This is love...มันคือความรัก

ตอนที่21
 
1ปีผ่านไป
"หยุดเดี๋ยวนี้นะแก้ววววว"
"ไม่หยุดมีไรป่ะ"ตอนนี้ฉันกับฟางกำลังวิ่งไล่กันมาตามอาคารเรียนเพราะฉันแอบไปรู้ความลับบางอย่างในโทรศัพท์ของฟางเกี่ยวกับป๊อปปี้เรื่องคนอื่นเป็นงานถนัดของจริญญาฮ่าๆ
"แก้วเอาคืนมาเถอะนะไม่มีอะไรหรอก"
"ให้มันจริงได้ข่าวส่งไลน์ไปหากันทุกคืนเลยนิอยากรู้จังว่าจะหวานขนาดไหน"
"ไม่นะ!แก้วเอาคืนมาเดี๋ยวนี้เลย"แต่พอฉันวิ่งลงมาถึงบันไดของชั้น2สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับชายหญิงคู่หนึ่งซึ่งผู้ชายที่หันหลังอยู่นั้นฉันจำได้ดีว่าเค้าคือโทโมะ!และฉันจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าผู้หญิงที่นั่งคุยกับเค้าอยู่ไม่ถือแหวนที่ฉันเคยให้โทโมะเมื่อปีที่แล้วไว้ไหนบอกว่าจะไม่ถอดไงแล้วทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงเอาไปเล่นได้!
ปึก~
"โอ๊ย!จับได้แล้วเย่"แต่ฟางที่วิ่งลงมาไม่ดูอะไรก็มาชนกับหลังฉันเต็มๆจนกระเด็นไปเกือบตกบรรได
"..."ฉันได้แต่เงียบเพราะไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับสานการณ์แบบนี้ดีจะเข้าไปถามตรงๆตอนนี้เลยหรือควรจะเก็บไว้และปล่อยให้มันผ่านพัดไป?
"เอ่อ...คือ...ฉัน.."
"ใครว่าจับได้ล่ะฮ่าๆ"ถึงยังไงฉันก็จะทำเหมือนไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นแบบนี้นี่แหละดีแล้วถ้าเค้าอยากบอกก็คงจะบอกเองแต่ถ้าไม่ฉันก็จะเงียบและทำเหมือนไม่เห็นไปอย่างงี้แทน
"นี่หลอกกันเหลอะ!ตายแน่แก้ว"แล้วฉันกับฟางก็วิ่งกันจนถึงหน้าโรงเรียนระหว่างที่วิ่งฉันก็แอบดูข้อความจนหมดจากนั้นก็หยุดแล้วก็คืนโทรศัพท์ให้ฟาง
"ไม่เห็นมีอะไรเลย อ๊ะ!เอาคืนไป"ฉันแสร้งทำเป็นไม่ได้คิดอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้โดยการยิ้มแล้วก็ทำตัวให้เป็นปกติที่สุด
"โห!ก็แก้วดูหมดแล้วอ่ะT_T"
"ฮ่าๆๆๆ"แล้วฉันกับฟางก็เดินกลับคอนโดพร้อมกันแต่ปกติแล้วฉันจะต้องกลับกับโทโมะแต่สงสัยวันนี้เค้าคงจะมีคนไปส่งแทนแล้วฉันเลยทำเนียนเดินกลับกับฟางเลย
 
คอนโดแก้ว-ฟาง
 
11:00pm.
