This is love...มันคือความรัก

หลังจากที่วันนี้ฉันผ่านเรื่องวุ่นๆมาทั้งวันแถมเนื้อตัวก็เต็มไปด้วยแผลอีกก็เลยบอกฟางว่าจะกลับบ้านบ้านที่ฉันหมายถึงคือบ้านจริงๆของฉันซึ่งอยู่ไกลจากโรงเรียนมากแถวๆเอกมัยโน่นแหละแต่ถึงมาก็ไม่มีใครอยู่หรอกเพราะพ่อกับแม่นะไปอยู่เมืองนอกตั้งแต่ฉันอยู่เกรด7แล้ว เฮ้อ..ว่าไปบางทีฉันก็แอบเหงาเหมือนกันนะแต่ทำไงได้ล่ะในเมื่อฉันตัดสินใจอย่างงี้ตั้งแต่แรกแต่เรื่องนั้นช่างเหอะมาสนใจเค้กที่ฉันจะทำให้โทโมะพรุ่งนี้ดีกว่า เอ่ม...โทโมะบอกว่าชอบเค้กช็อกโกแลตแต่ดันบอกว่าไม่ชอบหวานๆงั้นมูสเค้กล่ะกันไม่หวานมากด้วย พอคิดได้อย่างงั้นฉันก็จัดการไปเอาอุปกรณ์การทำเค้กที่อยู่ในตู้มาเพราะก่อนที่แม่ฉันจะไปต่างประเทศบ้านหลังนี้เมื่อก่อนก็คือร้านเค้กดีๆนี่เองเพราะฉะนั้นที่ฉันตัดสินใจกลับมาที่บ้านก็เพื่อสิ่งนี้นี่แหละ แต่จะให้ทำมูสเค้กธรรมดาๆก็คงจะไม่ใช่ฉันสักเท่าไหรเพราะฉะนั้นทิรามิสุมูสเค้กนี่แหละที่ฉันจะต้องทำให้ได้!

 

3ชั่วโมงผ่านไป

19:15

 

"หาว~ง่วงชะมัด"ตอนนี้ฉันกำลังเอาทิรามิสุ มูสเค้กที่ทำเข้าตู้เย็นแล้วก็รอ2ชั่วโมงเพื่อโรยผงโกโก้แล้วล่ะ หืม...อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้วรออีกแค่2ชั่วโมงเท่านั้น เฮ้อ...แต่ตอนนี้ก็ง่วงๆแล้วอ่าาา ฮึ่ย!ไม่ได้ๆถ้าฉันเผลอหลับไปแล้วพรุ่งนี้จะไปโรงเรียนยังไงเล่าไม่ได้ๆห้ามหลับ 

ยังเป็นดอกไม้ของเธออยู่รึเปล่าบอกกันสักหน่อยรักแล้วทำไมปล่อยเอาไว้ให้เหงาใจ~

เอ๋?ใครโทรมาอีกล่ะเนี้ยจำได้ว่าบอกฟางไปแล้วนะเรื่องที่จะกลับบ้านเนี้ย

"ฮโหลยัยฟางตอนนี้ฉันอยู่บ้านแล้วถ้าจำไม่ผิดฉันบอกเธอแล้วว่าจะกลับเพราะฉะนั้นไม่ต้องเป็นห่วง"ฉันกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์โดยไม่ได้ดูชื่อเพราะคิดว่าคงจะเป็นฟางยัยนั่นยิ่งขีหลงขี้ลืมอยู่ด้วยเดี๋ยวก็หาว่าฉันกลับบ้านไม่บอกอีก

"อื้ม!แต่ขอโทษที่ฉันไม่ใช่ฟาง"

"ห...หา"เสียงนี้มัน...ชะ...ใช่เขาแน่ๆนี่มันเสียงโทโมะไม่ใช่ฟาง โอ๊ย!น่าจะดูชื่อก่อนรับซะก็ดี

"บ้านเธออยู่ไหน"เอาไงดีฟ่ะถ้าเขามาที่บ้านก็ต้องรู้นะสิว่าฉันกำลังทำเค้กให้เค้าอยู่ไม่ได้เด็ดขาด

"ฉ...ฉันอยู่ที่คอนโดไง"

"ฉันแยกแยะคำว่าบ้านกับคอนโดออกบ้านเธออยู่แถวไหนแก้ว!"อ๊าก!แล้วทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยเล่า ฉันต่างหากที่ต้องโกรธนายเรื่องในห้องพยาบาลถ้าไม่ได้ป๊อปปี้มาเล่าความจริงให้ฟังล่ะก็ป่านนี้ฉันคงปิดเครื่องหนีนายนานเล่า ชิ!

