั่น (มันโคตรหล่อ!) แต่เรื่องอะไร? นิสัยห่ามๆ แบบอีตานั่นน่ะนะ? เอาเงินสิบล้านมาจ้างฉันก็ไม่เอา และอีกอย่างจะกระทืบซ้ำให้เลือดสาดเลยคอยดู -_-^

.

อ้อ.. ลืมแนะนำตัวไปสินะ ฉันชื่อแก้วใจ เรียกว่าแก้วเฉยๆ ก็ได้ ในที่นี่ไม่ได้ให้เรียกฉันว่า 'แก้วเฉยๆ' หรอกนะ -*-ฉันตามมุกทันหรอก กรั่กๆ เอาล่ะ.. เข้าเรื่องต่อ ข้างหน้าฉันนี่คือ ยัยฟาง เป็นเพื่อนของฉันมาตั้งแต่สายสะดือยังไม่หลุดจากพุง นิสัยของฉันกับยัยนี่ต่างกันอย่างกับเหวกับจักรวาล อย่าให้บรรยายเลย เดี๋ยวจะเปลืองหน้ากระดาษเปล่าๆ -.-

.

"ไม่เกินไปหน่อยเหรอ..."

"หืม?"

"ที่เธอเขวี้ยงช่อดอกไม้ลงแบบนั้น"

.

อ้อ! ช่อดอกไม้ที่ไอ้กุ๊ยนั่นเอามาให้เมื่อสองวันก่อนสินะ ไม่เกินไปหรอกกับหางเสียงที่ตามมา โว้ย วะ? (ไม่ดูตัวเองเลย)

.

"ไม่เกินไปหรอก ฉันเกลียดหมอนั่น -.-"

"แต่นานๆ ทีจะมีคนหน้าตาดีมาจีบนี่นา >_<"

"แต่หมอนั่นมันน่าหมั่นไส้ เอะอะอะไรก็ ฉันฮอต~"

"โอเค.. นั่นฉันไม่ได้เถียง เขามันฮอต~" ฟางพูดเสียงแหบพร่าอย่างเซ็กซี่แสดงดีกรีความฮอต ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ นั่นทำให้ฉันยิ้มตามได้โดยง่าย

.

เพราะว่ายัยฟางเป็นคนร่าเริง คนที่อยู่รอบๆ เลยได้รับอิทธิพลจากความสดใสของเธอ.. แต่มีข้อเสียตรงที่อาจจะมีคนหมั่นไส้... อย่างเช่น

.

"เกะกะขวางทางจริงๆ ยัยลูกคุณหนู" 

"ขอโทษนะ"

"กองไว้ตรงนั้นแหละ"

"..."

.

ยัยบ้าห้าร้อยแซนด้า บอกไว้กลายๆ ว่าฉันก็หมั่นไส้ยัยนี่ไม่ใช่น้อย น่าจับกระทืบซะ

.

"อ้อ.. แล้วเธอก็ด้วยนะ ยัยแก้ว"

"..." ฉันกลอกตาไปมาด้วยความเซ็งจัดสุดขีด บอกแล้วว่ายัยนี่มันน่าหมั่นไส้

"คิดว่าจะแย่งรุ่นพี่โทโมะไปได้เหรอ ไม่มีทาง ฉันไม่ยอมแน่!"

"ไปยันฮีไป -_-"

"กรี๊ดดดดดดดดด! แกว่ายังไงนะ!"

"ไม่ก็ไปโรงพยาบาลบ้าเลยก็ดี -.-" ฉันพูดก่อนจะพายัยฟางออกมานอกห้องที่กำลังกลายเป็นสมรภูมิรบเพราะยัยแซนด้า แย่งรุ่นพี่โทโมะเหรอ ไม่เคยมีอยู่ในความคิดเลยนะเนี่ย -_-;

"ไปว่าคนอื่นแบบนั้นมันไม่ดีไม่ใช่เหรอไง" ฟางพูดหลังจากที่เดินออกมาจากห้องได้นานแล้ว

"แต่เพราะเป็นยัยนั่นมันถึงดี โอเคนะ"

"ฮ่ะ? โอเคเหรอ.."