ฉันนั่งรอให้โทโมะโทรมาจนจะเที่ยงคืนแล้วก็ยังไม่มีวี่แววนี่เค้าไม่คิดจะโทรมาเลยรึไงว่าทำไมฉันถึงไม่กลับกับเค้าแต่ก็อย่างว่าโทโมะอยู่เกรด12แล้วไหนจะงานที่เยอะมากแล้วก็เรื่องเข้ามหาลัยอีกบางทีเค้าอาจจะไม่มีเวลาให้ฉันเหมือนเดิมแล้วก็ได้
ยังเป็นดอกไม้ของเธออยู่รึเปล่าบอกกันสักหน่อยรักแล้วทำไมปล่อยเอาไว้ให้หน่อยใจ~
"ฮโหล"พอได้ยินเสียงโทรศัพท์ฉันก็รีบกดรับทันทีเพราะนึกว่าเป็นโทโมะแต่ที่ไหนได้ป๊อปปี้ต่างหาก
(รับเร็วอย่างงี้รอใครโทรมาอยู่รึเปล่า)
"บ้าเหอะ!แล้วนี่โทรมามีไร"
(แค่จะโทรมาบอกว่าเรื่องวันเกิดฟางที่เคยสัญญากันไว้นะอย่าลืมนะ)ที่แท้ก็เรื่องนี้เองจริงสินะอีก2วันก็วันเกิดฟางแล้วฉันยังหาของขวัญให้ไม่ได้เลย
"แล้วตกลงนายจะมาที่ห้องฉันใช่ป่ะ"
(ห้องเธอนั้นแหละแล้วหาของขวัญได้ยัง)
"ยังเลยแล้วนายอ่ะ"
(ก็ยังเหมือนกันงั้นวันพรุ่งนี้ไปซื้อกันป่ะ)
"พรุ่งนี้ก็ได้งั้นเจอกันนะ"
(ครับงั้นแค่นี้นะฝันดี)
"อื้ม^^"บางทีเค้าอาจจะกำลังเบื่อฉันอยู่ก็ได้มั้ง
 
สยามพารากอล
"แก้วววววว"
"อารายยยยยย"ตอนนี้ฉันกำลังเลือกของขวัญให้ฟางอยู่แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะเอาอะไรดีเพราะถ้าจะซื้อตุ๊กตาให้ก็มีเยอะแล้วอีกอย่างถ้าซื้ออย่างอื่นก็ไม่รู้ว่าจะชอบมั้ยอีก-_-"
"เธอว่าฉันซื้อแหวนให้ฟางดีป่ะ"
"แล้วแต่นายดิ"
"งั้น...มานี่เลย"แล้วป๊อปปี้ก็ลากฉันมาที่ร้านจิวเวอร์ลี่แห่งหนึ่งในสยามอย่าบอกนะว่าตานี่จะซื้อแหวนเพชรให้ฟางนะ!
"น...นายจะซื้อแหวนเพชรให้ฟางเหลอะ"
"ก็ดูก่อนว่าสวยมั้ยถ้าสวยก็น่าจะซื้ออ่ะ"
"แล้วนายมีเงินเหลอะ"
"เธอไม่รู้รึไงว่าร้านนี้มันเป็นของแม่ฉันนะห๊ะ!"จริงด้วยหน้าร้านก็เขียนไว้อยู่แล้วว่า'จิระคุณ' ทำไมตานี่ถึงรวยนักนะฉันล่ะมั่นไส้
"สวัสดีค่ะคุณป๊อป"
"ครับ^^"
"มาถึงที่นี่เลยจะซื้ออะไรรึเปล่าค่ะ"
"ผมอยากได้แหวนสักวงครับขอที่สลักชื่อได้นะ"
"งั้นเชิญนั่งก่อนเลยค่ะเดี๋ยวพี่จะเอาแบบมาให้ดู^^"แล้วพี่พนักงานก็เดินเข้าไปในร้านสักพักก็เดินออกมาพร้อมกับแบบแหวนที่มีเกือบ1000แบบทั้งที่ออกแบบเองแล้วก็ลูกค้าสั่ง
"เอ่มมมม...เธอว่าแบบไหนสวยอ่า"พอป๊อปขอความคิดเห็นฉันก็เลยเปิดดูแบบไปเรื่อยๆจนไปสะดุดตาเข้ากับแหวนวงนึงมันไม่ใช่แหวนเพชรอะไรแบบนั้นหรอกแต่มันเป็นสร้อยที่มีแหวนคล้องต่างหาก
"อันนี้เป็นไงฟางจะได้ใส่เป็นสร้อย"
"เป็นความคิดที่ดีงั้นผมเอาแบบนี้นะครับ"แล้วป๊อปก็จัดการบอกพนักงานเสร็จสรรพจากนั้นเราก็ไปทานอาหารกันก่อนจะกลับมาเลือกของขวัญให้ฟางต่อ
"ตกลงเธอจะเอาอะไรให้ฟางอ่ะ"
"ก็ยังไม่รู้เหมือนกันT^T"
"ทีคิดให้ฉันล่ะคิดได้แต่พอคิดให้ตัวเองกลับคิดไม่ออก"
"ชิ!"