"แล้วนายจะมาทำไมห๊ะ!"

"เดี๋ยวไปถึงเธอก็รู้เองแต่ตอนนี้บอกที่อยู่บ้านเธอมาเดี๋ยวนี้!"บอกก็โง่แล้วย่ะ

"ฉันไม่บอกมีปัญหามะ แล้วก็ไม่ต้องมาด้วยฉันไม่อยากเจอหน้านายตอนนี้"พูดจบฉันก็กดวางสายใส่เขาแล้วก็จัดการปิดเครื่องโฮะๆๆฉันฉลาดใช่มั้ยล่ะ 

 

21:15

"เย่ๆๆๆครบ2ชั่วโมงแล้ว"ฉันนั่งรอมาได้ยังไงเนี้ยตั้ง2ชั่วโมงโดยไม่หลับเก่งใช้ได้เลยเราโฮะๆๆ ตอนนี้ฉันจัดการเอาเค้กในตู้เ็นออกมาแล้วและมันก็เป็นไปตามคาดคือมันน่ากินมาก!แต่ไม่ได้ๆฉันจะกินไม่ได้เพราะฉันทำให้โทโมะไม่ใช่ให้ตัวเอง แล้วตอนนี้ฉันก็โรยผงโกโก้เสร็จเรียบร้อยแล้วมันเริ่ดมากเหมือนที่แม่ฉันเคยทำให้กินเลย ว่าแล้วฉันก็จัดการเอาใส่กล่องสีขาวใสและไม่ลืมนำริบบิ้นสีชมพูมาผูกเป็นโบว์เล็กๆไว้ด้วยมันน่ารักมากเลยล่ะ

กริ๊ง กริ๊ง~

ใครมาล่ะเนี้ยถ้าจำไม่ผิดฉันก็ไม่ได้นัดใครไว้นะแล้วไอ้เสียงกริ๊งหน้าบ้านที่ดึงไม่หยุดนี่มันมาจากไหนฟ่ะ ห...หรือว่าจะเป็นผ...ผี ไอหย่าตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งเคยโดนผีหลอกครั้งแรกนี่แหละอย่ามาหลอกมาหลอนหนูเลยนะหนู

กลัวแล้ว นะโมตัสสะ พะคะวะโต...

กึก กึก~เห้ยมีเสียงคนเดินอยู่หน้าบ้านนิหรือว่าจะเป็นโจรต้องใช่แน่ๆเลยเพราะผีที่ไหนจะเดินมีเสียงกันเล่าไม่รอช้าฉันรีบจัดการเอาไม้เบสบอลที่ใส่ไว้ในตะกร้าออกมาแล้วก็ค่อยๆเดินไปที่หน้าประตูเพื่อรอให้ไอ้คนร้ายมันเปิดประตูเข้ามาแล้วฉันก็จะฟาดมันด้วยไม้เบสบอลให้หน้าหงายเงิบไปเลยฮ่าๆๆ ต...แต่พอฉันได้เห็นหน้าคนร้ายจากทางหน้าต่างชัดๆนั่นมัน..ท...โทโมะนี่หว่า เห้ย!ซวยแล้วของก็ยังไม่ได้เก็บถ้าเกิดนายนั่นเข้ามาก็ต้องเห็นว่าฉันกำลังทำเค้กอยู่นะสิ โอ๊ย!ทำไงดีๆๆๆๆๆๆๆจะเก็บอะไรก็ไม่ทันแล้วตอนนี้ แต่เดี๋ยวนะเค้กใช่แล้ว!ฉันต้องรีบเอาเค้กไปซ่อนไว้ในกระเป๋าก่อนไม่รอช้าฉันรีบจัดการยัดเค้กเข้าไปในกระเป๋านักเรียนอย่างระมัดระวังเพราะกลัวจะเละแล้วก็เป็นจังหวะที่โทโมะเปิดประตูเข้ามาพอดี ชะอุ้ย!โชคดีที่เอาเค้กไปเก็บไว้แล้วไม่งั้นโทโมะก็จะเห็นเค้กแล้วก็ไม่เซอไพรส์นะสิ ต...แต่ว่าทำไมต้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาอย่างงั้นอ่าได้ในเมื่อนายทำเย็นชาใส่ฉันฉันก็จะทำกลับเหมือนกันหมอนั่นจะได้คิดว่าฉันยังโกรธเค้าเรื่องในห้องพยาบาลอยู่จะได้รู้จักสำนึกผิดซะบ้าง ชิ!