"ที่จริงเธอก็ไม่ชอบยัยนั่นใช่มั้ยล่ะ"

"อื้ม.. ทำไมถึงชอบหาเรื่องฉันก็ไม่รู้ (. .)"

"ก็ยัยนั่นมันบ้า แต่.. เธอโอเคแล้วนะ?"

"ฉันโอเค" ฟางพูดก่อนจะชูมือเป็นสัญลักษณ์โอเคขึ้นมา

"ก็ดี" ฉันพูดก่อนที่เราจะเดินไปที่โรงอาหาร ตอนนี้ก็ถึงเวลาข้าวกลางวันพอดี เหมาะเจาะเลย.. กำลังหิวไส้ลาก

.

ฉันเดินไปสั่งกับข้าวก่อนจะมานั่งที่โต๊ะพร้อมๆ กับฟางที่ลุกเดินไปซื้อน้ำมาเมื่อกี้

.

"นี่ของเธอ ส่วนนี่ของฉัน" ฉันพูดก่อนจะยื่นข้าวกลางวันให้ยัยฟาง

"นี่โค้ก..ของเธอ ส่วนนี่มอคค่าปั่นของฉัน"

"ทำไมเธอได้กินของดีกว่าเนี่ย ฉันซื้อข้าวมาเหมือนกันเลยนะ -*-"

"เงินฉันนี่ ฮ่ะๆๆ" 

"ขี้โกงเถอะยัยบ้า" ฉันพูดก่อนจะย่นจมูกหน่อยๆ ก่อนที่จะมีแรงกระแทกของสิ่งบางสิ่งข้างๆ ฉันเกิดขึ้น

.

( ^-_-) <-- (-_-^ )(' ' ;)

.

"กินข้าวด้วยคน"

"ไม่.. ไปนั่งที่อื่น เดี๋ยวนี้!"

"โต๊ะนี้พ่อเธอซื้อหรือไง? -_-"

"กรอด.. บอกให้ออกไปก็ออกไปยังไงเล่า ไอ้กุ๊ย!"

"ไปก็ได้ แต่เธอต้องไปกับฉัน"

"อะไรของนายเนี่ย! จะตามฉันไปถึงไหน ไม่ใช่ขี้นะโว้ย! ทำตัวเป็นแมงหวี่แมงวันอยู่ได้!"

"-_-"

"เหตุผลที่นายตามฉันมา?"

"จะถามทำไม"

"ไม่ตอบฉันจะเขวี้ยงจานข้าวนี่ใส่หัวนาย" ฉันพูดก่อนจะยกจานข้าวขึ้นมาเตรียมพร้อม ฉันเอาจริงนะ ไม่ได้ล้อเล่นด้วย

"เฮอะ ...ยัยผู้หญิงปากมาก ปากไม่ดี ประสาทเสีย ชอบทำร้ายข้าวของ โรคจิต ชอบความรุนแรง ไร้เหตุผล ไม่มีศีลธรรม ไม่คิดถึงเรื่องสิทธิของมวลมนุษยชาติ..."

"นาย!...หยุดพูด พอ ...พอได้แล้ว! เหตุผลบ้าอะไรของนายวะ!"

"นั่นมันไม่ใช่เหตุผลสักหน่อย แค่สาธยายว่าตัวเธอเป็นคนแบบไหนต่างหาก" 

"เออๆ ฉันมันไม่ดี แล้วไง? บอกมาว่านายตามฉันมาทำไม"

"..."

"บอก"

"..."

"..."

"..."

"ไม่ได้มาเล่นสงครามประสาทนะ ไอ้กุ๊ย!"

"เพราะฉันชอบเธอ"

"...!"

"ชัดยัง" อีตาโทโมะพูดก่อนจะหยิบจานข้าวแล้วเดินไปที่โต๊ะอื่น ซึ่งไกลห่างลิบๆ ไปแล้ว หมอนั่นว่าอะไร...นะ

.

'เพราะฉันชอบเธอ'

.

ใครก็ได้เอาปืนมายิงฉันที! บอกทีเถอะ ว่าไม่ได้หูฝาดน่ะ!

.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

.