"เอางี้เธอซื้อนาฬิกาให้ฟางดิยัยนั่นเคยบ่นกับฉันว่าเรือนที่ใส่อยู่เข็มมันชอบหยุดเดิน"เออจริงด้วยฟางก็ชอบมาบ่นกับฉันแต่พอจะไปซื้อใหม่ก็ไม่เอา
"ก็ได้งั้นไปเลือกกันเหอะ"แล้วฉันกับป๊อปก็เดินกันไปเรื่อยๆจนไปเจอกับร้านขายนาฬิการ้านหนึ่งมันก็ไม่ได้แพงมากหรอกแต่ฉันคิดว่าฟางน่าจะชอบฉันเลยตัดสินใจซื้อเรือนสีชมพูซึ่งป๊อปก็บอกว่าสวยดี
"ได้กันครบแล้วงั้นอย่าลืมทำตามแผนล่ะ"
"จ้าาาไม่ลืมหรอก"
"แล้วตกลงมีใครไปมั่งอ่า"
"ไม่รู้ดิอาจจะมีแค่ฉันนายแอพริลแล้วก็เควินมั้ง"ฉันพูดโดยทำเหมือนลืมโทโมะไปเพราะคิดว่าเค้าคงจะยุ่งจนมาไม่ได้
"แล้วไอ้โมะอ่ะ"
"เค้าคงไม่มาหรอกเห็นยุ่งจะตายไปกันเหอะฉันอยากกลับล่ะ"แล้วฉันก็เปลี่ยนเรื่องพูดทันทีเพราะเห็นสายตาเหมือนจะรู้ทันของป๊อปก็แอบเสียใจไม่น้อย
 
ตอนกลางคืน
ยังเป็นดอกไม้ของเธออยู่รึเปล่าบอกกันสักหน่อยรักแล้วทำไมปล่อยเอาไว้ให้น้อยใจ~
"ฮโหล"ฉันเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามาก็ช่างใจนิดนึงก่อนจะกดรับสาย
(ทำอะไรอยู่)นั่งดูแหวนที่เราเคยให้กันเมื่อปีที่แล้วอยู่
"เปล่า"
(อ้อ...)แล้วโทโมะก็ไม่พูดอะไรต่อฉันเลยเงียบเหมือนกัน
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันวางสายนะ"
(อย่าเพิ่งฉัน...จะโทรมาขอโทษ)
"เรื่องอะไร"
(เรื่องที่ไม่ค่อยได้โทรหาเธอแล้วก็ไม่ได้ไปรับไปส่งเหมือนอย่างก่อน)
"ฉันเข้าใจนายงานเยอะจะตาย"
(งั้นวันพรุ่งนี้เจอกันได้มั้ย)
"พรุ่งนี้วันเกิดฟาง"
(เหลอะ...งั้นฉันจะไปด้วย)
"แล้วแต่"
"...."แล้วฉันกับเค้าก็เงียบกันอีก
(เธอไปนอนเถอะฝันดี)
"ค่ะฝันดี"เปลี่ยนไปจริงๆเค้าเปลี่ยนไปแล้ว!!!
 
วันเกิดฟาง
"Happy birth day to you!"
