Romeo + Juliette รักหมดใจยัยศัตรูตัวร้าย ( TK )

 3
หาทางหนี!!!
(Kaew Past )
 
“ทำไงดีเนี่ย”ฉันพยายามสำรวจห้องของโทโมะเผื่อมันมีทางออกตั้งแต่ห้องน้ำไปจนถึงตู้เสื้อผ้าของเขาซึ่งแทบ 
ไม่มีทางออกเลยแม้แต่น้อย
“เฮ้อ...ไม่มีทางออกเลยทำไงดี”ฉันพูดตัดเพ้อด้วยความเหนื่อยล้าจนสายตาฉันมองไปยังหน้าต่างที่มีระเบียงอยู่ทำ
เอาฉันคิดแผนออกทันที
“ฮึๆ นายไม่มีวันได้คุณหนูแก้วอย่างฉันไปเป็นทาสนายหรอก”ฉันพูดพึมพำคนเดียวพร้อมคิดแผนด้วย
ขั้นตอนที่ 1 ล่อโทโมะออกไป
      ตอนนี้ฉันใช้สีแดงแต้มเป็นจุดๆคล้ายกับอีสุกอีใสขึ้นแล้วหาปรอทวัดไข้มาอมไว้ที่ปาก พอฉันได้ยินเสียง
ฝีเท้าของเขากำลังจะเข้ามาในห้องฉันจึงรีบวิ่งขึ้นเตียงห่มผ้าทันที พร้อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วพึมพำออกมา
“ไม่มีวันที่นายจะได้ฉันเป็นทาสหรอก”จากนั้นบทละครของฉันก็เริ่มขึ้น
“อ่าว..เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย”นายโทโมะถามฉันที่แกล้งนอนซมอยู่
“แค่กๆสง..สัย ฉัน..เป็น..อ..สุก..อี..ใส..น่ะ”ฉันพยายามเล่นละครตบตาเขาให้มากที่สุด
“ฮ๊ะ!!อีสุกอีใสเนี่ยนะ เดี๋ยวฉันหายามาให้เธอกินแล้ว”เขาพูดด้วยตกใจพร้อมรุกรี้รุกรนออกไปหายาที่อยู่ข้างนอก
ห้องมาให้ฉัน
ขั้นตอนที่ 2 ใส่ยาถ่ายในน้ำเปล่าแล้วให้นายโทโมะกิน
      ฉันใช้โอกาสตอนที่นายโทโมะออกไปหายานั้นรีบเอายาถ่ายที่ฉันซ่อนในกระเป๋าเสื้อฉันขึ้นมาแล้วรีบเอา
น้ำเปล่าใส่แก้วแล้วเทผงยาถ่ายลงไปแล้ววางแก้วที่ใส่น้ำไว้ที่โต๊ะข้างเตียงจากนั้นฉันก็นอนลงกับเตียงเหมือนเดิม
“แก้วฉันเอายามาให้แล้ว”โทโมะพูดพร้อมวางยาไว้ที่เดียวกับที่วางแก้วน้ำที่ใส่ยาถ่ายของฉัน
“โท..โมะ..แค่กๆ...นายช่วยกินน้ำ...ที่วางข้างยา...ให้ฉันหน่อย...”ฉันพูดขณะที่เอาผ้าห่มมาคลุมโปงไว้
“ทำไมหรอแก้ว”นายโทโมะถามฉันขึ้น ทำไงดีเนี่ยลืมคิดคำตอบไว้ เอาว่ะลองลูกเล่นตื้นๆก่อนแล้วกัน
“อ๋อ...พอดี..แม่บ้านเค้า..เอาน้ำมาให้ก่อนหน้าแล้วน่ะ แต่ฉันอยาก..กินน้ำที่นายเอามาให้มาก..กว่าเลยให้นายช่วย
กินให้หมดแล้ว...เอามาเติมน้ำใหม่ให้..หน่อยสิ..แค่กๆ”สาธุ ขอให้เขาเชื่อฉันด้วยเถอะ
“งั้น..ก็ได้”นายโทโมะค่อยๆจับแก้วน้ำขึ้นมายกดื่มอย่างรวดเร็วจนหมด
“เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้ใหม่นะ”จากนั้นเขาก็ไปเอาน้ำใหม่มาให้ฉันแต่ทว่า...
เพล้ง!!!แก้วที่เขาถือในมือได้หลุดออกจากมือของเขา สงสัยฤทธิ์ยาถ่ายออกแล้วล่ะ- -
“แก้วเดี๋ยวของเข้าห้องน้ำก่อนนะ”เขาพูดพร้อมรีบวิ่งเขาห้องน้ำทันที
ขั้นตอนที่ 3 หนีออกทางประตู
“ได้เวลาแล้ว”ฉันพูดแล้วรีบขึ้นจากเตียงแล้วไปเอาเชือกที่นายโทโมะมีในห้องออกแล้วฉันก็รีบวิ่งไปยังระเบียง
ทันที จากนั้นฉันก็เอาเชือกหมัดกับมุมของระเบียงแล้วปล่อยลงยังพื้น จากนั้นฉันก็พยายามไต่ลงมาตามเชือกแต่
แล้วฉันก็เจอสิ่งที่ไม่คาดหวัง
หวอ!!หวอ!! ไซเรนดังขึ้นมาทำเอาฉันใจหาย
“ตอนนี้ทาสรับใช้ของคุณชายโทโมะได้มีการหลบหนีออกทางหน้าต่างระเบียงหน้าห้องคุณชายขอให้ทุกคน
ประจำที่ด่วน ขอย้ำประจำที่ด่วน”นี่นายติดกล้องวงจรปิด ยาม และบอดี้การ์ดขนาดนั้นเลยหรอ ซวยแล้ว
พรึ่บๆพรึ่บๆเสียงของยามและบอดี้การ์ดประมาณพันของนายโทโมะเดินมายังที่ฉันกำลังจะลง(ยังกะจะทำ
สงครามยังไงก็ไม่รู้–0 -)
“ยัยทาสรับใช้!!พวกเราในนามตัวแทนของผู้คอยเฝ้าสถานการณ์ของคุณชายโทโมะ ฉันขอสั่งให้คุณลงมามอบตัว
ซะ!!”หน่อย!!ฉันไม่ใช่ทาสรับใช้เข้าซะหน่อยนะ
“ใครจะยอมให้พวกนายจับง่ายๆล่ะ”ฉันพูดพร้อมจับเชือกแน่นกว่าเดิม
“จะลงมาดีๆหรือให้ใช้กำลัง”พวกยามพูดพร้อมกันแล้วก็ร่วมใจกันจับเชือก พวกแกจะทำอะไรฉันไม่ได้หรอก
“ไม่ลง”ฉันพูดเท่านี้อยู่ๆเชือกก็แกว่งไปแกว่งมาจากช้าๆแล้วเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“ซ้าย”ไอ้พวกยามพูดพร้อมกันแล้วก็แกว่งไปทางซ้าย ซึ่งตอนนี้ฉันเริ่มกลัวแล้วนะT ^ T
“ขวา”พวกยามเริ่มแกว่งไปทางขวาวึ่งตอนนี้มันแรงมาขึ้น
“ซ้าย”ตอนนี้ฉันไม่ไหว ฉันจึงปล่อยมือออกจากเชือกแล้วฉันคิดว่ายังไงก็ไม่รอด
“เฮ้ย!!”ไอ้พวกยามอุทานพร้อมกันแล้วแล้วใจกันหลบออกจากพื้นที่เสี่ยงทันที ฉันตายแน่นอน
พรึ่บ!อยู่ๆก็มีมือโอบเอวฉันไว้ ทำเอาฉันงงมากเลย ตุบ!เหมือนเขาคนนั้นพยายามให้ฉันไม่โดนอะไรเลยเอา
ตัวเองลงพื้นก่อน ก็เหลือแค่ฉันลืมแล้วดูว่าเขาเป็นใครแล้วสินะ
>- 0เอ๋!?โทโมะเหรอไม่ใช่มั้ง
 0 o 0 !!โทโมะจริงๆด้วย ซวยแน่เรา
“วันนี้เธอเจอดีแน่”กรี๊ด ซวยแน่ๆ
“มานี่เลย”นายโทโมะรีบดึงฉันขึ้นมาพาดไหล่แล้วพาฉันกลับห้องทันที
ณ ห้องนอนของโทโมะ
   หลังจากมาถึงห้องแล้วนายโทโมะก็โยนฉันลงบนเตียงแล้วคร่อมฉันไว้
 “เธอทำแบบนี้กับฉันทำไม”เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
 “เอ่อ...คือ…”ฉันกำลังจะพูดอธิบายแต่แล้วนายโทโมะก็แทรกก่อน
 “เธอต้องเป็นมากกว่าทาส”0 – 0!!มาก..กว่า....ทาส..งั้น..หรอ!!!
 “และตอนนี้ฉันสั่งให้เธอนอนกับฉันบนเตียง!!”อ๊ากกกกกก!!ฉันต้องนอนกับคนลามกอย่างนายเนี่ยนะ
 พรึ่บ!!!อยู่ๆนายโทโมะก็ฉุดฉันลงไปกอดนอนบนเตียง ฉันยังไม่พร้อมนะ> 0 <
 “หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะล่วงเกินเธอแน่”อ๊ากกกก!!นี่นายคิดจะXฉันหรอ สุดท้ายฉันก็ยอมจำนนนอนกับเขาจน
 ได้T ^ T
 
สรุปแผนการหนี:ล้มเหลว