Romeo + Juliette รักหมดใจยัยศัตรูตัวร้าย ( TK )
TK_722mintae
1) Image
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบทนำ
รถสปอร์ตสีแดงสดกำลังขับเคลื่อนเข้ามาในคฤหาสน์ยอย่างรวดเร็วจนกระทั่งมาถึงหน้าคฤหาสน์โดยที่กำลัง
มีทั้งพ่อบ้าน แม่บ้าน ต่างพากันมาต้อนรับคนที่ขับรถสปอร์กันอย่างยกใหญ่
“คุณหนูแก้วมาแล้ว!!!”เสียงของพ่อบ้านอาวุโสประกาศขึ้นมาพร้อมกับเสียงปรบมือ
“ขอบคุณนะ”คุณหนูแก้วกล่าวขอบคุณแล้วเดินเข้าไปในห้องโถงที่มีคุณพ่อ คุณแม่นั่งรออยู่แล้ว
“มาแล้วหรอลูกพ่อ”คุณพ่อของเธอถามเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“ค่ะ”แก้วตอบกลับด้วยความอ่อนน้อม
“เป็นไงบ้างลูกแม่ไปเรียนต่างประเทศสนุกไหม”ผู้เป็นแม่ถามขึ้น
“ก็สนุกดีค่ะ”แก้วตอบกลับอีกครั้ง
“เอาล่ะลูกพ่อไปพักผ่อนก่อนเถอะนะ”พ่อของเธอพูดพร้อมลูบหัวเธอเบาๆ
“ค่ะ”เธอตอบเพียงสั้นๆจากนั้นเธอก็ขึ้นไปยังห้องนอนของเธอ
แอ๊ดดด....เสียงเปิดประตูห้องนอนของดังขึ้นพร้อมกับเธอเดินเข้าไปในห้องหลังจากที่เอไม่ได้อยู่มานานกว่า 6 ปี
“เฮ้ออออ....”เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาพร้อมกับเธอลงไปนอนกับเตียงของเธอ
“เมื่อไหร่จะเจอนายหล่ออีกนะ”เธอพูดเพ้อออกมาพร้อมกับความคิดเธอกับหมุนไปยังตอนเธออายุ 10 ปี
~6 ปีที่แล้ว~
“เฮ้ยยย!!มีเด็กผู้หญิงแถวนี้ด้วยว่ะ”เสียงของพวกผู้ชายวัยเดียวกันกับเธอร้องตะโกนเพื่อให้พวกพ้องได้ยิน
“ไหนๆ โฮ!โครตขาวเลยว่ะ”ผู้ชายคนนึงทำท่าจะมากอดเธอ
“อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ”เธอพูดข่มขู่พวกผู้ชายแต่กลับไม่ได้ผลแต่อย่างใด
“อวดเก่งนี่ งั้นต้องเจอไอ้นี่”ผู้ชายที่เป็นหัวหน้าพูดขึ้นพร้อมชูแมลงสาบขึ้นมา
“กรี๊ดดดด!!!เอาออกไปเดี๋ยวนะ”เธอกรีดร้องอย่างดังเพื่อหวังให้คนแถวนี้ช่วย
“555+หนีไม่พ้นหรอก”ไอ้หัวหน้าพูดพร้อมเดินเข้าใกล้เธอ
“เฮ้ย!!หยุดแกล้งผู้หญิงได้แล้ว”เสียงของวีรบุรุษของเธอพูดดังขึ้น
“แกมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันไม่ทราบ พวกเราลุย!!”ไอ้หัวหน้าพูดอย่างหัวเสียและแล้ววีรบุษคนนั้นกลับโดนรุมอย่างเต็มที่
“เฮ้ยนั่น ตำรวจนี่ หนีเร็ว”ลูกน้องของหัวหน้าคนนั้นร้องตะโกน ทำให้พากันหนีไปไกลพริบตา
“โอย.........”เสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวดของวีรบุรุษคนนั้นดังขึ้นทำให้เธอรีบวิ่งไปดูเขา พร้อมกับเห็นเลือดออกเต็มหน้าของเขา
“เป็นไรมากไหม เดี๋ยวฉันทำแผลให้นะ”เธอพูดพร้อมเดินไปเปิดก๊อกน้ำและใช้ผ้าเช็ดหน้าของเธอมาลองน้ำ
จากนั้นนำไปเช็ดแผลให้เขาคนนั้น
“เจ็บหน่อยนะ”เธอพูดเพื่อปลอบเขาให้หายจากความเจ็บ
“โอ๊ย!!!”เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแต่เธอก็พยายามทำให้เบาที่สุด
ผ่านไปประมาณ 10 นาที หน้าที่เต็มไปด้วยคราบเลือดของเขาเริ่มลดไปบ้างแล้ว
“เฮ้อ~ลดไปบ้างแล้วนิ”เธอถอนหายใจด้วยความเหนื่อยพร้อมลุกขึ้นเพื่อนำผ้าเช็ดหน้าล้างน้ำ
หมับ!!วีรบุราของเธอจับมือเธอไว้
“อะไรหรอ”เธอพูดด้วยความสงสัย
"เอ่อ....ฉันขอผ้าเช็ดหน้าเธอนะ”คำพูดของเขาทำเธอแทบอึ้ง
“เอ่อ...ก็ได้”เธอพูดพร้อมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้พร้อมเธอปล่อยหน้าแดงๆให้เขาเห็น
“ขอบใจนะ ลาก่อนนะ งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ”เขาพูดพร้อมวิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว โดยที่เธอยังไม่ทันที่บอกลาเลยสักคำ
เธอรู้ว่าเธอไม่สามารสมาเจอเขาได้อีกเพราะเธอต้องไปต่างประเทศในวันพรุ่งนี้
~กลับมาปัจจุบัน~
จากนั้นความคิดของเธอก็หยุดเพียงเท่านี้ จากนั้นเธอก็ผลอยหลับไป
ถัดไปอีกด้านนึง
“คุณพ่อมีอะไรให้ผมช่วยหรอครับ”ผู้ชายคนหนึ่ง ร่างสูง ผมสีดำเข้ม แววตาแฝงด้วยความลับบางอย่างไว้
“ลูกสาวตระกูลศิริมงคลสกุลกลับมายังบ้านเกิดของตนเองแล้ว”พ่อของเขาจ้องไปยังคฤหาสน์ด้วยแววตาแฝงความแค้นไว้
“ทำไมหรอครับคุณพ่อ”ผู้ชายคนนั้นถามด้วยน้ำเสียงงงๆ
“จงไปทำร้ายศักดิ์ศรีของตระกูลศิริมงคลสกุลโดยใช้ลูกสาวของตระกูลเป็นเครื่องมือ”พ่อของชายผู้นี้พูดขึ้นมาต่อ
“ชื่อจริงของเธอคืออะไรครับ”ชายผู้นี้ถามต่อ
“จริญญาศิริมงคลสกุล!!!!”พ่อของเขาพูดด้วยน้ำเสียงชัดเจน
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