"นึกว่าจะลืมซะแล้ว><"
"ลืมได้ไงย่ะ"แล้วฟางก็เป่าเค้กก่อนหันมาพูดกับฉัน
"อ๊ะ!ของขวัญ"แล้วป๊อปก็ยื่นของขวัญให้ฟางยัยนั่นออกอาการเขินเล็กน้อยแต่ก็รับไว้ส่วนคนอื่นๆก็ถยอยเอาของขวัญให้จนหมด
"อ่ะฉันให้เอ่อ...รวมกับโทโมะเลยนะพอดีเค้าไม่ว่างนะ"พอเห็นว่ายังไงโทโมะคงมาไม่ได้แล้วเลยบอกว่าของขวัญชิ้นนี้ให้รวมกันเลยฟางจะได้สบายใจ
"อ้อโอเคขอบคุณนะ^^"
"จ๊ะ"
1ชม.ผ่านไป
งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรานี่ก็จะ3ทุ่มแล้วตอนนี้เควินกับแอพริลก็กลับบ้านไปแล้วเพราะบ้านอยู่ไกลส่วนป๊อปก็ช่วยกันเก็บของที่เพิ่งปาร์ตี้เสร็จ
"นายกลับห้องเถอะเดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง^^"
"ฮ่าว~โอเคงั้นฉันไปนะฟางบ๊ายๆ"
"อะ...อื้อ-////-ฝันดีนะ"
"ครับ^^"
"ไปชิ่วๆ"พอเห็นว่าฟางเขินจนนัวบิดก็รีบไล่ป๊อปปี้ทันทีแหมทำอย่างกับว่าอยู่กัน2ต่อ2นะ
"เดี๋ยวเหอะๆ"แล้วป๊อปปี้ก็เดินออกจากห้องไปฉันเลยจัดการเก็บกวาดห้องต่อจนดูเข้าท่ากว่าเดิมและเดินเข้าห้องไป
"ฟางฝันดี"
"จร้า"
ปัง~
"สุดท้ายนายก็ไม่มาทีหลังไม่ต้องพูดถ้าทำไมได้...ฮึก"ร้องไปก็เท่านั้นยังไงเค้าก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
ยังเป็นดอกไม้ของเธออยู่รึเปล่าบอกกันสักหน่อย~
พอเห็นชื่อคนที่โทรเค้าฉันก็ไม่รอช้าที่จะกดรับสายทันทีอยากรู้เหมือนกันว่าเค้าจะอ้างว่าอะไร
"ฮโหล"
(แก้ววันนี้ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้ไปพอดีติดโปรเจคสำคัญนะ)
"อื้อก็ไม่ได้คิดว่าจะมาตั้งแต่แรกแล้ว"พยายามกลั้นเสียงสะอื้นแล้วยะแต่มันก็เล็ดลอดออกไปบ้างสุดท้ายเป็นฉันเองที่อ่อนแอ
(อย่าพูดอย่างงั้นสิฉันตืดโปรเจคสำคัญจริงๆ)
"ฉันรู้ว่างานของนายมันสำคัญมากสำคัญพอที่จะลืมไปว่าฟางก็เป็นคนนายรู้จักวันเกิดยัยนั่นไม่มีค่าเทียบเท่าโปรเจคบ้าๆอะไรนั่นของนายได้หรอก...ฉันเข้าใจอ้อ!แล้วรู้ไว้ด้วยนะว่าฉันแก้ต่างเรื่องที่นายมาไม่ได้แล้วไม่ต้องห่วงนะความรู้สึกนายฉันเป็นห่วงเสมอถ้าไม่มีอะไรแล้ว..."
(แก้วฉันขอโทษ)
"แค่นี้นะ"เก็บคำขอโทษของนายไว้เถอะฉันไม่ต้องการนายคงไม่คิดถึงความรู้สึกของฟางหรอกทั้งๆที่ก็เป็นคนรู้จักกันแต่กลับไม่มางานวันเกิดฉันเข้าใจว่านายมีโปรเจคสำคัญแต่มันคงไม่มีความหมายถ้าวันนึงนายมองว่ามันมีค่ามากกว่าความรู้สึกของคนคนนึง
 
นานาชาติICS
"แก้ว"พอฉันเดินเข้ามาในรร.เสียงคุ้นเคยก็ทักขึ้นและแน่นอนเค้าต้องมารอก่อนที่ฉันจะมาแล้วแน่ๆ
"ฟางรีบไปกันเถอะ"พอเห็นฟางยังงงๆอยู่ฉันเลยเดินออกมาคนเดียวและสาวเท้าขึ้นไปบนห้องให้เร็วที่สุดแต่ก็คงไม่ทันขายาวๆของโทโมะแน่ๆ
"แก้วเรามาคุยกันดีกว่านะ"
"ปล่อย"ฉันพยายามแกะมือของโทโมะออกแต่มันกลับทำให้เคเาบีบแน่นขึ้นกว่าเดิมจนฉันเจ็บ
"แก้วเธอไม่มีเหตุผลแล้วนะ"ถ้าเหตุผลของนายมันมีค่ากว่าความรู้สคกฉันก็ไม่ต้องมาพูดกัน!
