Fall in love ตกหลุมรักนาย(ซะงั้น)

วันนี้เป็นวันหยุดเป็นวันที่ใครหลายคนเฝ้ารอมาตลอดสัปดาห์แต่กลับเป็นวันที่บางคนไม่ต้องการ
มือหนาเปิดผ้าม่านสีครีมออก เพื่อให้แสงแดดสาดส่องเข้ามาในห้อง  และนั่งลงมาทีเตียง
“แก้ว  คิดถึงจัง”เขาเปิดรูปจากโทรศัพท์ที่แอบถ่ายเพื่อนสาวขึ้นดูแล้วเผยยิ้มน้อยๆออกมา ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะคอม เพื่อเปิด MSN
ตรึ๊งงง   เสียงเตือนของ msn ดังขึ้น เขามองจอคอมอย่างสนใจและมันทำให้หัวใจของเขาพองโตขึ้นในทันใด เพราะมันเป็นคำทักทายจากคนที่เขารอคอย
MSN
 
Kaewjai ♥ : อรุณสวัสดิ์ โทโทะคุง
ToMo_Kup: สวัสดี  แก้วใจ
Kaewjai ♥ : โทโมะ วันนี้ไปเที่ยวกับพวกเราป่ะ 
ToMo  Kup: ที่ไหน ๆ
Kaewjai ♥: สวนสยาม  ไปมั้ยๆ?
ToMo  Kup: ไปด้วยดิ  นัดกันที่ไหน?
Kaewjai ♥: ที่หน้า ร.ร.ก็ได้
ToMo Kup: ok คร้าบบบ
Kaewjai ♥: เดี๋ยว เป็ด ไก่ หัวหอม รอหน้าโรงเรียนนะ
ToMo  Kup: ตั้งฉายาให้เราบ้างดิ อยากได้บ้างๆ
Kaewjai ♥: ก็เฟย์ ฟาง ตั้งให้ว่า เอดเวิร์ดแล้วไง
Tomo Kup: ไม่ชอบอ่ะ  ขอใหม่น้าาาา นะครับๆ
Kaewjai ♥: งั้นฉายา  ปลาแซลม่อน แล้วกัน นายมาจากญี่ปุ่นนี่ ชอบมั้ย
ToMo Kup: ชอบๆ งั้นเดี๋ยวม่อนไปเตรียมตัวก่อนเน้อ
Tomo Kup  offline
 
@สวนสยาม
“ทุกคนมาพร้อมกันหมดแล้ว  เล่นไรกันดีอ่ะ”แก้วถาม
“บ้านผีสิง” ร่างสูงตอบอย่างไม่ต้องคิด
“ก็ได้จ้า  แต่กลัวๆเหมือนกัน”เฟย์ฟางตอบพร้อมกัน
ในบ้านผีสิง
“มืดๆ แค่นี้มันจิ๊บๆ น่าแก้ว   ดูดิกอดแขนเราซะแน่นเลยนะ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น
“ก็เรากลัวนี่นา” ร่างบางตอบ
ตึ้งงงงง !!!! ผีโผล่มาจากผนัง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”
“5555  ทอมกรี๊ด”  ร่างสูงกล่าวขึ้นท่ามกลางความมืด
“ไม่  ไม่เอาแล้ว จะออก เป็ด หอม ม่อน พาไก่ออกได้แล้ว ขอร้อง เดินเร็วหน่อย”น้ำเสียงที่เปล่งออกมาสั่นเครือและมือที่แขนของชายหนุ่มเริ่มเปลี่ยนเป็นรัดให้แน่นขึ้น
หน้าบ้านผีสิง
“อีกรอบมั้ยแก้ว”โทโมะถาม
“ฮึก  ไม่เอาแล้ว”
“ขี้แยจริง” หัวหอมตอบเธอกลับมา และตามมาด้วยเสียงหัวเราะของชายหนุ่ม
และพวกเขาก็เล่นเครื่องเล่นอื่นจนเย็น แยกย้ายกันกลับบ้าน
Tomo  House
ร่างสูงย่อตัวนั่งที่โต๊ะอ่านหนังสือและเปิดสมุดบันทึกขึ้นมาแล้วเขียนข้อความบางอย่างลงไป
ยัยตัวเล็ก 55+ นอกจากน่ารักแล้วยังขี้แยต่างหาก  ชอบมาทำให้ฉันหวั่นไหว ทำหน้าตาน่ารักใส่ พูดเล่นๆ     ให้ใจสั่นเมื่อ เธอจะรู้สึกเหมือนที่ฉันรู้สึกสักทีนะ
KaewJai  House
ร่างบางนอนเกลือกกลิ้องยู่บนเตรียงหนานุ่ม พลางคิดอะไรไปพลางๆ
“กอดนายแซลม่อน  อุ่นจัง”หัวใจของเธอสั่งให้พูดออกมมาโดยไม่ตั้งใจ
“ไอแก้วบ้า   คิดอะไรเนี่ย เพื่อนนะเพื่อน”ตอนนี้ร่างบางกำลังตบตีกับความคิดในสมองที่มันไปคนละทางไม่เหมือนดังที่ใจอยากให้เป็น
“นอนได้แล้วแก้วใจ” ดวงไฟหัวเตียงดับลงก่อนที่ร่างบางจะเข้าสู่นิทราแล้วฝันไป
ณ  ทุ่งหญ้าเขียวขจีมีดอกไม้หลากสีขึ้นอยู่มีหญิงชายคู่หญิงกำลังจับมือกันเดินอยู่ และนั่งลงพร้อมกัน ชายหนุ่มใช้มือหนาตบลงที่ตักของเขาแล้วพูดขึ้นมาว่า
“แก้ว  นอนตักโมะสิเดี๋ยวร้องเพลงให้ฟัง”เมื่อสิ้นเสียงร่างบางก็เอนตัวลงนอนและหนุนศรีษะกับตักของชายหนุ่ม
“โทโมะ ร้องเพลงสิ แก้วรอฟังอยู่” แล้วเสียงเพลงก็ค่อยดังขึ้น
 
ก็แค่เพียงเธอน่ะแอบสงสัยก็ถือว่าเธอใส่ใจฉันแล้ว
อะไรที่ฉันทำมา  เธอก็ปล่อยให้ฉันทำไป
พอใจแล้วแค่นั้น
ไม่ว่าเมื่อไร มากมาย ไม่ได้ต้องการให้เธอรักฉัน
ต่อให้เธอไม่ค่อยเข้าใจ เธอก็เพียงแค่รับมันไปเพียงเท่านี้ก็พอ
 
เสียงเพลงจบลงพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าสวยของหญิงสาวที่ปรากฏขึ้น  และชายหนุ่มค่อยๆโน้มตัวลงมาจุมพิตที่หน้าผากของเธอ แต่หลังจากนั้น........
“อ๊ากกก  ไอโทโมะบ้าจามมาแกล้งกันถึงในความฝันเลยหรอเนี่ย แล้วฉันเป็นบ้าอะไรทำไมต้องคิดถึงแต่นายนั่น  นอนได้แล้ว” หยิงสาวลุกมาโวยวายกลางดึก และทะเลาะกับควาคิดที่ซุกชนของเธอเองก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง