ทํายังไงไม่ให้รักนาย

ฉันทนดูภาพบาดตาบาดใจไม่ไว้จึงวิ่งออกมายังจุดนั่น โดยมียัยแยมวิ่ง
 
ตามมา ด้วยความเป็นห่วงเป็นห่วงท่ามกลางสายฝนที่กําลังกระหนํา
 
"แกต้องยอมรับความจริงดิ"แยมปลอบฉัน
 
"ฉันรู้ว่าไม่ควรไปรักไอ้แชมป์มันแต่ก็หักใจไม่ได้ที่เห็นมันกับแก้ม
 
ยืนกอดกัน กลมดิกซะขนาดนั่น"
 
"ขนาดแค่นี้ แกยังทนไม่ไหวเลยแล้วถ้ามันจูบต่อหน้าแก แกจะทน
 
ไหวไหม"
 
ฉันรู้สึกเจ็บกับคําที่แยมพูด เจ็บจนพูดไม่ออกตอนนี้มันรู้สึกชาที่หน้า
 
เพราะด้านในใจฉันคิดเสมอว่า ถ้าแชมป์รู้ว่าฉันชอบมัน มันจะรู้สึกยัง
 
ไง มันจะเกลียดมันจะอะไรไหม ความคิดเหล่านี้อยู่ในหัวฉันจนมัน
 
เต็มไปหมดแล้ว จนฉันเกือบจะรับมันไม่ไหว และฉันก็รู้สึกภาพในตา
 
ฉันมันสีจางลงเรื่อยๆจนมองอะไรไม่เห็นอีก แล้วฉันก็สลบลง
 
"แบม  แบมแกอย่าเป็นอะไรนะ"
 
เสียงแยมพูดเหมือนตกใจอะไรบางอย่าง ฉันรู้สึกว่าด้านหน้าของฉัน
 
เต็มไปด้วยสีขาวหมด ฉันนอนอยู่บนเตียงอะไรสักอย่างและมีคนเข็น
 
ฉันเข้าไปในห้องฉุกเฉิน-อุบัติเหตุ
 
"แบม เป็นไงบ้างวะ"เสียงไอ้แชมป์ถามแยมด้วยความตกใจ
 
"ไม่รู้ มันอยู่ในห้องนี้อยู่"
 
"แค่เป็นลมทําเป็นเรื่องใหญ่ไปได้"ยัยแก้มสีหน้าดูไม่เป็นห่วงฉันเลย
 
ยัยนี่ดูดีใจต่างหากที่ฉันเป็นลมไป
 
"แก้มไม่เป็นห่วงแบมบ้างเหรอะ เพื่อนคุณทั้งคนนะ"
 
แชมป์สงสัยในพฤติกรรมของแก้ม แก้มมันดูเย็นชาไม่มีความเมตตา
 
หลงเหลืออยู่เลย ไม่เห็นแววตาน่ารัก สดใสของมัน เห็นแต่แววตา
 
ดุเดือดปานจะกินเลือดกินเนื้อของมันเข้ามาแทน
 
"เป็นห่วงสิ แต่แก้มไม่เอาเรื่องไร้สาระแบบนี้มาเก็บให้รกสมองหรอก"
 
"รกสมองเหรอะ เพื่อนทั้งคนนะเว้ย ทําอย่างนี้ได้ไงวะ ไม่ห่วงฉันไม่ว่า
 
แต่นี่มาบอกว่ารกสมองมันมากไปแล้ว"
 
แยมทําท่าจะตบแก้มด้วยความโมโห ที่ฉันถูกห่ามเข้าโรงพยาบาล
 
แต่ยัยแก้มกลับไม่สนใจ
 
"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ แยม"แชมป์ ขึ้นเสียงกับแยม
 
"เดี๋ยวนี้แกกล้าขึ้นเสียงกลับฉันเลยเหรอะ"
 
"ถ้าแกยังไม่หยุดข้าไม่ทําแค่นี้หรอก"
 
"ถามหน่อยเหอะ แกเป็นห่วงไอ้แบมมันจิงๆรึเปล่า"
 
"ก็จิงดิ ถามอะไรวะ"
                          
แก้มเริ่มร้ายขึ้นทุกทีเลยนะคะ หลังจากที่รู้ว่าแบมชอบแชมป์เนี่ย
 ติดตามตอนต่อไปนะคะ