"ใช่ฉันไม่มีเหตุผลงั้นก็ปล่อยสิ"
"มานี่เลย"แล้วโทโมะก็ลากฉันมาที่สวนสนแต่ฉันก็ฝืนไว้แต่ก็ฝืนไว้ได้ไม่นานสุดท้ายก็ต้องยอมเดินตามเค้าไป
"โอ๊ย!เจ๊บ"ตอนที่โทโมะพาเข้ามาในสวนสนแต่เพราะมีก้อนอิฐปูอยู่พื้นมันเลยไม่เสมอกันพอโดนลากดลยทำให้เสียการทรงตัวหัวเข่าเลยกระแทกพื้นเต็มๆ
"แก้ว!!!ฉันขอโทษ"
"ซะใจแล้วใช่มั้ยที่เห็นฉันเป็นแบบนี้นะ!"
"ไม่ใช่อย่างงั้นแต่...."
"ถ้านายไม่ได้รีกฉันแล้วก็บอกมาตรงๆฉันไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ของนาย!"ไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันพูดเรื่องนี้แต่ในเมื่อเค้าก็เปลี้ยนไปเพราะฉะนั้นหัวใจฉันก็เปลี่ยนแปลงได้เหมือนกัน!
"แก้วเธออย่างี่เง่าได้มั้ยแยกแยะหน่อยว่าไหนงานไหนเรื่องส่วนตัว!"งี่เง่า??งี่เง่าใช่มั้ยได้!ถ้าฉันงี่เง่านักเราก็ไม่ต้องมาเจอกันไม่ต้องมาข้องเกี่ยวกันเชิญนายไปสนใจงานบ้าๆบอๆนั่นคนเดียวเลยไป!!
"ก็ได้!ฉันงี่เง่าแต่ที่ฉันงี่เง่ามันเป็นเพราะนายนั้นแหละ!"สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจเดินกระแผลกๆออกมาจากสวนสนและตรงไปยังตึกเรียนมีคนไม่น้อยที่มองสภาพฉันอย่างสมเพชแต่ตอนนี้ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้นเพราะสภาพจิตใจฉันมันแย่กว่าสภาพร่างกายซะอีก!!
"ว๊าย!แก้วไปโดนอะไรมา"พอเข้ามาในห้องฟางก็ตรงเข้ามาพยุงฉันไปนั่งทันที
"ซุ่มซ่ามนิดหน่อยนะ"ฉันโกหกไปเพื่อให้ฟางสบายใจแต่ดูได้จากสายตาตอนนี้อะำรๆก็คงปิดไม่มิด
"ทะเลาะกับโทโมะมาใช่มั้ย"
"..."
"ฉันจะไปคุยกับตานั่นเอง"พอเห็นฟางทำท่าจะลุกขึ้นฉันก็จัดการดึงฟางกลับมาเพราะไม่อยากมีเรื่องปล่อยให้เค้าทำโปรเจคสำคัญอะไรนั่นเถอะฉันจะไม่ยุ่งแล้ว
"พอเถอะฉันไม่อยากมีเรื่อง"
"แต่...."