"มาทำอะไรที่นี่"มาทำเค้กให้นายพรุ่งนี้นะสิ

"อ...เอ่อฉันก็มาหาของนะ"

"หือ?หาของแล้วทำไมไม่บอกฉัน"ก็ถ้าบอกแล้วพรุ่งนี้นายจะเซอไพรส์ไม่เล่า

"ก็นายไล่ฉันให้ไปไหนก็ไปเลยไม่ใช่เหรอฉันก็นึกว่านายไม่อยากจะเจอหน้าฉันซะอีก"ถึงจะรู้ความจริงแล้วก็เหอะแต่ตทำไงได้ตอนนั้นเขาไล่ฉันจริงๆนิ

"ต..ตอนนั้นฉันโมโหไปหน่อยเลยพูดออกไปแบบนั้น"อ้อเหรอขนาดนิดหน่อยนะนั่นแล้วถ้าโมโหมากๆนายไม่เลิกกับฉันเลยรึไง

"แล้วนี่นายจะมาทำไมห๊ะ!"

"ฉันแค่อยากจะมาขอโทษที่พูดไม่ดีกับเธอแล้วก็ไม่ได้ช่วยเธอตอนที่ต้นสนกำลังจะล้ม"

"แล้วถ้าเกิดตอนนั้นป๊อปปี้ช่วยฉันไว้ไม่ทันล่ะนายจะทำยังไง"

"แต่ฉันเห็นว่ามันอยู่ใกล้เธอมากกว่าฉันและฉันก็มั่นใจว่ามันต้องช่วยเธอได้"ความมั่นใจของนายมันทำฉันให้น้อยใจรู้บ้างรึเปล่า...

"นายมั่นใจอะไรง่ายเกินไปรึเปล่า?ถ้าเกิดป๊อปช่วยฉันไว้ไม่ทันจริงๆป่านนี้ฉันคงนอนอยู่ที่โรงพยาบาลส่วนนายก็คงจะดูแลเกลอยู่ในห้องพยาบาลล่ะมั้ง"ฉันพูดในสิ่งที่คิดออกมาเพราะในตอนนั้นโทโมะแสดงออกชัดเจนว่าเป็นห่วงเกลมากแค่ไหนจนลืมฉันไปแล้วด้วยซ้ำ

"ฉันขอโทษตอนนั้นฉันเป็นห่วงเกลมากจริงๆฉันไม่อยากให้เกล...ต้องเจ็บตัว"คำแก้ตัวของโทโมะมันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นสักนิดแต่มันกลับทำให้ฉันเสียใจเพิ่มขึ้นไปอีก

"แล้วถ้าฉันเจ็บตัวล่ะนายจะเป็นห่วงฉันมั้ย?ถ้าฉันสลบไปนายจะไปนั่งกุมมือแล้วก็ทำท่าทางอ่อนโยนแบบนั้นรึเปล่า?"ฉันพยายามแล้วนะฉันพยายามที่จะไม่เห็นแก่ตัวแล้วแต่...ฉันทำไม่ได้จริงๆ

"เธอฟังนะแก้ว...ที่ฉันต้องคอยดูแลเกลคอยเป็นห่วงเกลมันเป็นหน้าที่และที่ฉันต้องทำอย่างงั้นเพราะ...คุณตาของเกลสั่งไว้ก่อนที่ท่านจะตาย"ห...หน้าที่เหลอะที่เค้าทำไปทั้งหมดเพราะแค่หน้าที่เหลอะ?แล้วทำไมโทโมะถึงต้องทำตามคำสั่งของคุณตาเกลด้วยฉันไม่เข้าใจ?แล้วเรื่องที่โทโมะเป็นแฟนเกลก่อนที่จะเกิดเรื่องมันเป็นเพราะคำสั่งของคุณลุงตาด้วยรึเปล่านะตอนนี้ฉันสับสนไปหมดแล้วอะไรๆที่ตอนแรกเหมือนจะกำลังดีขึ้นกลับยิ่งเลวร้าย

ขึ้นกว่าเดิมมันยังมีอะไรที่ฉันไม่รู้อีกเหลอะเนี้ย

"ฉันขอถามอะไรนายหน่อยได้มั้ย?"

"ได้สิ^^"เค้ายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนเหมือนว่าตอนนี้เค้าพร้อมจะเล่าทุกอย่างให้ฉันฟังหมดแล้วยังไงยังงั้น

"ต...ตอนที่นายเป็นแฟนกับเกลนะมันเกี่ยวกับเรื่องที่คุณตาเกลจะ...ตายรึเปล่า"

"ไอป๊อปคงเล่าให้เธอฟังแล้วสินะ"

"...."

"ใช่มันเกี่ยวกัน...คุณปู่ของฉันเป็นเพื่อนกับคุณตาของเกลแต่ท่านอายุมากแล้วบวกกับเป็นโรคหัวใจเวลาจะไปไหนก็ลำบากอีกทั้งพ่อของเกลก็ดันไม่มีลูกผู้ชายเลยแต่ท่านอยากได้ลูกผู้ชายไว้้ดูแลโรงเรียนนี้แทนก่อนที่จะตายไปเพราะท่านไม่ไว้ใจคุณพ่อของเกลมันเป็นเรื่องในครอบครัวนะฉันก็ไม่ค่อยรู้หรอกรู้แค่ว่าพ่อของเกลจะรวมโรงเรียนนี้กับโรงเรียนฝั่งตรงข้ามเป็นโรงเรียนเดียวกันทั้งๆที่มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย แล้วมีอยู่วันนึงท่านนัดคุณปู่ฉันไปคุยเรื่องธุระกิจซึ่งฉันก็ขอไปด้วยจนได้เจอกับคุณลุงเกลสงสัยท่านจะเห็นว่าฉันเป็นหลานของคุณปู่เลยไว้ใจฉันแล้วอยู่ๆท่านก็บอกกับฉันว่าช่วยเป็นแฟนกับเกลได้มั้ยตอนแรกฉันก็ปฏิเสธท่าเดียวเลยเพราะฉันไม่รู้จักแล้วก็ไม่เคยเห็นหน้าเกลด้วยซ้ำแต่พอท่านให้เหตุผลว่าเค้าอยากให้เกลมีคนดูแลก่อนที่จะตายพอท่านจากไปค่อยเลิกก็ได้ฉันเลยจำใจที่ต้องรับปากออกไปซึ่งในตอนนั้นไอ้ป๊อปกอบมาถามบ่อยๆว่าเพราะอะไรแต่ฉันก็ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครเลยเพราะมันเป็นเรื่องในครอบครัวแต่มันดันมีอยู่วันนึงซึ่งก็เป็นวันก่อนงานปีใหม่ของโรงเรียนตอนนั้นมีรุ่นน้องมาสารภาพรัก

