ภารกิจเลิฟตามล่ารักสะดุดกับดักหัวใจนายเย็นชา

ตอนเย็น

      ป๊อปปี้วิ่งตามหางจนท้องฟ้ากลายเป็นสีส้มปนแดงแล้วค่อยๆมืดสนิทแต่ก็มีดวงจันทร์ และดวงดาวดวงน้อยๆเต็มท้องฟ้า  ป๊อปปี้วิ่งกลับมานั่งที่เดิมด้วยความผิดหวัง  เขาวิ่งตามหาฟางทุกที่ยกเว้นห้องตัวเอง  จนตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ  เขาเริ่มหลับตาตามคำที่ฟางเคยบอกไว้ว่า “ เมื่อป๊อปหาอะไรหรือทำสิ่งใดถ้าเจอทางตันให้ป๊อป ลองหลับตาและลืมตาขึ้นมาช้าๆ สิ่งแรกที่ป๊อปเห็นนั่นแหละความจริง”  ป๊อปปี้ค่อยๆลืมตา  เขามองเห็นห้องพักของเขาที่อยู่จากตรงที่เขานั่งไม่ไกล  เขาค่อยๆเดินตามหัวใจตัวเองไปจนถึงหน้าห้อง

ในห้อง

“คิดถึงป๊อปจังเลย” ฟางพูดและเดินไปยังหลังห้อง

“ป๊อป ป๊อปอยู่ไหน ป๊อปรู้มั้ยว่าฟางคิดถึง” ฟางพูดเสียงดังพร้อมมองพระจันทร์ที่ในใจฟางตอนนี่พระจันทร์กลายเป็นหน้าของป๊อปปี้ไปแล้ว

“เธอจะบอกเลิกป๊อป อย่างไงก็เมื่อตัวเองยังเลิกไม่ได้เลย” ฟางพูดทวนคำสัญญาที่มีให้กับแม่

“คุณแม่ค่ะฟางจะพยายาม” ฟางพูดและเดินอ้อมด้านหลังเพื่อจะไปเข้าประตูด้านหน้า เพราะฟางอยากชมวิวสวยๆยามค่ำคืน

หน้าห้อง

“ฟางทำไมผมไม่เจอคุณล่ะ คุณอยู่ไหน” ป๊อปปี้พูดพร้อมเปิดประตูเข้าไปในห้องและเอื้อมมือไปเปิดไฟและเดินเข้าไปอบน้ำ

“ เฮ้อ!” ฟางถอนหายใจเมื่อเดินมาถึงหน้าประตูและเปิดประตูเข้าไป

“ อ้าว! ทำไมไฟเปิดล่ะ จำได้ว่าปิดแล้วนี่หน่า” ฟางพูดและนำมือไปปิดไฟ แล้วเดินไปนอนบนเตียง

     ส่วนป๊อปปี้หลังจากอาบน้ำเสร็จเขาเดินออกมาและมานอนบนเตียงข้างๆฟางโดยไม่รู้ตัว

กลางดึก

      ป๊อปปี้รู้สึกว่ามีแขนใครก็ไม่รู้มากอดเขาอยู่  เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาและหันไปมองข้างหลัง  เขาตกใจมากเมื่อเห็นผู้หญิงที่ไม่ยอมให้ใครแตะตัวง่ายๆกำลังกอดเขาอยู่

“ฟาง” ป๊อปปี้เรียกฟางเบาๆ แต่ยิ่งเรียกเท่าไหร่ฟางยิ่งกอดเขาแน่นเท่านั้น

     ป๊อปปี้จึงค่อยๆ แกะมือฟางออกและหันตัวไปเป็นฝ่ายกอดฟางแทน เพราะเขาอยากให้ช่วงเวลาที่สุดเหงากลายเป็นช่วงเวลาที่หวานแทน

“ผมไม่ยอมให้คุณแม่มาทำร้ายจิตใจคุณอีกต่อไป” ป๊อปปี้พูดและเขาก็เผลอหลับไปโดยกอดฟางไปยันเช้า