"ฉันโอเค"
"แต่ตอนนี้แกไปห้องพยาบาลหน่อยเถอะ"พูดจบฟางก็พาฉันมาที่ห้องพยาบาลแต่ฉันก็พยายามฝืนแล้วนะยัยนี่ก็แรงเยอะเหลือเกินลากได้ลากดี
"ไม่เอาไม้ช่เข้าไป"
"โถ่!แก้วถ้าไม่เข้าไปแผลอักเสบแน่ดูดิ๊เลือดก็ไหลไม่หยุด"
"ช่างฉันเถอะน่าาขนาดคนทำยังไใ่คิดจะสนใจเลย"
"ไม่รู้แหละเข้าไปเลย"พอเถียงไม่ได้ฉันก็ตัดสินใจเดินเข้าไปก่อนที่ซิสจะทำแผลให้และให้นอนพักก่อนเพราะแผลฉีกตอนที่ฉันเดินขึ้นบรรได
"เดี๋ยวพอเลิกเรียนจะมาตามนะ"
"ฝากจดการบ้านด้วยนะ"
"อื้อ"พอฟางเดินออกจากห้องไปฉันก็นอนลงและน้ำตาที่กลั้นไว้ตั้วนานก็ไหลลงมาทั้งที่หลับตาวันนี้อะไรหลายๆอย่างมันชัดขึ้นแล้วจริงๆขอบคุณนะที่นายทำให้ฉันรู้ว่าความเป็นห่วงที่ฉันมีให้นายมันเป็นแค่เรื่องงี่เง่าดีๆนี่เอง
Kaew talk end
 
Tomo talk
วันนี้อะไรหลายๆอย่างที่เรียนไม่ได้เขเาหัวผมเลยแม้แต่นิดเดียวเพราะมัวแต่คิดเรื่องแก้วทั้งเป็นห่วงความรู้สีกเธอปนกับแผลที่หัวเข่าซึ่งตอนนี้ก็ไม่รู้ว่ายัยนั่นจะอยู่ที่ห้องพยาบาลรึยังเห็นกลัวอย่างกับอะไรดี
"โทโมะ!!"แต่ในขณะที่ผมก็ยังสับสนกับความคิดตัวเองอยู่ๆฟางก็โผล่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง
"เห้ย!"
"ตามฉันมาหน่อยเรื่องแก้ว!"พอเห็นท่าทางเอาจริงของฟางผมก็ตัดสินใจเดินตามเธอออกไปพอเดินออกมาได้ไกลแลเวฟางก็เปิดเรื่องทันที
"ถ้านายไม่ได้รักแก้วแล้วก็อย่ายื้อเธอไว้เพราะมันจะทำให้แก้วเจ็บ!!"เอาอะไรมาพูดเนี้ยผมเนี้ยนะไม่ได้รักแก้วแล้ว?
"เธอกำลังเข้าใจผิดฉันยังรักแก้วเหมือนเดิม"
"ถ้านายยังรักแก้วจริงๆนายคงไม่ทำให้แก้วเสียใจจนร้อวไห้ทึกคืนแบบนี้หรอก!"อะไรนะแก้วร้องไห้ทักคืน!!!
"แก้วร้องไห้?!"
"ใช่!!!!ยัยนั่นร้องทุกคืนเมื่อวานตอนวันเกิดฉันยัยนั่นก็ร้องไห้หลังจากที่คุยโทรศัพท์กับนายเสร็จอย่าหาว่าฉันยุ่งเลยนะแต่นายควรจะรู้ไว้บ้างว่าแก้วอึดอัดแค่ไหนกับการที่ต้องทนกับความเจ็บปวดที่หัวใจเพียงคนเดียวโดยที่แฟนอย่างนายไม่เคยรับรู้!!!!"ใช่แล้วเมื่อวานตอนที่ผมคุยกับเธอผมได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้แต่ก็ไม่ได้ตามอะไรออกไปเพราะคิดว่าคงเป็นเพราะสัญญาณ
"กะ....แก้ว"
"ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายกับแก้วทะเลาะอะไรกันนีกหนาแต่สิ่งที่ฉันรู้คือยัยนั่นร้องทุกคืนและที่ยัยนั่นร้องก็เป็นเพราะนายทั้งสิ้น"
"...."
"และถ้านายยังรักแก้วเหมือนที่บอกฉันก็ช่วยไปปรับความเข้าใจกันเร็วๆเลยฉันไม่อยากให้ยัยนั่นต้องเจ็บปวดอีกแล้ว!!!"
"แก้วอยู่ไหน"
"ห้องพยาบาลอ้อ!เรื่องแผลที่หัวเข่าแก้วก็เป็นเพราะนายใช่มั้ย??"
"..."
"คงใช่สินะยัยนั่นอยู่ห้องพยาบาลนอนอยู่ตอนเย็นไปรับด้วยและอย่าลืมทำให้ยัยนั่นหายเศร้าสีกที"พูดจบฟางก็เดินกลับตกไปส่วนผมก็ตัดสินใจแล้วว่าาวันนี้อะไรๆจะกระจ่างขึ้น!!!