กับฉันเธอนับว่าสวยที่สุดในเกรดเลยล่ะแต่ฉันก็ปฏิเสธเพราะคุณปู่ท่านขอร้องไว้ แล้วหลังจากนั้นก็เหมือนที่ไอป๊อปเล่านั้นแหละเกลโดนทำร้ายแต่เรื่องที่เกลหนีไปเรียนเมืองนอกมันไม่เกี่ยวกับการที่มีคนมาดักทำร้ายเกลหรอกความจริงคือคุณตาของเกลท่านจะไปเอาเรื่องยัยเด็กพวกนั้นต่างหากแต่พ่อของเกลกลับปกป้องยัยพวกนั้นเพราะเป็นลูกของผอ.โรงเรียนฝั่งตรงข้ามและกลัวจะเสียงานเรื่องโครงการที่จะรวมโรงเรียนให้เป็นหนึ่งแต่ท่านก็ไม่ยอมเพราะเกลเป็นหลานคนเดียวและท่านรักมากอยู่ๆจะให้มีคนมาทำร้ายทั้งๆที่จัดการอะไรไม่ได้เลยมันก็ใช่เรื่องอยู่ท่านทะเลาะกับพ่อของเกลจนพ่อของเกลขับรถหนีออกไปข้างนอกแต่ในตอนนั้นคุณตาก็โรคหัวใจกำเริบพอดีเกลที่แอบดูเหตุการณ์อยู่นานแล้วก็ออกมาช่วยแต่พอไปถึงโรงพยาบาลท่านก็บอกให้ฉนเข้าไปพบแล้วก็บอกให้ฉันดูแลเกลให้ถึงที่สุดอย่าให้ใครมาทำร้ายเกลอีกแล้วท่านก็ยังบอกอีกว่า ถ้าฉันไม่ได้รักเกลก็เลิกกันได้แต่ขอร้องว่าอย่าให้ฉันเลิกดูแลเกลเด็ดขาดท่านกลัวว่าจะเสียเธอไป แล้วจากนั้นท่านก็สิ้นลมตอนที่เกลรู้ยัยนั่นแทบบ้าเพราะคิดว่าเป็นตัวเองที่ทำให้คุณ

ตาต้องตายพ่อของเกลอยากให้เกลลืมเรื่องร้ายๆซะเลยส่งเกลไปเรียนที่เมืองนอก....แล้วตอนนี้เกลก็กลับมาแล้ว"หลังจากที่ฉันฟังเรื่องทั้งหมดก็แทบจะร้องไห้ออกมาที่แท้เกลก็เคยเจอเรื่องร้ายๆมานี่เองคุณตาของเกลคงจะห่วงเกลมากสินะถึงขนาดต้องให้โทโมะมาคอยดูแลแบบนี้แล้ววันนี้มันก็ไม่ใช่ความผิดเขาด้วยที่ไปช่วยเกลเกือไม่ทัน ฉันเข้าใจแล้วทำไมพี่หวายถึงต้องบอกว่าเกลคือคนที่ฉันไม่ควรยุ่งที่แท้มันก็เป็นแบบนี้นี่เองฉ...ฉันไม่คิดเลยว่าเกลจะเคยเจอเรื่องร้ายแรงแบบนั้นด้วย!

"ฉ...ฉันขอโทษที่ไม่เข้าใจนาย"ตอนนี้เป็นฉันที่ต้องขอโทษเขาเพร่ะไปทำตัวงี่เง่าแบบนั้นเองฉันอยากเขกหัวตัวเองนัก

"ไม่เป็นไรก็ตอนนั้นเธอยังไม่รู้ความจริงนิ^^"ทำไมรอยยิ้มเขามันอ่อนโยนเสมอเลยนะทำไมฉันต้องยิ้มตามทุกครั้งด้วยเวลาเห็นรอยยิ้มนั้นแล้วทำไมฉันถึงรู้สึกว่าตัวเองโชคดีนักนะที่ได้เป็น...แฟนเขา

"น...นายไม่โกรธฉันเหลอะ"

"ฉันโกรธเธอไม่ลงหรอกว่าแต่หาของเจอรึยัง?"เออ!นั่นสิฉันบอกเค้าว่ามาหาของทั้งๆที่แอบมาทำเค้กต่างหาก 

"ห...หาเจอแล้ว^_^""ฉันยิ้มให้เขากลับไปแบบปกติที่สุดแต่เอ่ม...เหมือนเค้าจะไม่เชื่อแหะ

"เหลอะ?งั้นก็กลับกันเถอะ"เฮ้อ...ก็ยังดีที่เขาไม่ถามว่าของนั้นคืออะไรแต่พรุ่งนี้นอกจากนายจะได้เค้กที่ฉันตั้งใจทำแล้วนายยังจะต้องได้ของขวัญจากบัดดี้อย่างฉันด้วยนะ ฉันแอบไปซื้อมาล่ะมันเป็นแหวนคู่ดีๆนี่เองแต่พิเศษตรงที่ฉันสลักคำว่าทีเคไว้ตรงแหวนด้วยไม่รู้ว่าโทโมะเห็นแล้วจะชอบรึเปล่านะแต่ถึงยังไงฉันก็ตั้งใจจะให้เขา^^